Στις 19/12, ο αναρχικός σύντροφος Θ. Χατζηαγγέλου, μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση, απήχθη από τις φυλακές Κορυδαλλού και μεταφέρθηκε στις φυλακές της Νιγρίτας χωρίς καν να του κοινοποιηθεί ο λόγος της μεταγωγής του. Το κράτος με την εκδικητική μεταγωγή του συντρόφου, μέλους της επιτροπής αγώνα στις φυλακές Κορυδαλλού, αλλά και του αναρχικού συντρόφου Κ. Δημαλέξη που μεταφέρθηκε στις φυλακές Τρικάλων, προσπαθεί να περιορίσει τις αντιδράσεις που έχει προκαλέσει εντός των τειχών, το καινούργιο ανοσιούργημα που ονομάζουν νέο σωφρονιστικό κώδικα. Αμέσως, ο σύντροφος Θ. Χατζηαγγέλου ξεκίνησε απεργία πείνας και δίψας με αίτημα την επιστροφή του στις φυλακές Κορυδαλλού.

Την Κυριακή 31/12 κατόπιν  εισαγγελικής εντολής,  έγινε προσπάθεια αναγκαστικής σίτισης του συντρόφου. Η αναγκαστική σίτιση ενός απεργού πείνας αποτελεί βασανιστήριο που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στο θάνατο του απεργού. Και έχει αναγνωριστεί ως τέτοιο,  όχι επειδή το αναφέρει ο ΟΗΕ, η διεθνής αμνηστία και η παγκόσμια ιατρική κοινότητα αλλά επειδή έχει οδηγήσει στο θάνατο αγωνιστ(ρι)ών που έχουν υποχρεωθεί σε αναγκαστική σίτιση με καθήλωση, όπως ο Χόλγκερ Μάινς της RAF. Για μας, αποτελεί μια ακραία εξουσιαστική πρακτική που προσπαθεί να επιβληθεί στο σώμα και στη ζωή των ατόμων που αγωνίζονται με τα έσχατα όπλα που διαθέτουν.

Τα τελευταία χρόνια, η θανατοπολιτική του κράτους απέναντι στους αιχμάλωτος του κοινωνικού πολέμου έχει πολλές στιγμές έντονης κορύφωσης. Η αναγκαστική σίτιση του Θ. Χατζηαγγέλου δεν πρέπει να θεωρηθεί ως μια εισαγγελική εντολή ενάντια στον αναρχικό σύντροφο, αλλά ως μια πολεμική πράξη ενάντια στον αναρχικό χώρο και όσους/ες συνεχίζουν να αντιστέκονται στην μονοκυριαρχία του κράτους.

Από την πλευρά μας θέλουμε να υπενθυμίσουμε στους εισαγγελείς μαριονέτες και στους πολιτικούς τους προϊστάμενους, ότι η κοινωνική ειρήνη που βαυκαλίζονται, μπορεί να διαρρηχθεί πολύ πιο εύκολα απ  ότι θέλουν να πιστεύουν).  Επίσης,  πρέπει να κατανοήσουν όχι μόνο οι εντολοδόχοι/ες αλλά και όσοι/όσες δεχτούν να συμμετάσχουν στο βασανισμό του Θ. Χατζηαγγέλου που ενορχηστρώνει το κράτος, ότι οποιαδήποτε προσπάθεια επιβολής ιατρικών πράξεων ενάντια στη θέληση του συντρόφου, θα θεωρηθεί de facto επιλογή συμπόρευσης με τους εξουσιαστές.

ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΔΙΨΑΣ ΤΟΥ Θ. ΧΑΤΖΗΑΓΓΕΛΟΥ

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ Γ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, Ι. ΡΟΔΟΠΟΥΛΟ, Κ. ΔΗΜΑΛΕΞΗ.

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ

Αναρχική Ομάδα Βραχυκύκλωμα

Όλο και περισσότερα περιστατικά έμφυλης βίας και παιδικής κακοποίησης δημοσιοποιούνται καθημερινά. Γενεσιουργός αιτία αυτών των ειδεχθών πράξεων είναι το ίδιο το σύστημα καταπίεσης, στο όποιο οι εξουσιαστικές νόρμες διαμορφώνουν την κοινωνική πραγματικότητα. Σε πολλές περιπτώσεις όμως, ο λόγος που οι διάφορες μορφές βίας (λεκτική, ψυχολογική, σωματική, μέχρι βιασμοί παιδεραστία και γυναικοκτονίες) συνεχίζουν να επιβιώνουν, είναι η κοινωνική ανοχή. Κι αυτό γιατί η κατ’ εξακολούθηση εφαρμογή από κάποιο άτομο εξουσιαστικών πρακτικών, με μεγάλη ένταση και διάρκεια σε σχεδόν δημόσια θέα, προϋποθέτει ότι στον περίγυρο του επικρατούν από τάσεις ωχαδερφισμού, μέχρι συνθήκες συνενοχής.

Σε κάποιες από τις τελευταίες περιπτώσεις που πήραν και τη μεγαλύτερη δημοσιότητα, υπάρχουν εμφανείς ομοιότητες. Ομοιότητες ίσως δυσδιάκριτες σε φασίστες, νοικοκυραίους, παπαδαριό και λοιπές ομαδοποιήσεις αυτής της συνομοταξίας, αφού η οπτική από την οποία επεξεργαζόμαστε τα δεδομένα δείχνει και το τεράστιο αξιακό κενό που μας χωρίζει. Σε μια από αυτές, ένας παιδεραστής ζει, δουλεύει και κοινωνικοποιείται κάτω από τις ιδιότητες του τοπικού κομματάρχη, οικογενειάρχη, θρήσκου και φυσικά πατριώτη. Για ένα μεγάλο μέρος της γειτονιάς του παιδεραστή και μόνο αυτό το ίσως και εντέχνως δομημένο προφίλ αρκεί για να θεωρηθεί πρόσωπο υπεράνω υποψίας. Ένας τυπικός νοικοκυραίος, υπάκουος στους αστικούς νόμους. Ίσως ακόμα χειρότερα, για κάποιους/ες που μπορεί να είχαν διακρίνει “περίεργες” συμπεριφορές, το τόσο ευθυγραμμισμένο στα εθνικά, πατριαρχικά και εκκλησιαστικά πρότυπα προφίλ, να δικαιολογεί και καμιά “παρασπονδία” όπως ο βιασμός ενός ανηλίκου κοριτσιού. Η μεταχρονολογημένη οργή εκφράστηκε αφού οι βιασμοί αποκαλύφθηκαν, η βιτρίνα του καθωσπρεπισμού έσπασε και αποκαλύφθηκαν τα πλέον απεχθή πρόσωπα της εξουσιομανίας.

Εμείς μαθαίνουμε ότι ένας παιδεραστής είναι επίσης και σφουγγοκωλάριος της εξουσίας, που κατευθύνει τη δεξαμενή ψηφοφόρων που επηρεάζει σε περιφερειάρχες και βουλευτές της αρεσκείας του. Ίσως είναι και το τοπικό “μέσο” της γειτονιάς, λόγω των υψηλών του πολιτικών γνωριμιών. Παίρνει απευθείας αναθέσεις από τα υπουργεία. Είναι φίλος με τους επίσημους μαστροπούς, τους μπάτσους και τους επίσημους παιδεραστές, τους παπάδες. Φανερά εκμεταλλεύεται μια ανήλικη για παιδική εργασία και προτάσσει ως δικαιολογία τη “φιλανθρωπία’ του προς τη φτωχή οικογένεια της. Για αυτό και όταν ένας φασίστας, εξουσιομανής αποδεικνύεται ότι είναι παιδεραστής και μαστροπός, θα επιλέξουμε να μην πέσουμε από τα σύννεφα. Οι παραπάνω ιδιότητες που για κάποιους/ες είναι τίτλοι τιμής, για εμάς σκιαγραφούνε έναν φύση και θέση εχθρό. Και θα ήταν εχθρός μας πριν μάθουμε ότι είναι παιδεραστής.

Σε μια ακόμα περίπτωση, αντίθετα με τις προαναφερθέντες ομαδοποιήσεις αλλά και τους κρατολάγνους αριστερούς, ο βιασμός στο κολαστήριο της Ομόνοιας μας εξοργίζει αλλά δε μας ξαφνιάζει. Οι μπάτσοι γίνονται μπάτσοι για να νιώθουν ότι κατέχουν την απόλυτη εξουσία. Και ο βιασμός είναι μια πράξη φύση εξουσιαστική, που προϋποθέτει ότι ο βιαστής θα προσπαθήσει να επιτύχει την εξαναγκαστική υποταγή του άλλου/ης. Οι μπάτσοι βιαστές του ΑΤ Ομονοίας (με μεγάλη παράδοση στα βασανιστήρια, τους εξευτελισμούς και φυσικά το ναρκεμπόριο) μπορεί άλλωστε να είναι φίλοι των δολοφόνων του Εμπούκα. Ή απλά να ήθελαν να ξεπεράσουν σε καφρίλα τους άλλους μπάτσους του τμήματος τους, που και αυτοί όλος τυχαίως κατέγραφαν το 2007 την κακοποίηση των μεταναστών και φυσικά έτυχαν της πλήρης κάλυψης του κράτους, αφού καμία/κανένας δεν έμαθε ποτέ τα στοιχεία τους.

Σ’ ένα σύστημα όπως ο καπιταλισμός που δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά διαπερνά και διαμορφώνει πρωτίστως και τις σχέσεις μεταξύ των ατόμων, η πατριαρχία, ο σεξισμός και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο παίρνουν την πιο σκληρή και ισοπεδωτική μορφή τους, όταν ένστικτα όπως η σεξουαλική ευχαρίστηση χρησιμοποιούνται ως μέσα επιβολής, κυριαρχίας και “ευκαιρίας” για οικονομική εκμετάλλευση. Μακριά από την “πολιτισμένη” δύση, σε εξωτικούς προορισμούς της Ανατολής, όπου ο σεξοτουρισμός και οι βιασμοί ανήλικων αγοριών και κοριτσιών γίνονται πλέον με κρατική σφραγίδα, ευυπόληπτοι δυτικοί και όχι μόνο, πολίτες μπορούν και βιάζουν χωρίς να νοιάζονται μεταξύ άλλων για τις νομικές συνέπειες της αστικής δικαιοσύνης.

Δε χρειάζεται όμως να κοιτάξουμε και τόσο μακριά, αφού η επιλεκτική και υποκριτική ευαισθησία των αστών δεν προορίζεται για τους βιασμούς στα σώματα και τις ψυχές των “αόρατων” αυτού του κόσμου, για τις οποίες η αγανακτισμένη κοινωνία στρέφει με υποκρισία και αδιαφορία αλλού το πρόσωπο της. Οι φωνές τους, όσο δυνατά και αν ακουστούνε, δεν μπορούν να ταράξουν την ησυχία του ηθικοπλαστικού ύπνου των νοικοκυραίων. Μετανάστ(ρι)ες, ιερόδουλες, ομοφυλόφιλοι, διεμφυλικές, τοξικοεξαρτημένοι, έγκλειστες, ανήλικα, έχουν βιαστεί σε ΑΤ κολαστήρια, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε δρόμους και οπουδήποτε αλλού αναπαράγονται σχέσεις κυριαρχίας, ελέγχου και εξουσίας.

Και αν μερικές φορές αναγνωρίζουμε από ένα μέρος του κοινωνικού συνόλου, τα αληθινά αισθήματα συμπαράστασης και την ενσυναίσθηση σε όσους και όσες τα σώματα και οι ψυχές τους βιάστηκαν από εξουσιομανή καθάρματα, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι αυτός ο τύπος “ανθρωπισμού” δεν φτάνει ποτέ να αμφισβητήσει τις συστημικές αιτίες αναπαραγωγής της βίας. Την ύπαρξη δηλαδή κράτους, που μαζί με το αγαπημένο του παιδί τον καπιταλισμό, τρέφονται και ενδυναμώνονται κυριολεκτικά με το αίμα και το σώμα των “από κάτω”.

Για αυτό και η προσπάθεια αυτής της μερίδας της κοινωνίας, εξαντλείται κυρίως στην οικονομική και μη στήριξη κρατικών και εκκλησιαστικών δομών, που συνήθως γίνεται και συγκεκριμένες περιόδους όπως των Χριστουγέννων. Είτε ως μια μορφή δωροδοκίας για να εξασφαλίσουν μια καλύτερη θέση στις μεταφυσικές τους φαντασιώσεις, είτε ως άλλοθι της καθημερινής τους αδράνειας. Σε ιδρύματα-μικροκοινωνίες, που λόγω της διαχείρισης τους, οι σχέσεις εξουσίας είναι ακόμα εντονότερες. Μόνο που αντί για το απρόσωπο κράτος, η συγκέντρωση εξουσιών συγκλίνει στο πρόσωπο κρατικών λειτουργών και παιδεραστών παπάδων. Και αν τα άτομα που στηρίζουν δομές όπως “η κιβωτός του κόσμου” πιστεύουν ότι είναι αδύνατο να γνωρίζουν την ένταση της βίας που διαπερνά τις ζωές των “φιλοξενούμενων” παιδιών, ίσως να μπορούσαν να το φανταστούν, κρίνοντας από τα 216.000 παιδιά που έχουν αναγνωριστεί “επίσημα” ως θύματα κακοποίησης από καθολικούς ιερείς στη Γαλλία. Οι βιασμοί, οι δολοφονίες, τα βασανιστήρια, οι εξευτελισμοί και η φτώχεια δεν είναι απλά “η σκληρή πλευρά αυτού του κόσμου” αλλά ο ακρογωνιαίος λίθος και η ραχοκοκαλιά όλου του συστήματος. Χωρίς αυτές τις πρακτικές δεν θα μπορούσε να υπάρχει ούτε κράτος, ούτε καπιταλισμός, ούτε εκκλησιαστική εξουσία. Αλλά ούτε και να μακροημερεύει η πατριαρχία και οι πρακτικές της.

Η μεγαλύτερη ίσως επικοινωνιακή νίκη του κράτους, αυτή που εδραιώνει σε μεγάλο βαθμό την μονοκυριαρχία του, είναι ότι ενώ το ίδιο έχει δημιουργήσει τις συνθήκες για την αναπαραγωγή της βίας μέσα από τη φτωχοποίηση, τον εξαναγκασμό, την εκμετάλλευση των αδύναμων προς όφελος της οικονομίας και γενικά της διαιώνισης του συστήματος και της ίδιας του της ύπαρξης, δε διστάζει εκ των υστέρων να παρουσιάζεται σαν προστάτης. Το χειρότερο από όλα, είναι ότι για ένα μέρος του κοινωνικού συνόλου, το κράτος αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο σε στιγμές πολιτικής, κοινωνικής και αξιακής κρίσης. Και δυστυχώς βλέπουμε ότι ακόμα και άτομα που θεωρούν τους εαυτούς τους μέρη του “ανταγωνιστικού” κινήματος ζητάνε ακόμα περισσότερο κράτος. Με αφορμή τα περιστατικά βιασμών και παιδεραστίας, ακούγονται δυνατότερα κραυγές για αυστηρότερες ποινές, περισσότερη αστυνόμευση και περισσότερο έλεγχο, που είναι ο πιο σίγουρος δρόμος προς τον κοινωνικό εκφασισμό αλλά και αποτελούν βούτυρο στο ψωμί της εξουσίας.

Ο δρόμος για την αντεξουσία δε συνάδει όμως με Λενινιστικές πρακτικές. Δεν υπάρχει καλό και κακό κράτος. Η οποιαδήποτε επίκληση στην αστική δημοκρατία σαν μέσο επιβολής/διευθέτησης του δικαίου, είναι αυτή που προσφέρει στο κράτος την ηθική νομιμοποίηση να τιμωρεί φτωχοδιάβολους, τοξικοεξαρτημένους και να εξοντώνει αγωνιστές. Μέσα σε αυτήν την κοινωνική συνθήκη που ένα μέρος της κοινωνίας ζητάει περισσότερο φυλακή, επιβάλλεται και ο “νέος σωφρονιστικός κώδικας” που μειώνει ακόμα περισσότερο τις όποιες ανάσες ελευθερίας των φυλακισμένων, με εμφανή στόχευση στους εχθρούς του κράτους. Σαν μια υπενθύμιση, ότι στόχος του συστήματος δεν θα γίνουν ποτέ οι εξουσιαστές, οι βιαστές και οι παιδεραστές όπως ο Λιγνάδης, ο Γεωργιάδης, ο Φιλιππίδης, οι παπάδες, ούτε καν ο αναλώσιμος Μίχος και οι μπάτσοι του ΑΤ Ομονοίας, άλλα οι αντιεξουσιαστές. Έτσι, για να φύγουμε από τις κρατικές αυταπάτες και να επιστρέψουμε στην έρημο του πραγματικού.

Για μας τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Μόνο όταν στεκόμαστε ο ένας δίπλα στην άλλη, μόνο όταν πραγματώνουμε στην καθημερινότητα μας λέξεις όπως η αλληλεγγύη και η αξιοπρέπεια, μόνο όταν σταματήσουμε να θεωρούμε κανονικότητα τον κάθε επίδοξο μικρό και μεγάλο εξουσιαστή, μόνο όταν τα κομμάτια της κοινωνίας που δεν έχουν ακόμη νεκρώσει και παραδώσει το μυαλό και την συνείδηση τους στην ανάγκη για επιβολή και εξουσία αποφασίσουν να αντιδράσουν δυναμικά, θα πάψουμε να είμαστε θεατές στο βιασμό σωμάτων και ψυχών.

Θα είμαστε πάντα σε πόλεμο με τους εξουσιαστές αυτού του κόσμου, χωρίς ελαφρυντικά, χωρίς συστημικές επικλήσεις, χωρίς εκλογικές ανακωχές. Είτε είναι βιαστές, είτε παιδεραστές, είτε μπάτσοι, είτε φασίστες, είτε πάσης φύσεως μικροί και μεγάλοι εξουσιαστές που κρύβονται πίσω από το προσωπείο του καθωσπρεπισμού. Και δε θα θεωρήσουμε ποτέ συνταξιδιώτες μας για έναν κόσμο ελεύθερο και ανεξούσιο όσους/ες απλά γυρνάνε αλλού το βλέμμα, όταν αντικρίζουν κατάματα την ασχήμια αυτού του κόσμου.

Αναρχική Ομάδα Βραχυκύκλωμα

https://vrahikikloma.espivblogs.net/

O αναρχικός Αlfredo Cospito βρίσκεται έγκλειστος από το 2012 για τον πυροβολισμό στα πόδια του Roberto Adinolfi, γενικού διευθυντή της Ansaldo Nucleare, θυγατρικής της πολυεθνικής Finmeccanica, η οποία έχει κύριο πεδίο δράσης τ΄ αμυντικά συστήματα αλλά και την πυρηνική ενέργεια. Αν και ήδη έγκλειστος, κατηγορήθηκε εκ νέου μετά από την επιχείρηση Sibilla η οποία ενορχηστρώθηκε από Ιταλούς μπάτσους και ανώτατους δικαστές τον Νοέμβριο του 2021, ότι υποκινεί μέσα από την φυλακή σε τέλεση νέων επαναστατικών ενεργειών. Κατά την διάρκεια της επιχείρησης συνελήφθησαν αρκετοί αναρχικοί, κατασχέθηκαν όλα τα έντυπα της αναρχικής εφημερίδας “Vetriolo”και έκλεισαν 2 αναρχικοί ιστότοποι. Στον ίδιο τον Alfredo ο οποίος είχε ξανακατηγορηθεί για παρακίνηση όντας έγκλειστος το 2016 στα πλαίσια της επιχείρησης Scripta Μanet, του “επιφύλαξαν” τον Μάιο του 2022, την μεταφορά στην φυλακή υψίστης ασφαλείας ‘Μπανκάλι” της Σαρδηνίας και την επιβολή του καθεστώτος της αισθητηριακής και επικοινωνιακής απομόνωσης 41 bis.

Το 41 bis “μια φυλακή μέσα στην φυλακή” φτιαγμένο αρχικά για μέλη της μαφίας, αποτελεί το επιστέγασμα της καταστολής και φυσικά δεν χρειάζεται και μεγάλη φαντασία για να μαντέψουμε ότι αποτελεί όνειρο και επιδίωξη όλων των εξουσιαστών ανά την υφήλιο. Με την δυνατότητα προαυλισμού μόνο μια ώρα την ημέρα και επικοινωνίας με συγγενικά πρόσωπα είτε τηλεφωνικά είτε πίσω απ το τζάμι μόνο μια φορά τον μήνα και αυτό με παρουσία ανθρωποφύλακα, στην ουσία προσπαθούν να συνθλίψουν την προσωπικότητα του συντρόφου, να εμποδίσουν την διάδοση του αναρχικού τoυ λόγου ως “επικίνδυνου για την τέλεση νέων επαναστατικών πράξεων” και να σταματήσουν την αλληλεπίδραση των αναρχικών αιχμαλώτων με τον κόσμο του αγώνα.

Συνεπής και ανυποχώρητος στις ιδέες του, ο Alfredo Cospito προχώρησε σε απεργία πείνας στις 20 Οκτωβρίου με σκοπό ν’ αρθεί το καθεστώς επιβολής του 41bis σε όλους/ες τους/τις κρατούμενους/ες αλλά και τα ισόβια που του έχουν επιβληθεί σε περίπτωση “μη συνεργασίας με τις αρχές”. Την 1 Δεκέμβρη εκδικάζεται από δικαστήριο της Ρώμης το αίτημα του, ενώ διαφαίνεται πλέον όχι μόνο στην Ιταλία της φασίστριας Μελόνι αλλά και γενικά στην Ευρώπη η προσπάθεια εγκαθίδρυσης ενός καθεστώτος επιβολής εξοντωτικών ποινών για τις/τους αναρχικές/κους. Ταυτόχρονα επιχειρούν να αποδημήσουν τις αναρχικές αξίες, ώστε να αποδυναμωθούν στα μάτια συμπαθούντων ή μελλοντικών αγωνιστ(ρι)ών.

Σε αλληλεγγύη με τον Alfredo Cospito πολλές/οι συντρόφισσες/οι προχώρησαν σε απεργία πείνας σε όλη την Ευρώπη. Ο αγώνας του Alfredo Cospito είναι αγώνας όλων μας, ενάντια στο δυστοπικό μέλλον που μας ετοιμάζουν.

Νίκη στον αγώνα του απεργού πείνας Alfredo Cospito

Κατάργηση του καθεστώτος εξόντωσης 41bis

Ενάντια στο νέο σωφρονιστικό κώδικα

Μέχρι το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής

Αναρχική Ομάδα Βραχυκύκλωμα

Μετρό: Επόμενη στάση εξευγενισμός-φτωχοποίηση-καταστολή

Σε κάθε πολιτικό σύστημα, ανάλογα με τα συμφέροντα της εποχής υπήρχαν οι ευνοούμενες από την εξουσία οικονομικές τάξεις. Οι μεγαλοεργολάβοι αποτελούν μια συνομοταξία που διαχρονικά έλεγχε και ελεγχόταν (από) την εξουσία. Τα μεγάλα κατασκευαστικά έργα αποτελούσαν τα εργαλεία για την αύξηση της κερδοφορίας των εργολάβων και φυσικά υπήρχε η ανταπόδοση αυτών στους εκάστοτε κυβερνώντες μέσω της πολιτικής και οικονομικής τους στήριξης. Για να υπάρξει κοινωνική συναίνεση, θα πρέπει τα έργα αυτά να παρουσιαστούν ως απαραίτητα για το κοινωνικό σύνολο, ενώ παράλληλα να τονώνουν τη ματαιοδοξία της εκάστοτε κοινωνίας. Σήμερα, η αποδοχή αυτών των έργων γίνεται ακόμα πιο επιτακτική, αφού η κοινωνική βάση μέσω της καθημερινής χρήσης τους αποτελεί εκτός από τον έμμεσο χρηματοδότη και τον άμεσο πελάτη (διόδια, ναύλα αεροδρόμιου, κ.α.).

Η περίοδος πριν την ολυμπιάδα του 2004 στην Αθηνά, αποτέλεσε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα υφαρπαγής δημόσιου χρήματος από τους μεγαλοεργολάβους. Ο κατασκευαστικός οργασμός με έργα κυρίως μιας χρήσης, οδήγησε σε γιγάντωση της υπερκερδοφορίας, δημιουργώντας παράλληλα και μια νέα γενιά από μεγαλοεργολάβους που πρωτοστάτησαν τα επόμενα χρόνια στο “δούναι και λαβείν” με την πολιτική εξουσία. Ανάμεσα σε αυτά τα έργα που έγιναν μόνο και μόνο για να ρίξουν λάδι στη φωτιά του ελληνικού μεγαλοϊδεατισμού και στα οποία κυριολεκτικά θάφτηκαν, δολοφονήθηκαν  και ακρωτηριάστηκαν δεκάδες ντόπιοι και μετανάστες εργάτες, έγιναν και μερικά έργα που θεωρήθηκαν ορόσημα της οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας όπως το αεροδρόμιο ή το Μετρό. Ειδικά όσον αφορά το Μετρό, παρόλο που η ιστορία του σε άλλες χώρες ξεκινάει πριν περίπου 170 χρόνια, στην Ελλάδα αντιμετωπίστηκε σαν ένα έργο που σηματοδότησε την είσοδο σε μια άλλη εποχή. Ακόμα και οι σταθμοί που κατασκευάστηκαν αρχικά, έγιναν σε μέρη που σκοπό είχαν να εξυπηρετήσουν όσους/ες είχαν άμεση σχέση με την ολυμπιάδα, αφήνοντας έξω τις εργατικές και πυκνοκατοικημένες περιοχές.

Στο ίδιο μέρος του κόσμου που εμφανίστηκε το πρώτο Μετρό, στην Αγγλία, μετά από έναν αιώνα εμφανίζεται ένας φαινομενικά άσχετος όρος, το gentrification (εξευγενισμός). Η εργαλειοποίηση δηλαδή της ιδιοκτησίας κατοικιών μέσω μαζικών αγορών και ανακαινίσεων σε μια περιοχή, που μπορεί και να συνοδεύεται από έργα “κοινωνικής ωφέλειας”, με στόχο την προσέλκυση νέων κατοίκων με αυξημένη οικονομική δυνατότητα. Στην Αθήνα, τα αποτελέσματα αυτού του φαινόμενου έχουν γίνει έντονα εμφανή κυρίως την τελευταία δεκαετία και περιλαμβάνουν τον εκτοπισμό κατοίκων, συνήθως από γειτονιές του κέντρου λόγω αυξημένων ενοικίων, μεγαλύτερη οικονομική πίεση σε αυτούς/ες που μένουν, αλλά και με τη συνολική αύξηση του κόστους στέγασης σε αρκετές περιοχές. Το gentrification δεν αποτελεί απλά έναν οικονομικό ή έναν πολεοδομικό όρο. Είναι ένα ακόμα καπιταλιστικό εργαλείο για την αποκοινωνικοποίηση των γειτονιών, με απώτερο σκοπό ολόκληρες περιοχές να ζούνε αποτινάσσοντας οτιδήποτε μπορεί να αποθαρρύνει την παρουσία χρημάτων μέσω τουριστ(ρι)ών, δηλαδή οποιαδήποτε μορφή κοινωνικής αμφισβήτησης σε όλο το φάσμα, από τη διεκδίκηση μέχρι την  κατάργηση του υπάρχοντος. Η περιοχή που περισσότερο από άλλες έχει γίνει το ιδιότυπο επίκεντρο μιας προσπάθειας εξευγενισμού, η οποία μάλιστα ξεφεύγει από τους αμιγώς οικονομικούς όρους, είναι η περιοχή των Εξαρχείων. Την αύξηση των ενοικίων, την κυριαρχία των τραπεζοκαθισμάτων στην περιοχή και άλλων πολλών εργαλείων αλλά και αποτελεσμάτων του gentrification, έρχεται να συμπληρώσει η προσπάθεια ιδιωτικοποίησης του Στρέφη, μουσειοποίησης και αποστείρωσης του Πολυτεχνείου και τέλος, η προσπάθεια δημιουργίας Μετρό στην πλατεία Εξαρχείων. Απώτερος στόχος είναι η περιοχή να γίνει σιγά σιγά ένα εναλλακτικό απολιτίκ κακέκτυπο, που δε θα θυμίζει σε τίποτα τον πρότερο χαρακτήρα της γειτονιάς. Πάγια και γνωστή πια τακτική του καπιταλισμού είναι να αφομοιώνει και να απονευρώνει ότι δεν μπορεί να πολεμήσει. Στόχος των ‘από πάνω’ είναι να μετατραπούν τα Εξάρχεια σ’ ένα εναλλακτικό punk λούνα Παρκ, όπως είχαν γράψει κάποτε οι New York Τimes, προτρέποντας μάλιστα τους/τις αναγνώστες/στριες του να το επισκεφτούν!

Γνωρίζουμε καλά ότι η οποιαδήποτε προσπάθεια αμφισβήτησης της παρουσίας του Μετρό σε μια γειτονιά, από την κριτική μέχρι την άρνηση του, αποτελεί μια από τις δυσκολότερες απόπειρες κοινωνικού διαλόγου. Και αυτό γιατί προσκρούει σε ένα πλήθος κόσμου που απλώνεται σε διάφορες κοινωνικές ομαδοποιήσεις. Από τα συμφέροντα των ιδιοκτητών, μέχρι τη διευκόλυνση του/της εργαζόμενου/ης με τη μείωση του χρόνου μετακίνησης από και προς την εργασία. Οι τελευταίες κρατικές πινελιές για τη διεύρυνση ακόμα περισσότερο του φάσματος της κοινωνικής συναίνεσης, περιλαμβάνουν αφηγήσεις για τα περίφημα “περιβαλλοντικά οφέλη” όπως η μείωση του ενεργειακού αποτυπώματος και της κατανάλωσης ενέργειας αλλά και η υποτιθέμενη βελτίωση της ποιότητας του ατμοσφαιρικού αέρα άρα και η γενικότερη βελτίωση της υγείας του πληθυσμού στις μεγαλουπόλεις.

Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι η μείωση του χρόνου μετακίνησης αποτελεί ένα από τα ζητούμενα της καθημερινότητας. Και σε αυτό το Μετρό το έχει συνεισφέρει. Με ποιο κόστος όμως; Ως ομάδα η θέση μας είναι αδιαπραγμάτευτα υπέρ της ελεύθερης μετακίνησης. Όπως και πολλών άλλων ομάδων/συλλογικοτήτων που με κορύφωση τα προηγούμενα χρόνια δημιούργησαν ένα πολύμορφο αγώνα με αυτό το επίδικο. Φυσικά η απάντηση του κράτους ήταν προσαρμοσμένη στην κατασταλτική του δύναμη. Ελεγκτές, μηχανήματα εισόδου, κάμερες και άλλα μέσα καταστολής και ελέγχου εγκαταστάθηκαν στα μέσα κοινωνικής “ωφέλειας”. Ακόμα όμως και εάν προσπαθήσουμε να δούμε το ζήτημα της μετακίνησης μόνο από τη δικαιωματική πλευρά, το εισιτήριο μετ’ επιστροφής στην εργασία κοστίζει το 1/12 του βασικού ημερομισθίου, για να μη συζητήσουμε για τις περιπτώσεις της μερικής ή και απλήρωτης εργασίας.

Όσον αφορά τώρα τις περιβαλλοντικές “ευαισθησίες” του κράτους, υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα που αποτυπώνουν ότι το περιβάλλον για τους εξουσιαστές αποτελεί αποκλειστικά ένα πεδίο καπιταλιστικής λεηλασίας (πυρκαγιές, βιομηχανικά αιολικά πάρκα, εξορύξεις υδρογονανθράκων, κ.α.). Επίσης όπως μας απέδειξαν για ακόμα μια φορά τα πρόσφατα γεγονότα, η αύξηση ή η μείωση του αποτυπώματος της ενέργειας εξαρτάται αλλά και οδηγεί στην όξυνση των καπιταλιστικών ανταγωνισμών (πόλεμοι, χρηματιστήριο ενέργειας, κ.α.). Τέλος, η περίοδος που διανύσαμε πρόσφατα με τα lockdown που προηγήθηκαν και η προμελετημένη διάλυση του συστήματος υγείας είναι χαρακτηριστική για το πόσο το κράτος ενδιαφέρεται για την ποιότητα του ατμοσφαιρικού αέρα ή ότι άλλο επηρεάζει την υγεία, ειδικά των μη προνομιούχων. Για αυτό και παρά τον κρατικό αντίλογο που παπαγαλίζει και ένα μέρος του κοινωνικού συνόλου, τα όποια πλεονεκτήματα μπορεί να προκύψουν από τη λειτουργία του Μετρό δε συνδέονται με  το σκοπό δημιουργίας του, αλλά αποτελούν τα απόνερα του.

Το νέο Eldorado των κατασκευών και το μεγαλύτερο έργο σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή, είναι η γραμμή 4 του Μετρό. Περιλαμβάνει 15 σταθμούς σε ένα μήκος 12,8 χλμ. Σε αυτό περιλαμβάνεται ο σχεδιασμός που προβλέπει την κατασκευή του σταθμού στην πλατεία Εξαρχείων όπως προαναφέραμε και για την οποία έχουν γραφτεί πολλά συλλογικά κείμενα που περιγράφουν με λεπτομέρειες τους σκοπούς και τις κρατικές επιδιώξεις για την επικείμενη κατασκευή του συγκεκριμένου σταθμού. Όλες οι αναλύσεις συγκλίνουν ότι η κατασκευή της γραμμής αυτής, θα αναπροσαρμόσει με καπιταλιστικούς όρους τη ζωή στις γειτονιές από τις οποίες θα περάσει.

Μια ιδιαίτερη περίπτωση είναι και αυτή του σταθμού που οριοθετείται εντός της Πανεπιστημιούπολης. Και ενώ μπορεί να φαντάζει ως λύτρωση για τους/τις μελλοντικούς φοιτήτ(ρι)ες, η οπτική της διευκόλυνσης στην μετακίνηση μπορεί να αποτελεί μόνο το εύκολα αντιληπτό κομμάτι ενός ευρύτερου σχεδιασμού. Ο Δήμος Ζωγράφου αποτελεί έναν από τους πλέον πυκνοκατοικημένους δήμους της Ευρώπης, αφού εντός του ανήκει το πιο πυκνοκατοικημένο τετραγωνικό χλμ. της Ελλάδας http://www.statsmapsnpix.com/2018/01/the-most-densely-populated-square.html. Στις παρυφές του βρίσκονται η Πανεπιστημιούπολη και η Πολυτεχνειούπολη που αποτελούν και τα μοναδικά ενιαία κομμάτια πρασίνου. Οι δύο αυτοί οριοθετημένοι χώροι και ιδιαίτερα αυτός της Πανεπιστημιούπολης που “μοιράζεται” με το Δήμο Καισαριανής αποτελούν μια φυσική συνέχεια του ορεινού όγκου του Υμηττού. Φυσικά, ούτε αυτοί οι χώροι γλίτωσαν την αλλοίωση του φυσικού τοπίου από την άτακτη δόμηση πανεπιστημιακών κτηρίων με αφετηρία τη δεκαετία του 60. Παρόλα αυτά, η εναπομείνουσα βλάστηση και το φυσικό τοπίο, διατηρούν σε μεγάλο βαθμό το χαρακτήρα του δασικού, αφού αποτελείται κυρίως από πεύκα, λεύκες, κυπαρίσσια και άλλα μεγάλα δέντρα.

Και ενώ όσο πλησιάζουμε στην οδό Ούλωφ Πάλμε, μετά από χρόνιες και βίαιες παρεμβάσεις στο δασικό κομμάτι της περιοχής, το τοπίο θυμίζει πλέον περισσότερο πάρκο με γρασίδια και μπόλικα κτήρια, η χωροθέτηση της στάσης Μετρό Πανεπιστημιούπολη έγινε εντός του πευκοδάσους με τη δημιουργία των προβλεπόμενων εξόδων που έχουν ήδη περιφραχτεί να απαιτούν δέσμευση και καταστροφή μεγάλων χώρων πρασίνου που αποτελείται από πανύψηλα δέντρα. Ο λόγος της επιλογής να γίνει ο σταθμός στο συγκεκριμένο σημείο “βιάζοντας” το δασικό χαρακτήρα της Πανεπιστημιούπολης δεν έχει εξηγηθεί από την Αττικό Μετρό. Και ακόμα και να το προσπαθούσαν δε θα μας έπειθαν. Γνωρίζουμε πόσο ενδιαφέρονται για το περιβάλλον οι εργολάβοι. Όσο και οι εφοπλιστές, οι εργοστασιάρχες και τα υπόλοιπα παράσιτα που αναδεικνύει το υπάρχον οικονομικό σύστημα. Όσο και αν προσπαθεί να μας πείσει η ανάδοχος εταιρεία με φωτογραφίες ότι με προσεκτική διαχείριση τα δέντρα (1 και 1,5 μέτρου) θα μεταφυτευτούν και θα πρασινίσει η πόλη. Η εκρίζωση δέντρων 10 και 15 μέτρων όπως αυτά που αναφερόμαστε προφανώς θα γίνει με κόψιμο και καταστροφή τους. Στην τελευταία του δήλωση μάλιστα, ο υπουργός μεταφορών δήλωσε ότι στο σταθμό Πανεπιστημιούπολη, με τη δημιουργία του Μετρό το πράσινο θα τετραπλασιαστεί. Δηλαδή κόβοντας πεύκα και λευκές και φυτεύοντας γκαζόν και θάμνους, το πράσινο θα τετραπλασιαστεί. Προφανώς γνωρίζοντας την περιβαλλοντική υποβάθμιση που πρόκειται να επιφέρουν στο μέρος, επιλέγουν μια πάγια εξουσιαστική τακτική. Την παρουσίαση της ανεστραμμένης πραγματικότητας για την ευκολότερη χειραγώγηση της (τοπικής) και όχι μόνο κοινωνίας. Και τελικά, όταν η σκόνη από τα έργα θα καταλαγιάσει και η περιβαλλοντική υποβάθμιση θα εμφανιστεί, τότε θα το κρατικό αφήγημα θα εστιάσει στα “ανεκτίμητα” οφέλη της λειτουργίας του Μετρό.

Μαζί με τη χλωρίδα όμως θα επηρεαστούν και τα διάφορα μικρά ζώα που ζουν ελεύθερα στην Πανεπιστημιούπολη και έχουμε συναντήσει σε διάφορους περιπάτους μας (κουκουβάγιες, αλεπούδες, σκαντζόχοιροι, χελώνες, κ.α.). Όχι μόνο από την απώλεια των δέντρων αλλά και από ότι ακολουθεί μια μεγάλη κατασκευή (φώτα, θόρυβος, κ.α.). Στο καπιταλιστικό σύστημα που πάντα θα προσπαθεί να νομιμοποιεί στις συνειδήσεις του κόσμου την εμπορευματοποίηση και την υποβάθμιση με ψευδοδιλλήματα της λογικής “ανάπτυξη” ή μερικά ζώα και δεντράκια η θέση μας θα είναι πάντα η ίδια. Αδιαπραγμάτευτος αγώνας ενάντια στη λεηλασία της φύσης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν τίθεται όμως ούτε αυτό το δίλημμα αφού ακόμα και για τους φανατικούς υπέρμαχους της δημιουργίας του Μετρό η τοποθέτηση του σταθμού μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω, πιο κοντά στον αστικό ιστό θα ελαχιστοποιούσε τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Αυτό όμως εκτός των άλλων, ίσως να κόστιζε και λίγο παραπάνω. Άρα το πραγματικό δίλημμα των εργολάβων είναι τι είναι μερικά δεκάδες ίσως και εκατοντάδες δέντρα μπροστά στα υπερκέρδη μας;

Ένας άλλος παράγοντας που επηρεάζει η εμφάνιση του Μετρό στις γειτονιές είναι η αξία των κατοικιών. Και εάν κάποιοι/ες από τους/τις ιδιοκτήτ(ρι)ες τρίβουν τα χέρια τους γιατί το θεωρούν μια καλή ευκαιρία να αυξήσουν τα ενοίκια και να κερδοσκοπήσουν, για τους ενοικιαστές θα επιφέρει είτε μια ακόμα πιο ασφυκτική οικονομική συνθήκη, είτε μια βίαιη εκδίωξη από την περιοχή που ζουν προς αναζήτηση φθηνότερων κατοικιών. Ειδικά για την περιοχή Ζωγράφου-Ιλίσια-Γουδή στην οποία θα φτιαχτούν 3 σταθμοί του Μετρό και έχει την ιδιαιτερότητα του μεγάλου αριθμού μικρών σπιτιών τα οποία φιλοξενούν και έναν μεγάλο αριθμό φοιτητ(ρι)ών, το κόστος διαβίωσης θα μετακυλιστεί στους/στις ίδιους/ες αλλά και στις οικογένειες τους. Αυξάνοντας έτσι ακόμα περισσότερο το κόστος διαβίωσης για τους/τις φοιτητές/τριες από τα κατώτερα οικονομικά στρώματα και με άμεση συνέπεια να αυξάνεται ακόμα περισσότερο ο ταξικός χαρακτήρας των πανεπιστημίων. Ήδη τα ενοίκια με τα διάφορα πολιτικοοικονομικά παιχνίδια που γίνονται γύρω από τις κατοικίες έχουν εκτοξευθεί παντού. Στις γειτονιές μάλιστα που θα διασχίσει η περίφημη γραμμή 4 του Μετρό το μακρινό 2030, τα ενοίκια αυξήθηκαν περαιτέρω. Μια διαδικασία εξευγενισμού από την οποία ωφελημένο βγαίνει το κράτος και οι ιδιοκτήτες, με την οικονομική πίεση να μεταφέρεται ξανά στην κοινωνική βάση.

Η Πανεπιστημιούπολη έχει όμως και ένα διττό ρόλο. Δεν είναι μόνο ένας χώρος που έχει αρκετό πράσινο, αλλά συγκεντρώνει επίσης ένα ετερόκλητο σύνολο φοιτητ(ρι)ών που είτε μένουν στις φοιτητικές εστίες, είτε επισκέπτονται την περιοχή για να παρακολουθήσουν μαθήματα. Ένας πανεπιστημιακός χώρος που είναι διαχρονικά στο κρατικό στόχαστρο λόγω και της πολιτικής του δραστηριότητας. Με κατειλημμένους χώρους, χώρους συνελεύσεων και εκδηλώσεων σε ένα περιβάλλον λίγο πιο “απάγκιο” από τον κρατικό έλεγχο. Οι κρατικοί σχεδιασμοί θέλουν μέσα στις σχολές εκτός των άλλων, πανεπιστημιόμπατσους, κάμερες και ελεγχόμενη είσοδο. Το Μετρό στην πανεπιστημιούπολη θα φέρει μαζί του μπάτσους, κάμερες και ελεγχόμενη είσοδο. Και όλα αυτά λίγα μέτρα από τις πιο κοντινές σχολές όπως το ΜΙΘΕ και η Πληροφορική. Το gentrification άλλωστε, συνήθως έρχεται πακέτο με την καταστολή.

Άρα, όποιος και αν είναι ο πρωταρχικός σκοπός του Μετρό και ειδικά του συγκεκριμένου σταθμού και όποιο πλεονέκτημα και να αναγνωρίζει κάθε άτομο μέσα από το προσωπικό του πρίσμα, το μόνο σίγουρο είναι ότι η νέα γραμμή του μετρό θα φέρει σίγουρα περαιτέρω φτωχοποίηση μέσα από την αύξηση των ενοικίων, περαιτέρω υποβάθμιση του περιβάλλοντος από την κοπή μεγάλου αριθμού δέντρων και φυσικά παραπάνω επιτήρηση και καταστολή στους πανεπιστημιακούς χώρους.

Αναρχική Ομάδα Βραχυκύκλωμα

Μετρό

Αναζητώντας τρόπους να αποτινάξουμε τη μισθωτή σκλαβιά

Τα ξημερώματα της Τρίτης 8/2 λίγες ώρες μετά τον εμπρησμό του “Ιδρύματος Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού” στη Θεσσαλονίκη, οι κρατικοί τρομοκράτες των ΕΚΑΜ και της αντιτρομοκρατικής συλλαμβάνουν σε σπίτι στην Άνω Πόλη τον Θ. Χατζηαγγέλου και την Γ. Βούλγαρη. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας συλλαμβάνουν και τον Π. Καλαϊτζή με αφορμή τη φιλική και συνεργατική σχέση με τον Θ. Χατζηαγγέλου ώστε να κατηγορηθούν σύμφωνα με τον Ν. 187Α για σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης. Ο σύντροφος Θ. Χατζηαγγέλου αναλαμβάνει την ευθύνη του εμπρησμού αλλά και την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής του στην Οργάνωση Αναρχική Δράση. Η συντρόφισσα Γ. Βούλγαρη αναλαμβάνει τον υποστηρικτικό ρόλο στην ενέργεια. Αφού υποβάλλονται σε υποχρεωτική λήψη DNA κατηγορούνται και οι τρεις για ένταξη στην οργάνωση Αναρχική Δράση και διατάσσεται η προφυλάκιση τους.