ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΑ
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
Οι καταλήψεις αποτελούν το μέρος όπου πραγματώνονται στο εδώ και τώρα αυτά για τα οποία αγωνιζόμαστε. Το μέρος όπου οι σχέσεις μεταξύ μας χτίζονται μακριά από τις ιεραρχικές, εξουσιαστικές, πατριαρχικές και καταναλωτικές προσταγές του καπιταλισμού. Όλα όσα νοηματοδοτούν οι καταλήψεις είναι εκείνα που αποτελούν την πιο άμεση και ουσιαστική απάντηση στο μοντέλο της καπιταλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας αφού αποδομούν το βασικότερο πυρήνα του, την ιδιοκτησία.
Οι καταλήψεις δεν ”ανήκουν” ούτε στους ίδιους τους καταληψίες, αφού διαχέονται πέρα από τα φυσικά όρια τους. Βρίσκονται στις συζητήσεις και τις δράσεις που οργανώνονται, στις κινηματικές υποδομές και στις βιβλιοθήκες που φιλοξενούν, στις προβολές και τις αυτοοργανωμένες συναυλίες σαν απάντηση στην αποχαυνωτική κουλτούρα της κατανάλωσης, αλλά κυρίως στα βλέμματα και τις σχέσεις εμπιστοσύνης και συντροφικότητας που χτίζονται μέσα σ αυτές. Είναι κέντρα ριζοσπαστικοποίησης για εκατοντάδες κόσμο που περνάει από αυτές και αυτό ακριβώς είναι που παλεύει να εξαλείψεί η εξουσιαστική μέγγενη. Για αυτό και βρίσκονται μέσα σε κάθε συλλογικό αγώνα για έναν ελεύθερο και ανεξούσιο κόσμο χωρίς καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο.
Η επιλογή της εξουσίας για μετωπική επίθεση στις καταλήψεις, δεν κυριαρχείται μόνο από την ιδεολογική επικράτηση απέναντι σε έναν φύση και θέση εχθρό κάθε συστήματος όπως ο αναρχικός χώρος. Η συγκεκριμένη επιλογή αποτελεί το πρώτο βήμα μιας πορείας που σκοπό έχει να καταργήσει όλα τα κοινωνικά κεκτημένα αλλά και να εγκαθιδρύσει μια αδιαμφισβήτητη κυριαρχία σε κάθε πιθανό πεδίο κερδοφορίας. Η λεηλασία της φύσης (ανεμογεννήτριες στα βουνά, ξεπούλημα των αιγιαλών, κ.α.), η κατάργηση των εργαλείων της εργατικής διεκδίκησης (δικαίωμα στην απεργία, περιορισμός των πορειών κ.α.), η πώληση του νερού, του ρεύματος, των μεταφορών και γενικώς οποιουδήποτε κοινωνικού αγαθού από το οποίο μπορούνε να πλουτίσουν, προϋποθέτει την συρρίκνωση της έντασης της κοινωνικής αντίστασης. Σε αυτήν την προσπάθεια, πίσω από την κάθε εξουσία θα στοιχίζεται πάντα ο πρόθυμος συρφετός του κράτους. Μπάτσοι, φασίστες, ΜΜΕ , φιλήσυχοι πολίτες. Στη νέα “κανονικότητα” που βιώνουμε, το καρότο κρύφτηκε, το μαστίγιο μάκρυνε και πλέον ακουμπάει όλο και μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες.
Οι εξουσιαστικοι οραματισμοί για μια αποστειρωμένη κοινωνία με πειθήνιους πολίτες, περνά μέσα από το σφράγισμα των καταλήψεων και την ακόμα μεγαλύτερη στοχοποίηση των αντιφασιστικών και αντικρατικών αντανακλαστικών. Τα γενεσιουργά αίτια της δημιουργίας των καταλήψεων όμως συνεχίζουν να είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Είναι τα ίδια αίτια που κάνουν τις εξεγέρσεις να κλιμακώνονται σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Οι καταλήψεις είναι δομές ελευθερίας που χτίστηκαν όχι με τσιμέντο και τούβλα αλλά με συντροφικότητα και αλληλεγγύη για αυτό και θα συνεχίζουν να υπάρχουν σε μορφές που η εξουσία είναι αδύνατον όχι μόνο να καταστείλει αλλά και να κατανοήσει.
Η εικόνα των καταλήψεων ως κέντρα ανομίας, αποστερημένες από το γενικότερο ιδεολογικό πλαίσιο τους, είναι μια προσπάθεια να πιστέψουν τα κομμάτια εκείνα της κοινωνίας που δεν έχουν έρθει σε επαφή με τον κόσμο του αγώνα, ότι η εκδοχή της κοινωνίας που προτάσσουν τα αφεντικά και το κράτος είναι η καλύτερη δυνατή. Δυστυχώς όμως γι αυτούς θα είμαστε εδώ για ν αποδεικνύουμε το αντίθετο.
ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΟΜΙΑΣ
ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
