Ενέργεια αντιπληροφόρησης ενάντια στα γραφεία του ΚΚΕ Ζωγράφου

Για πάντα θα είστε ρουφιάνοι των αστών

Υπάρχουν εκείνοι που για κάποιον λόγο δεν θέλουν, ή δεν μπορούν να γίνουν φασίστες αλλά είναι διατεθειμένοι να κάνουν στο όνομα της “επανάστασης”, εκείνο που οι φασίστες κάνουν στο όνομα της “πατρίδας”.

Ερρίκο Μαλατέστα

Τα ξημερώματα της Παρασκευής 25/09,  “επισκεφτήκαμε” τα γραφεία της τοπικής οργάνωσης του ΚΚΕ στη περιοχή του Ζωγράφου με μπογιές, σπρέι και αναρτήσαμε πανό στο μπαλκόνι .

Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι μια ενέργεια επιθετικής αντιπληροφόρησης ενάντια στο ΚΚΕ δεν χρειάζεται να “πατάει”  στη συγκυρία καθώς τα πολιτικά και όχι μόνο εγκλήματα του κόμματος είναι διαχρονικά. Αλλά απαντώντας προκαταβολικά πρώτα σε αυτούς που συμπεριλαμβάνουν το κόμμα στο κοινωνικό μέτωπο που αγωνίζεται και θα αναρωτηθούν “Καλά η δεξιά οργιάζει, το ΚΚΕ σας έφταιγε;”. Το κράτος είτε με δεξιά είτε με αριστερή διαχείριση, όπως και οι χρηματοδότες του, θα αποτελούν πάντα για μας πρωταρχικό στόχο. Στα πλαίσια του κοινωνικού πόλεμου όμως, εκτός από τον εμφανή εχθρό στο δρόμο γιατί την κοινωνική απελευθέρωση θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και τα αντεπαναστατικά αναχώματα. Και ένα από τα πιο συνεπή είναι το ΚΚΕ. Για να μην αφήσουμε όμως παραπονεμένα ούτε τα σταλινικά κατάλοιπα και να τροφοδοτήσουμε λίγο ακόμα τις θεωρίες τους περί πρακτόρων/ισσών, προβοκατόρων/ισσών, θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια ελάχιστη ανασκόπηση των αμέτρητων αντεπαναστατικών πρακτικών που έχουν διαπράξει και εύκολα θα μπορούσαν να γεμίσουν ολόκληρα βιβλία.

Το ελληνικό παράρτημα του ΚΚ αποτελεί μια από τις ελάχιστες “αντιπροσωπίες” που δεν ενδιαφέρονται να αποτινάξουν από πάνω τους την σταλινική κληρονομιά, αντιθέτως υπερηφανεύονται ότι αποτελούν μια “μικρογραφία” του περίφημου ΚΚΣΕ. Ενός κόμματος που για να επιβάλει το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, δημιούργησε τα γκούλαγκ, κατέπνιξε στο αίμα επαναστάσεις όπως της Κρονστάνδης και την “Άνοιξη της Πράγας” και προσπάθησε βίαια να χειραγωγήσει επαναστάσεις που ξέφευγαν από το ορθόδοξο μοντέλο του, όπως στην περίπτωση του ισπανικού εμφυλίου. Η Ελλάδα δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση αφού η συμφωνία της Βάρκιζας που οδήγησε στο δεξιό μετεμφυλιακό κράτος των διώξεων και των εξοριών, ήταν αποτέλεσμα των περίφημων ποσοστών επιρροής που καθορίστηκαν στη Γιάλτα από τον Πατερούλη μαζί με τους λοιπούς παγκόσμιους νταβάδες με βάση μόνο τα συμφέροντα του ΚΚΣΕ.

`Και ίσως αυτά τα βαρετά για κάποιους, (σίγουρα όχι για εμάς),  αναχρονιστικά και ξεπερασμένα γεγονότα να αποτελούσαν απλά τους σκελετούς στη ντουλάπα της ιστορίας, αν οι ίδιες πρακτικές δεν επαναλαμβάνονταν με μια λογική που μόνο σε θρησκευτική προσήλωση παραπέμπει. Στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα,  το ΚΚΕ δεν είχε κανένα ηθικό ή αξιακό δίλημμα να συνεργαστεί πολιτικά με το νεοφιλελεύθερο μπαμπά του Κούλη για τους δικούς του εργαλειακούς σκοπούς. Η σημαντικότερη όμως συστημική υπηρεσία που επιτελεί διαχρονικά δεν είναι ότι όταν χρειαστεί μπορεί άνετα να γίνει το δεκανίκι της δεξιάς, αλλά η δυσφήμηση και ο χαφιεδισμός απέναντι σε οτιδήποτε ανένταχτο, με μοναδικό σκοπό τη χειραγώγηση των κινημάτων. Κλασικό παράδειγμα λάσπης στον ανεμιστήρα από το ΚΚΕ,  το περίφημο φύλλο Νο8 της Πανσπουδαστικής. Όταν βέβαια η εξεγερτική πραγματικότητα ξεπερνάει την προσπάθεια δυσφήμησης, το κόμμα αλλάζει πολιτική. Προσπαθεί να εισχωρήσει εντός του κινήματος για να μπορέσει να αποκτήσει πολιτική υπεράξια από  τους αγώνες των άλλων και στο τέλος να μπορεί να ισχυριστεί “Ημουνα και εγώ εκεί”. Αυτή σε γενικές γραμμές είναι η συνταγή για να προσηλυτιστούν και οι επόμενες γενιές ανεγκέφαλων κνιτών/ισσών. Η αντίστοιχη φρασεολογία-χαφιεδολογία χρησιμοποιήθηκε και το Δεκέμβρη του 2008 όταν η γ.γ. του ΚΚΕ έλεγε ότι στην πραγματική εξέγερση “δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι”. Μετά από μια  δεκαετία και κάτι,  όποτε φθάνει ο Δεκέμβρης, το ΚΚΕ προσπαθεί να μας πείσει ότι διαδραμάτισε ενεργό ρόλο στα σύγχρονα Δεκεμβριανά. Εκτός από αυτά  τα τρανταχτά παραδείγματα χαφιεδισμού υπάρχουν δεκάδες άλλα. Είναι γνωστά στον κόσμο του αγώνα τα  γεγονότα  το 1980  στο χημείο, οι συλλήψεις των συντρόφων/ισσών το  1998 από τους μπάτσους με την βοήθεια των ΚΝΑΤ, οι φοιτητικές κινητοποιήσεις το 2006 και φυσικά τα γεγονότα του 2011 στο Σύνταγμα οπού το ΠΑΜΕ προστάτεψε για ακόμα μια φορά την τάξη, μόνο που αυτή η φορά η χείρα βοηθείας στην αστική δημοκρατία δεν έμεινε στα λόγια. Κράταγε παλούκι, φόραγε κράνος και έχοντας πλάτη το κομμάτι από το οποίο δεν απειλείται, τη βουλή δηλαδή και τους μπάτσους, επιτέθηκε στους διαδηλωτές/τριες με αποτέλεσμα να τραυματίσει πολλούς από αυτούς/ες . Κέρδισε βέβαια τα συγχαρητήρια της αστικής τάξης για τη ώριμη στάση του,  από τα χείλη των πλέον διακεκριμένων εκπροσώπων της, του Μπουμπούκου και της Καθημερινής. Στο σύνταγμα το 2011 το ΚΚΕ επιβεβαίωσε ότι ακόμα και σήμερα αποτελεί τη χρυσή εφεδρεία της καθεστωτικής οπισθοφυλακής. Η παλιά φράση που έλεγε “Όπου δεν φτάνει το γκλοπ του μπάτσου φτάνει το παλούκι του κνίτη”  δείχνει ότι μέχρι σήμερα τίποτα δεν έχει αλλάξει στο “κόμμα του λαού”.

Ποιος όμως είναι ο σύγχρονος ρόλος ενός αρτηριοσκληρωτικού κόμματος στη σημερινή πραγματικότητα,  τώρα που δεν υπάρχουν οι αντάρτες/ισσες  στα βουνά και  οι  ένοπλες συγκρούσεις; Ακριβώς ο ίδιος με τότε. Η διατήρηση του υπάρχοντος  συστήματος όπως ακριβώς προτάσσει το επίσημο αστικό δίκαιο. Ο περιορισμός της αντίδρασης και η καθοδήγηση της στα ασφυκτικά και ακίνδυνα ρεφορμιστικά πλαίσια που προτάσσει η δημοκρατία. Ο λόγος που το ΚΚΕ συνεχίζει και υπάρχει, είναι γιατί πάντα θα αποτελεί μια ακόμα επιλογή στο χρησιμότερο μηχανισμό απορρόφησης της κοινωνικής οργής, τις εκλογές. Μια επιλογή αυτών που έχουν την ψευδαίσθηση ότι το κόμμα είναι ο πολιτικός κληρονόμος των κοινωνικών εξεγέρσεων και των αντιφασιστικών συγκρούσεων. Στην πραγματικότητα,  η κεντρική ηγεσία του ΚΚΕ είναι αυτή  που πρόδωσε, διέγραψε, εγκατέλειψε αγωνιστές και αγωνίστριες που παραβίασαν την επίσημη και απολύτως κάθετη ιεραρχική δομή του. Απλά  όταν τα πρόσωπα αυτά  απέκτησαν μια δημοφιλή θέση στην κινηματική ιστορία το ΚΚΕ προσπάθησε να καρπωθεί την πολιτική τους κληρονομιά.

Η διαφορά μας με το ΚΚΕ δεν είναι καν μια ιδεολογική αναμέτρηση ανάμεσα σε κομμουνιστές/ριες και αναρχικούς/ες. Δεν είναι μια ιστορική διαμάχη που έχει τις ρίζες της στη πρώτη Διεθνή. Είναι μια σύγχρονη αναμέτρηση αξιών που στη μια όχθη βρίσκονται οι χαφιέδες των κινημάτων, που ενσωματώνουν όλα τα εθνικιστικά, σεξιστικά και ομοφοβικά κατάλοιπα και στην άλλη βρίσκεται το όραμα μιας αυτοοργανωμένης κοινωνίας με αναπτυσσόμενες ατομικές συνειδήσεις, χωρίς διακρίσεις, καθοδηγητές, γραμματείς και δόκιμα μέλη. Σε καμία περίπτωση δε θέλουμε να κάνουμε μια αγιογραφία του αναρχικού χώρου και των ατόμων του. Ο αναρχικός χώρος κάνει και αυτός τα σφάλματα του άλλοτε μικρά και άλλοτε σοβαρότερα.

Τα λάθη αυτά πηγάζουν όμως από την ανάγκη για αδιαμεσολάβητη κοινωνική αλλαγή “από τα κάτω”, οριζόντια, χωρίς ιεραρχίες και κεντρικούς σχεδιασμούς γραφειοκρατών. Και είναι σχεδόν αναπόφευκτα από τη στιγμή που δεν υπάρχει ένας μόνο χάρτης για τον δρόμο προς την ελευθερία και την δημιουργία ενός ανεξούσιο κόσμου που θα χωράει όλους/ες. Για αυτούς τους λόγους και για πολλούς άλλους, δεν υπάρχει κανένας τρόπος να συνυπάρξουμε κινηματικά, πολιτικά και αξιακά με κανένα κόμμα ή τις συνιστώσες του.

Κάτι που φάνηκε ακόμα μια φορά στην ατυχή συνάντηση της πορείας στις 9 Ιούλη για το νομοσχέδιο που αφορούσε την κατάργηση των διαδηλώσεων και ήταν μια από τις αφορμές αλλά όχι και η αιτία του κειμένου και της ενέργειας. Τη συγκεκριμένη ημέρα φτάνοντας στο Σύνταγμα ακούσαμε να προλογίζεται σαν ομιλητής του ΚΚΕ ένας συνταξιούχος αρχιμπάτσος για να μας πει προφανώς και αυτός τη δική του εκδοχή για το πώς πρέπει να γίνονται οι διαδηλώσεις. Άλλωστε για το ΚΚΕ το να είσαι μπάτσος είναι μια ακόμα επαγγελματική επιλογή, ενώ για μας είναι απλά ξεφτίλα. Μετά την επίθεση των μπάτσων, μια μικρή μερίδα από το αναρχικό μπλοκ εγκλωβίστηκε ανάμεσα σε ΜΑΤ και ΚΝΑΤ και ξυλοκοπήθηκε άγρια από την κομμουνιστική περιφρούρηση, με την απαραίτητη φυσικά συνοδεία σεξιστικών και ομοφοβικών ύβρεων και πράξεων.

Επίσης, δε μπορούμε να μη στηλιτεύσουμε και όσα ακούσαμε και είδαμε στο πρόσφατο ντοκιμαντέρ της ΚΝΕ με θέμα τη δολοφονία του Φύσσα και τίτλο “Δεν ξεχνάμε” και εναλλακτικό τίτλο, “οργανωθείτε στην ΚΝΕ γιατί εμείς είστε οι πραγματικοί αντιφασίστες”. Κανένας χώρος μέχρι τώρα δεν είχε τη χυδαιότητα να διεκδικήσει την πατρότητα και το μονοπώλιο της αποτελεσματικότητας του αντιφασιστικού αγώνα την περίοδο της ανόδου των ναζιστών. Δεν το έκαναν οι καταλήψεις που βρέθηκαν στο στόχαστρο των φασιστικών επιθέσεων, δεν το έκαναν τα στέκια που επέλεξαν να δράσουν στις περιοχές με την εντονότερη φασιστική παρουσία, δεν το έκαναν οι αντιφασίστες/τριες που χτυπήθηκαν, που μαχαιρώθηκαν ή που βασανίστηκαν για αυτή τους τη δράση από τους ένστολους και μη φασίστες, δεν το έκαναν οι ατομικότητες που υπερασπίστηκαν με σθένος τη διαφορετικότητα τους. Το έκανε και αυτό το ΚΚΕ. Μέσα από το ντοκιμαντέρ μάθαμε ότι το φεστιβάλ της ΚΝΕ (που διεξάγεται 46 χρόνια) ήταν μια πρώτη απάντηση στη δολοφονία του Φύσσα και έδωσε έναυσμα για δυναμικότερους αντιφασιστικούς αγώνες. Εύγε: Οι πολιτικοί σας πρόγονοι στα κομματικά γραφεία προπαγάνδας θα ήταν περήφανοι για τη σύγχρονη Αγκιτπρόπ στρατηγική σας.

Δεν είχαμε και δεν έχουμε σκοπό να ανοίξουμε κανέναν πολιτικό ή ιδεολογικό διάλογο. Ένα από τα ελκυστικότερα αποτελέσματα της πολυτασικότητας και της ποικιλομορφίας στο χώρο που κινούμαστε, είναι και η απουσία αυτόκλητων εκπροσώπων της συνολικής αναρχικής θεώρησης, για αυτό οι αναλύσεις και οι ενέργειες μας αντανακλούν και αφορούν μόνο τα άτομα της ομάδας μας. Το μόνο που θέλουμε να παραθέσουμε είναι ένας διαφορετικός ορισμός του όρου χυδαίου. Για τις κομματικές οργανώσεις ζωγράφου Αττικής του ΚΚΕ χυδαίο είναι ένα πανό που γράφει “για πάντα θα είστε ρουφιάνοι των αστών” (το οποίο δε μας έκανε τη χάρη να ποζάρει όπως θα θέλαμε, ίσως στα πλαίσια της ατομικής του πρωτοβουλίας, για αυτό και δε μας ενοχλεί). Για μας χυδαίο είναι να συνεργάζεσαι με τους μπάτσους, να χτυπάς και να απειλείς με σεξιστικές εκφράσεις διαδηλωτές/τριες που αντιδρούν στη συνεχή υποτίμηση της ζωής τους με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που το ΚΚΕ προτάσσει, να απειλείς και να καπηλεύεσαι πολιτικά τη δολοφονία ενός αντιφασίστα μουσικού, να συνυπάρχεις κοινοβουλευτικά με τους φασίστες, να προστατεύεις τη βουλή,  και άλλα πολλά.

Γνωρίζουμε ότι οι κοκκινοφρουροί αν και δεν φημίζονται για την πρωτοτυπία του συνήθως κάνουν την “τιμή” να απαντάνε σε τέτοιου είδους ενέργειες. Οι συνήθεις χαρακτηρισμοί που ανασύρονται από τη αγία κομμουνιστική βίβλο της μιας και μοναδικής αλήθειας που κατέχει μόνο το κονκλάβιο του κόμματος  αναφέρουν ότι ” ο λαός και η νεολαία δεν τρομοκρατείται από ενέργειες κουκουλοφόρων. Το ταξικό εργατικό, το ριζοσπαστικό λαϊκό κίνημα ξέρει να παλεύει και να περιφρουρείται από τους προβοκάτορες και μπλα, μπλα, μπλα.”  Τώρα προστέθηκε και ο όρος αντιδραστικά στοιχεία ο οποίος για εμάς δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση  υποτιμητική έκφραση. Άλλωστε ο καθένας στους αγώνες του, εμείς σαν “αντιδραστικά στοιχεία” θα συνεχίσουμε να μαχόμαστε για την αυτοοργάνωση και το όραμα μιας αταξικής κοινωνίας, το ΚΚΕ για τη νομιμότητα, την ηγεμονία των πορειών και την κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Αναρχική Ομάδα Βραχυκύκλωμα