Feb 14

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΑ ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΑ
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

Οι καταλήψεις αποτελούν το μέρος όπου πραγματώνονται στο εδώ και τώρα αυτά για τα οποία αγωνιζόμαστε. Το μέρος όπου οι σχέσεις μεταξύ μας χτίζονται μακριά από  τις ιεραρχικές, εξουσιαστικές, πατριαρχικές και καταναλωτικές προσταγές του καπιταλισμού. Όλα όσα νοηματοδοτούν οι καταλήψεις είναι εκείνα που αποτελούν την πιο άμεση και ουσιαστική απάντηση στο μοντέλο της καπιταλιστικής οργάνωσης  της κοινωνίας αφού αποδομούν το βασικότερο πυρήνα του, την ιδιοκτησία.

Οι καταλήψεις δεν ”ανήκουν” ούτε στους ίδιους τους καταληψίες, αφού διαχέονται πέρα από τα φυσικά όρια τους. Βρίσκονται στις συζητήσεις και τις δράσεις που οργανώνονται, στις κινηματικές υποδομές και στις βιβλιοθήκες που φιλοξενούν, στις προβολές και τις αυτοοργανωμένες συναυλίες σαν απάντηση στην αποχαυνωτική κουλτούρα της κατανάλωσης, αλλά κυρίως στα βλέμματα και τις σχέσεις εμπιστοσύνης και συντροφικότητας που χτίζονται μέσα σ αυτές. Είναι κέντρα ριζοσπαστικοποίησης για εκατοντάδες κόσμο που περνάει από αυτές και  αυτό ακριβώς είναι που παλεύει να εξαλείψεί η εξουσιαστική μέγγενη. Για αυτό και βρίσκονται μέσα σε κάθε συλλογικό αγώνα για έναν ελεύθερο και ανεξούσιο κόσμο χωρίς καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο.

Η επιλογή της εξουσίας για μετωπική επίθεση στις καταλήψεις, δεν κυριαρχείται μόνο από την ιδεολογική επικράτηση απέναντι σε έναν φύση και θέση εχθρό κάθε συστήματος όπως ο αναρχικός χώρος. Η συγκεκριμένη επιλογή αποτελεί το πρώτο βήμα μιας πορείας που σκοπό έχει να καταργήσει όλα τα κοινωνικά κεκτημένα αλλά και να εγκαθιδρύσει μια αδιαμφισβήτητη κυριαρχία σε κάθε πιθανό πεδίο κερδοφορίας. Η λεηλασία της φύσης (ανεμογεννήτριες στα βουνά, ξεπούλημα των αιγιαλών, κ.α.), η κατάργηση των εργαλείων της εργατικής διεκδίκησης (δικαίωμα στην απεργία, περιορισμός των πορειών κ.α.), η πώληση του νερού, του ρεύματος, των μεταφορών και γενικώς οποιουδήποτε κοινωνικού αγαθού από το οποίο μπορούνε να πλουτίσουν, προϋποθέτει την συρρίκνωση της έντασης της κοινωνικής αντίστασης. Σε αυτήν την προσπάθεια, πίσω από την κάθε εξουσία θα στοιχίζεται πάντα ο πρόθυμος συρφετός του κράτους. Μπάτσοι, φασίστες, ΜΜΕ , φιλήσυχοι πολίτες. Στη νέα “κανονικότητα” που βιώνουμε, το καρότο κρύφτηκε, το μαστίγιο μάκρυνε και πλέον ακουμπάει όλο και μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες.

Οι εξουσιαστικοι οραματισμοί για μια αποστειρωμένη κοινωνία με πειθήνιους πολίτες, περνά μέσα από το σφράγισμα των καταλήψεων και την ακόμα μεγαλύτερη στοχοποίηση των αντιφασιστικών και αντικρατικών αντανακλαστικών. Τα γενεσιουργά αίτια της δημιουργίας των καταλήψεων όμως συνεχίζουν να είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Είναι τα ίδια αίτια που κάνουν τις εξεγέρσεις να κλιμακώνονται σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Οι καταλήψεις είναι δομές ελευθερίας που χτίστηκαν όχι με τσιμέντο και τούβλα αλλά με συντροφικότητα και αλληλεγγύη για αυτό και θα συνεχίζουν να υπάρχουν σε μορφές που η εξουσία είναι αδύνατον όχι μόνο να καταστείλει αλλά και να κατανοήσει.

Η εικόνα των καταλήψεων ως κέντρα ανομίας, αποστερημένες από το γενικότερο ιδεολογικό πλαίσιο τους, είναι μια προσπάθεια να πιστέψουν  τα κομμάτια εκείνα της κοινωνίας που δεν έχουν έρθει σε επαφή με τον κόσμο του αγώνα,  ότι η εκδοχή της  κοινωνίας που προτάσσουν τα αφεντικά και το κράτος  είναι η καλύτερη δυνατή. Δυστυχώς όμως γι αυτούς θα είμαστε εδώ για ν αποδεικνύουμε το αντίθετο.

ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΟΜΙΑΣ

ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Jan 10

Bar για την οικονομική ενίσχυση της αναρχικής ομάδας Βραχυκύκλωμα

Dec 13

Κείμενο της ομάδας, σχετικά με την εξέγερση στη Χιλή – Δεκέμβριος 2019

«Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την
Άνοιξη να έρθει»

Δεν ξέρουμε αν τα παραπάνω λόγια του Πάμπλο Νερούδα έδωσαν ώθηση στους χιλιανούς να πραγματοποιήσουν το 1973 την πρώτη –απαγορευμένη- πορεία διαμαρτυρίας ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς του Πινοσέτ, με αφορμή την κηδεία του ποιητή. Όπως και να έχει, στο σήμερα, αντανακλούν την επιμονή των εξεγερμένων στο Σαντιάγο, στο Βαλπαραΐσο, στην Αντοφαγάστα στο Κονσεπσιόν… Μια επιμονή, που τους έχει κρατήσει κοντά δύο μήνες στα οδοφράγματα, απέναντι σε μπάτσους και στρατό, με τις πέτρες, τη φωτιά και την αντιβία να εκφράζουν τη συσσωρευμένη οργή χρόνων. Και κάπως έτσι το κράτος, καμάρι των απανταχού ακραίων καπιταλιστών δέχεται την οργή αυτή, αντιδράει, μπουρδουκλώνεται, «ματώνει» και τελικά ακόμα ψάχνει τη φόρμουλα για το πώς θα εμποδίσει τον ερχομό της άνοιξης.

Αν και φαινομενικά η Χούντα “τέλειωσε” το 1990 αυτό δεν σημαίνει ότι οι πολιτικές της καταπίεσης και της υποταγής στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό εξαλείφθηκαν. Αντιθέτως, η παρακαταθήκη της περιλαμβάνει εκτός των άλλων και το ΔΝΤ το οποίο επιβάλλεται στην περιοχή από το 1974, λίγους μήνες μετά το πραξικόπημα, και 30 χρόνια μετά την λήξη του, παραμένει εκεί. Πώς αλλιώς θα επιβάλλονταν οι ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της γης, του νερού της υγείας και της παιδείας, χωρίς τη συνεργασία του ΔΝΤ, της χούντας και των πολιτικών επιγόνων τους;

Οι σημερινοί υπουργοί του Πινιέρα ήταν μπροστάρηδες στη συνέχισης της χούντας στο δημοψήφισμα του 1988.  Μέχρι σήμερα, κυριαρχεί ένα μεταλλαγμένο πολιτικό σκηνικό που βρωμάει, με υποθάλπτον φασισμό και συνεργασίες αριστεράς-δεξιάς, με τους πρώτους να παραδίδουν την αξιοπρέπεια και την αγωνιστικότητα και τους δεύτερους να μοιράζονται την εξουσία. Ας μην περάσει στα ψιλά πως το σύνταγμα του Πινοσέτ, υπεύθυνου για 3.000 θανάτους και 28.000 συλλήψεις, βασανισμούς και εξορίσεις στο ενεργητικό του, βρίσκεται ακόμη σε ισχύ. Αυτός εξάλλου πρωτοστάτησε στο “θαύμα της Χιλής” (έφτιαξε δρόμους οι άνθρωποι κοιμόντουσαν με ανοιχτά παράθυρα και όλα αυτά τα ωραία).

Στα χρόνια που ακολούθησαν, αυτό το οικονομικό “θαύμα”, το οποίο στηρίχθηκε στον ακραίο, εμπνευσμένο από τη «Σχολή του Σικάγο» καπιταλισμό αποδείχθηκε όπως ήταν αναμενόμενο μια μεγάλη φούσκα . Το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς αυξήθηκε δραματικά. Αυτό σε συνδυασμό με την ανελευθερία και τα κατάλοιπα της περιόδου 1974-1990 οδηγούν ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού -μεταξύ των οποίων και οι ιθαγενείς Μαπούτσε, οι οποίοι υφίστανται μόνιμα καταπίεση και διωγμούς από την γη τους- να κρατήσει εχθρική στάση απέναντι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές πρακτικές, τις οποίες υπηρέτησαν όλες οι κυβερνήσεις από το ‘90 έως σήμερα. Οι τελευταίες συνέχισαν να στερούν τα δικαιώματα που επί 30 χρόνια προσπάθησαν οι φοιτητές/εργαζόμενοι/γυναίκες/ιθαγενείς/μαθητές να ανακτήσουν μέσω και οριζόντιων αυτοοργανωμένων μοντέλων διαχείρισης και αγώνων. Στη μνήμη των Χιλιανών παραμένει αναλλοίωτη ακόμα η “Εξέγερση των Πιγκουίνων”, το 2006, οι κινητοποιήσεις φοιτητών και καθηγητών το 2011 απέναντι στο εκπαιδευτικό σύστημα, οι αγώνες των γυναικών ενάντια στο σεξιστικό καθεστώς που διέπει την κοινωνία της Χιλής και κυρίως των Ινδιάνων Μαπούτσε.  Όσον αφορά την τελευταία κοινωνική ομάδα, το χιλιανό κράτος, μέχρι και σήμερα, διατηρεί σε ισχύ ειδικά νομοθετήματα, που υποθάλπτουν και νομιμοποιούν την αστυνομική βία εναντίον τους, ενώ ταυτόχρονα ποινικοποιούν οποιαδήποτε μορφή αγώνα από τη μεριά τους.

Η Χιλή δεν αποτελεί κάποιου είδους εξαίρεση. Στο σύνολο των χωρών της Λατινικής Αμερικής, τις δεκαετίες του ‘80 και του ’90, ασκήθηκαν πιέσεις από το ΔΝΤ για ριζική αλλαγή στην κοινωνική πολιτική και περικοπές στην υγεία και τη παιδεία, με σκοπό την αθρόα ιδιωτικοποίηση των νοσοκομείων, των πανεπιστημίων, αλλά και δημόσιων αγαθών όπως του νερού. Στην πληθώρα των περιπτώσεων οι αλλαγές αυτές ήρθαν με την συγκατάθεση αν όχι τις ευλογίες και των “περαστικών” αριστερών κυβερνήσεων. Αν και αυτή τη στιγμή οι εντάσεις στη Λατινική Αμερική δεν φτάνουν στο επίπεδο της χιλιανής εξέγερσης, οι διαδηλώσεις και οι κινητοποιήσεις είναι καθημερινότητα. Και αν οι επιμέρους αιτίες άπτονται τοπικών ζητημάτων, κοινός παρονομαστής είναι η επιβολή του ΔΝΤ και των πολιτικών του. Οι μικρές νίκες όμως, όπως η αποτροπή της αύξησης της τιμής  των καυσίμων στο Εκουαδόρ, σπάνε στην πράξη την απομόνωση των εξεγερμένων της Χιλής, ενώ οικομενοποιούν την αντίσταση.

Παρόλο που τα τελευταία χρόνια τα κινήματα που αναφέρθηκαν, δεν είχαν την ίδια ένταση, δεν χρειαζόταν παρά μια μικρή σπίθα, μια ακόμα αλαζονική κίνηση των κυβερνώντων, για να βγάλει τον κόσμο στους δρόμους και να καταστήσει στόχους τις κρατικές δομές, τις ιδιωτικές εταιρείες-εκμεταλλευτές των χαμηλότερων κοινωνικών βαθμίδων και φυσικά τους μπάτσους, που όπως πάντα βγήκαν να υπερασπιστούν τα αφεντικά τους. Η ανακοίνωση των αρχόντων για αύξηση της τιμής των εισιτηρίων του μετρό -το «καμάρι του Σαντιάγο» και βασικό μέσο μεταφοράς του κόσμου- κατά 3%, έκανε τη χύτρα που σιγόβραζε χωρίς να ακούγεται, να σκάσει στα μούτρα τους. Η επίπλαστη σταθερότητα για την οποία “κοκορευόταν” το χιλιανό κράτος αλλά και οι προστάτες του, που επέβαλαν τις οικονομικές πολιτικές που αναλύθηκαν παραπάνω, αποτελούσε εν μία νυκτί παρελθόν και η φωτιά της εξέγερσης έκαιγε για μια ακόμα φορά στους δρόμους της πρωτεύουσας αρχικά και σε άλλες πόλεις στη συνέχεια.

Στις 18 Οκτώβρη οι διαμαρτυρίες για την αύξηση στην τιμή των εισιτηρίων του μετρό, πήραν μια νέα τροπή σε σχέση με τις έως τότε κλιμακούμενες ενέργειες διαμαρτυρίας. Οι συγκρούσεις που ξεκινάνε με σπασίματα σταθμών και επιθέσεις στους μπάτσους που προστατεύουν την «περιουσία του κράτους» επεκτείνονται από το κέντρο σε άλλες γειτονιές. Ολόκληρα γραφεία πολυεθνικών και εταιρειών ανακαινίζονται πλήρως από τον οργισμένο κόσμο. Από τις πρώτες κιόλας ώρες, οι σταθμοί του μετρό, σταματούν να αποτελούν τον βασικό στόχο των εξεγερμένων, κάνοντας έτσι σαφές ότι η τιμή των εισιτηρίων ήταν απλά η αφορμή για να εκφραστούν όσα κράταγαν μέσα τους. Αυτό θα φανεί και στη συνέχεια, όταν οι κυβερνώντες, σε μια προσπάθεια να ηρεμήσουν την κατάσταση, θα πάρουν πίσω τα επίμαχα μέτρα. Μάταια…

Ήδη από την επόμενη των αρχικών συγκρούσεων, η εξουσία, με την έπαρση που τη διακρίνει, παίρνει την απόφαση να βγάλει το στρατό στους δρόμους. Η εικόνα αυτή, πρώτη φορά μετά το τέλος της Χούντας, ξυπνάει το θυμικό του κόσμου, με έναν τρόπο, τον οποίο οι κυβερνώντες μέσα στη φούσκα που ζουν, δεν θα μπορούσα να προβλέψουν. Η εξέγερση διαχέεται ακόμα περισσότερο και το σθένος των εξεγερμένων, όσο και αν δοκιμάζεται από την ακραία κρατική καταστολή κρατάει ζωντανή τη φλόγα της ανυπακοής. Απαγωγές, δολοφονίες, εξαφανίσεις, σφαίρες, απαγόρευση κυκλοφορίας και όλα όσα βρίσκονται σε κάθε ενημερωμένο εγχειρίδιο της εξουσίας, δεν αρκούν για να καταστείλουν την εξέγερση και να κάνουν τον κόσμο να επιστρέψει στα σπίτια του. Οι πρακτικές της κατά μέτωπο επίθεσης εναντίον κρατικών και μη στόχων, συνεχίζονται, ενώ τα όποια αιτήματα έχουν σταματήσει να άπτονται τιμών εισιτηρίων. Η αντιβία που ασκούν οι εξεγερμένοι δεν έχει να κάνει πλέον με τα «30 πέσος», όπως λένε και οι ίδιοι…

Σε κάθε ξέσπασμα της κοινωνικής οργής με εξεγερσιακά χαρακτηριστικά, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, η καταστολή από την πλευρά του κράτους θεωρείται δεδομένη. Οι συζητήσεις ξεκινούν με τους φιλήσυχους πολίτες να τονίζουν την αναγκαιότητα της τήρησης της νομιμότητας ως απαραίτητη για την φαντασιακή κοινωνική συνοχή και τους “ευαίσθητους” ρεφορμιστές να θεωρούν την υπερβολική χρήση της, ένδειξη αποδημοκρατικοποίησης. Στη Χιλή, παρά τις διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις για την φύση της εξέγερσης, αλλά και για την προοπτική που αυτή έχει, ακόμα και οι πιο συντηρητικές απ αυτές, συγκλίνουν στον μεγάλο βαθμό καταστολής που δέχτηκαν από τις πρώτες κιόλας ημέρες οι εξεγερμένοι.

Η αναφορά στην καταστολή από τη δική μας πλευρά, γίνεται όχι με στόχο τη θυματοποίηση των εξεγερμένων, αλλά ακριβώς για να τονιστούν ο βαθμός σημαντικότητας και σπουδαιότητας της ίδιας της εξέγερσης και οι ρωγμές που δημιούργησε και δημιουργεί ακόμη, σ’ ένα μέχρι πρότινος κράτος-θαύμα του καπιταλισμού. Η κήρυξη της Χιλής σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης από τις πρώτες κιόλας μέρες των συγκρούσεων και η επιβολή στρατιωτικού νόμου καταδεικνύει τον πανικό του κράτους να κρύψει ότι ο νεοφιλελεύθερος βασιλιάς είναι “γυμνός” και να τρομοκρατήσει τους χιλιάδες διαδηλωτές/τριες. Γι΄αυτό ακριβώς  χρησιμοποιεί έναν από τους πιο κεντρικούς σταθμούς του μετρό στο Σαντιάγο ως στρατόπεδο συγκέντρωσης και βασανισμού των κρατουμένων.

Όταν όμως η δημοκρατία τους κινδυνεύει και το υποτιθέμενο κοινωνικό συμβόλαιο αμφισβητείται από την κοινωνική βάση, μέρος της οποίας την έχει εκλέξει, τότε το κράτος βγάζει το προσωπείο της συναίνεσης και δείχνει το πραγματικό εξουσιαστικό πρόσωπο. Βία, καταστολή, φυλακίσεις, βιασμοί,  δολοφονίες. Το κράτος σαν θεσμός είτε διοικείται από στρατιωτικούς, είτε από νεοφιλελεύθερους καπιταλιστές, είτε από κομμουνιστές γραφειοκράτες, είναι αποφασισμένο να κρατήσει τα κεκτημένα με οποιονδήποτε τρόπο. Ο στόχος της καταστολής, ίδιος μέσα στους αιώνες, οι εξεγερμένοι άνθρωποι. Σύγχρονα παραδείγματα αποτελούν όχι μόνο οι αντάρτες της Χιλιανής γης, αλλά και οι αγωνιστές των πολιτοφυλακών της Β. Συρίας οι αναρχικοί των ευρωπαϊκών μητροπόλεων, οι ιθαγενείς στη βόρεια Ντακότα και πολλοί άλλοι. Υπάρχει άλλωστε ένα κοινό χαρακτηριστικό που τους ενώνει: η ανάγκη για αυτοδιάθεση των ζωών τους και η πρακτική διεκδίκησή  της μέσα από διάφορες μορφές αγώνα. Η καταστολή αντίθετα μπορεί να έχει πολλά πρόσωπα. Από τα πρόσωπα των δημοσιογράφων, των τραπεζιτών, μέχρι των  πραιτοριανών κάθε εξουσίας. Το μόνο που διαφέρει είναι η  συνταγή της καταστολής και ανάλογα με αυτή και ο βαθμός επιβολής της. Αυτός εξαρτάται τόσο από την αποφασιστικότητα των εξεγερμένων όσο και από την κοινωνική ανοχή και την εθελοδουλία.

Στη Χιλή η αποφασιστική στάση των εξεγερμένων και η συνέχιση των συγκρούσεων παρά την αναδίπλωση τους κράτους όσο αφορά στο στρατιωτικό νόμο, έφερε ακόμη μεγαλύτερο κύμα καταστολής με 10.500 μπάτσους στο δρόμο να συνεχίζουν τις απαγωγές, δολοφονίες, προσομοιώσεις εκτελέσεων και βιασμούς τόσο διαδηλωτριών όσο και διαδηλωτών. Πολλές από τις δολοφονίες έγιναν στις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της πρωτεύουσας, υπενθυμίζοντας με τον πιο τραγικό τρόπο το ταξικό πρόσημο της καταστολής, ενώ τα πτώματα πετιόντουσαν από τους στρατιωτικούς μέσα στα φλεγόμενα από τους εξεγερμένους πολυκαταστήματα, με σκοπό να εξαφανίσουν κάθε ίχνος τους. Την ίδια στιγμή περιπολίες  αστών φορώντας κίτρινα γιλέκα, έσβηναν κάθε βράδυ τα ονόματα των δολοφονηθέντων που είχαν γραφτεί σε τοίχους και δρόμους.

Η αναγκαιότητα της κοινωνικής αντιβίας με απαλλοτριώσεις σούπερ μάρκετ, λεηλασίες συμβόλων του καπιταλισμού, επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα κάψιμο κρατικών και ιδιωτικών εταιριών και φυσικά τραπεζών,  έγινε απόλυτα κατανοητή και γνώρισε την κοινωνική αποδοχή ακόμα και από τα πιο ουδέτερα απέναντι στην εξέγερση, κοινωνικά κομμάτια της Χιλής. Η επιστροφή στην κανονικότητα του καπιταλιστικού τρόπου ζωής, όσο οι συγκρούσεις μεταφέρονται ακόμη και στις γειτονίες των πλουσίων, μοιάζει όλο και πιο μακρινή, ενώ τα λόγια του Προέδρου Πινέιρα που περιγράφουν τη Χιλή ως “μία όαση του καπιταλισμού μέσα στη καρδιά της ανήσυχης Λατινικής Αμερικής”  σίγουρα δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα που δημιούργησε η εξέγερση.

Στην άλλη μεριά του κόσμου, σαν ελάχιστη έκφραση αλληλεγγύης στους εξεγερμένους της Χιλής, αλλά και με σκοπό την αντιπληροφόρηση, πετάξαμε τρικάκια στους δύο κεντρικούς δρόμους του Ζωγράφου (Γρ. Αυξεντίου, Λ. Παπάγου) και αναρτήσαμε πανό στην Ούλωφ Πάλμε. Στο μυαλό μας η απόσταση και οι εκάστοτε αφορμές που βγάζουν τον κόσμο στα μονοπάτια της αντίστασης, μικρή σημασία έχουν. Στα μάτια των εξεγερμένων στη Χιλή, βλέπουμε τα δικά μας μάτια, στους εαυτούς τους, τους εαυτούς μας.

Θέλουμε να συναντηθούμε με διαφορετικούς ανθρώπους στους δρόμους της οργής. Με την φαινομενική «ασάφεια» των αιτημάτων μιας εξέγερσης να είναι στην πραγματικότητα η συγκεκριμενοποίηση της και η ουσιαστική νοηματοδότηση της. Άλλωστε και μόνο η διάρκεια και τα χαρακτηριστικά των γεγονότων δείχνουν την επιμονή του κόσμου να πολεμήσει την υπάρχουσα πραγματικότητα. Για εμάς δεν είναι το αποτέλεσμα μιας εξέγερσης αυτό που έχει την πρωταρχική σημασία. Δεν υπάρχει  συγκεκριμένος μηχανισμός ριζοσπαστικοποίησης και προκαθορισμένο όριο κοινωνικής οργής όπως και δεν υπάρχει  εξέγερση με μετριοπαθή χαρακτηριστικά ή σοβαρή εξέγερση. Κάθε εξέγερση με συνολικά απελευθερωτικά χαρακτηριστικά αποτελεί μια ρωγμή στο υποτιθέμενα αδιαφιλονίκητο και συμπαγές οικοδόμημα του κράτους. Οπότε έχει την αυταξία και την σημαντικότητα της ακριβώς γι αυτό. Η συνειδητοποίηση της φύσης του εχθρού οδηγεί σε μετωπική σύγκρουση με το κράτος, το  οργανωτικό μοντέλο που σκοπός του είναι να εξουσιάζει τις ζωές μας. Οι συγκρούσεις στο  Σαντιάγο και σε άλλες πόλεις είναι μια ακόμα απόδειξη ότι ηθικά, πολιτικά και αξιακά βρισκόμαστε σε άλλους κόσμους, που δεν μπορούν να συνυπάρξουν παρά να συγκρουστούν στους δρόμους του κοινωνικού πολέμου, που έχουμε αποφασίσει ότι θα ακολουθήσουμε, και περνούν πάνω από την κανονικότητα τους.

Αναρχική Ομάδα Ζωγράφου “Βραχυκύκλωμα”

 

Jul 25

Επιθεση με μπογιές σε δουλεμπορικο γραφείο – 25/07

“ Και οι εταιρείες, οι τράπεζες εργάζονταν για την δική τους καταδίκη και δεν το ήξεραν. Τα χωράφια ήταν γεμάτα φρούτα, και άνθρωποι που πέθαιναν από την πείνα κινούνταν στους δρόμους. Οι σιταποθήκες ήταν γεμάτες και τα παιδιά των φτωχών μεγάλωναν ραχιτικά, και τα σπυριά της πελάγρας διογκώνονταν στα πλευρά τους.
Οι μεγάλες εταιρείες δεν γνώριζαν ότι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ της πείνας και της οργής είναι μια λεπτή γραμμή.”

Τζων Στάινμπεκ
Τα σταφύλια της οργής

Οι Εταιρείες Προσωρινής Απασχόλησης (Ε.Π.Α.) είναι οι εταιρείες οι οποίες έχουν ως αντικείμενο δραστηριότητας την παροχή εργασίας από μισθωτούς, σε άλλον εργοδότη (έμμεσο εργοδότη) με τη μορφή της προσωρινής απασχόλησης. Ως προσωρινή απασχόληση νοείται η εργασία, η οποία παρέχεται σε άλλον εργοδότη (έμμεσος εργοδότης) για περιορισμένο χρονικό διάστημα από μισθωτό, ο οποίος συνδέεται με τον εργοδότη του (άμεσος εργοδότης) με σύμβαση ή σχέση εξαρτημένης εργασίας ορισμένου ή αορίστου χρόνου και επιτρέπεται μόνο υπό τους όρους και προϋποθέσεις των διατάξεων του παρόντος. Η παραχώρηση μισθωτού σε έμμεσο εργοδότη επιτρέπεται βάσει των νόμων τους, μόνο για συγκεκριμένους λόγους που δικαιολογούνται από έκτακτες, πρόσκαιρες ή εποχιακές ανάγκες.

Ιστορικά οι εταιρείες αυτές δεν εμφανιστήκαν στην σύγχρονη εποχή. Σε διεθνές επίπεδο και στις πιο πρώιμες μορφές τους, προϋπάρχουν εδώ και πολλές δεκαετίες. Αποτελούν γνήσια παιδιά του καπιταλισμού και έχουν ανάγκη να τραφούν από την εκμετάλλευση που το ίδιο το σύστημα παράγει. Για αυτό και οι περίοδοι της μέγιστης ανάπτυξης των (Ε.Π.Α.) ταυτίζονται με περιόδους που η ανεργία βρισκόταν στα ύψη και οι απεργίες έπρεπε να κατασταλούν. Παραδείγματα τέτοιων περιόδων αποτελεί η τεχνητή οικονομική κρίση του 1929 στις ΗΠΑ, η περίοδος που ακολούθησε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και η Αγγλία της περιόδου της Θάτσερ.

Ποιος όμως είναι ο ρόλος αυτών των εταιρειών? Σύμφωνα με τον τρόπο που διαφημίζουν οι εταιρίες τον εαυτό τους σκοπός τους είναι να διευκολύνουν την μετάβαση από την ανεργία στην απασχόληση, συνήθως σε τομείς που οι θέσεις εργασίας παρουσιάζουν υψηλή κινητικότητα για σύντομο διάστημα. Αν δηλαδή είχαμε την τάση να πιστέψουμε το κοινωνικό πρόσωπο που αυτοπαρουσιάζουν θα μιλάγαμε για δεκάδες ιδιωτικά υποκατάστατα του ΟΑΕΔ που έχουν σκοπό να μην αφήσουν κανέναν μας άνεργο, ανασφάλιστο και κακοπληρωμένο. Το κοινωνικό αποτύπωμα όμως των δουλεμπορικών εταιρειών δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από το λαμπερό διαφημιστικό τους προσωπείο. Τα χρόνια της τεχνητής συστημικής κρίσης που είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση των ανέργων με γεωμετρική πρόοδο, οι εταιρείες προσωρινής απασχόλησης αύξησαν τον τζίρο τους κατά εκατομμύρια. Δεν είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσει ακόμα και ο λιγότερο υποψιασμένος πώς όταν μια εταιρεία, που η μοναδική της υπηρεσία είναι να εκμισθώνει έναν εργαζόμενο σε μια άλλη πλουτίζει, αυτό γίνεται με την εκμετάλλευση του ιδρώτα και της υπεραξίας, που ο ίδιος ο εργαζόμενος παράγει. Έτσι το μόνο που επιτυγχάνουν σε κοινωνικό επίπεδο, είναι να μειώνεται η ανεργία και να αυξάνεται η φτώχεια.

Ο ηθικός αυτουργός και συνέταιρος της αλματώδους ανάπτυξης των δουλεμπορικών εταιρειών δεν είναι άλλος από το κράτος, αφού τα προηγούμενα χρόνια, προετοίμαζε το έδαφος για την είσοδο τέτοιων εταιρειών στην αγορά εργασίας. Ο κρατικός μηχανισμός αποτέλεσε τον καλύτερο τους πελάτη με μισθώσεις εργαζομένων για να χρησιμοποιηθούν κυρίως στους τομείς της καθαριότητας και της φύλαξης δημόσιων κτηρίων. Φυσικά όλες αυτές οι “αγαθοεργίες” των εταιρειών ανταμείβονταν από το κράτος με γενναίες φοροαπαλλαγές. Οι δωρεές προς το δημόσιο, τις ΜΚΟ τα διάφορα ιδρύματα ακόμα και την εκκλησία στοχεύουν στο να προαχθεί μια εικόνα για αυτές τις εταιρίες ως ευεργετών του τόπου οι οποίες εκτός από την ανεργία επιδιώκουν να δίνουν λύσεις και σε διάφορα άλλα ζητήματα που το κράτος αδυνατεί να ανταπεξέλθει. Με κινήσεις τακτισμού οι εταιρείες επιζητούν την άμβλυνση των κοινωνικών προβλημάτων καλλιεργώντας τη μοιρολατρία και την παθητικότητα. Με αυτόν τον τρόπο υποκαθιστούν την κοινωνική αυτενέργεια και τη συλλογική ταξική αγωνιστικότητα με τη φιλανθρωπία.

Έτσι οι εταιρείες και οι μεσάζοντες που είναι στην ροή του χρήματος θησαυρίζουν και η επέλαση κατά των εργατικών δικαιωμάτων προχωράει. Με αυτόν τον όχι και τόσο πρωτότυπο και διαφορετικό τρόπο δημιουργήθηκε και η εργασιακή γαλέρα KSM human resources που αποφασίσαμε να επιτεθούμε. Εκτός από τους τομείς της καθαριότητας και της φύλαξης τα πεδία εκμετάλλευσης επεκτάθηκαν και σε άλλους τομείς. Ενοικιάσεις εργαζομένων σε πολυκαταστήματα, σε σουπερμάρκετ, σε εργοστάσια και φυσικά στο σύγχρονο el dorado των αφεντικών, τον τομέα του τουρισμού. Ειδικά σε αυτόν τον τομέα, οι αυξημένες “ανάγκες” στον επισιτισμό, στα εμπορικά καταστήματα και στα ξενοδοχεία αποτελούν πεδίο δόξης λαμπρό των αφεντικών.

Η υπόγεια συνδιαλλαγή κράτους – εταιρειών των προηγουμένων χρόνων θεσμοθετήθηκε επίσημα με κρατική παρέμβαση το 2001 με την δικαιολογία της εναρμόνισης της εθνικής με την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Στην “πρωτοπόρα” Ε.Ε άλλωστε περισσότερο από 20 εκατομμύρια εργαζόμενοι/ες θεωρείται ότι βρίσκονται σε καθεστώς ενοικίασης. Για εμάς η συνεργασία κράτους και αφεντικών για την υποτίμηση των ζωών μας δεν αποτελεί καμιά έκπληξη απλά επιβεβαιώνει την δομική σχέση των δύο αυτών θεσμών και την ανάγκη να τους γκρεμίσουμε ως ένα.

Οι προεκτάσεις της εκμετάλλευσης από τις συγκεκριμένες εταιρείες δεν αφορούν όμως μόνο τους άμεσα εκμεταλλευμένους. Αποτελούν τον δούρειο ίππο κράτους και αφεντικών ώστε να καταστρατηγηθούνε και τα τελευταία εργατικά δικαιώματα. Ένας άνεργος που οδηγείται από την απελπισία και την απογοήτευση της μακροχρόνιας ανεργίας σε αυτές τις εταιρείες, με την υπογραφή του απαρνιέται το δικαίωμα κλαδικής σύμβασης και ασφάλισης και συνήθως πληρώνεται με τον κατώτατο μισθό. Απόρροια της “ευέλικτης” σύμβασης που έχει υπογράψει, είναι να μην είναι εξασφαλισμένα δώρα και επιδόματα και να μην έχει το δικαίωμα να εγγραφεί σε σωματείο. Χωρίς το δικαίωμα βασικής οργάνωσης και συνδικαλιστικής διεκδίκησης ο ενοικιαζόμενος εργαζόμενος καθίσταται ακόμα πιο ευάλωτος σε εκβιασμούς και μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε ως απεργοσπαστικός μηχανισμός είτε ως πέμπτη φάλαγγα για να αντιμετωπιστούν απεργίες και εργατικές διεκδικήσεις. Σε κάθε φάκα όμως πρέπει να υπάρχει πάντα και ένα τυράκι. Το “τυράκι” στην συγκεκριμένη περίπτωση για τους πειθήνιους και μη διεκδικητικούς εργαζόμενους, είναι η υπόσχεση πρόσληψης στην επιχείρηση που απασχολείται και ο απεγκλωβισμός από την ελαστική σχέση εργασίας. Η πραγματικότητα όμως, είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία δεν θεμελιώνει το δικαίωμα πρόσληψης, αφού απολύονται λίγο πριν την κατοχυρώσουν και αντικαθίστανται από νέους εργαζόμενους, φθηνούς με ανανεωμένη ημερομηνία λήξεως.

Σε ατομικό επίπεδο τι ωθεί όμως έναν άνεργο να παραδίδει την αυτοτέλεια της δουλειάς και της ζωής του σε μια εταιρεία; Το μότο “δουλεύουμε για να ζήσουμε” κυριάρχησε στις εποχές της ευημερίας του καπιταλισμού. Η «δουλειά για τη ζωή» έγινε το όνειρό μας μέχρι την στιγμή που η αναδιάρθρωση του καπιταλισμού μέσα από την ύφεση δημιούργησε άλλα δεδομένα. Η μισθωτή εργασία κανονικοποιήθηκε και η εκ περιτροπής εργασία συνηθίστηκε. Η ανεργία από κοινωνικό πρόβλημα έγινε ηθικό και προσωπικό. Το ότι πολλοί άνεργοι θεωρούν τους εαυτούς τους ένοχους γιατί είναι φτωχοί λειτουργεί σαν την καλύτερη απενοχοποιήση του ίδιου του συστήματος που παράγει τους ανέργους.
Ως αναρχικά όντα δεν δαιμονοποιούμε την έννοια της απασχόλησης, αρνούμαστε όμως την επιβολή της εργασίας και την κοινωνικά δημιουργημένη ανάγκη. Απαιτούμε το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση για να κάνουμε τα πράγματα που θέλουμε, με τη δική μας επιλογή και με τον δικό μας τρόπο. Η καθολική μετατροπή της ζωής σε εργασία είναι ο καπιταλιστικός τρόπος κυριαρχίας και όχι ο αναρχικός τρόπος ζωής.
Μέσα στο πλήθος των δουλεμπορικών εταιρειών, που αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, υπάρχουν εταιρείες που εκμεταλλεύονται τον ενοικιαζόμενο σε υπερθετικό βαθμό αποκομίζοντας το μέγιστο των κερδών και άλλες που βαυκαλίζονται σαν εταιρίες που παρέχουν και κάποια ελάχιστα από τα εργασιακά δικαιώματα, παρουσιάζοντας τα σαν προνόμια. Από την δική μας σκοπιά δεν υπάρχει καλύτερη ή χειρότερη γαλέρα. Οποιοσδήποτε παρασιτεί πάνω στις σάρκες μας εκμεταλλευόμενος τις βασικές ανάγκες μας, είναι χωρίς καμία υποσημείωση εχθρός μας. Για αυτό τον λόγο, επιλέξαμε να μην αναφερθούμε πιο συγκεκριμένα στις συμβάσεις που υπογράφονται στην εταιρεία KSM human resources που επιλέξαμε να παρέμβουμε. Η ύπαρξη του θεσμού των εν λόγω εταιρειών και η φυσική τους παρουσία μέσα στις γειτονιές μας αποτελεί από μόνη της πρόκληση. Ταυτόχρονα αποτελεί και μια ακόμα υπενθύμιση του κοινωνικού πολέμου που βιώνουμε και στον οποίο οι εκμεταλλευτές και οι εξουσιαστές αποτελούν τους φυσικούς εχθρούς μας.

Σκοπός μας είναι να κινούμαστε ενάντια σε οποιαδήποτε εταιρεία ή εξουσιαστικό μηχανισμό υπονομεύει τη ζωή μας. Το μίσος μας εξάλλου για κάθε εξουσιαστή σε κάθε έκφανση της ζωής μας είναι δεδομένο και αδιαπραγμάτευτο. Στις κοινωνικές συνθήκες που επικρατεί η άγνοια, η εθελοδουλία, και ο ωχαδερφισμός εμείς θα επιλέγουμε πάντα την οργή.

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ, ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΟ
Αναρχική Ομάδα Ζωγράφου ” Βραχυκύκλωμα”

Jul 06

Aντιεκλογικό Πανό στην Πλατεία Τερζάκη – Ιλίσια

Το βράδυ της Πέμπτης 04/06 αναρτήσαμε πανό στην πλατεία τερζάκη, το οποιο γράφει “Η ΨΗΦΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ ΤΗΣ ΑΔΡΑΝΕΙΑΣ ΣΟΥ” / ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΟΧΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ”

May 25

Αντιεκλογικό κείμενο με αφορμή την επικαιρότητα

ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Τι έχει αλλάξει ανα τους αιώνες ? Η εξουσία μετεξελίχθηκε και “εκμοντερνίστηκε” με τους φορεις να αλλάζουν ονόματα όχι κανόνες. Οι προύχοντες έγιναν αιρετοι, οι αγαθοεργίες προς τον λαό, κοινωνικά επιδόματα και ο βασιλικός στρατός σώματα ασφαλείας. Εχει βελτιωθεί η ποιότητα ζωής? Φυσικά αλλά κυρίως γιατί το έχει επιτρέψει η τεχνολογία, η επιστήμη και κυρίως η επικοινωνία μεταξύ των λαών. Αυτό που έχει παραμείνει ίδιο είναι η συσσώρευση πλούτου στα χέρια των λίγων κάτι το οποιο φυσικά έχει γιγαντωθεί με το πέρασμα των χρόνων.. Σχήμα οξύμορο αν σκεφτεί κανεις τι πρεβεύει η δημοκρατία “Την βούληση της πλεοψηφίας, του λαου κτλπ”.

Η ίδια η θεωρία της κυριαρχίας του λαού περιέχει την ίδια της την άρνηση. Αν ολόκληρος ο λαός ήταν πράγματι κυρίαρχος δεν θα υπήρχαν πλέον ούτε κυβέρνηση ούτε κυβερνώμενοι, οι κυρίαρχοι θα είχαν εξαφανιστεί, το Κράτος δεν θα είχε λόγο ύπαρξης, θα ήταν ταυτόσημο με τη κοινωνία και θα είχε εξαφανιστεί στην βιομηχανική οργάνωση.

Ειδκά στον ελλάδικό χώρο μας έχει ταίσει καταστολή, φτώχεια και το παραμύθι του εθνικού γένους. Εξαλλου κράτος και δημοκρατία αλληλοστηρίζονται, καθε καλό κράτος πρέπει να έχει τα σύνορα του τακτοποιημένα και καθαρά και μέσα σε αυτά να κρατάει τον πληθυσμό – τους υπηκοόυς του – σε κατάπνιξη με την θρησκεία,τα μίντια, τον φόβο της πενίας και τα παραμύθια για το εθνος. Η δημοκρατία κρατάει σε σειρά την κοινωνική πυραμίδα, οπως κάθε άλλο πολίτευμα πριν απο αυτήν. Και εμεις βρισκόμαστε στον δρόμο για να την ανατρέψουμε. Ποιος ειναι ο τρόπος? Σίγουρα όχι οι εκλογές.

Σε κάθε επαφή με το εκλογικό σώμα διαφαίνεται πόσο ριζωμένη εκ βαθέων είναι η λυσσασμένη υπεράσπιση της συμμετοχής του στην εκλογική διαδικασία. Για τον ψηφοφόρο είναι η “πεμπτουσία” της δημοκρατίας τους, για μας το colpo grosso του συστήματος και η συναίνεση στην εθελοδουλία. Μετά το πέρας μιας δίμηνης φιέστας χαμόγελων ,εκδηλώσεων και μιας συνεχόμενης πλύσης εγκεφάλου με χαρούμενα σποτάκια γεμάτα ελπίδα δεν αργεί να έρθει η στιγμή που πεφτουν οι μάσκες.

Η δημοκρατία στην διαδρομή της στην ιστορία κατάφερε να κρύψει μέσα στην αγκαλιά της δικτάτορες όπως ο Χίτλερ, να συνεργαστεί με τα σκληρότερα νεοφιλελεύθερα μοντέλα για την υποτίμηση των ζωών μας, να χρησιμοποιήσει τη φύση σαν πηγή πρώτων υλών και να εξελίξει τις μεθόδους παρακολούθησης, καταστολής και φυλάκισης.

Κανένα κλουβί όμως δεν δύναται να κρατήσει για πάντα τον φυλακισμένο, εκτός εάν ο ίδιος το επιλέξει για σπίτι του. Η δημοκρατία έχει επιβιώσει μέσα στους αιώνες γιατί είναι το μοναδικό πολίτευμα το οποίο στηρίζουν και οι εξουσιαστές και μεγάλη μερίδα των εξουσιαζόμενων. Ο μηχανισμός της χειραγώγησης ένας και απλός. Τετράχρονη απάθεια σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας και ανάθεση-παραίτηση, μέσω της ψήφου στον αντιπρόσωπο. Μια “σταυρωμένη” εξουσιοδότηση για συνέχιση της καταπίεσης, της κοινωνικής αδικίας και της υποταγής με εκτόνωση της όποιας κοινωνικής οργής στο βωμό της ψευδαίσθησης της συμμετοχής.

Σαν αναρχικά όντα πιστεύουμε στην κοινωνία της γενικευμένης αυτοδιάθεσης. Με όπλα μας την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση. Η σύγκρουση με τους εξουσιαστικούς και ιεραρχικούς μηχανισμούς προϋποθέτει ανάληψη των ευθυνών μας και απόρριψη της μεσολάβησης και της ιεραρχίας. Η όποια συμμετοχή μας στο εκλογικό τσίρκο αποτελεί την άνευ όρων νίκη των καταπιεστών και την ψυχολογικοποίηση της ήττας μέσω της παραίτησης από την ελεύθερη ατομική και συλλογική βούληση. Δεν συμμετέχουμε, δεν συναινούμε στην επιλογή των αλυσίδων μας. Δεν οραματιζόμαστε ψηφοθηρικές κοινωνίες με απαθείς ανθρώπους και γεμάτες κάλπες. Οραματιζόμαστε ελεύθερους ανθρώπους να ξεπηδούν από γκρεμισμένες Βαστίλες.

Μάιος 2019

“Βραχυκύκλωμα”

Αναρχική Ομάδα Ζωγράφου

vrahikikloma.espivblogs.net

May 23

Επιθεση με μπογίες στην Ο.Ν.Ν.Ε.Δ. Ζωγράφου

Η εμπροσθοφυλακή της αστικής τάξης, οι παρατάξεις του Σύριζα και της Νέας Δημοκρατίας επιθυμούν την φυσική εξόντωση του αγωνιστή Δ. Κουφοντίνα. Θεωρούμε ότι ο ρόλος της Ν.Δ είναι κομβικός και η παράταξη της είναι εξίσου υπεύθυνη με την κυβέρνηση στην άσκηση του εισαγγελικού βέτου.

Το βράδυ τις 21ης Μαΐου επιλέξαμε να επιτεθούμε με μπογιές στα γραφεία της τοπικής οργάνωσης της Ο.Ν.Ν.Ε.Δ. στου Ζωγράφου. Τα γραφεία στεγάζονται σε έναν χώρο χωρίς ταμπέλα και εμφανή διακριτικά, φοβούμενοι προφανώς ότι η μοίρα τους σε μια περιοχή που τα αντικρατικά αντανακλαστικά είναι έντονα, είναι προδιαγεγραμμένη. Εμείς από την πλευρά μας, είμαστε εδώ για να επιβεβαιώσουμε ότι έχουν κάθε λόγο να κρύβουν την παρουσία τους και να τονίσουμε προς πάσα καθεστωτική κατεύθυνση ότι όσο χειροτερεύει η κατάσταση τη υγείας του Δ. Κουφοντίνα τόσο θα κλιμακώνουμε τις δράσεις μας.

 

ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΚΟΥ ΒΕΤΟΥ
ΑΔΕΙΑ ΤΩΡΑ ΣΤΟΝ Δ.ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ
Αναρχική ομάδα Βραχυκύκλωμα

 

May 16

Πανό για τον αγώνα του απεργού πείνας απο 2/5 Δ.Κουφοντίνα.

Την Tετάρτη 15/5 ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης,αναρτήσαμε στην Ούλωφ Πάλμε έξω απο τις φοιτητικές εστίες 2 πάνω για τον αγώνα του απεργού πείνας απο 2/5 Δ.Κουφοντίνα.

Οι ζωές των αγωνιστών δεν είναι προεκλογικό παιχνίδι

Άδεια τώρα στον Δ.Κουφοντίνα.Κάποτε αντάρτης,πάντοτε αντάρτης!

Αναρχική Ομαδα Ζωγράφου ” Βραχυκύκλωμα”

vrahikikloma.espivblogs.net

Mar 27

Φωτογραφίες από αντιφασιστική-αντεθνική-αντικρατική-αντικαπιταλιστική δράση αντιπληροφόρησης στο Γουδί.-Σάββατο 23 Μαρτίου 2019

Mar 27

Κειμενο που μοιράστηκε στις γειτονίες Ζωγράφου-Γουδί για τους εργαζόμενους στις ταχυμεταφορές

Κειμενο που μοιράστηκε στις γειτονίες Ζωγράφου-Γουδί για τους εργαζόμενους στις ταχυμεταφορές- Μάρτιος 2019

 

 ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΚΑΘ’ΟΔΟΝ

Στις 19 Φεβρουαρίου 2019, νεαρός διανομέας εξέπνευσε στην εντατική μονάδα του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου, όπου νοσηλευόταν από τις 12 Φεβρουαρίου ύστερα από τροχαίο εν ώρα εργασίας. Τα ξημερώματα της 23ης Δεκέμβρη 2018, ο διανομέας Μοχάμεντ Κ.Σ δέχεται μαφιόζικη επίθεση με σιδερογροθιά από τον ιδιοκτήτη (Χρ. Σαλμα) του ψητοπωλείου “Βεάκη 56” στο Περιστέρι καθώς και από έναν τραμπούκο που έχει στην δούλεψη του ο δεύτερος. Στις 6 Φεβρουαρίου ο ιδιόκτητης του ψητοπωλείου “Μερακλής” στην Θεσσαλονίκη άσκησε τόσο σωματική όσο και λεκτική βία, σε διανομέα φαγητού, απειλώντας ότι «θα βάλει μπράβους και θα βρουν τον εργαζόμενο νεκρό σε χαντάκι». Το Δεκέμβρη του 2018 ο διανομέας Τ.Τ. πέφτει θύμα ξυλοδαρμού με σιδερογροθιά από τον πρώην εργοδότη του και καταλήγει στο νοσοκομείο με κατάγματα στα ζυγωματικά. Στις 8 Μαρτίου στο Βόλο ένας 33χρονος διανομέας με μηχανάκι, εκπνέει μετά από τη σύγκρουση με ημιφορτηγό την ώρα της εργασίας του, προσπαθώντας να παραδώσει το ταχύτερο δυνατό την παραγγελία του. Νεκρός υπ ’αριθμόν 15 τα τελευταία δυο χρόνια. Τα παραπάνω περιστατικά είναι τα πιο πρόσφατα και έρχονται να προστεθούν σε ένα μακρύ κατάλογο θανάτου και βίας στον κλάδο των ταχυμεταφορών. Ένα επάγγελμα με υψηλό δείκτη επικινδυνότητας και ως επί το πλείστον τελούμενο σε συνθήκες «εργασιακής γαλέρας». Κράτος και αφεντικά σφυρίζουν αδιάφορα και κλείνουν πονηρά το μάτι μεταξύ τους την ώρα που δεκάδες εργαζόμενοι αφήνουν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο και καταλήγουν στο νοσοκομείο όταν τολμήσουν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Δολοφονίες εργατών βαφτίζονται ατυχήματα την ώρα που η κοινωνία απολαμβάνει το ζεστό της έδεσμα ενώ έξω χιονίζει και βρέχει….

Το επάγγελμα του ταχυμεταφορέα αποτελεί διαχρονικά έναν από τους πλέον επικίνδυνους κλάδους με έναν σταθερά υψηλό αριθμό θανάτων, που πρόσφατα άρχισαν να καταγράφονται στο σύνολο τους. Οι θάνατοι αυτοί δεν είναι προϊόν της κακής τύχης αλλά αποτέλεσμα του καπιταλιστικού μοντέλου, στο οποίο ο εργαζόμενος θεωρείται αναλώσιμος στη διαδικασία προς την μεγιστοποίηση της κερδοφορίας μιας επιχείρησης. Στον συγκεκριμένο κλάδο είναι σύνηθες η εργασία να είναι ανασφάλιστη ή/και υποδηλωμένη σε συνδυασμό με εξευτελιστικούς μισθούς. Τακτική συνηθισμένη από τα αφεντικά που εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις η δουλειά του ταχυμεταφορέα αποτελεί μια προσωρινή λύση ή ένα σκαλοπάτι για μια εργασία καλύτερα αμειβόμενη. Σε αρκετές περιπτώσεις την δουλεία αυτή κάνουν ανήλικα άτομα ή άτομα τα οποία έρχονται πρώτη φορά σε επαφή με εργασιακό περιβάλλον. Τον εργασιακό μεσαίωνα συμπληρώνουν, η εντατικοποίηση της εργασίας και η υποστελέχωση των επιχειρήσεων, με αποτέλεσμα οι ελάχιστοι υπάρχοντες υπάλληλοι να εργάζονται για την ταχύτερη δυνατή παράδοση. Όλοι αυτοί οι λόγοι, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην δημιουργία εργατικών ατυχημάτων και στην περίπτωση που δηλωθούν,οι εργαζόμενοι κινδυνεύουν με εκδικητική απόλυση. Την ίδια ακριβώς κατάληξη που έχει και η διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Η μη διεκδίκηση των δικαιωμάτων από τους εργαζόμενους στις μεταφορές και το θράσος που διέπει τα αφεντικά δεν αποτελούν ένα ξεχωριστό κοινωνικό κομμάτι , αλλά εντάσσεται στις κοινωνικές παθογένειες και στις αιτίες που τις προκαλούν.
Για να μπούμε βαθύτερα, στη ρίζα του προβλήματος θα πρέπει να εξετάσουμε και τις κοινωνιστικές – κοινωνιολογικές παραμέτρους του ζητήματος και τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού που το διέπουν. Ένα γνωστό επιχείρημα της νεοφιλελεύθερης πλέμπας στηρίζεται στην λογική ότι «αν δεν παραγγείλουμε όλες τις ημέρες ανεξαρτήτως των καιρικών συνθηκών, τότε οι ντελιβεράδες θα πάνε σπίτι απλήρωτοι το boss θα έχει και χασούρα με αποτέλεσμα ΚΑΙ η επιχείρηση ΚΑΙ οι εργαζόμενοι να βγαίνουν ζημιωμένοι» Αυτό βέβαια στηρίζεται στην ανήθικη τακτική – ανάμεσα σε άλλες που ακολουθούν τα αφεντικά-να αποδεσμεύουν κάποιος υπαλλήλους, ρίχνοντας όλο τον φόρτο εργασίας σε λιγότερους ώστε να «μην βλέπουν τον κόσμο να κάθεται». Δεν περίμενέ κάνεις τίποτα περισσότερα από άτομα τα όποια βρίσκονται apriori στην απέναντι πλευρά του κοινωνικοταξικού πολέμου. Σίγουρα πολλοί είναι οι και ίδιοι αφεντικά, προϊστάμενοί, ή τουλάχιστον φιλόδοξοι καριερίστες. Φυσικά υπάρχει και ένα μέρος του κοινωνικού ιστού το οποίο και έχει βρεθεί στην θέση του εργαζόμενου ντελιβερά, και ανήκει στην ίδια τάξη, μολαταύτα δεν βρίσκεται αλληλέγγυος μαζί του/της και μπορούμε να προκρίνουμε ορισμένες εξηγήσεις για το θέμα αυτό:

Αδιαφορεί, για τον ίδιο λόγο που αδιαφορεί για τόσα άλλα μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. (Δολοφονίες μεταναστών, κρατική βία, σεξιστικά εγκλήματά κοινωνική εξαθλίωση κ.α.) Δεν τον αφορούν δεν τον/την αγγίζουν εφόσον δεν εμπλέκεται το προσωπικό του εισόδημα και το κοινωνικό του περιβάλλον. Βρίσκει ψυχολογική θαλπωρή μέσα στο σπίτι από το οποίο αν έχει την οικονομική δυνατότητα μπορεί να αναγκάσει κάποιον/α να του φέρει το φαγητό του, ακόμα και σε συνθήκες για τις οποίες ο ίδιος θα έβρισκε δικαιολογία να μην πάει στο γραφείο, την υπηρεσία, την δουλεία του γενικά. Θα μπορούσε να αποτυπωθεί και σαν μικροψυχία η έλλειψη συναίσθησης που παρατηρείται σε τέτοια υποκείμενα, τα οποία μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου και με την βοήθεια ενός ακουστικού (ή ενός υπολογιστή) αφήνουν πίσω την εργατική τους θέση-συνείδηση και αποκτούν εκείνη του πελάτη. Ακόμα και αν κάποια στιγμή οι τύψεις συναντηθούν με την ταξική συνείδηση του, ένα καλό φιλοδώρημα αρκεί ώστε οι τύψεις να αποτελέσουν μια στιγμιαία περαστική ενοχή.

Γιατί όμως λέμε ότι είναι δολοφονία και όχι ατύχημα. Γιατί πολύ απλά τα αφεντικά στο βωμό του υπερκέρδους επιλέγουν να εντατικοποιήσουν την εργασία και να θυσιάσουν την ασφάλεια των εργαζομένων. Γιατί πρόκειται για δουλειά με ψίχουλα, χωρίς ένσημα, δώρα και υπερωρίες, με παραδόσεις μέσα στην πίεση και στο άγχος. Γιατί δεν υπάρχει το απαιτούμενο προσωπικό και γιατί το αφεντικό χρονομετρεί και η δουλειά γίνεται χωρίς ή με ολιγόλεπτα διαλείμματα .Γιατί δεν παρέχονται τα απαιτούμενα μέτρα προστασίας όπως εξοπλισμός και μηχανάκι, το οποίο υποχρεούται η επιχείρησή να συντηρεί. Γιατί βρίζουν απειλούν και χειροδικούν σε συνεργασία με μπάτσους, χρυσαυγίτες και μπράβους. Γιατί όποιος διεκδικεί τα αυτονόητα απολύεται, γνωρίζοντας ότι οι κρατικοί θεσμοί (επιθεώρηση εργασίας) και ή δικαιοσύνη δεν θα ασχοληθούν ούτε θα υποστηρίξουν τον εργαζόμενο. Όταν γίνονται όλα αυτά δεν το λες ατύχημα, άλλα δολοφονία.
Οι εργαζόμενοι στην ταχυδιανομή δεν είναι φυσικά οι μόνοι, οι οποίοι δέχονται συνεχείς πιέσεις, τραμπουκισμούς και εργοδοτικά τεχνάσματα για να κρατούνται δέσμιοι, με χαμηλό κόστος και με την εκμετάλλευση να βαράει κόκκινα. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις με κοινούς τόπους στο μακρύ κατάλογο αυτών που έχουν πληρώσει με τη ζωή τους την αυθαιρεσία των αφεντικών είναι τόσο η πρόσφατη περίπτωση του εργάτη, που εργαζόταν στο υπό ανέγερση γήπεδο της ΑΕΚ, όσο και ο θάνατος καθαρίστριας του Δήμου στη γειτονιά του Ζωγράφου, αλλά και η δολοφονία του εργαζόμενου σε κατάστημα της αλυσίδας Βασιλόπουλος στην Πάτρα. Γιατί στεκόμαστε σε αυτά τα περιστατικά ανάμεσα στα τόσα; Στις πρώτες δύο περιπτώσεις είναι κοινό χαρακτηριστικό ότι ιδιωτικά και κρατικά αφεντικά άσκησαν πίεση σε δυο ανθρώπους να δουλέψουν σε καιρικές συνθήκες, που ξεκάθαρα δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για να χάσουν τις ζωές τους. Γιατί δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδήμονας για να καταλάβει ότι ένας άνθρωπος ο οποίος ανεβαίνει σε σκαλωσιά σε συνθήκες παγετού ή κάνει συνεχόμενες βάρδιες μέσα στον καύσωνα, ενώ μάλιστα έχει δηλώσει έντονη δυσφορία, είναι πολύ πιθανό να μην καταφέρει να γυρίσει στο σπίτι του με το πέρας της βάρδιας. Ούτε όπως στην περίπτωση της Πάτρας ότι αν σταλεί κάποιος να μεταφέρει οτιδήποτε σε μια ετοιμόρροπη κατασκευή, αυτή δεν θα αντέξει το βάρος του… Αυτό που χρειάζεται είναι να έχει την αλαζονεία του αφεντικού, που προκειμένου να τηρηθεί ένα χρονοδιάγραμμα και να αποπερατωθεί το έργο, δεν θα διστάσει να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια όλα τα παραπάνω και να στείλει τους εργαζόμενους εκεί όπου θα γίνουν μία ακόμα στατιστική. Γιατί ο κυνισμός με τον οποίο μας βλέπουν τα αφεντικά δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια στατιστική.

Η εργοδοτική τρομοκρατία απέναντι στους ντελιβεράδες, εκφράζεται με ποικίλους τρόπους. Από την καθημερινή απειλή της απόλυσης, μέχρι και την χρήση σωματικής βίας όπως στις περιπτώσεις των εργαζομένων στην Θεσσαλονίκη και το Περιστέρι. Όμως η τρομοκρατία των αφεντικών θα ήταν αδύνατον να είναι αποτελεσματική αν δεν είχε προηγηθεί σε κοινωνικό επίπεδο η αποδόμηση του εργατικού ιστού κάτω από το πρίσμα μερικών από τις σκληρότερες πτυχές της κρατικής τρομοκρατίας. Της τρομοκρατίας με τη μορφή της ανεργίας και τη βία της φτώχειας. Τα αποτελέσματα της ανασφάλειας που προκαλεί η υψηλή ανεργία και η βίαιη φτωχοποίηση της κοινωνίας, σε συνδυασμό με την άτακτη υποχώρηση των εργατικών κεκτημένων, αποτυπώνονται έντονα στις εργατικές διεκδικήσεις. Παγιώνεται μια κατάσταση άρνησης αυτών των διεκδικήσεων, κάτω από το βάρος του φόβου, ακόμα και των βασικότερων εργατικών δικαιωμάτων.

Οι προσπάθειες δικαίωσης των εργατικών διεκδικήσεων σε όποιες περιπτώσεις αποτολμάτε, συνήθως ακολουθεί την δικαστική οδό. Ακόμα και με την συνδρομή των πρωτοβάθμιων σωματείων βάσης, τις περισσότερες φορές η αποκατάσταση των αδικιών προσκρούει στους θεσμοθετημένους προστάτες των αφεντικών, την δικαστική εξουσία. Παρόλα αυτά, η διεκδίκηση των δεδουλευμένων και των λοιπών εργατικών δικαιωμάτων μέσω της νόμιμης οδού δεν θα πρέπει να αποθαρρύνεται ή να κρίνετε με όρους πολιτικής αυστηρότητας ως ένας συμβιβασμός ή μια συνδιαλλαγή με τον κρατικό μηχανισμό. Τα εργατικά δικαιώματα αποτελούν κεκτημένα που κερδήθηκαν στον δρόμο και αναγκάστηκε το κράτος να υιοθετήσει κάτω από την πίεση των καταπιεσμένων.

Όπως οι κοινωνικοί, έτσι και οι εργατικοί αγώνες απαιτούν πολυμορφία. Καμία περίπτωση εργοδοτικής αυθαιρεσίας η τρομοκρατίας δεν πρέπει να μένει στο σκοτάδι ή να εγκλωβίζεται αποκλειστικά στον μονόδρομο της δικαστικής διεκδίκησης. Θα πρέπει να κοινοποιείται ώστε να δίνεται η δυνατότητα ενεργοποίησης των αλληλέγγυων αντανακλαστικών της κοινωνίας. Έτσι, οι ατομικοί αγώνες μετατρέπονται σε κοινωνικούς αγώνες «από τα κάτω», προσδοκώντας στο θετικό αποτύπωμα που αφήνουν αυτοί οι αγώνες στην κοινωνία, ανεξάρτητα αν θα θεωρηθούν κερδισμένοι με την στενή έννοια του όρου. Φυσικά εκτός από τους προαναφερθέντες τρόπους διεκδίκησης ως εργαζόμενοι, άλλα και ως πολιτικά και κοινωνικά ενεργά όντα πάντα θα διατηρούμε το δικαίωμα και θα απαντάμε στην νόμιμη κρατική αλλά και εργοδοτική βία, με την κοινωνικά νόμιμη βία, όποτε αυτό θεωρούμε ότι είναι αναγκαίο.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΙΣ ΤΑΧΥΜΕΤΑΦΟΡΕΣ

Αναρχική Ομάδα Ζωγράφου “Βραχυκύκλωμα”
vrahikikloma.espivblogs.net

 

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΙΣ ΤΑΧΥΜΕΤΑΦΟΡΕΣ

 

Αναρχική Ομάδα Ζωγράφου “Βραχυκύκλωμα”

 vrahikikloma.espivblogs.net