Περί εγκλεισμού

Η λογική της τιμωρίας των κοινωνικών αγωνιστ(ρι)ών με τη μορφή του βασανιστικού εγκλεισμού και την απομόνωση από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο, είναι τόσο παλιά όσο και η ύπαρξη οργανωμένων μορφών εξουσίας. Όσον αφορά τα κίνητρα του εγκλεισμού, διαχρονικά λίγα έχουν αλλάξει, αφού η φυλάκιση των αγωνιστ(ρι)ών από τα εκάστοτε καθεστώτα, εξυπηρετούσε τους ίδιους συγκεκριμένους σκοπούς. Δεν έχει σημασία αν ήταν τα κελιά της δικτατορίας, της βασιλείας, της ολιγαρχίας, της φεουδαρχίας, του υπαρκτού σοσιαλισμού ή σήμερα της δημοκρατίας. Ακόμα και πριν το σχηματισμό μιας ολοκληρωμένης αναρχικής θεώρησης, οποιαδήποτε πρωτόλεια μορφή αντίστασης που θα μπορούσε δυνητικά να χαράξει ένα νέο μονοπάτι ελευθερίας, αντιμετωπιζόταν από τους έχοντες την εξουσία με δύο τρόπους, είτε με την πρακτική της φυσικής εξόντωσης, είτε με τη φυλάκιση. Η σταδιακή αλλαγής ρότας τις τελευταίες δεκαετίες στην κρατική διαχείριση της ποινής των αγωνιστ(ρι)ών από το θάνατο στην φυλάκιση στις περισσότερες χώρες, δεν αποτελεί απόρροια μόνο της πίεσης των κινημάτων για την εξάλειψη της θανατικής ποινής. Σε κάποιες περιπτώσεις άλλωστε, η ίδια η αφαίρεση της ζωής δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα για το κράτος, με όποια μορφή και εάν αυτό υπήρχε, αφού το αξιακό και ηθικό ανάστημα των εκτελεσμένων ξεπερνούσε κατά πολύ την ίδια τη φυσική απώλεια του/της αγωνιστή/στριας. Με αυτόν τον τρόπο μια δολοφονία ενός/μιας εγκλείστου αγωνιστή/στριας, θα μπορούσε δυνητικά να οδηγήσει έναν μεγαλύτερο αριθμό ατόμων σε ένα μεγαλύτερο βαθμό συνειδητότητας για τη φύση του κράτους, με τις ανάλογες κοινωνικές αντιδράσεις.

Ο σκοπός της φυλάκισης των αγωνιστ(ρι)ών ήταν και είναι η τιμωρητική στέρηση της ελευθερίας και η προσπάθεια μέσα από τις συνθήκες της αιχμαλωσίας, να ταπεινώσει, να σπάσει το αγωνιστικό φρόνημα ακόμα και να προσπαθήσει να εκμαιεύσει με οποιονδήποτε τρόπο μια δήλωση μετανοίας από τους/τις αγωνιστές/στριες. Συνολικά αποτελεί μια προσπάθεια αλλοίωσης της προσωπικότητας του/της αιχμαλώτου η οποία θα μπορέσει να χρησιμοποιηθεί σημειολογικά από την κρατική προπαγάνδα, ως αποτρεπτικό παράδειγμα για τους εκκολαπτόμενους ή τις/τους εν ενεργεία αγωνίστριες/ες. Δεν είναι τυχαίο ότι στην προσπάθεια αυτή, διενεργήθηκαν εκτεταμένες επιστημονικές έρευνες που εφαρμόστηκαν στα λευκά κελιά της δημοκρατίας, για το πώς μπορούνε με τη χρήση ψυχολογικών μεθόδων να οδηγήσουν τον ψυχισμό των έγκλειστων σε συνθήκες “εξαναγκασμένης απραξίας”. Σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσουμε ότι η ανάλυση των κινήτρων του εγκλεισμού και η παρουσίαση των συνθηκών αιχμαλωσίας δεν έχει σκοπό τη θυματοποίηση των φυλακισμένων συντρόφων/ισσών. Άλλωστε η αξιοπρέπεια των αγωνιστ(ρι)ών και το αξιακό βάθος των ιδεών των οποίων είναι φορείς, δεν αφήνει περιθώρια για τέτοιες παρερμηνείες. Ο λόγος που γίνεται η συγκεκριμένη ανάλυση είναι για να αντιπαραθέσουμε τα κρατικά πεπραγμένα στο χώρο των φυλακών με την κυρίαρχη αφήγηση που συνοψίζεται σε δύο λέξεις που αποτελούν και την πλέον αντιφατική έκφραση……. “Κράτος δικαίου”.

Η εκμετάλλευση του Covid-19 από τα κράτη και οι επιπτώσεις στο κοινωνικό σύνολο

Κανένα κράτος δεν θα έχανε την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί μια ειδική συνθήκη για να ενισχύσει το καθεστώς ελέγχου του. Και ακόμα και αν αυτή δεν έρθει, μπορεί εύκολα να την δημιουργήσει. Η τωρινή ευκαιρία του κράτους ήταν η εμφάνιση του Covid-19. Σε κοινωνικό επίπεδο, το κράτος προσπαθεί να μετατρέψει την περίοδο της υγειονομικής κατάστασης έκτακτης ανάγκης, στην εποχή του φόβου, της ατομικής ευθύνης και της καταστολής. Σε ψυχολογικό επίπεδο τα σημάδια των περιοριστικών μέτρων είναι εμφανή τόσο προσωπικά όσο και συλλογικά. Η παρατεταμένη απομόνωση επιδρά έντονα στον ψυχισμό των ανθρώπων. Ως συνέπεια, δημιουργούνται συνθήκες που οδηγούν τα άτομα να εμφανίζουν έντονα το “σύνδρομο ιδρυματοποίησης”, με το σπίτι να γίνεται μια ιδιότυπη φυλακή και την κοινωνία να οδηγείται σε συνθήκες αυτοπεριορισμού. Αυτή ίσως είναι και η ονείρωξη κάθε καθεστώτος. Κοινωνικά ακρωτηριασμένες ατομικότητες που μέσα από την απροθυμία συλλογικοποίησης θα αποτελούν μηδαμινή απειλή για το κράτος και τους θεσμούς του.

Στον κοινωνικό πόλεμο όμως που όχι μόνο μαίνεται, αλλά το κράτος οξύνει με αφορμή τον Covid-19, το κοινωνικό σύνολο, (τουλάχιστον προς στιγμήν), οπισθοχωρεί και εκχωρεί εργασιακές και κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών. Μουδιασμένο και προσηλωμένο στην ατομική προστασία, πιστεύει ότι το κράτος θα σταματήσει να νομοθετεί εις βάρος του και ότι θα του δοθεί η απαιτούμενη πίστωση χρόνου μέχρι να επιστρέψουμε στην περασμένη “κανονικότητα”. Ούτε το κράτος όμως ούτε οι μεγαλοκεφαλαιούχοι δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν την μοναδική αυτή ευκαιρία ενίσχυσης της κυριαρχίας τους. Και δυστυχώς όπως συμβαίνει και σε κάθε πόλεμο, όταν η μια πλευρά προελαύνει και η άλλη υποχωρεί, οι πρώτοι που βιώνουν τις συνέπειες, είναι αυτοί που είναι όμηροι στα χέρια του επιτιθέμενου. Στην προκειμένη οι έγκλειστοι/ες μετανάστ(ρι)ες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι φυλακισμένοι/ες στα κελιά της δημοκρατίας.

Μια πρώτη αναφορά στην κατάσταση στις φυλακές στην Ελλάδα

Όσο άφορα στις φυλακές, ακόμα και πριν την εμφάνιση του Covid, για το μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού συνόλου, ήταν ένα χώρος μακριά από την οποιαδήποτε υποψία σκέψης και προβληματισμού. Στους φιλήσυχους νομιμόφρονες πολίτες, ούτε στο φαντασιακό τους, δε χωράει η πιθανότητα εγκλεισμού σε αυτές των ίδιων και των λίγων ανθρώπων του στενού περιβάλλοντος τους. Και ακόμα και αν αυτό συμβεί, θα προσπαθήσουν να αποκρύψουν το γεγονός, γιατί ο εγκλεισμός για κάποιους από αυτούς φαντάζει σαν μια δίκαιη τιμωρία ενώ παράλληλα και ένα κοινωνικό στίγμα. Ακριβώς σε αυτήν την σιωπηλή συναίνεση και στη αποστροφή του βλέμματος από την αιχμαλωσία και τις συνθήκες της, στηρίχθηκαν τα θεμέλια των φυλακών πάνω στα οποία το κράτος υψώνει τα τείχη του. Για τον αναρχικό χώρο όμως η στήριξη των έγκλειστων συντρόφων/ισσών αποτελεί δομικό στοιχείο του αναρχικού τρόπου ζωής και δράσης μακριά από το νομικίστικο δίπολο της αθωότητας-ενοχής. Δεν μπορεί να υπάρξει αξιακά ένα αναρχικό κίνημα που θα αφήνει στη λήθη τους αγώνες, και τις/τους αγωνιστές/στριες βορά στα χέρια του εχθρού.

Στη βιομηχανία της φυλακής στην Ελλάδα φιλοξενούνται περισσότεροι από 11000 κρατούμενοι/ες με τους περισσότεροι/ες από αυτούς/ες τοξικοεξαρτημένοι, μικροπαραβάτες, μετανάστες και γενικώς φτωχοδιάβολοι πάνω στις πλάτες των οποίων το κράτος από τη μια κερδοφορεί αφού οι φυλακές είναι μια τεράστια πηγή μαύρου κυρίως χρήματος και από την άλλη παραδειγματίζει για το ποια είναι η τύχη των ”άνομων” και των εξεγερμένων. Και ενώ κοινωνικά έχουμε περάσει πλέον στις επίσημες “πρόβες” του ολοκληρωτικού συστήματος που ετοιμάζουν, ένα νέο νομοσχέδιο βρίσκεται σε διαβούλευση για να ορίσει την επόμενη ημέρα στις φυλακές. Το νέο αυτό νομοθετικό τερατούργημα στοχεύει στο να εξαλειφθούν και οι ελάχιστες ανάσες ελευθερίας των κρατουμένων αφού εστιάζει και στην ανυπότακτη στάση των πολιτικών κρατουμένων. Μείωση των αδειών, αυστηροποίηση των κριτηρίων για μεταγωγή ή παραμονή στις αγροτικές φυλακές, αυστηροποίηση των ποινών για πειθαρχικά αδικήματά είναι μερικά μόνο απ όσα περιλαμβάνονται σε αυτό. Εάν σε αυτά προσθέσουμε όλα αυτά τα οποία συμβαίνουν διαχρονικά όπως οι εισβολές στα κελιά, οι ξαφνικές μεταγωγές, η απομόνωση των εξεγερμένων από τους υπόλοιπους κρατούμενους, η παρεμπόδιση του δικαιώματος της φυσικής παρουσίας των αγωνιστ(ρι)ών σε δίκη και όλα τα υπόλοιπα, καταλαβαίνουμε ότι το νέο νομοσχέδιο έχει σκοπό να δυσκολέψει ακόμα περισσότερο την ήδη οδυνηρή φύση του εγκλεισμού. Αυτή η περίοδος άλλωστε δίνει την ιδανική ευκαιρία για το κράτος και τους κεφαλαιούχους του, να λειτουργήσουν σε διάφορα πεδία όπως π.χ. στο πεδίο της λεηλασίας της φύσης, ή εν προκειμένω της φυλακής, μακριά από αδιάκριτα μάτια και τυχόν επικρίσεις. Και αυτό το καθιστά ακόμα πιο αλαζονικό και ανεξέλεγκτο.

Τα αίτια της ταξικής φύσης των φυλακών

Ο λόγος που η ανθρωπογεωγραφία της φυλακής έχει τόσο ταξικά χαρακτηριστικά είναι ότι οι δρόμοι που οδηγούν σε αυτήν είναι προνομιακά φτιαγμένοι από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα που ορίζουν κατά το δοκούν τι είναι αδίκημα και τι όχι. Ποινικό αδίκημα όμως δε σημαίνει και κοινωνικό αδίκημα. Η προσπάθεια ανατροπής μιας συγκεκριμένης πολιτικής τάξης ή ενός ευρύτερου πολιτικού συστήματος που λειτουργεί αντικοινωνικά δεν είναι αδίκημα αλλά κοινωνική υποχρέωση. Το μεγαλύτερο κομμάτι των “παραβάσεων” που οδηγούν στον εγκλεισμό, οφείλεται άλλωστε στις κοινωνικές ανισότητες και στις κοινωνικές στερήσεις που είναι εγγενείς στο καπιταλιστικό σύστημα. Εμείς ως αναρχικές/οι δεν έχουμε σκοπό την δημιουργία αταξικών φυλακών στις οποίες θα χωράνε και οι πλούσιοι και οι φτωχοί. Η δική μας κοινωνική δικαιοσύνη δεν επιβεβαιώνεται με τη δημιουργία “κοινωνικών αποβλήτων”. Αγωνιζόμαστε ώστε κανένα ανθρώπινο ή μη ον, να μην εξαναγκάζεται ή να απειλείται με στέρηση της ελευθερίας του. Οι συνθήκες της φυλακής μπορούν να βελτιωθούν, η έννοια της φυλάκισης όμως οχι. Για αυτό και επιμένουμε στην ολοκληρωτική καταστροφή όλων των μορφών εγκλεισμού και του συστήματος που τις γεννά.

Το νέο νομοσχέδιο για τις φυλακές

Και ενώ κοινωνικά έχουμε περάσει πλέον στις επίσημες “πρόβες” του ολοκληρωτικού συστήματος που ετοιμάζουν, ένα νέο νομοσχέδιο βρίσκεται σε διαβούλευση για να ορίσει την επόμενη ημέρα στις φυλακές. Το νέο αυτό νομοθετικό τερατούργημα στοχεύει στο να εξαλειφθούν και οι ελάχιστες ανάσες ελευθερίας των κρατουμένων αφού εστιάζει και στην ανυπότακτη στάση των πολιτικών κρατουμένων. Μείωση των αδειών, αυστηροποίηση των κριτηρίων για μεταγωγή ή παραμονή στις αγροτικές φυλακές, αυστηροποίηση των ποινών για πειθαρχικά αδικήματά είναι μερικά μόνο απ όσα περιλαμβάνονται σε αυτό. Εάν σε αυτά προσθέσουμε όλα αυτά τα οποία συμβαίνουν διαχρονικά όπως οι εισβολές στα κελιά, οι ξαφνικές μεταγωγές, η απομόνωση των εξεγερμένων από τους υπόλοιπους κρατούμενους, η παρεμπόδιση του δικαιώματος της φυσικής παρουσίας των αγωνιστ(ρι)ών σε δίκη και όλα τα υπόλοιπα, καταλαβαίνουμε ότι το νέο νομοσχέδιο έχει σκοπό να δυσκολέψει ακόμα περισσότερο την ήδη οδυνηρή φύση του εγκλεισμού. Αυτή η περίοδος άλλωστε δίνει την ιδανική ευκαιρία για το κράτος και τους κεφαλαιούχους του, να λειτουργήσουν σε διάφορα πεδία όπως π.χ. στο πεδίο της λεηλασίας της φύσης, ή εν προκειμένω της φυλακής, μακριά από αδιάκριτα μάτια και τυχόν επικρίσεις. Και αυτό το καθιστά ακόμα πιο αλαζονικό και ανεξέλεγκτο.

Η εκδικητική μανία του κράτους στις φυλακές με πρόσχημα τον Covid-19

Την ώρα που η φυλακή επεκτάθηκε έξω από τα φυσικά της όρια σε ολόκληρη την κοινωνία, με τον κατ’ οίκον περιορισμό και την απόλυτη σχεδόν αστυνόμευση κάθε κοινωνικής αλλά και ιδιωτικής δραστηριότητας, οι φυλακισμένοι/ ες αφενός προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον που απειλεί άμεσα την ύπαρξή τους και απ’ την άλλη να αντισταθούν στην ολοένα και εντεινόμενη καταστρατήγηση των κατακτήσεων προηγούμενων χρόνων. Τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και σχεδόν σε κάθε γωνιά του πλανήτη, τα μέτρα για την αποτροπή της εξάπλωσης του Covid-19 μέσα στις φυλακές ενίσχυσαν την ήδη υπάρχουσα καταστολή με αποτέλεσμα την πυροδότηση εξεγέρσεων με αρκετούς φυλακισμένους τραυματίες αλλά και νεκρούς. Η κατάργηση επισκεπτηρίων αλλά και προαυλισμού ενέτεινε περισσότερο τις συνθήκες εγκλεισμού. Τα περισσότερα κράτη κατέφυγαν στην παλιά δοκιμασμένη συνταγή της αυστηροποίησης των μέτρων μέσα στις φυλακές με την πλήρη απομόνωση των φυλακισμένων από κάθε πηγή επαφής με τον έξω κόσμο (διακοπή δεμάτων με είδη πρώτης ανάγκης & βιβλία) θέλοντας έτσι να καλύψουν την τεράστια ευθύνη τους για την ανυπαρξία μέριμνας και προάσπισης της υγείας των κρατουμένων κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού. Οι μάσκες και τα αντισηπτικά θεωρούνται ακόμη είδη πολυτελείας στις περισσότερες φυλακές, ενώ η αντιμετώπιση με παρακεταμόλη ακόμη και των πιο βαριών περιστατικών είναι η μοναδική “χρυσή συνταγή”. Και φυσικά τα τεστ ανίχνευσης και οι ειδικές διαμορφωμένες αίθουσες για την αντιμετώπιση όσων νοσούν από Covid-19 , παραμένουν ακόμη στη σφαίρα του ανέφικτου.

Οι εξεγέρσεις στις φυλακές με αφορμή τον Covid-19

Απ την Ιταλία ως την Αργεντινή.

Επιστρέφοντας λίγη από την βία που δέχονται καθημερινά και προσπαθώντας να διεκδικήσουν το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή μέσα σε συνθήκες που το υπονομεύουν συνέχεια, τον Μάρτιο του 2020 ξεσπούν ταραχές και επεισόδια σε 72 φυλακές της Ιταλίας (Μιλάνο, Παλέρμο, Φότζια, Μόντενα, Νάπολη, Ρώμη, Ριέτι, Πράτο, Φερράρα, Μπέργκαμο, Γένοβα και Παβία) με αποτέλεσμα το θάνατο 12 κρατουμένων. Στις Ιταλικές φυλακές (συνολικής χωρητικότητας 47.230 θέσεων), κρατούνται 61.230 άτομα χωρίς κατ ουσίαν κανένα μέτρο προφύλαξης από τον Covid – 19. Τα γεγονότα της εξέγερσης ποικίλαν από άρνηση προαυλισμού και σύγκρουση με τους ανθρωποφύλακες, μέχρι προσπάθειες για κάψιμο των φυλακών από εξεγερμένους που βρίσκονταν για μέρες στις ταράτσες των φυλακών. Στη Μόντενα οι κρατούμενοι ξηλώνουν κυριολεκτικά την φυλακή με αποτέλεσμα μεταφορά τους σε άλλη. Σε κάποια από αυτά τα επεισόδια έπαιρναν μέρος και οι συγγενείς και φίλοι των κρατουμένων έξω από τις φυλακές.

Αλλά και στην Ισπανία οι κρατούμενοι στην φυλακή στο Αλικάντε επιτέθηκαν στους ανθρωποφύλακες και έβαλαν φωτιά στους προαύλιους χώρους αρνούμενοι να επιστρέψουν στα κελιά τους αν δεν λάμβαναν περισσότερη πληροφόρηση γύρω από τον Covid-19 και αν δεν θεσμοθετούνταν περισσότερα μέτρα προφύλαξης.

Την ίδια περίοδο στην Κολομβία 23 κρατούμενοι σκοτώθηκαν και 83 τραυματίστηκαν σε επεισόδια κατά τη διάρκεια εξέγερσης σε φυλακή στην Μπογκοτά, διαμαρτυρόμενοι για τις άθλιες συνθήκες υγιεινής στις φυλακές, ενώ 13 ακόμα φυλακές εξεγείρονται με αίτημα την αύξηση των μέτρων προστασίας. Το κράτος απαντάει με αυξημένη καταστολή σε μια προσπάθεια να καταπνίξει την εξέγερση μέσα στις φυλακές ενώ παράλληλα διαδίδει φήμες για προσπάθεια απόδρασης κρατουμένων. Την ίδια στιγμή διαβεβαιώνει την τοπική κοινωνία ότι κανένας κρατούμενος δεν απέδρασε και άρα δεν τίθεται θέμα κινδύνου για την δημόσια υγεία.

Στη Λίμα του Περού που κατέχει τη δεύτερη θέση με τα υψηλότερα κρούσματα σε όλη την Λατινική Αμερική, οι 5.500 κρατούμενοι στη φυλακή Μιγκέλ Κάστρο (χωρητικότητας 1.140 κρατουμένων) εξεγέρθηκαν καίγοντας τα στρώματα τους μετά από τον θάνατο 2 κρατουμένων ενώ η δοκιμασμένη συνταγή της καταστολής εφαρμόζεται και σε αυτήν την περίπτωση, με αποτέλεσμα το θάνατο 8 κρατουμένων.

Στη φυλακή Coronda στη Santa Fe της Αργεντινής οι 300 εξεγερμένοι κρατούμενοι της βόρειας πτέρυγας δέχονται καταστολή μετά από τό αίτημα τους για αποσυμφόρηση των φυλακών ενώ ένας κρατούμενος δολοφονείται από τους μπάτσους. Η ίδια απάντηση έρχεται και από τους ανθρωποφύλακες στις ομοσπονδιακές φυλακές της Λουϊζιάνα. Μετά από διαμαρτυρίες των εγκλείστων για τα ελλιπή μέτρα προστασίας, ύστερα από την έκθεση συγκρατούμενου τους στον ιό, δέχονται επίθεση με πλαστικές σφαίρες και σπρέι πιπεριού. Το Νοέμβριο του 2020 στη Σρι Λάνκα οι κρατούμενοι βάζουν φωτιά στα μαγειρεία και στα κτίρια διοίκησης των φυλακών μετά από τον θάνατο 2 κρατουμένων από Covid-19 ενώ τα συνολικά κρούσματα υπολογίζονται γύρω στα 1.200 μεταξύ των 10.000 κρατουμένων στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Μαχαρά. Η αστυνομία απαντάει με επιχείρηση επέμβασης στην διάρκεια της οποίας δολοφονούνται 8 κρατούμενοι με το πρόσχημα της απόδρασης.

Το χτίσιμο μιας φυλακής μέσα στη φυλακή

Στην Ελλάδα της μακροχρόνιας παράδοσης στην έλλειψη υγειονομικής περίθαλψης των κρατουμένων, στις 9 Απριλίου του 2020 η Ντενίζ Ντενίρογλου πεθαίνει από υψηλό πυρετό και καρδιολογικά προβλήματα κυριολεκτικά αβοήθητη ενώ η υπεύθυνη βάρδιας της φυλακής του Ελαιώνα Θηβών την απειλούσε με αναφορά γιατί την ενοχλούσε. Και ενώ ξεσπάν διαμαρτυρίες από τις υπόλοιπες συγκρατούμενες τα ΜΑΤ μπαίνουν και μοιράζουν καταστολή και ξύλο απλόχερα.

Αν και φορείς, όπως η πρωτοβουλία για τα δικαιώματα των κρατουμένων ή ακόμα πιο συντηρητικοί όπως ο Δ.Σ.Θ. ζητάνε άμεση αποσυμφόρηση των φυλακών, η κυβέρνηση των “αρίστων” με μπροστάρισσα τη γ.γ. αντεγκληματικής πολιτικής Σ. Νικολάου επιμένει στη λογική της μαζικής εκκαθάρισης με όπλο τον Covid-19. Η Νικολάου χαρακτηριστικό παράδειγμα φιλελέ “αριστείας”, δεξί χέρι του Χρυσοχουντίδη και πρόσωπο της κυβέρνησης στον αγώνα κατά των φυλακισμένων, από τη μια κάνει απευθείας αναθέσεις σε κολλητούς της για προμήθεια σε μάσκες και αντισηπτικά που ποτέ δεν φτάνουν στους έγκλειστους/ες και από την άλλη απαγορεύει την πρόσβαση έστω και σε στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, η απαγόρευση πρόσβασης στα πλυντήρια, η μη παροχή επαρκής ποσότητας ζεστού νερού για την ατομική καθαριότητα των κρατουμένων, η έλλειψη ιατρικής φροντίδας, ή ακόμα και η απαγόρευση οποιαδήποτε επαφής με συγγενείς και φίλους/ες ώστε να συνδράμουν με πλύσιμο ρούχων ή παροχή αντισηπτικών και άλλων υλικών.

Μέχρι και την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχει γίνει καμία κίνηση για την αποσυμφόρηση των φυλακών ενώ οι συνθήκες για τους/τις φυλακισμένους/ες παραμένουν άθλιες παρά την αύξηση των κρουσμάτων τόσο μεταξύ των φυλακισμένων όσο και των ανθρωποφυλάκων. Οι πολιτικές εξόντωσης τους ήδη έχουν προκαλέσει το θάνατο 3 κρατουμένων στις φυλακές Διαβατών. Τα κρούσματα στις φυλακές όπως π.χ. της Λάρισας αυξάνονται ραγδαία σχεδόν καθημερινά. Οι 148 κρατούμενοι, ανάμεσα τους και ο σύντροφος Β. Σταθόπουλος, που έχουν νοσήσει από Covid-19 νοσηλεύονται χωρίς καμία ιδιαίτερη ιατρική μέριμνα, μέσα σ έναν κοινό θάλαμο με έναν συγκρατούμενο τους που εκτελεί &χρέη γιατρού και με μια μόνο νοσηλεύτρια. Παράλληλα η διεύθυνση των φυλακών υπακούοντας προφανώς σε άνωθεν εντολές, αρνείται οποιαδήποτε επίσκεψη ιατρικών κλιμακίων ή την αδειοδότηση σε ασθενείς να νοσηλευτούν στο νοσοκομείο της πόλης. Μόνο μετά από πιέσεις των κρατουμένων και την δημοσιοποίηση του θέματος από τους ίδιους, ξεκίνησε η διενέργεια rapid test με σκοπό την ανίχνευση όλων των κρατουμένων που νοσούν.

Αν νομίζει όμως η Νικολάου και οι όμοιοι της ότι την κοινωνική ειρήνη που οραματίζονται θα την επιβάλουν πάνω στις πλάτες των αιχμαλώτων είναι γελασμένοι… Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που η εξουσία δείχνει υπέρμετρη εκδικητικότητα απέναντι στους εγκλείστους. Και άλλοι προκάτοχοι της Νικολάου οραματίστηκαν μια φυλακή μέσα στη φυλακή. Η ιστορία έχει αποδείξει όμως ότι οι αγώνες όταν δίνονται με συνέπεια και μαχητικότητα καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα αποτελεσματικό ανάχωμα απέναντι στα κρατικά σχέδια.

Μαζί με την απαιτούμενη σιωπή που χρόνια επιβάλλεται από τα συστημικά ΜΜΕ για το τι συμβαίνει στις φυλακές, το κράτος πιστεύει ότι μπορεί να εφαρμόσει το εναλλακτικό σχέδιο για την αποσυμφόρηση των φυλακών ,με την απλή λογική ‘Όποιος/α ζήσει, έζησε”, αρκεί να το κάνει ήσυχα. Κανένας άνθρωπος όμως που ζει όρθιος, δε συμβιβάζεται με την ιδέα να περιμένει ξαπλωμένος αν ο Covid θα είναι επιεικής μαζί του. Η ακόμα, αν δε θα είναι αυτός ο άτυχος αλλά κάποιος άλλος συνάνθρωπος, λιγότερο νέος, λιγότερο δυνατός, και περισσότερο ταλαιπωρημένος.

Το νήμα που συνδέει τους αγωνιστές εντός και εκτός των τειχών

Με πρόφαση λοιπόν την υγειονομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, εκτός από τη στέρηση ελευθερίων, στοιχειώδους περίθαλψης και λοιπών “δικαιωμάτων” στους/στις έγκλειστους στα οποία προαναφερθήκαμε, το κράτος προσπαθεί να κόψει και το νήμα που συνδέει τους/τις αγωνίστ(ρι)ες εντός και εκτός των τειχών. Οι νέες αυτές συνθήκες κράτησης με την αναστολή επισκέψεων από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον που δυσκολεύουν ακόμα και την ροή πληροφοριών για τις νέες συνθήκες, ως μοναδικό στόχο έχουν να δυσχεράνουν την ήδη αφόρητη καθημερινότητα και να εντατικοποιήσουν τη ψυχολογική πίεση στους/στις εγκλείστους με απώτερο σκοπό την ευκολότερη χειραγώγηση τους. Βέβαια και πολύ πριν το ξέσπασμα του Covid-19, το ελληνικό κράτος είχε δείξει ξεκάθαρα τις προθέσεις του, αφού προτιμά να “παρανομεί” απέναντι στα μεγάλα αφεντικά των Βρυξελλών (καταδικαστικές εκθέσεις της ευρωπαϊκής επιτροπής για την πρόληψη των βασανιστηρίων και της απάνθρωπης ή ταπεινωτικής μεταχείρισης) πληρώνοντας εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο σε πρόστιμα, παρά να διαθέσει τα χρήματα αυτά για την καλυτέρευση των συνθηκών στις φυλακές.

Οι έγκλειστοι/ες αναρχικοί/ες όμως, ακόμα και στο καθεστώς ομηρίας στο οποίο βρίσκονται, συνεχίζουν να παράγουν πολιτικό λόγο και δράση αφού αποτελούν ένα ζωντανό ενεργό κομμάτι του αναρχικού κινήματος. Με το λόγο που ορθώνουν και τις δράσεις που στηρίζουν, αλληλεπιδρούν με τους αγώνες εκτός της φυλακής μέσα από εκδηλώσεις και τηλεφωνικές παρεμβάσεις που δεν περιορίζονται μόνο στις εμπειρίες των συνθηκών του αγώνα εντός της φυλακής ή των προσωπικών πολιτικών δράσεων, αλλά εντάσσονται στο ευρύτερο πλαίσιο της διάδρασης εντός ενός πολύμορφου αναρχικού κινήματος. Αλλά και εντός της φυλακής δημιουργούν ρήγματα για το οριστικό γκρέμισμα της, αφού πολλοί φυλακισμένοι πολιτικοποιήθηκαν μέσω της καθημερινής τριβής και παραδειγματίστηκαν από την αξιοπρεπή στάση ζωής των αναρχικών κρατουμένων.

Παρά τη δυστοπική κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουμε, (εξοντωτικά πρόστιμα, χουντικής εμπνεύσεως “φιρμάνια” για απαγόρευση κυκλοφορίας και συναθροίσεων, περιορισμός αναρχικών εκδηλώσεων & πορειών) είναι η στιγμή που το ανταγωνιστικό κίνημα κόντρα στις δυσκολίες και την αποσυσπείρωση των ημερών, πρέπει να αγωνιστεί εκτός των τειχών και να διαχύσει το λόγο που ορθώνεται εντός των τειχών. Γιατί μπορεί θεσμοί, όπως το κράτος ή η φυλακή, να έχουν δομηθεί ώστε να αναπαράγουν την έννοια της αδικίας, αλλά είναι τα πρόσωπα που την ενσαρκώνουν σε κοινωνικό επίπεδο. Και τα πρόσωπα αυτά έχουν και ονόματα και διευθύνσεις και περισσότερο τώρα από ποτέ πρέπει να χτυπήσουμε την πόρτα τους. Για να αποφευχθεί μια προσπάθεια μαζικής κρατικής δολοφονίας των εγκλείστων αλλά και να εντυπωθεί στο συλλογικό αγωνιστικό υποσυνείδητο ότι οι γκρεμισμένες φυλακές δεν είναι απλά μια καλή αρχή, αλλά προαπαιτούμενο στο δρόμο προς τη συνολική κοινωνική απελευθέρωση.

Το Κεντρικό Επιστημονικό Συμβούλιο Φυλακών

Το Κεντρικό Επιστημονικό Συμβούλιο Φυλακών (ΚΕΣΦ) σύμφωνα με τα επίσημα έγγραφα είναι ένα γνωμοδοτικό όργανο που εκτός των άλλων, παρεμβαίνει για τη βελτίωση των συνθηκών λειτουργίας των καταστημάτων κράτησης και την ανεμπόδιστη άσκηση των δικαιωμάτων των κρατουμένων. Στην πραγματικότητα είναι το επιστημονικό άλλοθι που χρειάζεται το κράτος, για να δικαιολογήσει στο “δημοκρατικό” κοινό του τις βασανιστικές συνθήκες του εγκλεισμού. Στη συγκυρία που βρισκόμαστε γίνεται ευκολότερα κατανοητός ο ρόλος που επιτελούν οι κρατικές επιτροπές και τα συμβούλια των “ειδικών” εμπειρογνωμόνων αφού καθημερινό είναι το παράδειγμα του βιασμού της επιστήμης και της λογικής εις βάρος της καταστολής και κατά προέκταση της κρατικής κυριαρχίας. Το ΚΕΣΦ όλα τα προηγούμενα χρόνια, παρόλη την παρουσία των “ειδικών” (καθηγητές νομικής και εγκληματολογίας, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, εισαγγελείς κ.α.) δεν ανακάλυψε ούτε παρατυπίες στην ποινική μεταχείριση των κρατουμένων ούτε κάποια ανάγκη βελτίωσης των συνθηκών εγκλεισμού. Πόσο μάλλον, δε διαπίστωσε τη λύσσα του κράτους απέναντι στους πολιτικούς αιχμαλώτους του. Παρόλα αυτά ακόμα και σε αυτό το ακίνδυνο και ελεγχόμενο θεσμικό όργανο, το Σεπτέμβριο του 2019, με εντολή του υπαρχηγού του Χρυσοχουντίδη και συνταξιούχου αρχιμπάτσου Οικονόμου αρχίζει μια ακόμα επιχείρηση “αριστείας”. Οι καθηγητές νομικής και οι εισαγγελικοί λειτουργοί αποβάλλονται και το 11μελές συμβούλιο γίνεται 5μελές. Όπως είναι εύκολα κατανοητό αυτά τα 5 άτομα ήταν τα πλέον πρόθυμα να τραβήξουν το κουπί της ακροδεξιάς πολιτικής της κυβέρνησης. Κάτι σαν τους “Τσιόδρες” των πολιτικών επιστημών και της δικηγορίας. Η τέλεια συνταγή για ένα απολύτως ελεγχόμενο συμβούλιο όμως, δεν μπορεί να έχει μόνο αυτούς/ες που θα προσθέσουν την επιστημονική πινελιά στην καταστολή ,με την πρόφαση της εξειδίκευσης του αντικειμένου και της επίκλησης του αλάθητου της πανεπιστημιακής έδρας. Χρειάζονται και οι κουμπάροι, οι ανθρωποφύλακες και τα μέλη του πειθαρχικού συμβούλιου των φυλακών. Πιο συγκεκριμένα το ΚΕΣΦ απαρτίζουν:

Τρεις καθηγήτριες του Παντείου Πανεπιστημίου: Αρτινοπούλου, Λαμπροπούλου και Τσόλκα ως πρόεδρος, αναπληρώτρια πρόεδρος και αναπληρωματικό μέλος αντίστοιχα. Η Αρτινοπούλου καθηγήτρια εγκληματολογίας, υποψήφια πρύτανης και επαγγελματίας πρόεδρος της επιτροπής παντός καιρού και πολιτικής αφού είχε διατελέσει ξανά στην ίδια θέση το 2010. Μέλος σε πολλές επιτροπές κατά της ενδοοικογενειακής, της σχολικής και κάθε είδους βίας εκτός προφανώς από την κρατική βία. Σε κάποια από τις πολυάριθμες μελέτες τις αναφέρει μάλιστα ότι τα “σεξουαλικά εγκλήματα αυξάνονται ανάλογα και με τις μετεωρολογικές συνθήκες”. Μάλλον η δικιά μας ανάλυση ότι η έμφυλη βία οφείλεται στο ότι η δομή της κοινωνίας είναι βαθιά σεξιστική και στηριγμένη σε πατριαρχικά και εξουσιαστικά πρότυπα, ανήκει στο δικό μας “αντιεπιστημονικό” φαντασιακό. Την επόμενη φορά που θα υπάρξει ένα ακόμα περιστατικό έμφυλης βίας θα κοιτάξουμε έξω να δούμε εάν κάνει ζέστη. Η Λαμπροπούλου επίσης καθηγήτρια εγκληματολογίας στο ίδιο τμήμα, παντρεμένη με πρώην “ποταμίσιο” βουλευτή και νυν στέλεχος του Κιν.Αλ. συμμετείχε στην επιτροπή κατοίκων της πλατείας Αμερικής μαζί με τον υπόλοιπο ακροδεξιό συρφετό και έχει πάρει συνέντευξη μαζί με τους φοιτητές που διατηρεί στη σφαίρα επιρροής της, από τον ναζί Παναγιώταρο. Είναι τακτική ομιλήτρια μαζί με την Αρτινοπούλου σε συνέδρια του λιμενικού για την “ παράνομη μετανάστευση” και την σχέση της με το οργανωμένο έγκλημα. Έχει επίσης διεξάγει έρευνες για την ασφάλεια στους Ολυμπιακούς αγώνες για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Αστυνομικής Ακαδημίας. Η Όλγα Τσόλκα επίσης καθηγήτρια στο Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών του Παντείου πανεπιστημίου, μέλος νομοπαρασκευαστικών επιτροπών του υπουργείου δικαιοσύνης και βραβευμένη από το ΔΣΑ.

Δυο δικηγόροι, ο Παναγιώτου και ο Κάτσιος, τακτικό και αναπληρωματικό μέλος αντίστοιχα. Ο Παναγιώτου είναι συνεργάτης στη δικηγορική εταιρεία της Νικολάου και κουμπάρος της στο γάμο με τον αλήτη, ρουφιάνο δημοσιογράφο του ΣΚΑΙ Κ. Δαυλό. Μαζί με το έτερο γαλάζιο παιδί Κάτσιο αποτελούν τους συνεργάτες του Αλεξιάδη, δικηγόρου του αρχιφασίστα ευρωβουλευτή Λαγού

Δύο διευθυντές ανθρωποφυλάκων. Οι Αναστάσιος και Δημήτριος Παπαδόπουλος (τακτικό και αναπληρωματικό μέλος) προϊστάμενοι Διεύθυνσης των καταστημάτων κράτησης στα Διαβατά και στη Λάρισα αντίστοιχα. Μέλη των συμβουλίων των αντίστοιχων φυλακών και κρατικές ορντινάντσες, υπεύθυνοι για την άθλια κατάσταση που βρίσκονται και οι συγκεκριμένες φυλακές

Και τέλος η Βασιλική Φραγκαθούλα και η Σταυρούλα Καυκούλα τακτικό και αναπληρωματικό μέλος αντίστοιχα, κοινωνικές λειτουργοί στο Ψυχιατρείο Κρατουμένων στο Κορυδαλλό. Τα πεπραγμένα της Φραγκαθούλα είναι γνωστά εδώ και πολλά χρόνια ως μέλος του τριμελούς πειθαρχικού συμβουλίου των φυλακών του Κορυδαλλού. Ζητάει δηλώσεις μετανοίας από αγωνιστές όπως ο Κουφοντίνας με αντάλλαγμα τη χορήγηση άδειας, απορρίπτει τις αιτήσεις Ρωμανού και Δημάκη για εκπαιδευτική άδεια που οδήγησαν και στις αντίστοιχες απεργίες πείνας, όπως επίσης και πολλών άλλων συντρόφων. Ειδικά στην περίπτωση του Δημάκη πίεζε την υπεύθυνη γραμματείας του ΕΚΠΑ να προστεθεί στο πιστοποιητικό φοιτητικής ιδιότητας ότι η παρουσία στα μαθήματα δεν είναι υποχρεωτική ώστε να δικαιολογήσει την άρνηση της εκπαιδευτικής άδειας.

Την Παρασκευή 05/02 αναρτήσαμε πανό στο Πάντειο πανεπιστήμιο που έγραφε: ΑΡΤΙΝΟΠΟΥΛΟΥ-ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΤΣΟΛΚΑ ΡΟΥΦΙΑΝΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟ.ΠΟ. ΦΟΝΙΣΣΕΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ και πετάξαμε τρικάκια εντός και περιμετρικά του χώρου.

Την Κυριακή 07/02 “επισκεφτήκαμε” το δικηγορικό γραφείο του Αλεξιάδη και των συνεργατών του στην οδό Ραγκαβή με μπογιές, σπρέι και τρικάκια.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΜΦΟΡΗΣΗ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Αναρχική Ομάδα Βραχυκύκλωμα

Τα ξημερώματα του Σαββάτου στις 17/10  “επισκεφτήκαμε” τα γραφεία της Εφ. Συν. στην περιοχή του Συντάγματος. Πετάξαμε τρικάκια και κολλήσαμε στην είσοδο των γραφείων τους αφίσες με την δική μας εκδοχή για το εξώφυλλο με το “περίφημο” πλέον τείχος της δημοκρατίας που εξέδωσε η εφημερίδα  στις 3/10.

Ελάχιστες ημέρες πριν η αστική δημοκρατία αποφασίσει για το αν η Χ.Α. είναι εγκληματική οργάνωση, η Εφημερίδα των Συντακτών αποφασίζει να κάνει μια κίνηση που όχι απλά προσπαθεί να διαστρεβλώσει την πρόσφατη συλλογική μνήμη, αλλά και να επαναπροσδιορίσει την ίδια την έννοια του αντιφασισμού. Πριν αναλύσουμε με ποιον τρόπο προσπαθεί να γίνει αυτό, πρέπει να αναρωτηθούμε αν μια αστική εφημερίδα μπορεί να παρέμβει τόσο καίρια σε ένα τέτοιο ιδεολογικό πεδίο. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να το κάνει οποιοδήποτε καθεστωτικό μέσο ενημέρωσης. Τα μέσα που ξεδιάντροπα έχτιζαν ένα λαοφιλές και κοινωνικό πρόσωπο για το φασισμό και ξέπλεναν τις ενέργειες των χρυσαυγιτών, είναι επικοινωνιακά ριψοκίνδυνο να επιχειρήσουν μια τέτοιου τύπου χειρουργική τομή. Απαιτείται η ενεργοποίηση μιας αντιπολιτευόμενης εφημερίδας με το ακλόνητο άλλοθι του πρότερου, έστω και στα ασφυκτικά πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, αντιφασιστικού βίου. Προφανώς η Εφ. Συν. θεωρήθηκε ως η καταλληλότερη εργαλειακά για να σηκώσει αυτό το “βάρος” μιας που στις προηγούμενες δεκαετίες ως “Ελευθεροτυπία” δημοσιεύονταν με περισσότερο κόκκινο μελάνι. Η Εφ. Συν. έχει επί χρόνια συγκεντρώσει στοιχεία για τη δράση της Χ.Α. και μέσα από αυτά έχει στηρίξει τη δικαστική έρευνα. Επίσης έχει στις τάξεις της έναν από τους σημαντικούς μάρτυρες κατηγορίας στη δίκη. Για αυτό και όπως απεδείχθη, ήταν η καταλληλότερη μήτρα για να γεννήσει μια νέου τύπου εθνική ενότητα που συμβολίζεται ως το τείχος της δημοκρατίας.

Η δημοκρατία όπως διαλαλούν οι κονδυλοφόροι της δεν έχει αδιέξοδα, και προφανώς ούτε ηθικά ή αξιακά “κολλήματα”.  Αυτό το επιβεβαιώσαμε για άλλη μια φορά.

Και μόνο η τοποθέτηση στο κάδρο του αντιφασισμού όλων των πολιτικών προσώπων της προηγούμενης περιόδου από την Εφ. Συν. λειτούργησε ως το απόλυτο πλυντήριο για αυτούς και τις πολιτικές τους. Η εφημερίδα τραβάει με το αφιέρωμα μια διαχωριστική γραμμή δίπλα στη Χ.Α. και βαπτίζει αντιφασίστα, ουσιαστικά όποιον δεν είναι χρυσαυγίτης. Ακολούθως σαλπίζει και το προσκλητήριο για να συστρατευτούν σχεδόν όλοι στον κοινό αντιφασιστικό αγώνα. Εξάλλου αν ο Σαμαράς προσμετράται ως μέγας πολέμιος του φασισμού, με λίγο ξέπλυμα όλοι μπορούν να είναι. Με αυτόν τον τρόπο ξεπλύθηκαν κατά χρονική σειρά τα πολιτικά πρόσωπα που συνομιλούσαν, συνεργάστηκαν και βοήθησαν στην εκλογική άνοδο της Χ.Α. (Σαμαράς, Δένδιας) και εν τέλει χωρίς να το κρύβουν και ιδιαίτερα, ήταν δηλωμένοι ακροδεξιοί. Τα πρόσωπα που έκαναν ψηφοθηρική μικροπολιτική ευνοώντας την εκλογική της επιβίωση (Τσίπρας και λοιποί σοσιαλδημοκράτες) αλλά και εκείνα που κατάφεραν στο σήμερα να εφαρμόσουν πολιτικές μέσα από τις πιο σκοτεινές ονειρώξεις της Χ.Α. (Μητσοτάκης, Βορίδης, Χρυσοχοϊδής). Μετά από αυτούς ακολούθησε και το ξέπλυμα ενός μέρους των χρηματοδοτών της Χ.Α. (καναλάρχες, κοινωφελή ιδρύματα, κ.α.) και τέλος ακολούθησε με τη σειρά του όλο το lifestyle χαφιεδότσουρμο που μέχρι χθες προήγαγε το χρυσαυγιτισμό ως κανονικότητα (δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, πολιτικοί, κ.α.).

Σε αυτή τη συγκυρία, με τον καταιγισμό θεσμικών τοποθετήσεων και τη δίκη της Χ.Α. να φθάνει στο τέλος της, ένα μέρος του κοινωνικού συνόλου ενεργοποιήθηκε κυρίως μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τοποθετώντας τον εαυτό του, ασυναίσθητα ή όχι, σε ένα διευρυμένο τείχος της δημοκρατίας. Σκοπός μας δεν είναι να κουνήσουμε το δάχτυλο σε οποιονδήποτε αντιφασίστα εξωτερικεύει τις σκέψεις του, πόσο μάλλον να διεκδικήσουμε αντιφασιστικά παράσημα. Επειδή όμως η μνήμη δεν είναι σκουπίδι, να υπενθυμίσουμε ότι η Χ.Α. ανέβηκε με την εκλογική στήριξη ενός κομματιού της ελληνικής κοινωνίας, την ανοχή ενός μεγαλύτερου και την απάθεια ίσως του μεγαλύτερου. Η συστράτευση που ξεκίνησε η Εφ. Συν. από τα πολιτικά πρόσωπα και κατέληξε στους ανώνυμους χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όταν εξαντλείται εκεί οδηγεί αποκλειστικά σε έναν ευκαιριακό αντιχρυσαυγιτισμό. Ταυτίζει το φασισμό ο οποίος αναπαράγεται με διαφορετικές μορφές σε πολλές καθημερινές εκφάνσεις της ζωής μας (ρατσισμός, σεξισμός, λεηλασία της φύσης κ.α.) με το χρυσαυγιτισμό.

Με αυτόν τον τρόπο, πλασάρεται ένα νέο είδος mainstream ακίνδυνου αντιφασισμού που δε στοχοποιεί τις γενεσιουργές αιτίες του φασισμού (ύπαρξη εθνών, κρατών, πατριαρχικά και ομοφοβικά πρότυπα, καπιταλισμός, κ.α.). Κάπου εδώ θα πρέπει να πούμε ότι είναι στα όρια του αυτονόητου να επαναλάβουμε ότι η Χ.Α. δεν είναι η μετουσίωση του φασισμού αλλά μία από τις πολλές εκφάνσεις του. Στέλνοντας στην φυλακή όσους αποτέλεσαν κάποτε τους “τσαμπουκαλήδες” χρήσιμους ηλίθιους του συστήματος, απλά στέλνει το μήνυμα των θεσμικών “αντιφασίστών” ότι τελείωσε η χρήση τους ως τέτοιων. Ο αντιφασιστικός αγώνας δεν είναι όμως μόδα και η έλλειψη αντικαπιταλιστικών και αντικρατικών προταγμάτων, μπορεί να κατευθύνει με την ίδια ευκολία τα πρόσωπα που σήμερα πουλάνε αντιφασισμό αύριο να πουλάνε νεοναζισμό.

Και ενώ η ΕΦ.ΣΥΝ. μπορεί λογικά να επικαλεστεί ότι δεν ευθύνεται για την έκταση που πήρε το φαινόμενο του ξεπλύματος, μπορεί π.χ. να μη συμφωνεί με το ξέπλυμα του Μαστοράκη, του Ευαγγελάτου και άλλων όψιμων “αντιφασιστών”, δεν μπορεί να επικαλεστεί το ίδιο για την απόλυτα ηθελημένη στοχοποίηση του μαχητικού αντιφασισμού. Αρχικά έδωσε το βήμα στο Σαμαρά και στο Μητσοτάκη να επαναλάβουν τη θεωρία των δύο άκρων. Αυτές οι τοποθετήσεις δε θα είχαν καμία απολύτως διαφορά από όσες έχουν προηγηθεί εάν δεν είχαν γίνει από το βάθρο των πολέμιων του φασισμού που τους τοποθέτησε. Άρα, προεξοφλώντας μια καταδικαστική απόφαση αφήνουν να εννοηθεί ότι για να επικρατήσει η κοινωνική ειρήνη δεν αρκεί να απαλλαγούμε μόνο από τη βία των φασιστών αλλά και από την αντιβία των αντιφασιστών. Τα λόγια αυτά μπορεί να μην είχαν παραπάνω από τη συνηθισμένη βαρύτητα αν δεν συμπληρωνόντουσαν μαζί με τα λόγια και του υπόλοιπου δημοκρατικού τόξου αλλά κυρίως με το άλλοθι που μπορεί να προσφέρει ένας δημοσιογράφος που επικαλείται τα αντιφασιστικά του παράσημα.

Σε ένα άρθρο με στοιχεία επίκλησης στην αυθεντία και μνημείο για το “χτίσιμο” της εθνικής ενότητας, ο δημοσιογράφος που ανέλαβε την πολιτική ευθύνη του αφιερώματος και του αποτελέσματος του, αποθεώνει την αποτελεσματικότητα των θεσμών ως αντιφασιστικά εργαλεία. Απλά να θυμίσουμε σε αυτόν και σε όποιον/α θεωρεί ότι η καταδίκη του φασισμού πέρα από τις δικαστικές αίθουσες είναι ουτοπική, ότι ποτέ ιστορικά οι θεσμοί δεν δίκασαν τους φασίστες όταν βρίσκονταν στο απόγειο της δύναμης τους. Ο φασισμός τσακίζεται στα οδοφράγματα δρόμων όπως η Cable Street και όχι σε δικαστικές αίθουσες. Η σημαντικότερη όμως για μας φράση του άρθρου είναι αυτή που αναφέρει: “Η συγκρότηση αντιφασιστικών μαχητικών ομάδων που θα συγκρούονταν με τα τάγματα εφόδου θα ήταν μια αυτοκτονική επιλογή. Για την ακρίβεια, θα ήταν ακριβώς αυτό που επιδιώκει η Χρυσή Αυγή”.(https://www.efsyn.gr/ellada/dikaiosyni/i-diki-tis-hrysis-aygis/262746_poios-dikazei-ti-hrysi-aygi). Σύμφωνα λοιπόν με το δημοσιογράφο, στο στόχαστρο δεν μπαίνει μόνο η αποτελεσματικότητα των εξωθεσμικών αντιφασιστικών δράσεων αλλά επιπλέον ότι αυτές μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τη Χρυσή Αυγή για την κατάλυση της δημοκρατίας.

Το ερώτημα που μπαίνει εδώ είναι, αν κάποιοι επιμείνουν στο δρόμο της σύγκρουσης με τα επόμενα τάγματα εφόδου, τι θα κάνουν αυτοί που αποτελούν το τείχος της δημοκρατίας; Γιατί αν σε κάτι φαίνεται να συμφωνούν τα ”τούβλα” του δημοκρατικού τείχους είναι ότι οποιοσδήποτε άλλος δρόμος, πέρα από τον θεσμικό, είναι ανεπίτρεπτος για τον πόλεμο ενάντια στην ακροδεξιά. Μήπως με την ενεργοποίηση των ίδιων μηχανισμών της αστικής δικαιοσύνης ξεμπερδέψουμε και με την άλλη πλευρά για να διαφυλάξουμε τη πολύτιμη δημοκρατία μας; Η εφαρμογή στην πράξη της θεωρίας των δύο άκρων του Σαμαρά και του Μητσοτάκη ώστε να απαλλαγούμε από οτιδήποτε απειλεί τη δημοκρατία. Η απόλυτη ταύτιση του φασίστα με τον αντιφασίστα, της κρατικής και παρακρατικής βίας των καταπιεστών με την αντιβία των εξεγερμένων. Ποιος θα είναι ο θεματοφύλακας της δημοκρατίας απέναντι σε οποιαδήποτε μελλοντική απειλή; Μα η αστική δικαιοσύνη που απέδειξε τι αξίζει αφού έβαλε φυλακή τους χρυσαυγίτες.

Διαχρονικά, η υποτιθέμενη αμεροληψία της δικαστικής εξουσίας, χρησιμοποιήθηκε ως ο πλέον επιτυχημένος μηχανισμός νομιμοποίησης της κοινωνικής αδικίας.

Η ανώτερη κάστα του δικαστικού σώματος που αποτελείται από υπερσυντηρητικά και φασιστικά στοιχεία, με τη βοήθεια και των κατώτερων λειτουργών θα έχει πάντα σκοπό τη διατήρηση του υπάρχοντος. Για αυτό και τα κελιά της δημοκρατίας είναι γεμάτα από τους αιχμάλωτους του κοινωνικού πολέμου. Σε αυτό το σώμα και σε αυτούς τους ανθρώπους η ΕΦ.ΣΥΝ και ένα κομμάτι του αντιφασιστικού κινήματος δίνει λευκή επιταγή για να πολεμήσει το χρυσαυγιτισμό. Και το ακόμα πιο οξύμωρο ότι ένα κομμάτι του αναρχικού χώρου ζητάει τη δικαστική τιμωρία αναγνωρίζοντας έστω και συγκυριακά την εξουσία της αστικής δικαιοσύνης, ενισχύοντας έτσι τη μελλοντική νομιμοποίηση των αποφάσεων της. Το σύνθημα, μέχρι το γκρέμισμα της κάθε φυλακής δεν μπορεί να χρησιμοποιείται “αλά καρτ” ανάλογα με το ποιος δικάζεται. Άλλωστε, η θεσμική καταδίκη της Χρυσής Αυγής από τα ίδια δικαστήρια που δικάζουν και καταδικάζουν συντρόφους/ισσες ως τρομοκράτες/ισσες δεν αφήνει περιθώρια για εφησυχασμό και πόσο μάλλον για πανηγυρισμούς.

Όσο και εάν οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί και οι λοιποί συγγραφείς της επίσημης ιστορίας προσπαθήσουν να αλλάξουν τα γεγονότα των τελευταίων ετών η συλλογική μνήμη του ανταγωνιστικού κινήματος θα παραμείνει ζωντανή.

Οι δράσεις του αντιφασιστικού κινήματος, με τη δίκια μας θεώρηση του όρου αντιφασιστικό, ήταν αυτές που έκλεισαν τα γραφεία της Χ.Α. σε πολλές περιοχές, ήταν αυτές που τους απέκλεισαν από τον δημόσιο χώρο, από τις πλατείες και τους δρόμους. Ήταν αυτές που ενάντια σε χρυσαυγιτες, ένστολους και μη, μείωσαν στο δρόμο το ζωτικό χώρο ανάπτυξης του φασισμού. Αυτές οι μικρές νίκες του αντιφασιστικού κινήματος δεν ήρθαν χωρίς ρίσκο, χωρίς συγκρούσεις και χωρίς χρήση βίας. Το να δυσφημείται και να εξισώνεται ο μαχητικός αντιφασισμός που υπερασπίζεται τη διαφορετικότητα από το μαχαίρι του χρυσαυγίτη επειδή χρησιμοποιεί την αναγκαία κοινωνική αντιβία με το φασισμό, είναι η επιτομή του βόθρου της δημοσιογραφίας. Κατά τη γνώμη μας η μνήμη αυτών που έπεσαν νεκροί από το μαχαίρι των χρυσαυγιτών, τιμάται μέσα από την καθημερινή μάχη με το φασισμό, με τη μάχη για να εξαλειφθούν οι γενεσιουργές αιτίες του. Τιμάται στις πορείες, στις καταλήψεις, στις αυτοοργανωμένες συνελεύσεις και όπου αλλού δημιουργούνται οριζόντιες σχέσεις ελευθερίας. Όσο για την ΕΦ.ΣΥΝ. και τους mainstream αντιφασίστες, να μη μας υπολογίζουν στο τείχος τους.

     Στην καθεστωτική ”αντιφασιστική” ενότητα είμαστε προδότες/τριες.

Ας απολαύσει λοιπόν την νίκη του το δημοκρατικό τείχος αλλά το αίμα στα χέρια του από τα θύματα βασανισμού στα Α.Τ. (ιδιαίτερα στα “δημοκρατικά κολαστήρια” του Αγ. Παντελεήμονα και της Ομόνοιας), οι πνιγμοί και οι δολοφονίες μεταναστών/ριων στα σύνορα, τα “μεμονωμένα” περιστατικά κρατικής βίας που δεν έχουν την “τύχη” να μένουν στην συλλογική μνήμη με όνομα ή μνημείο, οι κραυγές των έγκλειστων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεν μπορούν να ξεπλυθούν από κανένα κόκκινο μελάνι κονδυλοφόρου.

Εμείς θα παραμένουμε πεισματικά εδώ, να τους θυμίζουμε ότι όσο και να προσπαθούνε να μην καταχωρηθεί στην συνείδηση της κοινωνίας ο μαχητικός αντιφασισμός ως η μόνη λύση απέναντι στον θεσμικό και μη φασισμό, έχουν αποτύχει ήδη. Οι δρόμοι που κυνηγήσαμε φασίστες, τα ονόματα του Πετρίτ, του Ζακ, του Εμπουκά και των άλλων νεκρών που φωνάξαμε στις πορείες, τα μοιράσματα σε γειτονιές και σχολεία για να σπάσουμε το μονοπώλιο της αφήγησης τους, η κάθε μικρή νίκη ή ήττα μας είναι το μόνο τείχος απέναντι στην υποτίμηση των ζωών μας και το μόνο που μπορεί να νικήσει το φασισμό τους.

Αναρχική Ομάδα Βραχυκύκλωμα