Τα ξημερώματα του Σαββάτου στις 17/10 “επισκεφτήκαμε” τα γραφεία της Εφ. Συν. στην περιοχή του Συντάγματος. Πετάξαμε τρικάκια και κολλήσαμε στην είσοδο των γραφείων τους αφίσες με την δική μας εκδοχή για το εξώφυλλο με το “περίφημο” πλέον τείχος της δημοκρατίας που εξέδωσε η εφημερίδα στις 3/10.
Ελάχιστες ημέρες πριν η αστική δημοκρατία αποφασίσει για το αν η Χ.Α. είναι εγκληματική οργάνωση, η Εφημερίδα των Συντακτών αποφασίζει να κάνει μια κίνηση που όχι απλά προσπαθεί να διαστρεβλώσει την πρόσφατη συλλογική μνήμη, αλλά και να επαναπροσδιορίσει την ίδια την έννοια του αντιφασισμού. Πριν αναλύσουμε με ποιον τρόπο προσπαθεί να γίνει αυτό, πρέπει να αναρωτηθούμε αν μια αστική εφημερίδα μπορεί να παρέμβει τόσο καίρια σε ένα τέτοιο ιδεολογικό πεδίο. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να το κάνει οποιοδήποτε καθεστωτικό μέσο ενημέρωσης. Τα μέσα που ξεδιάντροπα έχτιζαν ένα λαοφιλές και κοινωνικό πρόσωπο για το φασισμό και ξέπλεναν τις ενέργειες των χρυσαυγιτών, είναι επικοινωνιακά ριψοκίνδυνο να επιχειρήσουν μια τέτοιου τύπου χειρουργική τομή. Απαιτείται η ενεργοποίηση μιας αντιπολιτευόμενης εφημερίδας με το ακλόνητο άλλοθι του πρότερου, έστω και στα ασφυκτικά πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, αντιφασιστικού βίου. Προφανώς η Εφ. Συν. θεωρήθηκε ως η καταλληλότερη εργαλειακά για να σηκώσει αυτό το “βάρος” μιας που στις προηγούμενες δεκαετίες ως “Ελευθεροτυπία” δημοσιεύονταν με περισσότερο κόκκινο μελάνι. Η Εφ. Συν. έχει επί χρόνια συγκεντρώσει στοιχεία για τη δράση της Χ.Α. και μέσα από αυτά έχει στηρίξει τη δικαστική έρευνα. Επίσης έχει στις τάξεις της έναν από τους σημαντικούς μάρτυρες κατηγορίας στη δίκη. Για αυτό και όπως απεδείχθη, ήταν η καταλληλότερη μήτρα για να γεννήσει μια νέου τύπου εθνική ενότητα που συμβολίζεται ως το τείχος της δημοκρατίας.
Η δημοκρατία όπως διαλαλούν οι κονδυλοφόροι της δεν έχει αδιέξοδα, και προφανώς ούτε ηθικά ή αξιακά “κολλήματα”. Αυτό το επιβεβαιώσαμε για άλλη μια φορά.
Και μόνο η τοποθέτηση στο κάδρο του αντιφασισμού όλων των πολιτικών προσώπων της προηγούμενης περιόδου από την Εφ. Συν. λειτούργησε ως το απόλυτο πλυντήριο για αυτούς και τις πολιτικές τους. Η εφημερίδα τραβάει με το αφιέρωμα μια διαχωριστική γραμμή δίπλα στη Χ.Α. και βαπτίζει αντιφασίστα, ουσιαστικά όποιον δεν είναι χρυσαυγίτης. Ακολούθως σαλπίζει και το προσκλητήριο για να συστρατευτούν σχεδόν όλοι στον κοινό αντιφασιστικό αγώνα. Εξάλλου αν ο Σαμαράς προσμετράται ως μέγας πολέμιος του φασισμού, με λίγο ξέπλυμα όλοι μπορούν να είναι. Με αυτόν τον τρόπο ξεπλύθηκαν κατά χρονική σειρά τα πολιτικά πρόσωπα που συνομιλούσαν, συνεργάστηκαν και βοήθησαν στην εκλογική άνοδο της Χ.Α. (Σαμαράς, Δένδιας) και εν τέλει χωρίς να το κρύβουν και ιδιαίτερα, ήταν δηλωμένοι ακροδεξιοί. Τα πρόσωπα που έκαναν ψηφοθηρική μικροπολιτική ευνοώντας την εκλογική της επιβίωση (Τσίπρας και λοιποί σοσιαλδημοκράτες) αλλά και εκείνα που κατάφεραν στο σήμερα να εφαρμόσουν πολιτικές μέσα από τις πιο σκοτεινές ονειρώξεις της Χ.Α. (Μητσοτάκης, Βορίδης, Χρυσοχοϊδής). Μετά από αυτούς ακολούθησε και το ξέπλυμα ενός μέρους των χρηματοδοτών της Χ.Α. (καναλάρχες, κοινωφελή ιδρύματα, κ.α.) και τέλος ακολούθησε με τη σειρά του όλο το lifestyle χαφιεδότσουρμο που μέχρι χθες προήγαγε το χρυσαυγιτισμό ως κανονικότητα (δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, πολιτικοί, κ.α.).
Σε αυτή τη συγκυρία, με τον καταιγισμό θεσμικών τοποθετήσεων και τη δίκη της Χ.Α. να φθάνει στο τέλος της, ένα μέρος του κοινωνικού συνόλου ενεργοποιήθηκε κυρίως μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τοποθετώντας τον εαυτό του, ασυναίσθητα ή όχι, σε ένα διευρυμένο τείχος της δημοκρατίας. Σκοπός μας δεν είναι να κουνήσουμε το δάχτυλο σε οποιονδήποτε αντιφασίστα εξωτερικεύει τις σκέψεις του, πόσο μάλλον να διεκδικήσουμε αντιφασιστικά παράσημα. Επειδή όμως η μνήμη δεν είναι σκουπίδι, να υπενθυμίσουμε ότι η Χ.Α. ανέβηκε με την εκλογική στήριξη ενός κομματιού της ελληνικής κοινωνίας, την ανοχή ενός μεγαλύτερου και την απάθεια ίσως του μεγαλύτερου. Η συστράτευση που ξεκίνησε η Εφ. Συν. από τα πολιτικά πρόσωπα και κατέληξε στους ανώνυμους χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όταν εξαντλείται εκεί οδηγεί αποκλειστικά σε έναν ευκαιριακό αντιχρυσαυγιτισμό. Ταυτίζει το φασισμό ο οποίος αναπαράγεται με διαφορετικές μορφές σε πολλές καθημερινές εκφάνσεις της ζωής μας (ρατσισμός, σεξισμός, λεηλασία της φύσης κ.α.) με το χρυσαυγιτισμό.
Με αυτόν τον τρόπο, πλασάρεται ένα νέο είδος mainstream ακίνδυνου αντιφασισμού που δε στοχοποιεί τις γενεσιουργές αιτίες του φασισμού (ύπαρξη εθνών, κρατών, πατριαρχικά και ομοφοβικά πρότυπα, καπιταλισμός, κ.α.). Κάπου εδώ θα πρέπει να πούμε ότι είναι στα όρια του αυτονόητου να επαναλάβουμε ότι η Χ.Α. δεν είναι η μετουσίωση του φασισμού αλλά μία από τις πολλές εκφάνσεις του. Στέλνοντας στην φυλακή όσους αποτέλεσαν κάποτε τους “τσαμπουκαλήδες” χρήσιμους ηλίθιους του συστήματος, απλά στέλνει το μήνυμα των θεσμικών “αντιφασίστών” ότι τελείωσε η χρήση τους ως τέτοιων. Ο αντιφασιστικός αγώνας δεν είναι όμως μόδα και η έλλειψη αντικαπιταλιστικών και αντικρατικών προταγμάτων, μπορεί να κατευθύνει με την ίδια ευκολία τα πρόσωπα που σήμερα πουλάνε αντιφασισμό αύριο να πουλάνε νεοναζισμό.
Και ενώ η ΕΦ.ΣΥΝ. μπορεί λογικά να επικαλεστεί ότι δεν ευθύνεται για την έκταση που πήρε το φαινόμενο του ξεπλύματος, μπορεί π.χ. να μη συμφωνεί με το ξέπλυμα του Μαστοράκη, του Ευαγγελάτου και άλλων όψιμων “αντιφασιστών”, δεν μπορεί να επικαλεστεί το ίδιο για την απόλυτα ηθελημένη στοχοποίηση του μαχητικού αντιφασισμού. Αρχικά έδωσε το βήμα στο Σαμαρά και στο Μητσοτάκη να επαναλάβουν τη θεωρία των δύο άκρων. Αυτές οι τοποθετήσεις δε θα είχαν καμία απολύτως διαφορά από όσες έχουν προηγηθεί εάν δεν είχαν γίνει από το βάθρο των πολέμιων του φασισμού που τους τοποθέτησε. Άρα, προεξοφλώντας μια καταδικαστική απόφαση αφήνουν να εννοηθεί ότι για να επικρατήσει η κοινωνική ειρήνη δεν αρκεί να απαλλαγούμε μόνο από τη βία των φασιστών αλλά και από την αντιβία των αντιφασιστών. Τα λόγια αυτά μπορεί να μην είχαν παραπάνω από τη συνηθισμένη βαρύτητα αν δεν συμπληρωνόντουσαν μαζί με τα λόγια και του υπόλοιπου δημοκρατικού τόξου αλλά κυρίως με το άλλοθι που μπορεί να προσφέρει ένας δημοσιογράφος που επικαλείται τα αντιφασιστικά του παράσημα.
Σε ένα άρθρο με στοιχεία επίκλησης στην αυθεντία και μνημείο για το “χτίσιμο” της εθνικής ενότητας, ο δημοσιογράφος που ανέλαβε την πολιτική ευθύνη του αφιερώματος και του αποτελέσματος του, αποθεώνει την αποτελεσματικότητα των θεσμών ως αντιφασιστικά εργαλεία. Απλά να θυμίσουμε σε αυτόν και σε όποιον/α θεωρεί ότι η καταδίκη του φασισμού πέρα από τις δικαστικές αίθουσες είναι ουτοπική, ότι ποτέ ιστορικά οι θεσμοί δεν δίκασαν τους φασίστες όταν βρίσκονταν στο απόγειο της δύναμης τους. Ο φασισμός τσακίζεται στα οδοφράγματα δρόμων όπως η Cable Street και όχι σε δικαστικές αίθουσες. Η σημαντικότερη όμως για μας φράση του άρθρου είναι αυτή που αναφέρει: “Η συγκρότηση αντιφασιστικών μαχητικών ομάδων που θα συγκρούονταν με τα τάγματα εφόδου θα ήταν μια αυτοκτονική επιλογή. Για την ακρίβεια, θα ήταν ακριβώς αυτό που επιδιώκει η Χρυσή Αυγή”.(https://www.efsyn.gr/ellada/dikaiosyni/i-diki-tis-hrysis-aygis/262746_poios-dikazei-ti-hrysi-aygi). Σύμφωνα λοιπόν με το δημοσιογράφο, στο στόχαστρο δεν μπαίνει μόνο η αποτελεσματικότητα των εξωθεσμικών αντιφασιστικών δράσεων αλλά επιπλέον ότι αυτές μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τη Χρυσή Αυγή για την κατάλυση της δημοκρατίας.
Το ερώτημα που μπαίνει εδώ είναι, αν κάποιοι επιμείνουν στο δρόμο της σύγκρουσης με τα επόμενα τάγματα εφόδου, τι θα κάνουν αυτοί που αποτελούν το τείχος της δημοκρατίας; Γιατί αν σε κάτι φαίνεται να συμφωνούν τα ”τούβλα” του δημοκρατικού τείχους είναι ότι οποιοσδήποτε άλλος δρόμος, πέρα από τον θεσμικό, είναι ανεπίτρεπτος για τον πόλεμο ενάντια στην ακροδεξιά. Μήπως με την ενεργοποίηση των ίδιων μηχανισμών της αστικής δικαιοσύνης ξεμπερδέψουμε και με την άλλη πλευρά για να διαφυλάξουμε τη πολύτιμη δημοκρατία μας; Η εφαρμογή στην πράξη της θεωρίας των δύο άκρων του Σαμαρά και του Μητσοτάκη ώστε να απαλλαγούμε από οτιδήποτε απειλεί τη δημοκρατία. Η απόλυτη ταύτιση του φασίστα με τον αντιφασίστα, της κρατικής και παρακρατικής βίας των καταπιεστών με την αντιβία των εξεγερμένων. Ποιος θα είναι ο θεματοφύλακας της δημοκρατίας απέναντι σε οποιαδήποτε μελλοντική απειλή; Μα η αστική δικαιοσύνη που απέδειξε τι αξίζει αφού έβαλε φυλακή τους χρυσαυγίτες.
Διαχρονικά, η υποτιθέμενη αμεροληψία της δικαστικής εξουσίας, χρησιμοποιήθηκε ως ο πλέον επιτυχημένος μηχανισμός νομιμοποίησης της κοινωνικής αδικίας.
Η ανώτερη κάστα του δικαστικού σώματος που αποτελείται από υπερσυντηρητικά και φασιστικά στοιχεία, με τη βοήθεια και των κατώτερων λειτουργών θα έχει πάντα σκοπό τη διατήρηση του υπάρχοντος. Για αυτό και τα κελιά της δημοκρατίας είναι γεμάτα από τους αιχμάλωτους του κοινωνικού πολέμου. Σε αυτό το σώμα και σε αυτούς τους ανθρώπους η ΕΦ.ΣΥΝ και ένα κομμάτι του αντιφασιστικού κινήματος δίνει λευκή επιταγή για να πολεμήσει το χρυσαυγιτισμό. Και το ακόμα πιο οξύμωρο ότι ένα κομμάτι του αναρχικού χώρου ζητάει τη δικαστική τιμωρία αναγνωρίζοντας έστω και συγκυριακά την εξουσία της αστικής δικαιοσύνης, ενισχύοντας έτσι τη μελλοντική νομιμοποίηση των αποφάσεων της. Το σύνθημα, μέχρι το γκρέμισμα της κάθε φυλακής δεν μπορεί να χρησιμοποιείται “αλά καρτ” ανάλογα με το ποιος δικάζεται. Άλλωστε, η θεσμική καταδίκη της Χρυσής Αυγής από τα ίδια δικαστήρια που δικάζουν και καταδικάζουν συντρόφους/ισσες ως τρομοκράτες/ισσες δεν αφήνει περιθώρια για εφησυχασμό και πόσο μάλλον για πανηγυρισμούς.
Όσο και εάν οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί και οι λοιποί συγγραφείς της επίσημης ιστορίας προσπαθήσουν να αλλάξουν τα γεγονότα των τελευταίων ετών η συλλογική μνήμη του ανταγωνιστικού κινήματος θα παραμείνει ζωντανή.
Οι δράσεις του αντιφασιστικού κινήματος, με τη δίκια μας θεώρηση του όρου αντιφασιστικό, ήταν αυτές που έκλεισαν τα γραφεία της Χ.Α. σε πολλές περιοχές, ήταν αυτές που τους απέκλεισαν από τον δημόσιο χώρο, από τις πλατείες και τους δρόμους. Ήταν αυτές που ενάντια σε χρυσαυγιτες, ένστολους και μη, μείωσαν στο δρόμο το ζωτικό χώρο ανάπτυξης του φασισμού. Αυτές οι μικρές νίκες του αντιφασιστικού κινήματος δεν ήρθαν χωρίς ρίσκο, χωρίς συγκρούσεις και χωρίς χρήση βίας. Το να δυσφημείται και να εξισώνεται ο μαχητικός αντιφασισμός που υπερασπίζεται τη διαφορετικότητα από το μαχαίρι του χρυσαυγίτη επειδή χρησιμοποιεί την αναγκαία κοινωνική αντιβία με το φασισμό, είναι η επιτομή του βόθρου της δημοσιογραφίας. Κατά τη γνώμη μας η μνήμη αυτών που έπεσαν νεκροί από το μαχαίρι των χρυσαυγιτών, τιμάται μέσα από την καθημερινή μάχη με το φασισμό, με τη μάχη για να εξαλειφθούν οι γενεσιουργές αιτίες του. Τιμάται στις πορείες, στις καταλήψεις, στις αυτοοργανωμένες συνελεύσεις και όπου αλλού δημιουργούνται οριζόντιες σχέσεις ελευθερίας. Όσο για την ΕΦ.ΣΥΝ. και τους mainstream αντιφασίστες, να μη μας υπολογίζουν στο τείχος τους.
Στην καθεστωτική ”αντιφασιστική” ενότητα είμαστε προδότες/τριες.
Ας απολαύσει λοιπόν την νίκη του το δημοκρατικό τείχος αλλά το αίμα στα χέρια του από τα θύματα βασανισμού στα Α.Τ. (ιδιαίτερα στα “δημοκρατικά κολαστήρια” του Αγ. Παντελεήμονα και της Ομόνοιας), οι πνιγμοί και οι δολοφονίες μεταναστών/ριων στα σύνορα, τα “μεμονωμένα” περιστατικά κρατικής βίας που δεν έχουν την “τύχη” να μένουν στην συλλογική μνήμη με όνομα ή μνημείο, οι κραυγές των έγκλειστων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεν μπορούν να ξεπλυθούν από κανένα κόκκινο μελάνι κονδυλοφόρου.
Εμείς θα παραμένουμε πεισματικά εδώ, να τους θυμίζουμε ότι όσο και να προσπαθούνε να μην καταχωρηθεί στην συνείδηση της κοινωνίας ο μαχητικός αντιφασισμός ως η μόνη λύση απέναντι στον θεσμικό και μη φασισμό, έχουν αποτύχει ήδη. Οι δρόμοι που κυνηγήσαμε φασίστες, τα ονόματα του Πετρίτ, του Ζακ, του Εμπουκά και των άλλων νεκρών που φωνάξαμε στις πορείες, τα μοιράσματα σε γειτονιές και σχολεία για να σπάσουμε το μονοπώλιο της αφήγησης τους, η κάθε μικρή νίκη ή ήττα μας είναι το μόνο τείχος απέναντι στην υποτίμηση των ζωών μας και το μόνο που μπορεί να νικήσει το φασισμό τους.
Αναρχική Ομάδα Βραχυκύκλωμα
