Την Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2024 στις 7.00μμ, στην κατάληψη Εξωστρεφής (Λόφος Στρέφη, Εξάρχεια), θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση-συζήτηση με θέμα: “Πράσινο το χρώμα της ανάπτυξης ή πως κράτος και κεφάλαιο λεηλατούν τη φύση και τις ζωές μας”.
Sep 27
Μικροφωνικές-Συγκεντρώσεις
Συγκεντρώσεις – μικροφωνικές
Σάββατο 28/9 12.00 Πλατεία Χαλανδρίου
Σάββατο 5/10 12.00 Πλατεία Αγίας Παρασκευής
Πρωτοβουλία αναρχικών συλλογικοτήτων ενάντια στη λεηλασία της φύσης
Στις 11 Αυγούστου 2024 ξέσπασε φωτιά στην περιοχή του Βαρνάβα Αττικής, η οποία επεκτάθηκε προς τα νότια στις περιοχές του Γραμματικού, του Μαραθώνα και της Νέας Μάκρης, καθώς και στο Πεντελικό όρος. Επιπλέον, κινήθηκε στις περιοχές Σταμάτα, Ροδόπολη και Διόνυσο, ενώ λίγες ώρες μετά πέρασε στον αστικό ιστό της Αθήνας και στην περιοχή των Βριλησσίων, φτάνοντας μέχρι το Πάτημα Χαλανδρίου. Χιλιάδες στρέμματα δάσους και καλλιεργειών καταστράφηκαν και αρκετές κατοικίες κάηκαν ολοσχερώς. Μια μετανάστρια εργαζόμενη κάηκε ζωντανή/δολοφονήθηκε, καθώς εγκλωβίστηκε στο κάτεργο εργασίας της, μια βιοτεχνία λουλουδιών στο Πάτημα Χαλανδρίου, ενώ χιλιάδες έμβια όντα απανθρακώθηκαν ή τραυματίστηκαν. Η καταστροφική φωτιά στη BA Αττική δεν ήταν η μόνη της καλοκαιρινής περιόδου. Σε πάρα πολλές περιοχές της επικράτειας, όπως στη νότια Εύβοια, τη Χίο, το όρος Παγγαίο αλλά και τον Όρβηλο Σερρών -όπου η φωτιά έκαιγε για 29μέρες- το σκηνικό ήταν παρόμοιο.
Τις τελευταίες δεκαετίες γινόμαστε στο ίδιο έργο θεατές, με χιλιάδες καμένα στρέμματα γης, κατοικιών και απώλειες ζωών, ανθρώπινων και μη. Ενδεικτικά αναφέρουμε τη φωτιά του 2007 στην Ηλεία με 63 νεκρούς, του 2018 στην Κινέτα και στο Μάτι με 104 νεκρούς, του 2021 στην Εύβοια και τις περσινές φωτιές στη Ρόδο και στον Έβρο, όπου στο δάσος της Δαδιάς εντοπίστηκαν 18 μετανάστες νεκροί. Ειδικά την τελευταία οκταετία, στην Αττική μόνο έχει καεί το 37% των δασών, με συνέπεια τη δραστική συρρίκνωση του χώρου διαβίωσης, την υποβάθμιση του ατμοσφαιρικού αέρα και συνολικά της ζωής των έμβιων όντων. Σε ορισμένες από αυτές τις εκτάσεις, οι επαναλαμβανόμενες πυρκαγιές έχουν εξαλείψει τις όποιες πιθανότητες φυσικής αναγέννησης των δασών.
Από το 2007, έχει εισαχθεί στη φαρέτρα της κυριαρχίας το αφήγημα των «ακραίων καιρικών φαινομένων». Το κράτος και τα επιτελεία του, μέσω της μιντιακής προπαγάνδας, χρησιμοποιώντας τη ρητορική της κλιματικής κρίσης, προσπαθούν να επιβάλουν συγκεκριμένη ανάγνωση των φαινομένων, που θα τους επιτρέψει να εντείνουν τη διαχείριση ανάλογων καταστροφών με «πολεμικούς» όρους. Από την εποχή του …ανεκδιήγητου «στρατηγού άνεμου» και των «ασύμμετρων απειλών», η συστημική προπαγάνδα εξελίχθηκε και εμπλουτίστηκεμε πιο δυσνόητους όρους. Τα «μικροκλίματα», οι «θερμικές καταιγίδες», οι mega-fires, κ.ά., είναι οι επιστημονικοί όροι που χρησιμοποιεί η εξουσία για να μας τρομοκρατήσει ώστε να πειθαρχήσουμε σε κάθε επιβαλλόμενη «έκτακτη» συνθήκη (από τα συνεχή 112 για εκκένωση περιοχών μέχρι την απαγόρευση πρόσβασης σε πάρκα και δάση). Παράλληλα, το αφήγημα της ατομικής ευθύνης βαραίνει αποκλειστικά όσες/ους δεν ακολουθούν τις κρατικές και μιντιακές οδηγίες, όσους/όσες στέκονται έμπρακτα αλληλέγγυοι/ες, όσους/ες δεν καθάρισαν τα οικόπεδά τους ή έχτισαν εκτός σχεδίου πόλης. Αποκρύπτεται έτσι σκόπιμα η κυρίαρχη ευθύνη του κρατικοκαπιταλιστικού συστήματος στην περαιτέρω λεηλασία της φύσης και των ζωών μας, αφού δεν αναγνωρίζει αυταξία στη φύση, θεωρώντας την αποκλειστικά πεδίο κερδοφορίας και εκμετάλλευσης.
Το μέλλον που επιφυλάσσει η κρατικοκαπιταλιστική διαχείριση για τις περιοχές που έχουν πληγεί από τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» είναι αποδεδειγμένα δυσοίωνο. Η αλληλουχία των ενεργειών μετά από τα προδιαγεγραμμένα εγκλήματα που η εξουσία βαφτίζει «φυσικές καταστροφές» (φωτιές, πλημμύρες, κ.ά.), ολοκληρώνεται με την ανάθεση της «αποκατάστασης» των περιοχών στις ανάδοχες εταιρείες. Έτσι, με τις ευλογίες του κράτους και ανάλογα με τις μελλοντικές ευκαιρίες κερδοφορίας στις πληγείσες περιοχές, η καπιταλιστική τους ανάπτυξη επιβάλλεται ως μονόδρομος από το εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο.
Αφεντικά και εργολάβοι «επενδύουν» σε επικερδή αναπτυξιακά έργα, στο πλαίσιο του μοντέλου του «πράσινου» καπιταλισμού. Μετά από δασικές πυρκαγιές στην ύπαιθρο, ξεφυτρώνουν εν μια νυκτί ανεμογεννήτριες ή εκτάσεις με φωτοβολταϊκά, ακόμα και σε περιοχές χαρακτηρισμένες από την ίδια την κυριαρχία ως Natura, μέσα από νομοσχέδια που διευκολύνουν τις ντόπιες και ξένες εργολαβικές εταιρίες είτε να επεκτείνουν τις κερδοφόρες επιχειρήσεις τους (βλ. ΤΕΡΝΑ, ΑΚΤΩΡ κλπ) είτε να προτείνουν τα σχέδια «αποκατάστασης» των περιοχών αυτών (βλ. ολλανδική εταιρεία HVA για το masterplan Θεσσαλίας, καθώς και τη δρομολόγηση παραχώρησης της φροντίδας των δασών σε ιδιώτες εργολάβους).
Στις περιαστικές πυρκαγιές όπως αυτή του Αυγούστου, τα αναδυόμενα συμφέροντα έχουν την ίδια αφετηρία αλλά διαφορετική μορφή από αυτά της υπαίθρου. Τα δάση που περιβάλλουν μια μητρόπολη θεωρούνται από κράτος και κεφάλαιο εμπόδιο για τη χωροταξική της επέκταση και οι πυρκαγιές μια ακόμα ευκαιρία για ανάπτυξη και κερδοφορία. Ο κλάδος που ηγείται της λεηλασίας των περιαστικών δασών (καμένων και μη) είναι ο κατασκευαστικός. Κατα καιρούς, η φύση τεμαχίζεται σε οικόπεδα, οικοδομείται και τα «πρώην δάση», συνοδευόμενα από τα απαραίτητα έργα υποδομής (δρόμους, ηλεκτρικό δίκτυο, συγκοινωνίες, κ.ά.) πωλούνται ως νέοι οικισμοί.
Δεν υπάρχουν -ούτε μπορούν να υπάρξουν ποτέ- ουσιαστικές λύσεις στα προβλήματα που το ίδιο το σύστημα δημιουργεί και επιχειρεί να διαχειριστεί. Γι’ αυτό και δεν θεωρούμε ρεαλιστικές ή θεμιτές τις συστημικές/θεσμικές λύσεις, ούτε αγωνιζόμαστε για τον εξορθολογισμό αυτού του εξουσιαστικού, καταπιεστικού και εκμεταλλευτικού συστήματος, αλλά αποσκοπούμε στην ολική καταστροφή του προς την κατεύθυνση της κοινωνικής και της ατομικής απελευθέρωσης.
Οι αυτοοργανωμένοι, αντιιεραρχικοί και αδιαμεσολάβητοι τοπικοί ή ευρύτεροι αγώνες είναι μονόδρομος για να αποτρέψουμε την περαιτέρω εκμετάλλευση και καταστροφή της φύσης από κράτος και αφεντικά. Εμπιστευόμαστε πλήρως τις δημιουργικές δυνάμεις μας και συλλογικοποιούμαστε ακηδεμόνευτα με γνώμονα την αλληλεγγύη, στο πλαίσιο όχι μόνο αγώνων ενάντια στη λεηλασία της φύσης, αλλά και σε κάθε πεδίο αγώνα. Αγωνιζόμαστε για τη δημιουργία κοινοτήτων ελευθερίας και αλληλεγγύης, οι οποίες, αντιλαμβανόμενες τον εαυτό τους ως μέρος της φύσης, θα επαναπροσδιορίσουν τις ανάγκες και τη σχέση τους με αυτή.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΝΑ ΞΕΡΙΖΩΣΟΥΜΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΤΡΩΣΕΙ ΞΑΝΑ Η ΖΩΗ
Πρωτοβουλία αναρχικών συλλογικοτήτων ενάντια στη λεηλασία της φύσης
enantiasthlehlasia@.espiv.net
Εμπρηστές και εκμεταλλευτές είναι το κράτος και οι καπιταλιστές
Sep 08
Πράσινο το χρώμα της ανάπτυξης ή πώς κράτος και κεφάλαιο λεηλατούν τη φύση και τις ζωές μας
Πράσινο το χρώμα της ανάπτυξης ή πώς κράτος και κεφάλαιο λεηλατούν τη φύση και τις ζωές μας.
Τα τελευταία τουλάχιστον 15 χρόνια βιώνουμε μια συνθήκη αλλε πάλληλων συστημικών κρίσεων (οικονομική, επισιτιστική, ενεργεια- κή, κλιματική, κ.ά.), οι οποίες χρησιμοποιούνται ως βασικό εργαλείο ή/και πρόσχημα για τη δημιουργία νέων πεδίων κερδοφορίας και την απρόσκοπτη αναπαραγωγή του καπιταλιστικού συστήματος. Παράλληλα, ο κρατικός μηχανισμός, μέσα από τη μονιμοποίηση ενός καθεστώτος «έκτακτης ανάγκης» για την αντιμετώπιση των εκάστοτε συστημικών κρίσεων, επιχειρεί να καταστεί ο απόλυτος ρυθμιστής σε όλες τις πτυχές των ζωών μας, επιτείνοντας την καταστολή, την επιτήρηση και τον κοινωνικό έλεγχο.
Στο επίκεντρο των κυρίαρχων συζητήσεων έχει μπει εμφατικά το τελευταίο διάστημα το ζήτημα των «ακραίων» καιρικών φαινομένων. Χρησιμοποιώντας τη ρητορική της κλιματικής «κρίσης», κράτος και κεφάλαιο προσπαθούν να επιβάλουν συγκεκριμένη ανάγνωση των φαινομένων που θα τους επιτρέψει, αφενός να εντείνουν τη διαχείριση με «πολεμικούς» όρους, αφετέρου να δημιουργήσουν νέες ευκαιρίες για επενδύσεις μέσω επικερδών αναπτυξιακών έργων ή προώθησης ενός νέου μοντέλου «πράσινου» καπιταλισμού. Αποκρύπτοντας σκόπιμα την κυριαρχική συμβολή του συγκεκριμέ- νου πολιτικοοικονομικού συστήματος και του ανθρωποκεντρικού πολιτισμικού παράγοντα στην περαιτέρω λεηλασία της φύσης και των ζωών μας.
Η περιβαλλοντική ρύπανση και οι καταστροφές που -συχνά πλέον- ακολουθούν τα έντονα καιρικά φαινόμενα αποτελούν πλέον μέρος της κανονικότητας στην οποία ζούμε. Μόνο τον Ιούλιο και Αύγουστο του 2023, στον ελλαδικό χώρο κάηκαν τουλάχιστον1.800.000 στρέμματα, ενώ οι βροχές του Σεπτέμβρη «έπνιξαν» τον θεσσαλικό κάμπο και τον Βόλο, αφήνοντας πίσω τους δεκάδες νε- κρούς/ές ντόπιους/ες και μετανάστ(ρι)ες, χιλιάδες νεκρά ζώα, κα- μένα δάση και άστεγες/ους, μεταβάλλοντας αισθητά την πρόσφατη γεωμορφολογία των περιοχών. Σε δεύτερο βαθμό, οι επιπτώσεις όλων αυτών των καταστροφών επεκτείνονται γεωμετρικά σε διάφορους τομείς της κοινωνικοπολιτικής καθημερινότητας, από την ερημοποίηση και τη συνακόλουθη μετανάστευση ανθρώπινου πληθυσμού έως την περαιτέρω αλλαγή χρήσης γης και την προσχηματική αιτιολόγηση της αύξησης των τιμών των προϊόντων.Για την κρατική διαχείριση και τους αγγελιοφόρους της η αφήγη- ση είναι μία: είμαστε έρμαια της κλιματικής αλλαγής. Επικαλούμενοι παρούσες και επερχόμενες «βιβλικές καταστροφές» φροντίζουν να αποδώσουν τις ευθύνες σε κάποια ανωτέρα βία (π.χ. στο φαινόμε- νο του θερμοκηπίου) -ίσως έναν καινούριο «αόρατο εχθρό»- απο- ποιούμενοι κάθε δική τους συμβολή (αποξήρανση υγροτόπων, εκτροπές ποταμών, μπαζωμένα ρέματα, αποψιλώσεις δασών κ.τ.λ.), και φυσικά αποκρύπτοντας ότι, τις περισσότερες φορές, αποδέκτ(ρι)ες αυτών των «καταστροφών» δεν είναι άλλοι/ες από τους/ις οικονομικά ασθενέστερους/ες των περιοχών που πλήττονται.
Την ίδια στιγμή, αξιοποιώντας τις δοκιμασμένες τεχνικές αφομοίωσης, ελέγχου και πειθάρχησης που αποκόμισαν από την περίοδο της Covid, επαναφέρουν τη λογική της «εξατομικευμένης ευθύνης» μέσα από την προειδοποίηση με SMS για περιορισμό της ανθρώ- πινης κινητικότητας. Έτσι, «φταίνε οι πολίτες» που δεν ακολουθούν τις κρατικές και μιντιακές οδηγίες, «φταίνε οι αλληλέγγυες» που, αψηφώντας τον κίνδυνο, προσφέρουν με όποιον τρόπο μπορούν. Σε μια προσπάθεια να ακυρώσουν ή/και να λοιδορήσουν την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση και τη συντροφικότητα που αναδύεται μεταξύ των καταπιεσμένων σε συνθήκες κινδύνου και απωλειών και που αμφισβητεί στην πράξη το μονοπώλιο της κρατικής διαχεί- ρισης. Μιας διαχείρισης, η οποία αρκείται σε φιλανθρωπικού τύ- που πλατφόρμες «αρωγής» και vouchers, για να κατευνάσει τυχόν κοινωνικές αντιδράσεις και να συνεχίσει απρόσκοπτα την περαιτέρω λεηλασία της φύσης και των ζωών μας.
Παράλληλα, η κρατική διαχείριση συναρθρώνεται με τα συμφέ- ροντα του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου, μπολιάζοντας την κοινωνική συνείδηση με την «ανάγκη» για νέες επενδυτικές ενέργειες και αναπτυξιακά/ενεργειακά mega-projects (περιφράξεις, ιδιωτικο- ποιήσεις και εμπορευματοποίηση ελεύθερων χώρων, αλλαγή χρήσης γης, χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας κ.ά.), με «καινοτο μίες που θα σώσουν τον πλανήτη.
Η υπαρκτή και διαρκώς αυξανόμενη ρύπανση, η κλιματική αλλαγή που παρουσιάζεται ως ταυτόσημη έννοια με την υπερθέρμανση του πλανήτη, τα «ακραία» φυσικά φαινόμενα, η ενεργειακή «κρίση», η «επελαύνουσα» κλιματική «κρίση» και, εσχάτως, η κλιματική «κατάρρευση» είναι όροι και καταστάσεις που το κυρίαρχο αφήγημα τοποθετεί κάτω από την ίδια ομπρέλα. Η κλιματική αλλαγή μετονο- μάζεται σε κλιματική «κρίση» σε μια «εποχή αιχμής», σε μια ακόμη κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», σ’ έναν ακόμη «πόλεμο» που επιτάσσει παγκόσμια «εξαιρετικά μέτρα» στην κατεύθυνση της «πρά σινης μετάβασης».
Σ΄ αυτή τη συνθήκη, οι κυρίαρχοι παρουσιάζονται ως «άμοιροι ευθυνών» και περιγράφουν ως αναπόφευκτη την έξαρση των ένο- πλων συγκρούσεων για το νερό, την επισιτιστική «κρίση», τη μετανάστευση εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, την (επαν) εμφάνιση ιών και νόσων και την οικονομική εξαθλίωση. Από τη στιγμή που η διαχείριση της κλιματικής «κρίσης» βαπτίζεται «παγκόσμιο καλό», οι εθνικές πολιτικές θεωρείται ότι αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στη διαχείριση του «κινδύνου» και επομένως, «όταν αναγνωρίζεται σαφώς ένα κοινό καλό, υπάρχει ανάγκη για μια νομικά συστατική ειδική αρχή ικανή να διευκολύνει την εφαρμογή του» (Ομιλία Πάπα Φραγκίσκου στην Ρώμη, Μάιος 2019). Δεν είναι τυχαίο ότι η Ε.Ε. θεσπίζει ευρωπαϊκό κλιματικό νόμο εκδίδοντας οδηγί- ες προς τα κράτη-μέλη με κεντρικό στόχο τον μετασχηματισμό της ευρωπαϊκής οικονομίας για την «επίτευξη της κλιματικής ουδετερό- τητας μέχρι το 2050». Σε αυτή την κατεύθυνση, ιδρύονται υπουργεία κλιματικής αλλαγής, (στον ελλαδικό χώρο θεσπίζεται Υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας τον Σεπτέμβριο του 2021) και ακολουθούν παγκόσμιες σύνοδοι, ευρωπαϊκή «πράσινη» συμφωνία, κλιματικές και ενεργειακές «δράσεις», συσχετισμός με τον πόλεμο στην ουκρανία κ.λπ.Μ’ άλλα λόγια, συνδέεται η διαχείριση της κλιματικής «κρίσης» με την παγκόσμια ασφάλεια και στρατιωτικοποιείται, όπως χαρακτηριστικά περιγράφεται σε κείμενα της Ε.Ε. (στρατιωτική αναδιάταξη για την αντιμετώπιση «εσωτερικών» και «εξωτερικών» εχθρών, με- ταναστ(ρι)ών, κοινωνικών ταραχών, έλεγχος μετακινήσεων κ.α.) και ανακοινώσεις του ΝΑΤΟ, σύμφωνα με τις οποίες «η κλιματική αλλαγή είναι μια καθοριστική πρόκληση για τη γενιά μας και πολ- λαπλασιαστής κρίσεων» και επομένως «είναι επιτακτική η μετεξέλιξη του ΝΑΤΟ σε μία περισσότερο πολιτική και παγκόσμια συμμαχία».Ταυτόχρονα, το αφήγημα για την «πράσινη αλλαγή» δεν θα μπο- ρούσε να μην αποπνέει έναν αέρα αισιοδοξίας για το απανταχού επενδυτικό κεφάλαιο, όπως άλλωστε συνιστούν και οι ειδικοί: «Η μετάβαση σε μηδενικές εκπομπές και σε έναν κόσμο ανθεκτικό στην κλιματική αλλαγή προσφέρει τεράστιες οικονομικές, επιχειρηματικές και εμπορικές ευκαιρίες στην εποχή μας», (αναφορά του ακαδημα- ϊκού Stern στην Σύνοδο G7 (2021) στο Ηνωμένο Βασίλειο), προοιωνίζοντας την -αξίας τρισεκατομμυρίων ευρώ- στροφή στις «πράσινες» αγορές.
Πράσινο, λοιπόν, το χρώμα του καπιταλισμού…
Το επιχείρημα των εξουσιαστών ότι ο καπιταλισμός μπορεί να έχει και «πράσινες διεξόδους», με τα χρόνια αρχίζει και καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο στον δημόσιο λόγο. Παρουσιάζεται ως η μοναδική συμβατή λύση που μπορεί να ισορροπήσει ανάμεσα στα όλο και αυξανόμενα ζητήματα υποβάθμισης του πλανήτη και την οικονομική ανάπτυξη. Στην πραγματικότητα, είναι η απόλυτα ελεγχόμενη θεσμική διέξοδος που προωθούν τα κράτη και οι καπιταλιστικοί κολοσσοί ώστε να επιβιώνει, ακόμα και με διαφορετικές μορφές, το τωρινό σύστημα εκμετάλλευσης και λεηλασίας της φύσης. Για να υπάρξει όμως οποιαδήποτε πιθανότητα ανάσχεσης αυτής της πραγματικότητας, θα πρέπει πρώτα από όλα να έρθου- με σε αντιπαράθεση με το υπάρχον πολιτικοοικονομικό σύστημα, και τον τρόπο που αυτό αντιμετωπίζει το περιβάλλον, αμφισβητώντας στο σύνολό του τον κυριαρχικά επιβαλλόμενο τρόπο ζωής.
Κεντρικό ρόλο στον πυρήνα των ιδεών-πρακτικών του πράσινου καπιταλισμού έχει η αντικατάσταση μέρους του τωρινού ενεργειακού μοντέλου, με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας να αποτελούν σύμφωνα με τον επίσημο καθεστωτικό λόγο πανάκεια για οποιοδήποτε περιβαλλοντικό πρόβλημα (από την υπερθέρμανση του πλανήτη μέχρι την αύξηση της συχνότητας και της έντασης των καιρικών φαινομένων, όπως οι πλημμύρες και οι τυφώνες). Ούτε οι ΑΠΕ τεχνολογικά μπορούν να αντικαταστήσουν τα ορυκτά καύσιμα, αλλά ούτε και τα δύο μαζί μπορούν να στηρίξουν το οικονομικό μοντέλο της συνεχώς αυξανόμενης παγκόσμιας κατανάλωσης. Ειδικά με τον τρόπο που χρησιμοποιούνται από κράτος και καπι- ταλιστές, αποτελούν εργαλεία που συντελούν στην περαιτέρω λεηλασία της φύσης (τεράστιες βιομηχανικές εγκαταστάσεις που αφα- νίζουν σημαντικούς οικότοπους, υδροηλεκτρικά φράγματα που σταματούν τη ροή των ποταμών αλλοιώνοντας τα οικοσυστήματα κ.ά.). Το σημαντικότερο κομμάτι που τεχνηέντως αποφεύγει να θίξει ο πράσινος καπιταλισμός δεν είναι οι πηγές του ενεργειακού μείγματος, αλλά πόση πραγματικά ενέργεια χρειαζόμαστε, πόση από αυτήν κατευθύνεται στις κοινωνικές ανάγκες και πόση για την παραγωγή κέρδους για κράτη και κεφάλαιο.
Η «μαγική» λύση που για ακόμα μια φορά προτείνουν τα think tanks του κεφαλαίου και της κρατικής διαχείρισης, είναι η μετακύλιση της ευθύνης σε ατομικό επίπεδο. Προσπαθούν να εντυπώσουν στο συλλογικό ασυνείδητο των καπιταλιστικών κοινωνιών ότι για την κλιματική αλλαγή φταίνε όλοι/ες ισόποσα, εξισώνοντας το πε- ριβαλλοντικό αποτύπωμα όσων πίνουν καφέ με πλαστικό και όχι χάρτινο καλαμάκι με τα ενεργειακά βαμπίρ της πολεμικής βιομηχανίας, τον μεγαλύτερο -μεταξύ άλλων- καταναλωτή ενέργειας σε παγκόσμιο επίπεδο. (Η μαζική βιομηχανική παραγωγή προϊόντων, το διαμετακομιστικό εμπόριο και η βιομηχανία των Α.Π.Ε. αποτελούν μερικά μόνο επιπλέον παραδείγματα στον μακρύ κατάλογο αυτού του ενεργοβόρου τεχνοκρατικού πολιτισμού). Με αυτόν τον τρόπο, η υπερκατανάλωση προϊόντων και ενέργειας, που αποτελεί το «οξυγόνο» του καπιταλισμού, μένει στο απυρόβλητο. Σύμφωνα με τους περιβαλλοντικά «ευαίσθητους» εξουσιαστές, μπορούμε να συνεχίσουμε να καταναλώνουμε, τροφοδοτώντας έτσι έναν αέναο φαύλο κύκλο υπερπαραγωγής – υπερκατανάλωσης – υποβάθμισης του περιβάλλοντος, αρκεί πλέον τα προϊόντα και οι υπηρεσίες να έχουν την απαραίτητη «πράσινη» σήμανση.
Τα κράτη, από την πλευρά τους, σε πρώτο επίπεδο προσπαθούν να περιφρουρήσουν τα καπιταλιστικά-εθνικά-κυριαρχικά τους συμ- φέροντα ενεργοποιώντας τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς και θέτοντας την κοινωνία σε μια διαρκή κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», για να έρθουν στη συνέχεια ως «σωτήρες» και «εγγυητές της ομαλότητας» να στρώσουν το έδαφος στην επέλαση του κεφαλαίου στις ζωές μας. Σε δεύτερο επίπεδο, και συγκεκριμένα στην περίπτωση της κλιματικής και ενεργειακής «κρίσης», αναγνωρίζοντας την εν μέρει κοινότητα των συμφερόντων τους, συνάπτουν μεταξύ τους διακρα τικές συμφωνίες και καταρτίζουν νομοσχέδια επιχειρώντας να διευ κολύνουν τα κάθε λογής αναπτυξιακά έργα και ενεργειακά mega- projects του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου. Κι όλα αυτά πάντα με την συνδρομή των κυρίαρχων επιστημονικών επιτελείων, τα οποία νομιμοποιούν στην κοινωνική συνείδηση τις κρατικές και καπιταλιστικές επιλογές ως μοναδικές και αναμφισβήτητες. Ταυτόχρονα, τα καθεστωτικά μίντια, πυλώνας της κρατικής εξουσίας, αναπαράγουν μαζικά την κυρίαρχη αφήγηση συμβάλλοντας στην επίταση του κοι νωνικού ελέγχου μέσα από την καλλιέργεια του φόβου, ώστε να καμφθούν οι οποιεσδήποτε αντιστάσεις στα σχέδιά τους. Και, φυσικά, για όσα άτομα δεν πειθαρχούν, οι κρατικές κατασταλτικές δυνάμεις (αστυνομία, στρατός) καραδοκούν.
Ως αναρχικές/οί, δεν έχουμε αυταπάτες για το αν οι κρατιστές και οι καπιταλιστές, με οποιαδήποτε απόχρωση, ενδιαφέρονται για την βιωσιμότητα και την ευημερία των φυσικών οικοσυστημάτων. Είναι δομικό τους να λεηλατούν τη φύση μέσω της υπερεκμετάλλευσης πρώτων υλών, με αποτέλεσμα μεταξύ άλλων να στερούν από τα μη ανθρώπινα όντα τον φυσικό τους χώρο. Πα ράλληλα με τη συνεχή υποβάθμιση των οικοσυστημάτων, το κεφά-λαιο σε αγαστή συνεργασία με τα κράτη, προσπαθούν να εκμεταλ-λευτούν τα ελάχιστα εναπομείναντα αγαθά που δεν έχουν περάσει ακόμα σε ιδιωτικό έλεγχο, με σκοπό να ελέγξουν απόλυτα τη χρήση, τη διαχείριση και την πρόσβαση σε αυτά. Η ιδιωτικοποίηση απαραίτητων για τη ζωή αγαθών, όπως το νερό, έχει ιστορικά αποδειχθεί ότι οδηγεί στην κατακόρυφη υποβάθμιση των ζωών μας. Προφα- νώς η διαχείρισή τους από την κρατική εξουσία δεν είναι αυτό που οραματιζόμαστε σε αναρχικές κοινότητες που θα έχουν απαλλαγεί από τις συστημικές ανισότητες. Η μεταφορά όμως των αγαθών στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου δεν αποτελεί επ’ ουδενί βήμα προς την κατεύθυνση της οικειοποίησης των μέσων για τις κοινότητες για τις οποίες αγωνιζόμαστε.
Όσα χρώματα και αν αλλάξει, ο καπιταλισμός συνιστά εκ θεμελίων εκμεταλλευτικό, καταπιεστικό σύστημα που επιτα- χύνει τη λεηλασία της φύσης και των ζωών μας
Η κατά τόπους λεηλασία και καταστροφή της φύσης από το κράτος και το κεφάλαιο ως αποτέλεσμα των κυρίαρχων αναπτυξιακών σχεδίων δεν αφορά αποκλειστικά τις άμεσα πληττόμενες τοπικές κοινότητες. Κανένα κρατικό σύνορο δεν μπορεί να αποτρέψει τη μεταφορά της ρύπανσης, να εγκλωβίσει τοπικά την αλλαγή του κλίματος ή την άνοδο της θαλάσσιας στάθμης. Γι’ αυτό, θεωρούμε ότι οι αγώνες για την προάσπιση της φύσης μπορούν και οφείλουν να αναγνωρίζουν την κοινή βάση μεταξύ τους και να δρουν ενοποιητικά για τις καταπιεσμένες και τους εκμεταλλευόμε- νους.
Σε αυτό πλαίσιο στηρίζουμε/συμμετέχουμε σε αυτοοργανωμένους, αντιιεραρχικούς και αδιαμεσολάβητους τοπικούς ή ευρύτερους αγώνες που επιδιώκουν να αποτρέψουν την περαιτέρω εκμετάλλευση και καταστροφή της φύσης προς όφελος της κρατικοκαπιταλιστικής ανάπτυξης. Οι αγώνες αυτοί αποτελούν πεδία για ευρύτερη ζύμωση, αυτοοργάνωση και ριζοσπαστικοποίηση, καθώς και για την ανάδειξη των κοινών αιτίων της λεηλασίας της φύσης με την ευρύτερη επέλαση κράτους και κεφαλαίου σε κάθε πτυχή των ζωών μας. Δεν υπάρχουν -ούτε μπορούν να υπάρξουν ποτέ- ουσιαστικές λύσεις στα προβλήματα που το ίδιο το σύστημα δημιουργεί και επιχειρεί να διαχειριστεί, όσο υπάρχει κράτος και κα- πιταλισμός. Γι’ αυτό και δεν θεωρούμε ρεαλιστικές τις συστημικές/ θεσμικές λύσεις, ούτε αγωνιζόμαστε για τον εξορθολογισμό αυτού του εξουσιαστικού, καταπιεστικού και εκμεταλλευτικού συστήματος. Αντιθέτως, αποσκοπούμε στην ολική καταστροφή του προς την κατεύθυνση της κοινωνικής και της ατομικής απελευθέρωσης.
Σε αντίθεση με τους κυρίαρχους που επιχειρούν να μας πείσουν ότι δεν είμαστε ικανά άτομα να επιλύσουμε τα προβλήματά μας μόνες/οι/α μας, εμείς εμπιστευόμαστε πλήρως τις δημιουργικές δυνάμεις μας και συλλογικοποιούμαστε αυτοοργανωμένα, αντιθεσμικά και αδιαμεσολάβητα με γνώμονα την αλληλεγγύη, στο πλαίσιο όχι μόνο αγώνων ενάντια στη λεηλασία της φύσης, αλλά και σε κάθε πεδίο αγώνα.
Υπάρχουν άλλωστε ποικίλα πρόσφατα παραδείγματα (από τις πλήμμυρες στη Θεσσαλία και τις πυρκαγίες σε όλη την επικράτεια μέχρι τους σείσμους στην τουρκία), στα όποια η αλληλεγγύησ και σύμπραξη μεταξύ των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων αναδύθηκε αυθόρμητα, χωρίς την επιβολή ή την παρεμβάση του κράτους.
Στον αντίποδα λογικών αφομοίωσης και ανάθεσης των ζωών μας στους «ειδικούς» και στους πάσης φύσεως αυτόκλητους σωτήρες, προτάσσουμε τη συλλογικοποίηση και τη διασύνδεση των αγώνων, με απώτερο στόχο την καταστροφή του κράτους και του καπιταλισμού. Αυτός ο αγώνας καταστροφής για μας και ο πιο δημιουργικός αγώνας. Με το βλέμμα στη δημιουργία κοινοτήτων ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης, οι οποίες αντιλαμβανόμενες τον εαυτό τους ως μέρος τη φύσης θα επαναπροσδιορίσουν τις ανάγκες και τη σχέση τους με αυτή.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
πρωτοβουλία αναρχικών συλλογικοτήτων ενάντια στη λεηλασία της φύσης
mail: enantiasthlehlasia[@].espiv.net
https://athens.indymedia.org/post/1631644/
Πράσινο το χρώμα της ανάπτυξης ή πώς κράτος και κεφάλαιο λεηλατούν τη φύση και τις ζωές μας
Jun 24
Κάλεσμα στήριξης στη συγκέντρωση ενάντια στην καταστροφή της κεντρικής Εύβοιας
Κάλεσμα στήριξης στη συγκέντρωση ενάντια στην καταστροφή της κεντρικής Εύβοιας.
Τρίτη 25/6 – 17:30 Ραιδεστού7, Αιγάλεω
Αυτή τη στιγμή σχεδιάζεται από κράτος και επενδυτές η λεηλασία και του τελευταίου κομματιού πρασίνου στην κεντρική Εύβοια. Συγκεκριμένα, η Ελλάκτωρ του Βαρδινογιάνη και η πορτογαλική πολυεθνική EDP Renewables σχεδιάζουν την τοποθέτηση 86 ανεμογεννητριών στην περιοχή των ορεινών όγκων πρασίνου της Δίρφυος, του Ξεροβουνίου, των Κοτυλαίων Ορέων και του Ευβοϊκού Ολύμπου. Μάλιστα, η υλοποίηση αυτού του έργου είναι προ των πυλών, έπειτα από την πρόσφατη απόρριψη από το ΣτΕ της προσφυγής που είχε γίνει από κατοίκους και συλλόγους της Εύβοιας.
Η Green Repower, η εταιρεία του δασολόγου -ενίοτε και επενδυτή(!)- Ελευθέριου Καραπιδάκη, είναι μια εταιρεία εκπόνησης μελετών περιβαλλοντικών επιπτώσεων των έργων ΑΠΕ. Το συγκεκριμένο υποκείμενο έχει υπογράψει τις μελέτες για μια σειρά από καταστροφικές «πράσινες» επενδύσεις ανά τον ελλαδικό χώρο, όπως Εύβοια, Άγραφα, Βοιωτία, εξυπηρετώντας προσωπικά του οφέλη αλλά και των αφεντικών του.
Το επιχείρημα των εξουσιαστών ότι ο καπιταλισμός μπορεί να έχει και «πράσινες διεξόδους», με τα χρόνια αρχίζει και καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο στον δημόσιο λόγο. Παρουσιάζεται ως η μοναδική συμβατή λύση που μπορεί να ισορροπήσει ανάμεσα στα όλο και αυξανόμενα ζητήματα υποβάθμισης του πλανήτη και την οικονομική ανάπτυξη. Στην πραγματικότητα, είναι η απόλυτα ελεγχόμενη θεσμική διέξοδος που προωθούν τα κράτη και οι καπιταλιστικοί κολοσσοί ώστε να επιβιώνει, ακόμα και με διαφορετικές μορφές, το τωρινό σύστημα εκμετάλλευσης και λεηλασίας της φύσης. Για να υπάρξει όμως οποιαδήποτε πιθανότητα ανάσχεσης αυτής της πραγματικότητας, θα πρέπει πρώτα από όλα να έρθουμε σε αντιπαράθεση με το υπάρχον πολιτικοοικονομικό σύστημα, και τον τρόπο που αυτό αντιμετωπίζει το περιβάλλον, αμφισβητώντας στο σύνολό του τον κυριαρχικά επιβαλλόμενο τρόπο ζωής. Κεντρικό ρόλο στον πυρήνα των ιδεών-πρακτικών του πράσινου καπιταλισμού έχει η αντικατάσταση μέρους του τωρινού ενεργειακού μοντέλου, με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας να αποτελούν σύμφωνα με τον επίσημο καθεστωτικό λόγο πανάκεια για οποιοδήποτε περιβαλλοντικό πρόβλημα (από την υπερθέρμανση του πλανήτη μέχρι την αύξηση της συχνότητας και της έντασης των καιρικών φαινομένων, όπως οι πλημμύρες και οι τυφώνες). Ούτε οι ΑΠΕ τεχνολογικά μπορούν να αντικαταστήσουν τα ορυκτά καύσιμα, αλλά ούτε και τα δύο μαζί μπορούν να στηρίξουν το οικονομικό μοντέλο της συνεχώς αυξανόμενης παγκόσμιας κατανάλωσης. Ειδικά με τον τρόπο που χρησιμοποιούνται από κράτος και καπιταλιστές, αποτελούν εργαλεία που συντελούν στην περαιτέρω λεηλασία της φύσης (τεράστιες βιομηχανικές εγκαταστάσεις που αφανίζουν σημαντικούς οικότοπους, υδροηλεκτρικά φράγματα που σταματούν τη ροή των ποταμών αλλοιώνοντας τα οικοσυστήματα κ.ά.). Το σημαντικότερο κομμάτι που τεχνηέντως αποφεύγει να θίξει ο πράσινος καπιταλισμός δεν είναι οι πηγές του ενεργειακού μείγματος, αλλά πόση πραγματικά ενέργεια χρειαζόμαστε, πόση από αυτήν κατευθύνεται στις κοινωνικές ανάγκες και πόση για την παραγωγή κέρδους για κράτη και κεφάλαιο.
Ως αναρχικές/οί, δεν έχουμε αυταπάτες για το αν οι κρατιστές και οι καπιταλιστές, με οποιαδήποτε απόχρωση, ενδιαφέρονται για την βιωσιμότητα και την ευημερία των φυσικών οικοσυστημάτων. Είναι δομικό χαρακτηριστικό τους να λεηλατούν τη φύση μέσω της υπερεκμετάλλευσης πρώτων υλών, με αποτέλεσμα μεταξύ άλλων να στερούν από τα μη ανθρώπινα όντα τον φυσικό τους χώρο.
Όσα χρώματα και αν αλλάξει, ο καπιταλισμός συνιστά εκ θεμελίων εκμεταλλευτικό, καταπιεστικό σύστημα που επιταχύνει τη λεηλασία της φύσης και των ζωών μας
https://athens.indymedia.org/post/1630945/
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Πρωτοβουλία αναρχικών συλλογικοτήτων ενάντια στη λεηλασία της φύσης
enantiasthlehlasia@espiv.net
Oct 15
Ανταπόκριση απ’τη συναυλία αλληλεγγύης & οικον.ενίσχυσης για τα αιχμάλωτα συντρόφια του Επαναστατικού Αγώνα Π.Ρούπα-Ν.Μαζιώτη
Ανταπόκριση από τη συναυλία αλληλεγγύης & οικονομικής ενίσχυσης για τα αιχμάλωτα συντρόφια του Επαναστατικού Αγώνα Πόλα Ρούπα & Νίκο Μαζιώτη (16/9)
Η προγραμματισμένη συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης για τα αιχμάλωτα συντρόφια του Επαναστατικού Αγώνα, το Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου (https://athens.indymedia.org/post/1626398/), εντάσσεται στο συνεχές της αλληλεγγύης μας με σκοπό την αντιμετώπιση των οξυμμένων προβλημάτων του συντρόφου και της συντρόφισσας ως πολιτικών κρατουμένων στα κελιά της δημοκρατίας, αλλά και των νέων δύσκολων συνθηκών που καλείται να αντιμετωπίσει το οικογενειακό τους περιβάλλον.
Η διεξαγωγή του live αλληλεγγύης στον χώρο του Σκοπευτηρίου Καισαριανής ακυρώθηκε μετά από την παρουσία αστυνομικών δυνάμεων στο σημείο και με την εντολή της τοπικής εξουσίας καθώς δεν είχε ζητηθεί η απαιτούμενη «προφορική ή γραπτή άδεια». Εν μέσω κρατικών (φωτιές, πλημμύρες) και κεφαλαιοκρατικών δολοφονιών (δολοφονία Αντώνη Καρυώτη, Κώστα Μανιουδάκη κ.ά.), σε μια στιγμή που η καταστροφή και η λεηλασία της φύσης έχει γιγαντωθεί, οι εξουσιαστές, πιστοί στον δομικό τους ρόλο, προσπαθούν να καταστείλουν κάθε δράση αλληλεγγύης κι αυτοοργάνωσης.
Tο live αλληλεγγύης πραγματοποιήθηκε σε νέο τόπο, στην πανεπιστημιούπολη μπροστά από τις εστίες στην Δ. ΦΕΠΑ (https://athens.indymedia.org/event/91780/), σε κλίμα συντροφικότητας βάσει των αξιακών μας χαρακτηριστικών, με τη συμμετοχή των Ουστ, Κροταλίας, Lost Bodies, Propaganda Collective, Σούκο και Dj Differ. Ακούστηκαν ηχητικά μηνύματα παρέμβασης του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη και της συντρόφισσας Πόλας Ρούπα. Τέλος έγινε αντιφασιστική παρέμβαση με κείμενο και πανό από πρωτοβουλία συντροφισσών/ων, για τα 10 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, καθώς και παρέμβαση με κείμενο και πανό από τη ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη.
Καμία σπιθαμή γης στους εξουσιαστές
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΑΙΧΜΑΛΩΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ, ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ & ΝΙΚΟ ΜΑΖΙΩΤΗ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ
Πρωτοβουλία αναρχικών, συντροφισσών/συντρόφων
Φωτό-κείμενο.__Συναυλία_αλληλεγγύης_και_οικ._στήριξης_για_τα_αιχμάλωτα_συντρόφια_του_Ε.Α.16-9-2023
Sep 26
Μια νέα, αλλά γνώριμη μετεκλογική κοινωνική πραγματικότητα
Για ακόμα μια φορά, η δημοκρατία μέσα από τη αναθετική διαδικασία των εκλογών, ζήτησε να επιλέξουμε το προσωπείο των εξουσιαστών. Αυτή τη φορά εις διπλούν. Αν προσπαθήσουμε να κάνουμε έναν αρχικό απολογισμό των προεκλογικών περιόδων, θα δούμε ότι η πρώτη δεν είχε τίποτε πρωτότυπο να προσφέρει. Κομματικά περίπτερα που καταλάμβαναν ακόμα και τον ελάχιστο ελεύθερο χώρο σε πλατείες και πεζοδρόμια πλαισιωμένα από τους/τις αντίστοιχους/ες θλιβερούς/ες θιασώτες, ομιλίες από κονσέρβα, χιλιάδες φυλλάδια υποψηφίων στους δρόμους και άλλα συνήθη προεκλογικά “έθιμα” συνέθεσαν το καθιερωμένο εκλογικό τσίρκο. Η μοναδική ίσως διαφοροποιημένη πρακτική που πρόβαρε η εξουσία, ήταν ότι η καθιερωμένη πίεση για μείωση της εκλογικής αποχής, αυτή τη φορά μεταφέρθηκε και σε δημοφιλείς πλατφόρμες των social media, με προφανή στόχο να εντάξει και τις νεότερες ηλικίες από νωρίς στον δρόμο της εκλογικής αφομοίωσης.
Η δεύτερη προεκλογική περίοδος, πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες πολιτικής νηνεμίας αφού η σιωπηλή αποδοχή της ήττας από την “πρώτη φορά αριστερά” έκανε τις άλλοτε συνθήκες πόλωσης μεταξύ των διαχειριστών της εξουσίας ν΄ ατονήσουν. Και ενώ το εκλογικό αποτέλεσμα και των δύο αναμετρήσεων ήταν βγαλμένο από τις ονειρώξεις των ακολούθων της ‘εναλλακτικής’ alt right δεξιάς, με άνωθεν εντολές από τους κοινοβουλευτικούς ολιγάρχες, οι πανηγυρισμοί δεν ήταν έντονοι, αλλά ταιριαστοί με το μετριοπαθές και μη αλαζονικό προφίλ που έχουν προσπαθήσει να χτίσουν ως διαχειριστές και εκπρόσωποι του τοπικού και διεθνούς κεφαλαίου. Από την άλλη, οι αντιδράσεις όσων ένιωσαν ότι προδόθηκαν από το εκλογικό αποτέλεσμα, κυμαινόντουσαν από μούδιασμα και αγανάκτηση με παράλληλη διάθεση παραίτησης από τα κοινωνικά δρώμενα, μέχρι και τάσεις αφορισμού και εκδικητικότητας. Επιβεβαιώνοντας έτσι, ότι μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας έχει αναθέσει την ζωή και έχει εναποθέσει τις ελπίδες της για βελτίωση της κοινωνικής πραγματικότητας, αποκλειστικά στην εκλογική διαδικασία.
Οι ευμετάβλητοι εκλογικοί συσχετισμοί και οι δυσμετάβλητοι κοινωνικοί σχηματισμοί
Στα έδρανα της αστικής δημοκρατίας παίρνονται αποφάσεις που επηρεάζουν με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους το σύνολο των ατόμων μιας κοινωνίας, ακόμα και όσων απέχουν συνειδητά από τις εκλογικές αυταπάτες. Και αυτό συμβαίνει παρότι οι διαμορφωμένοι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί δεν αποτελούν παρά μια στιγμιαία απεικόνιση των ευμετάβλητων επιλογών ενός κοινωνικού υποσυνόλου, του εκλογικού. Οι εκλογές σαν θεσμός άλλωστε, δεν είχαν ποτέ την πρόθεση να εγκολπώσουν τις κοινωνικές ανάγκες. Στόχος τους είναι να καθρεφτιστεί μέσα από τις κάλπες, ένα βολικό για την εξουσία εκλογικό είδωλο, ικανό να νομιμοποιήσει ηθικά τη συνέχιση του συστήματος εκμετάλλευσης. Για αυτό και θεωρούμε ότι ποτέ τα εκλογικά αποτελέσματα, δεν αποτέλεσαν την ακριβή απεικόνιση των κοινωνικών συσχετισμών μιας και δεν αποτυπώνονται σ’ αυτά οι κινηματικοί συσχετισμοί και οι ευρύτερες τάσεις που λαμβάνουν χώρα εντός της κοινωνίας.
Το ότι ζούμε σε έναν τόπο που ένα σημαντικό, αν όχι το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, κυριαρχείται από ρατσιστικά, θρησκόληπτα, πατριαρχικά, ακροδεξιά ή φασιστικά ένστικτα ή και όλα αυτά μαζί, δεν το καταλάβαμε μετά τις περασμένες εκλογές, το βιώνουμε σε όλες τις καθημερινές πτυχές της ζωής μας. Όπως επίσης γνωρίζουμε ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού έχει “μπολιαστεί” με τη λογική του νοικοκυραίου, που έχει έντονη αλλεργία στο οτιδήποτε διαφορετικό. Και το γνωρίζαμε ακόμα και τις περιόδους που αυτό το κομμάτι της κοινωνίας φαινομενικά δεν είχε τόσο εμφανή εκπροσώπηση στο κοινοβουλευτικό προσκήνιο, όπως την περίοδο της “πρώτη φορά αριστερά”. Το γνωρίζαμε και την εποχή των πλατειών, ακόμα και τις μέρες του Δεκέμβρη, άσχετα αν σε περιόδους όπως η τελευταία, η ένταση των γεγονότων και η υιοθέτηση των πρακτικών του αναρχικού χώρου από περισσότερο κόσμο, μας έκανε να βλέπουμε το αποτύπωμα της σκιάς μας στην κοινωνία και να νομίζουμε ότι είναι το μπόι μας. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια και ιδιαίτερα εντός του πυκνού κινηματικού χρόνου της περιόδου 2008-2015 υπάρχει πληθώρα από απτά παραδείγματα που δείχνουν την αναντιστοιχία της εκλογικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Μ’ ένα διαχρονικά συντηρητικό κοινωνικό σύνολο που δεν ήταν επ’ ουδενί ριζικά διαφορετικό από το σημερινό. Η διαφοροποίηση ήταν ότι πολλές φορές αυτό το σύνολο κλήθηκε να λειτουργήσει κάτω από απότομες συνθήκες κοινωνικού αταβισμού και με εντονότατη την παρουσία του αναρχικού χώρου ως την “μαγιά” πού μετουσίωνε τις κοινωνικές ζυμώσεις σε κοινωνικές εκρήξεις.
Η εκλογική βάση
Το συντηρητικότερο κομμάτι της κοινωνίας αποτελεί και την σημαντικότερη εκλογική πελατεία, που μαζί φυσικά με τα καπιταλιστικά και τα εκκλησιαστικά συμφέροντα, επιβάλει και την ανάλογη πολιτική ατζέντα σε ένα αλληλοτροφοδοτούμενο κύκλο συντήρησης των εθνικοθρησκευτικών προτύπων. Η καταστολή των κινημάτων, η αντιμεταναστευτική πολιτική, ο εναγκαλισμός κράτους-εκκλησιάς είναι λίγα από τα κοινά παραδείγματα αριστερών και δεξιών πολιτικών διαχείρισης που απολαμβάνει να βλέπει να εφαρμόζεται, ένα σημαντικό κομμάτι του εκλογικού και κοινωνικού σώματος. Είναι η λεγόμενη “σιωπηλή πλειοψηφία” που ανάλογα με το ευκαιριακό προσωπικό συμφέρον, το θυμικό και την επιτυχία ή αποτυχία των κομματικών εκστρατειών προσέγγισης, μεταπηδάει σε όλο σχεδόν το εκλογικό φάσμα, αναθέτοντας την ατομική και τη συλλογική της διαχείριση, πότε στη “πρώτη φορά αριστερά” και πότε σε διάφορες εκφάνσεις της δεξιάς.
Οι εκλογικές προτιμήσεις δε διαφοροποιούν όμως το κοινωνικό μοντέλο σχέσεων και οργάνωσης και η προβολή της εικόνας του, μέσω των εκλογικών αποτελεσμάτων είναι στιγμιαία και συγκυριακή. Η προτίμηση του/της ψηφοφόρου μπορεί να διαφοροποιηθεί έντονα κατευθυνόμενη σε πλασματικές εκλογικές επιλογές, ενώ η κοινωνική συνισταμένη έχει σταθερά την πυξίδα της στραμμένη στο συντηρητισμό. Η κανονικοποίηση/αφομοίωση των νέων και παγκοσμίως δημοφιλών συντηρητικών πολιτικών τάσεων από το κοινωνικό σύνολο, απαιτεί χρόνο και κυρίως την οπισθοχώρηση των κινημάτων στο σημαντικότερο κοινωνικό πεδίο, τον δρόμο. Το πόσο ελκυστικός και προσιτός άλλωστε μπορεί να γίνει ο λόγος των ακροδεξιών/φασιστών εξαρτάται και από την ποιοτική και ποσοτική παρουσία του αντιφασιστικού και αντικρατικού λόγου.
Η εκλογική αποχή και η εκλογική απεργία
Ως αναρχικοί/ες αγωνιζόμαστε για την καταστροφή και όχι για την αλλαγή του κοινωνικού συμβολαίου και του κοινωνικού μοντέλου σχέσεων και οργάνωσης και η συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες με οποιονδήποτε τρόπο, μας απομακρύνει από αυτόν τον στόχο. Στη δικιά μας θεώρηση ο δρόμος για την αυτοοργάνωση δεν τέμνεται σε κανένα σημείο με τον εκλογικό δρόμο της ανάθεσης. Για αυτό και όχι απλά απέχουμε, αλλά προτάσσουμε ενεργά την πρακτική της εκλογικής απεργίας.
Στις τελευταίες εκλογές, η αποχή έφτασε σε πρωτοφανή μεταπολιτευτικά επίπεδα. Και ενώ φαινομενικά αυτό το ποσοστό θα μπορούσε να θεωρεί ως μια επιτυχία προς την κατεύθυνση που προτείνουμε, η εκλογική αποχή είναι ένα ευρύτερο απολιτίκ φαινόμενο, στη συντριπτική της πλειοψηφία καθόλα ασύνδετο με την πολιτική στάση της εκλογικής απεργίας. Και αυτό φαίνεται αν κοιτάξουμε και πάλι, πέρα από τον παραμορφωτικό εκλογικό φακό, στο πραγματικό πεδίο, αυτό της κοινωνίας. Κανείς/καμία δε μπορεί άλλωστε να υποστηρίξει ότι κατά προσέγγιση το μισό του εκλογικού σώματος είναι ενάντια στην κοινωνία της ανάθεσης. Η κοινωνία μας είναι αναθετική και αριβιστική με αξίες που απέχουν παρασάγγας από αυτές που διατείνει η εκλογική απεργία.
Η ανάγκη να αναλυθεί η υπάρχουσα κοινωνική συνθήκη ακόμα και μέσα από τα νούμερα της αποχής, μπορεί να οδηγήσει σε λάθος εκτιμήσεις για τη δυναμική που ασκούν οι επιμέρους πολιτικοί χώροι. Το ποσοστό της εκλογικής αποχής δεν μπορεί να είναι μετρήσιμο με όρους εκλογικών αποτελεσμάτων, ούτε να κεφαλαιοποιηθεί από κανένα χώρο. Η αδυναμία αποτύπωσης του ποσοστού της εκλογικής απεργίας και κατά συνέπεια των αποτελεσμάτων μιας αντιεκλογικής καμπάνιας, δεν αφαιρεί σε κανένα βαθμό τη χρησιμότητα της. Στην πλούσια κινηματική ιστορία υπάρχει πληθώρα δράσεων και θεωρήσεων, ακόμα και διαχρονικά επαναλαμβανόμενων, που δεν έχουν ως αυτοσκοπό τα απτά αποτελέσματα στο εδώ και στο τώρα. Άλλωστε, η αποτελεσματικότητα της εκλογικής απεργίας ως πρακτική του αναρχικού χώρου αποδεικνύεται και μέσα από τις ελάχιστες περιπτώσεις που προσωρινά εγκαταλείφθηκε.
Μια άλλη διαστρεβλωμένη ανάγνωση της εκλογικής αποχής είναι ότι τα άτομα που απέχουν, είναι πιο πιθανό να μεταπηδήσουν αργότερα στην συνειδητή εκλογική απεργία. Η ετερογένεια του “αντιεκλογικού σώματος” καθιστά αδύνατη οποιαδήποτε γενίκευση, με τις επιμέρους συγκυριακές ομαδοποιήσεις να μοιάζουν περισσότερο με το εκλογικό σώμα παρά με τον χώρο των κινημάτων.
Η πρακτική της εκλογικής απεργίας έχει τόσες ομοιότητες με τη συγκυριακή εκλογική αποχή, όσες έχουν οι αξίες της αναρχίας με τις αξίες των εξουσιαστών. Στον α/α χώρο ή εκλογική απεργία δεν αποτελεί μια ξεχωριστή καθοριστική στιγμή μέσα στο κοινωνικό χρόνο, αλλά μια ακόμα στιγμή επιβεβαίωσης της συνέπειας των επιλογών μας. Ακριβώς επειδή η αντιεκλογική πρόταση συνοδεύεται από μια συνεχή σταθερή αναρχική δράση. Η έλλειψη εναλλακτικής κοινωνικής πρότασης πέρα από το εκλογικό πλαίσιο που τόσο εκθειάζουν οι εκλογολάγνοι αριστεροί, βρίσκεται δίπλα τους, στις δράσεις που διεξάγονται εντός των απελευθερωμένων εδαφών και στο διαφορετικό μοντέλο αυτοοργάνωσης και λειτουργίας των συλλογικοτήτων. Η αναρχική θεώρηση και παράδοση άλλωστε βρίθει ιδεών και παραδειγμάτων για τις δυνατότητες ενός κοινωνικού μετασχηματισμού μακριά από τις εκλογικές πρακτικές.
Η ήττα της αριστεράς δεν είναι ήττα των κινημάτων
Αν κάτι χαρακτήρισε εντονότερα τα εκλογικά αποτελέσματα είναι η συντριπτική ήττα της “αριστερής” πτέρυγας του καπιταλισμού. Μια ήττα που οι ίδιοι/ίδιες προσπαθούν να την παρουσιάσουν σαν κοινωνική και κινηματική. Διαχρονικά, ένα από τα δημοφιλέστερα προεκλογικά επιχειρήματα των αριστερών είναι “στην τελική όποιες και αν είναι οι διαφωνίες είμαστε καλύτεροι/ες από τους άλλους”, “παίζοντας” το χαρτί του μπαμπούλα της δεξιάς. Αυτή τη φορά όμως, η λογική του μικρότερου κακού δεν απέδωσε εκλογικά, γιατί η πρόσφατη διακυβέρνηση της αριστεράς απέδειξε και στο λιγότερο δύσπιστο εκλογικό ακροατήριο ότι η ουσία της καθημερινότητας καθορίζεται απόλυτα από τις καπιταλιστικές επιταγές που υπηρετεί τυφλά και η αριστερή και η δεξιά πτέρυγα. Σε αυτό που έχουν δίκιο είναι ότι δεν είναι ίδιοι. Αν ήταν ίδιοι δε θα ήταν χρήσιμοι για την διαιώνιση του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Πρέπει να παρουσιάζουν μια πιο φιλική εικόνα και κάποιες φορές να εφαρμόζουν μια περισσότερο φιλοκοινωνική διαχείριση, για να αποτελούν μέσα από τις εκλογές και τον ιδανικό κοινωνικό κυματοθραύστη, ιδιαίτερα κατά την διάρκεια των περιόδων που επικρατούν κοινωνικές αναταραχές. Αυτή η αλληλουχία δεξιάς και αριστερής κυβερνητικής διαχείρισης διασφαλίζει ότι όλα θα κυλήσουν εντός των καθορισμένων εξουσιαστικών ορίων. Ακόμα όμως και στο επίπεδο της ανούσιας εικόνας, όχι μόνο η ντόπια αλλά συνολικά η αριστερά ανά την υφήλιο παραμένει ανίκανη να πείσει ότι μπορεί να είναι μια αξιόπιστη εναλλακτική στην επέλαση της alt right δεξιάς σε όλο τον κόσμο.
Ένα ακόμα δημοφιλές επιχείρημα της αριστεράς είναι ότι “αν δεν υπήρχε τόσο μεγάλη αποχή το εκλογικό αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό”, κατηγορώντας ευθέως την αποχή ως υπεύθυνη για την εκλογική παντοδυναμία της δεξιάς. Το ότι οι ψήφοι της αποχής θεωρούνται απολεσθείσα ιδιοκτησία της αριστεράς δείχνει το επίπεδο ανάλυσης και έλλειψης παντελώς ίχνους αυτοκριτικής. Όπως προαναφέραμε οι “φυλές” της εκλογικής αποχής δεν είναι ούτε ίδιες ούτε μετρήσιμες. Όσον αφορά τη θέση από το δικό μας μετερίζι αυτό της εκλογικής απεργίας, δεν μποϋκοτάρουμε τις εκλογές επειδή δε θέλουμε να “τσαλακωθούμε” ούτε για να έχουμε την δυνατότητα να κάνουμε αφ υψηλού κριτική την επόμενη ημέρα. Η διαφωνία μας με τις εκλογές είναι δομική για αυτό και η συμμετοχή μας δεν εξαρτάται από την εκάστοτε κοινωνική συγκυρία που επικρατεί.
Αν θέλουμε όμως να είμαστε ακριβοδίκαιοι/ες το τελευταίο επιχείρημα των αριστερών συνεχίζει και αναπαράγεται γιατί ένα κομμάτι του “ανταγωνιστικού κινήματος” έχει δώσει με τη στάση του και ορισμένες φορές και με την ψήφο του τα αντίστοιχα δικαιώματα. Οι σχετικά πρόσφατες εκλογές του 2015 ήταν πολύ διδακτικές στο συγκεκριμένο κομμάτι, αφού ακόμα και ομάδες που αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικές επέλεξαν προεκλογικά να ρίξουν συνειδητά τους αντιεκλογικούς τους τόνους. Και στην τωρινή συγκυρία, παρατηρούμε ότι αυτοί/ες που κάποτε αβαντάρανε την “πρώτη φορά αριστερά” μέσω της σιωπής τους, τώρα ψάχνουν παρηγοριά στα κοινοβουλευτικά σφυροδρέπανα.
Ανάμεσα στην καταστολή και την αφομοίωση
Το “ανταγωνιστικό κίνημα” πάντα βρισκόταν στη κρατική μέγγενη του δίπολου καταστολή-αφομοίωση. Και για την ύπαρξη του δίπολου εκτός από την “επάρατη δεξιά”, κομβικός είναι ο ρόλος της αριστεράς σε όλο το εκλογικό της φάσμα (κοινοβουλευτικό και εξωκοινοβουλευτικό). Η περασμένη τετραετία, χαρακτηρίστηκε κυρίως από την αναβάθμιση της κρατικής καταστολής. Χρονικά ακολούθησε την διακυβέρνηση της θεωρητικά περισσότερο “φιλοκινηματικής” σοσιαλδημοκρατίας, η οποία μετά την αφομοίωση ακολούθησε κι αυτή το δρόμο της καταστολής. Τη συγκεκριμένη περίοδο παρατηρήθηκε και η μεγαλύτερη κινηματική και κοινωνική οπισθοχώρηση αφού κοινωνικές και εργασιακές κατακτήσεις απεμπολήστηκαν με ελάχιστη κοινωνική αντίδραση, πολλές καταλήψεις εκκενώθηκαν και ένας μεγάλος αριθμός ατόμων αποχώρησε από τις κινηματικές διαδικασίες.
Η προσπάθεια απορρόφησης των κινημάτων από συστημικούς σχηματισμούς της αριστεράς δεν είναι μια τοπική πατέντα των εξουσιαστών, αλλά μια πάγια διεθνής πρακτική. Ενδεικτικό είναι το πρόσφατο παράδειγμα της Χιλής και οι ομοιότητες της με την ελληνική πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Η εξέγερση που ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2019 στο Σαντιάγκο αντιμετωπίστηκε με ακραία καταστολή από τις καθεστωτικές δυνάμεις του δεξιού τότε προέδρου Πινιέρα. Η αυξανόμενη ένταση της εξέγερσης δεν έλεγε να κοπάσει μέχρι να εμφανιστεί η ακραία ανελεύθερη περίοδος των μέτρων για τον covid. Η κοινωνική δυσφορία ως απόρροια της κρατικής καταστολής οδήγησε στην αντιεξεγερτική διαδικασία των εκλογών, από την οποία νέος πρόεδρος αναδείχθηκε ο αριστερός Μπόριτς. Προβεβλημένο στέλεχος των φοιτητικών διαδηλώσεων στα νιάτα του, που ηγήθηκε του δημοψηφίσματος του 2022 που θα “δικαίωνε” τα κινήματα. Οι ομοιότητες συνεχίζονται, αφού την αφομοίωση και την εκτόνωση της κοινωνικής οργής ακολούθησε η σκληρή καταστολή όσων ατόμων επέλεξαν να συνεχίσουν να μάχονται, με ιδιαίτερα έμφαση στον αναρχικό χώρο που αποτέλεσε και την αιχμή της κοινωνικής εξέγερσης. Η μελλοντική αποτίμηση της περιόδου Μπόριτς θα δείξει εάν θα αποτελέσει όπως και εδώ, μεγαλύτερη οπισθοχώρηση για τον αναρχικό χώρο και συνολικότερα για τα κινήματα, από την περίοδο Πινιέρα.
Οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί δε θα μπορούσαν να έχουν μια μονόπλευρη στρατηγική καταστολής των ακηδεμόνευτων κινημάτων. Και μπορεί οι δυνάμεις της συντήρησης να αποτελούν τον εμφανή εχθρό των κινημάτων, αλλά οι δυνάμεις τις “προόδου” αποτελούν τις αφανείς αντεπαναστατικές δυνάμεις που σκοπός τους είναι η αφομοίωση των εξεγερτικών ιδεών και δράσεων σε αριστερά ρεφορμιστικά μονοπάτια.
Για εμάς η 2η περίοδος της ελληνικής εκδοχής της alt right δεξιάς δεν αποτελεί ούτε λόγο για κατάθλιψη αλλά ούτε και μια μοναδική κινηματική ευκαιρία συσπείρωσης. Και αυτό γιατί δεν ετεροκαθοριζόμαστε από τις εκάστοτε κοινοβουλευτικές ισορροπίες αλλά προσπαθούμε να αναλύουμε την κοινωνική πραγματικότητα με τέτοιο τρόπο ώστε να συνεχίζουμε ν’ αποτελούμε άμμο στα γρανάζια τους. Εκ των πραγμάτων είμαστε μέρος του κοινωνικού συνόλου και δεν απευθυνόμαστε σε αυτό από κάποιο αναρχικό βάθρο, για αυτό και δεν περιμένουμε και δεν επιθυμούμε συνθήκες κοινωνικής “καμένης γης” για να δράσουμε. Εικάζουμε ότι η περίοδος που θα ακολουθήσει μπορεί να διαθέτει λιγότερο καρότο και περισσότερο μαστίγιο, αλλά πάντα οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί θα έχουν για εμάς στο κοινωνικό πεδίο, τη δυνατότητα εφαρμογής που εμείς τους δίνουμε.
Αναρχική Ομάδα Βραχυκύκλωμα
https://vrahikikloma.espivblogs.net
Μια νέα, αλλά γνώριμη μετεκλογική κοινωνική πραγματικότητα
Sep 08
Συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης για τα αιχμάλωτα συντρόφια του Επαναστατικού Αγώνα Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη.
ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΙΧΜΑΛΩΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ ΚΑΙ ΝΙΚΟ ΜΑΖΙΩΤΗ
ΣΑΒΒΑΤΟ 16 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ, ΣΚΟΠΕΥΤΗΡΙΟ* ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ, 20:00
Ως Πρωτοβουλία αναρχικών, συντροφισσών-συντρόφων (από πολιτικές ομάδες, στέκια, καταλήψεις, συνελεύσεις γειτονιών και αλληλέγγυων στον Επαναστατικό Αγώνα) ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των συντρόφων Π. Ρούπα και Ν. Μαζιώτη για οικονομική στήριξη και αλληλεγγύη, οργανώσαμε καμπάνια αλληλεγγύης και οικονομικής στήριξης με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους (εκδηλώσεις, συναυλίες, bar οικονομικής ενίσχυσης, πολιτικά καφενεία, ρεμπέτικα γλέντια, ηθική και υλική στήριξη κλπ). Σε συνέχεια αυτής της καμπάνιας, διοργανώνουμε συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής στήριξης για τα αιχμάλωτα συντρόφια του Επαναστατικού Αγώνα. Η αυτοοργανωμένη αυτή συναυλία που θα γίνει το Σάββατο 16/9 στο Σκοπευτήριο Καισαριανής (20:00 μμ), είναι μια ακόμα κίνηση αλληλεγγύης για να αντιμετωπιστούν τα οξυμένα προβλήματα των πολιτικών κρατουμένων και των νέων δύσκολων συνθηκών που καλείται να αντιμετωπίσει το οικογενειακό τους περιβάλλον.
Οι σύντροφοι βρίσκονται αιχμάλωτοι στα κελιά της δημοκρατίας τους εκτίοντας 20ετή ποινή κάθειρξης. Ο συν. Μαζιώτης έχει εκτίσει 12 χρόνια μικτά και έχει συμπληρώσει το όριο των 3/5 της ποινής του (σύμφωνα με τους νόμους τους), ενώ από τον Γενάρη του 2022 δικαιούται να αποφυλακιστεί με όρους. Το κράτος τον κρατά δέσμιο απορρίπτοντας 4 φορές το αίτημά του με προσχηματικές αιτιάσεις και ήδη εκκρεμεί νέο αίτημά του για υφ’ όρον αποφυλάκιση. Η συν/σσα Πόλα Ρούπα βρίσκεται σε αναμονή του 1ου αιτήματός της για υφ’ όρον αποφυλάκιση. Οι σύντροφοι όσο παραμένουν αιχμάλωτοι τόσο περισσότερο οι δυσκολίες που έχουν να αντιμετωπίσουν οξύνονται.
Ακολουθεί μικρό απόσπασμα από κείμενα των συντρόφων:
“Είμαστε 2 φυλακισμένοι-πολιτικοί κρατούμενοι, μέλη της ένοπλης αναρχικής οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας που έδρασε στο διάστημα 2003-2017 και ανέλαβε την ευθύνη για 18 ενέργειες-επιθέσεις εναντίον στόχων του πολιτικού και οικονομικού καθεστώτος, του κράτους και του κεφαλαίου. Έχουμε υπερασπιστεί τον στόχο της Κοινωνικής Επανάστασης για την ανατροπή του οικονομικού-πολιτικού συστήματος εξουσίας και την αντικατάστασή του από μια ακρατική-αταξική κοινωνική οργάνωση που θα βασίζεται σε μια συνομοσπονδία κοινοτήτων (κομμούνων). (…) Μετά από 8 μακροχρόνιες δίκες (4 δίκες σε πρώτο βαθμό και 4 εφετεία) και για τις 18 ενέργειες του Επαναστατικού Αγώνα, έχουμε καταδικαστεί σε πολλές δεκάδες χρόνια τα οποία συγχωνεύονται και εκτίονται τα 20 χρόνια. (…) έχουμε αφιερώσει τη ζωή μας στον αγώνα εναντίον του κράτους και του κεφαλαίου, στον αγώνα για την Επανάσταση και έχουμε πληρώσει και εξακολουθούμε να πληρώνουμε ένα σκληρό τίμημα – όπως άλλωστε το αναμέναμε- όταν κάναμε τις επιλογές μας. (…) Η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια, η αμοιβαιότητα είναι οι βασικές αρχές των επαναστατικών κινημάτων και της κοινωνίας που θέλουμε να δημιουργήσουμε στη θέση του κράτους και του κεφαλαίου.”
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΑΙΧΜΑΛΩΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΥ Ε.Α., ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ ΚΑΙ ΝΙΚΟ ΜΑΖΙΩΤΗ
Πρωτοβουλία αναρχικών, συντροφισσών/συντρόφων
* Θα υπάρχει τηλεφωνική επικοινωνία με τους αιχμάλωτους συντρόφους, ενώ στον χώρο θα υπάρχουν βιβλία και κείμενα του Ε.Α.
** Άτομα που εμπλέκονται με κακοποιητικές/σεξιστικές/παραβιαστικές συμπεριφορές, αξιακά δεν έχουν θέση στη συναυλία.
* Συναυλία στο μνημείο Σκοπευτηρίου Καισαριανής
λεωφορείο 214: στάση 8η ΦΟΡΜΙΩΝΟΣ
λεωφορείο 224: στάση 8η ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ
τρόλλευ 11 (ολονύχτιo): στάση ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ
κοντινότερο μετρό: Στ. ΕυαγγελισμούΣΥΝΑΥΛΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΙΧΜΑΛΩΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ ΚΑΙ ΝΙΚΟ ΜΑΖΙΩΤΗ
Aug 11
Ενάντια στα δάση συμφερόντων της Αττικό Μετρό
Ενάντια στα δάση συμφερόντων της Αττικό Μετρό
H Αττικό Μετρό μέσα στον Αύγουστο, με την πανεπιστημιακή κοινότητα απούσα, περιέφραξε με λαμαρίνες μια μεγάλη έκταση εντός του δάσους της Πανεπιστημιούπολης για την κατασκευή του ομώνυμου σταθμού. Η έκταση αυτή περιλαμβάνει έναν μεγάλο αριθμό από μεγάλα δέντρα (κυρίως πεύκα και ευκαλύπτους) που θα κοπούν, όπως έγινε και για να κατασκευαστούν και οι έξοδοι των σταθμών, αλλάζοντας για πάντα τη φύση της συγκεκριμένης περιοχής.
Την ώρα που οι φωτιές της καπιταλιστικής ανάπτυξης κατατρώνε τον δασικό πλούτο για να δημιουργήσουν νέα πεδία κερδοφορίας, κράτος και κεφάλαιο με κάθε τους επιλογή δείχνουν την διάθεση λεηλασίας ακόμα και της τελευταίας σπιθαμής δάσους. Ανεμογεννήτριες εμφανίζονται σε όλα τα βουνά που είχανε καεί τα προηγούμενα χρόνια (Γεράνια, Ελικώνας, Εύβοια, κ.α.). Εγκαταστάσεις φωτοβολταϊκών αδειοδοτούνται σε πλαγιές και κάμπους που το κράτος “αδυνατεί” να κατασβέσει τις φωτιές (π.χ. Βόλος). Ξενοδοχειακές μονάδες εγκρίνονται σε παραθαλάσσιες τουριστικές περιοχές που οι φωτιές αφήνονται να καίνε για μέρες (π.χ. Ρόδος, Κέρκυρα). Σε κάποιες περιπτώσεις είναι τέτοια η έκταση της καταστροφής, δίνοντας έτσι την δυνατότητα λεηλασίας για τους εξουσιαστές, ώστε όλα τα παραπάνω μπορούν να χωρέσουν σε μια ενιαία καμένη περιοχή (π.χ. Εύβοια).
Η Αττική είναι μια περιοχή που κάθε καλοκαίρι χάνει ένα κομμάτι του φυτικού και ζωικού της πλούτου. Πάρνηθα, Πεντέλη, Υμηττός, όρος Πατέρα, Σαρωνίδα, ΒΑ Αττική έχουν καεί από τουλάχιστον μια φορά τα τελευταία χρόνια και στα καμένα έχουν φυτρώσει οικισμοί και ανεμογεννήτριες, εκτοπίζοντας ανθρώπινες και μη ζωές και υποβαθμίζοντας την ποιότητα ζωής στην μητρόπολη. Το τελευταίο ανάχωμα για μια ελάχιστα καλύτερη ποιότητα ζωής στην πόλη είναι η ποσότητα και η κατανομή του αστικού πρασίνου. Το κράτος έδειξε ότι έχει συνέχεια και στη διαχείριση του πρασίνου της Αθήνας, αφού ανεξαρτήτως κυβέρνησης, οι συνολικές εκτάσεις του μειώνονται όλο και περισσότερο. Τα τελευταία χρόνια, Μητσοτάκης, Μπακογιάννης και λοιποί συγγενείς και φίλοι είναι σαν να έχουν κηρύξει τον πόλεμο στα εναπομείναντα δέντρα της Αθήνας. Μέχρι και το πολυδιαφημιζόμενο μητροπολιτικό πάρκο του Ελληνικού που θα άλλαζε την μορφή της πρωτεύουσας κάνοντας την περιβαλλοντικά φιλικότερη, κατέληξε real estate του Λάτση και το δημόσιο πράσινο, ιδιωτικοί κήποι για πολυτελείς κατοικίες.
Για τις ήδη υπάρχουσες εκτάσεις πρασίνου του αστικού ιστού, οι εξουσιαστές έχουν εφεύρει τον όρο της ανάπλασης, που στην πραγματικότητα εμπεριέχει τις πρακτικές της καταστολής και της κερδοφορίας. Σε αυτήν την κατηγορία εντάσσονται και ο λόφος του Στρέφη, το πάρκο Δρακοπούλου και η πλατεία Εξαρχείων για τα οποία το αυτοοργανωμένο κίνημα παλεύει ενάντια στις αδηφάγες ορέξεις κερδοφορίας και εξευγενισμού τόσο των δήμων όσο και του κράτους συνολικότερα. Ακόμα και τα δέντρα που βρίσκονται στις άκρες των δρόμων στην καλύτερη είναι παρατημένα είτε ακόμα χειρότερα κλαδεύονται από εργολαβικές εταιρείες με ολέθρια αποτελέσματα για τα ίδια.
Το μετρό αποτελεί το πλέον λαοφιλές μέσο μεταφοράς. Κυρίως επειδή έχει συνδυαστεί με την μείωση του χρόνου μετακίνησης. Η αρνητική πλευρά των επιπτώσεων της παρουσίας του μετρό στις γειτονιές έχει αναλυθεί σε παλαιότερο μας κείμενο https://athens.indymedia.org/post/1619508/. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι η κοινοπραξία ΑΒΑΞ – GHELLA – ALSTOM που έχει αναλάβει την κατασκευή της γραμμής 4 του μετρό δεν ξεφεύγει από την καπιταλιστική-μεγαλοεργολαβική λογική της μεγιστοποίησης του κέρδους με κάθε τρόπο. Η γραμμή 4 του μετρό διασχίζει πολυπληθείς γειτονιές με ελάχιστο διαθέσιμο πράσινο, που όμως είναι ζωτικό για την υγεία και την ψυχολογία των κατοίκων. Σε κάποιες περιπτώσεις, οι σταθμοί επιλέγεται να κατασκευαστούν σε σημεία που απαιτείται η κοπή μεγάλου αριθμού δέντρων μόνο και μόνο για να μεγιστοποιηθούν τα είδη τεράστια κέρδη της εταιρείας.
Η ιστορία της χωροθέτησης του σταθμού Ευαγγελισμός και των ενστάσεων που έχουν ακολουθήσει, είναι χαρακτηριστική της διαχρονικής λογικής των εταιρειών που λειτουργούν ως “κράτος εν κράτει”. Εν ολίγοις, ο σταθμός του μέτρου ήταν προγραμματισμένος να γίνει εντός του πάρκου Ριζάρη κόβοντας περίπου 300 μεγάλα δέντρα. Ένας άλλος εκπρόσωπος του εγχώριου κεφαλαίου, ο εφοπλιστής Ν. Πατέρας για δικούς του λόγους, ζήτησε τη διατήρηση του πάρκου και τη μεταφορά του σταθμού 70 μέτρα βορειότερα όπου δε χρειαζόταν να κοπούν τα δέντρα για να κατασκευαστεί ο σταθμός. Η εταιρεία μετά από την προσφυγή του εφοπλιστή στο ΣτΕ ζήτησε επιπλέον 50 εκατομμύρια από την ελληνική κυβέρνηση για να μεταφερθεί ο σταθμός χωρίς να αλλάξει ούτε το μέγεθος ούτε καν να διαφοροποιεί η ίδια η κατασκευή. Είμαστε σίγουροι/ες ότι αυτό το σινάφι που αποτελείται από γνήσιους εκπροσώπους του κατασκευαστικού και εφοπλιστικού κεφαλαίου, από την κυβέρνηση των εμπρηστών και το ύψιστο θεσμικό όργανο νομιμοποίησης της αδικίας, θα βρουν μια λύση που θα καλύπτει τα οικονομικά και προσωπικά συμφέροντα όλων τους.
Για την κατασκευή του μετρό στο σταθμό Πανεπιστημιούπολη θα πρέπει να κοπούν περισσότερα από τα δέντρα που επιχειρεί η εταιρεία να κόψει στο πάρκο Ριζάρη. Επίσης, λόγω της φύσης του χώρου θα υποβαθμιστεί και ίσως κοπεί και ένα ακόμα μεγαλύτερο μέρος του δάσους για άλλες παράπλευρες δραστηριότητες που σχετίζονται με την ύπαρξη του σταθμού του μετρό. Η εναλλακτική και πάλι θα ήταν η μεταφορά του σταθμού μόλις 150μ. ΒΔ οπού δεν υπάρχει δάσος άλλα άφθονος χώρος με χαμηλή βλάστηση.
Στην τσιμεντούπολη που ζούμε και με ένα κράτος εμπρηστή που βλέπει κάθε δάσος μικρό ή μεγάλο σαν μια ακόμα ευκαιρία κερδοφορίας, η υπεράσπιση ακόμα και του τελευταίου δέντρου γίνεται επιτακτική ανάγκη. Κυβέρνηση, τοπική αυτοδιοίκηση και πρυτανικές αρχές αποτελούν επιμέρους συνισταμένες που ελέγχονται από τα ίδια κέντρα εξουσίας για αυτό και έχουν το ίδιο μερίδιο ευθύνης. Και επειδή το δάσος της πανεπιστημιούπολης δεν βρίσκεται απέναντι από εφοπλιστικά γραφεία που έχουν άμεση πρόσβαση στα κέντρα αποφάσεων και παράλληλα διάθεση να ξεπλύνουν τα δικά τους περιβαλλοντικά και όχι μόνο εγκλήματα, η μοναδική ευκαιρία του δάσους είναι η άμεση κινητοποίηση ενάντια σε μια ακόμα προσπάθεια λεηλασίας.
Υ.Γ. Οι τέσσερις φωτογραφίες είναι από την τωρινή περίφραξη για το σταθμό και η μια είναι από το χώρο που έχει δεσμευτεί εδώ και ένα χρόνο για την κατασκευή μιας από τις δυο εξόδους, με αποτέλεσμα την κοπή όλων των δέντρων εντός του.
Μακριά από αυτόκλητους σωτήρες και θεσμικές οδούς, να υπερασπιστούμε τους ελάχιστους πνεύμονες πρασίνου που μας έχουν απομείνει.
Αναρχική Ομάδα Βραχυκύκλωμα
Ενάντια στα δάση συμφερόντων της Αττικό Μετρό
Jun 01
Αντιεκλογικές δράσεις του συντονισμού αναρχικών συλλογικοτήτων ενάντια στις εκλογές
Αντιεκλογικές δράσεις
Πέμπτη 1/6 στις 19:00: Συγκέντρωση – Μικροφωνική στην Πλατεία Μερκούρη στα Πετράλωνα.
Πέμπτη 8/6 στις 19.00: Συγκέντρωση και μικροφωνική πλατεία Δημοκρατίας – μετρό Περιστερίου.
Τετάρτη 21/6 στις 19.30: Αντιεκλογική πορεία από γενικό κρατικό Νίκαιας
Σάββατο 24/06 στις 12:00: Αντιεκλογική συγκέντρωση-μικροφωνική στο ;Άλσος Παγκράτίου
ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
Ενάντια στο νέο ψευτοδίλημμα περί “ισχυρής κυβέρνησης” ή “ισχυρής αντιπολίτευσης”, ενάντια στους κομματικούς τακτικισμούς και τους υπολογισμούς ποσοστών, αυτοδυναμιών και αριθμών εδρών, απαντάμε:
Καμιά ανακωχή με τους δεξιούς και αριστερούς εκμεταλλευτές και καταπιεστές μας.Καμιά εξουσιοδότηση σε όσους καταδυναστεύουν τις ζωές μας.
Να θρυμματίσουμε τη βιτρίνα της “νέας κανονικότητας”.
Αρνούμαστε να αναθέσουμε τις αποφάσεις που αφορούν στις ζωές μας σε οποιονδήποτε ειδικό της πολιτικής ή τεχνοκράτη.
Δημιουργούμε στο εδώ και τώρα ομάδες, συλλογικότητες, κοινότητες αγώνα στη βάση ανεξούσιων σχέσεων ελευθερίας, ισοτιμίας και αλληλεγγύης, σε κάθε πεδίο της καθημερινότητάς μας.
Συγκρουόμαστε με κάθε διαχειριστή του συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης, για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.
Ενεργητική αποχή
Αγώνας για την καταστροφή του κράτους, του κεφαλαίου και κάθε εξουσιαστικής σχέσης.
Συντονισμός αναρχικών συλλογικοτήτων ενάντια στις εκλογές
May 05
Αντιεκλογικές δράσεις του συντονισμού αναρχικών συλλογικοτήτων ενάντια στις εκλογές
Αντιεκλογικές δράσεις
Σάββατο 6 Μαΐου στις 12.00: Συγκέντρωση- μικροφωνική στην Πλατεία Ελευθερίας στον Κορυδαλλό.
Παρασκευή 12 Μαΐου στις 19.00 : Αντιεκλογική μοτοπορεία από το Αρχαιολογικό μουσέιο.
Κυριακή 14 Μαΐου στις 12.00: Συγκέντρωση-μικροφωνική στο κέντρο του πάρκου Τρίτση (σιντριβάνι).
Πέμπτη 18 Μαΐου στις 18.00: Συγκέντρωση-μικροφωνική στα προπύλαια.
Σάββατο 20 Μαΐου στις 12.00: Συγκέντρωση στην κεντρική αγορά της Κυψέλης (Φ. Νέγρη) και πόρεια.
ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
Οι αλλεπάλληλες συστημικές κρίσεις και οι επιβαλλόμενες «καταστάσεις έκτακτης ανάγκης» που τις συνοδεύουν ως μέσο διαχείρισής τους και εξέλιξης της κρατικής – καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης θεμελιώνονται πάνω στη διαρκή εξαθλίωσή μας. Το κράτος και το κεφάλαιο, προκειμένου να διατηρήσουν την κυριαρχία και την κερδοφορία τους, περνούν από την υποτίμηση των ζωών μας στην πλήρη απαξίωσή τους, όπως έγινε προφανές μετά την πρόσφατη δολοφονία στα Τέμπη.
Όλα τα κόμματα προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία προς όφελός τους. Προβάλλουν την εκλογική διαδικασία ως τη μοναδική επιλογή για την επιβίωση και βελτίωση του επιπέδου της ζωής μας. Μας καλούν να επιλέξουμε μέσα σε ένα προκαθορισμένο πλαίσιο που θέτουν και βολεύει μόνο τους ίδιους και τη διαιώνιση του καθεστώτος που υπηρετούν. Οι επίδοξοι «σωτήρες» μας στοχεύουν στην καταστολή ή/και στην αφομοίωση κάθε αντίστασης, στη διοχέτευση της κοινωνικής οργής σε ακίνδυνα εκλογικά μονοπάτια ανάθεσης και ενσωμάτωσης που εν τέλει οδηγούν στην ενδυνάμωση του συστήματος κυριαρχίας.
Αρνούμαστε να αναθέσουμε τις αποφάσεις που αφορούν στις ζωές μας σε οποιονδήποτε ειδικό της πολιτικής ή τεχνοκράτη.
Δημιουργούμε στο εδώ και τώρα ομάδες, συλλογικότητες, κοινότητες αγώνα στη βάση ανεξούσιων σχέσεων ελευθερίας, ισοτιμίας και αλληλεγγύης, σε κάθε πεδίο της καθημερινότητάς μας.
Συγκρουόμαστε με κάθε διαχειριστή του συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης, για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.
ενεργητική αποχή
αγώνας για την καταστροφή του κράτους, του κεφαλαίου
και κάθε εξουσιαστικής σχέσης
Συντονισμός αναρχικών συλλογικοτήτων ενάντια στις εκλογές