Κειμενο που μοιράστηκε στις γειτονίες Ζωγράφου-Γουδί για τους εργαζόμενους στις ταχυμεταφορές- Μάρτιος 2019

 ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΚΑΘ’ΟΔΟΝ

Στις 19 Φεβρουαρίου 2019, νεαρός διανομέας εξέπνευσε στην εντατική μονάδα του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου, όπου νοσηλευόταν από τις 12 Φεβρουαρίου ύστερα από τροχαίο εν ώρα εργασίας. Τα ξημερώματα της 23ης Δεκέμβρη 2018, ο διανομέας Μοχάμεντ Κ.Σ δέχεται μαφιόζικη επίθεση με σιδερογροθιά από τον ιδιοκτήτη (Χρ. Σαλμα) του ψητοπωλείου “Βεάκη 56” στο Περιστέρι καθώς και από έναν τραμπούκο που έχει στην δούλεψη του ο δεύτερος. Στις 6 Φεβρουαρίου ο ιδιόκτητης του ψητοπωλείου “Μερακλής” στην Θεσσαλονίκη άσκησε τόσο σωματική όσο και λεκτική βία, σε διανομέα φαγητού, απειλώντας ότι «θα βάλει μπράβους και θα βρουν τον εργαζόμενο νεκρό σε χαντάκι». Το Δεκέμβρη του 2018 ο διανομέας Τ.Τ. πέφτει θύμα ξυλοδαρμού με σιδερογροθιά από τον πρώην εργοδότη του και καταλήγει στο νοσοκομείο με κατάγματα στα ζυγωματικά. Στις 8 Μαρτίου στο Βόλο ένας 33χρονος διανομέας με μηχανάκι, εκπνέει μετά από τη σύγκρουση με ημιφορτηγό την ώρα της εργασίας του, προσπαθώντας να παραδώσει το ταχύτερο δυνατό την παραγγελία του. Νεκρός υπ ’αριθμόν 15 τα τελευταία δυο χρόνια. Τα παραπάνω περιστατικά είναι τα πιο πρόσφατα και έρχονται να προστεθούν σε ένα μακρύ κατάλογο θανάτου και βίας στον κλάδο των ταχυμεταφορών. Ένα επάγγελμα με υψηλό δείκτη επικινδυνότητας και ως επί το πλείστον τελούμενο σε συνθήκες «εργασιακής γαλέρας». Κράτος και αφεντικά σφυρίζουν αδιάφορα και κλείνουν πονηρά το μάτι μεταξύ τους την ώρα που δεκάδες εργαζόμενοι αφήνουν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο και καταλήγουν στο νοσοκομείο όταν τολμήσουν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Δολοφονίες εργατών βαφτίζονται ατυχήματα την ώρα που η κοινωνία απολαμβάνει το ζεστό της έδεσμα ενώ έξω χιονίζει και βρέχει….

Το επάγγελμα του ταχυμεταφορέα αποτελεί διαχρονικά έναν από τους πλέον επικίνδυνους κλάδους με έναν σταθερά υψηλό αριθμό θανάτων, που πρόσφατα άρχισαν να καταγράφονται στο σύνολο τους. Οι θάνατοι αυτοί δεν είναι προϊόν της κακής τύχης αλλά αποτέλεσμα του καπιταλιστικού μοντέλου, στο οποίο ο εργαζόμενος θεωρείται αναλώσιμος στη διαδικασία προς την μεγιστοποίηση της κερδοφορίας μιας επιχείρησης. Στον συγκεκριμένο κλάδο είναι σύνηθες η εργασία να είναι ανασφάλιστη ή/και υποδηλωμένη σε συνδυασμό με εξευτελιστικούς μισθούς. Τακτική συνηθισμένη από τα αφεντικά που εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις η δουλειά του ταχυμεταφορέα αποτελεί μια προσωρινή λύση ή ένα σκαλοπάτι για μια εργασία καλύτερα αμειβόμενη. Σε αρκετές περιπτώσεις την δουλεία αυτή κάνουν ανήλικα άτομα ή άτομα τα οποία έρχονται πρώτη φορά σε επαφή με εργασιακό περιβάλλον. Τον εργασιακό μεσαίωνα συμπληρώνουν, η εντατικοποίηση της εργασίας και η υποστελέχωση των επιχειρήσεων, με αποτέλεσμα οι ελάχιστοι υπάρχοντες υπάλληλοι να εργάζονται για την ταχύτερη δυνατή παράδοση. Όλοι αυτοί οι λόγοι, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην δημιουργία εργατικών ατυχημάτων και στην περίπτωση που δηλωθούν,οι εργαζόμενοι κινδυνεύουν με εκδικητική απόλυση. Την ίδια ακριβώς κατάληξη που έχει και η διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Η μη διεκδίκηση των δικαιωμάτων από τους εργαζόμενους στις μεταφορές και το θράσος που διέπει τα αφεντικά δεν αποτελούν ένα ξεχωριστό κοινωνικό κομμάτι , αλλά εντάσσεται στις κοινωνικές παθογένειες και στις αιτίες που τις προκαλούν.
Για να μπούμε βαθύτερα, στη ρίζα του προβλήματος θα πρέπει να εξετάσουμε και τις κοινωνιστικές – κοινωνιολογικές παραμέτρους του ζητήματος και τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού που το διέπουν. Ένα γνωστό επιχείρημα της νεοφιλελεύθερης πλέμπας στηρίζεται στην λογική ότι «αν δεν παραγγείλουμε όλες τις ημέρες ανεξαρτήτως των καιρικών συνθηκών, τότε οι ντελιβεράδες θα πάνε σπίτι απλήρωτοι το boss θα έχει και χασούρα με αποτέλεσμα ΚΑΙ η επιχείρηση ΚΑΙ οι εργαζόμενοι να βγαίνουν ζημιωμένοι» Αυτό βέβαια στηρίζεται στην ανήθικη τακτική – ανάμεσα σε άλλες που ακολουθούν τα αφεντικά-να αποδεσμεύουν κάποιος υπαλλήλους, ρίχνοντας όλο τον φόρτο εργασίας σε λιγότερους ώστε να «μην βλέπουν τον κόσμο να κάθεται». Δεν περίμενέ κάνεις τίποτα περισσότερα από άτομα τα όποια βρίσκονται apriori στην απέναντι πλευρά του κοινωνικοταξικού πολέμου. Σίγουρα πολλοί είναι οι και ίδιοι αφεντικά, προϊστάμενοί, ή τουλάχιστον φιλόδοξοι καριερίστες. Φυσικά υπάρχει και ένα μέρος του κοινωνικού ιστού το οποίο και έχει βρεθεί στην θέση του εργαζόμενου ντελιβερά, και ανήκει στην ίδια τάξη, μολαταύτα δεν βρίσκεται αλληλέγγυος μαζί του/της και μπορούμε να προκρίνουμε ορισμένες εξηγήσεις για το θέμα αυτό:

Αδιαφορεί, για τον ίδιο λόγο που αδιαφορεί για τόσα άλλα μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. (Δολοφονίες μεταναστών, κρατική βία, σεξιστικά εγκλήματά κοινωνική εξαθλίωση κ.α.) Δεν τον αφορούν δεν τον/την αγγίζουν εφόσον δεν εμπλέκεται το προσωπικό του εισόδημα και το κοινωνικό του περιβάλλον. Βρίσκει ψυχολογική θαλπωρή μέσα στο σπίτι από το οποίο αν έχει την οικονομική δυνατότητα μπορεί να αναγκάσει κάποιον/α να του φέρει το φαγητό του, ακόμα και σε συνθήκες για τις οποίες ο ίδιος θα έβρισκε δικαιολογία να μην πάει στο γραφείο, την υπηρεσία, την δουλεία του γενικά. Θα μπορούσε να αποτυπωθεί και σαν μικροψυχία η έλλειψη συναίσθησης που παρατηρείται σε τέτοια υποκείμενα, τα οποία μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου και με την βοήθεια ενός ακουστικού (ή ενός υπολογιστή) αφήνουν πίσω την εργατική τους θέση-συνείδηση και αποκτούν εκείνη του πελάτη. Ακόμα και αν κάποια στιγμή οι τύψεις συναντηθούν με την ταξική συνείδηση του, ένα καλό φιλοδώρημα αρκεί ώστε οι τύψεις να αποτελέσουν μια στιγμιαία περαστική ενοχή.

Γιατί όμως λέμε ότι είναι δολοφονία και όχι ατύχημα. Γιατί πολύ απλά τα αφεντικά στο βωμό του υπερκέρδους επιλέγουν να εντατικοποιήσουν την εργασία και να θυσιάσουν την ασφάλεια των εργαζομένων. Γιατί πρόκειται για δουλειά με ψίχουλα, χωρίς ένσημα, δώρα και υπερωρίες, με παραδόσεις μέσα στην πίεση και στο άγχος. Γιατί δεν υπάρχει το απαιτούμενο προσωπικό και γιατί το αφεντικό χρονομετρεί και η δουλειά γίνεται χωρίς ή με ολιγόλεπτα διαλείμματα .Γιατί δεν παρέχονται τα απαιτούμενα μέτρα προστασίας όπως εξοπλισμός και μηχανάκι, το οποίο υποχρεούται η επιχείρησή να συντηρεί. Γιατί βρίζουν απειλούν και χειροδικούν σε συνεργασία με μπάτσους, χρυσαυγίτες και μπράβους. Γιατί όποιος διεκδικεί τα αυτονόητα απολύεται, γνωρίζοντας ότι οι κρατικοί θεσμοί (επιθεώρηση εργασίας) και ή δικαιοσύνη δεν θα ασχοληθούν ούτε θα υποστηρίξουν τον εργαζόμενο. Όταν γίνονται όλα αυτά δεν το λες ατύχημα, άλλα δολοφονία.
Οι εργαζόμενοι στην ταχυδιανομή δεν είναι φυσικά οι μόνοι, οι οποίοι δέχονται συνεχείς πιέσεις, τραμπουκισμούς και εργοδοτικά τεχνάσματα για να κρατούνται δέσμιοι, με χαμηλό κόστος και με την εκμετάλλευση να βαράει κόκκινα. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις με κοινούς τόπους στο μακρύ κατάλογο αυτών που έχουν πληρώσει με τη ζωή τους την αυθαιρεσία των αφεντικών είναι τόσο η πρόσφατη περίπτωση του εργάτη, που εργαζόταν στο υπό ανέγερση γήπεδο της ΑΕΚ, όσο και ο θάνατος καθαρίστριας του Δήμου στη γειτονιά του Ζωγράφου, αλλά και η δολοφονία του εργαζόμενου σε κατάστημα της αλυσίδας Βασιλόπουλος στην Πάτρα. Γιατί στεκόμαστε σε αυτά τα περιστατικά ανάμεσα στα τόσα; Στις πρώτες δύο περιπτώσεις είναι κοινό χαρακτηριστικό ότι ιδιωτικά και κρατικά αφεντικά άσκησαν πίεση σε δυο ανθρώπους να δουλέψουν σε καιρικές συνθήκες, που ξεκάθαρα δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για να χάσουν τις ζωές τους. Γιατί δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδήμονας για να καταλάβει ότι ένας άνθρωπος ο οποίος ανεβαίνει σε σκαλωσιά σε συνθήκες παγετού ή κάνει συνεχόμενες βάρδιες μέσα στον καύσωνα, ενώ μάλιστα έχει δηλώσει έντονη δυσφορία, είναι πολύ πιθανό να μην καταφέρει να γυρίσει στο σπίτι του με το πέρας της βάρδιας. Ούτε όπως στην περίπτωση της Πάτρας ότι αν σταλεί κάποιος να μεταφέρει οτιδήποτε σε μια ετοιμόρροπη κατασκευή, αυτή δεν θα αντέξει το βάρος του… Αυτό που χρειάζεται είναι να έχει την αλαζονεία του αφεντικού, που προκειμένου να τηρηθεί ένα χρονοδιάγραμμα και να αποπερατωθεί το έργο, δεν θα διστάσει να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια όλα τα παραπάνω και να στείλει τους εργαζόμενους εκεί όπου θα γίνουν μία ακόμα στατιστική. Γιατί ο κυνισμός με τον οποίο μας βλέπουν τα αφεντικά δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια στατιστική.

Η εργοδοτική τρομοκρατία απέναντι στους ντελιβεράδες, εκφράζεται με ποικίλους τρόπους. Από την καθημερινή απειλή της απόλυσης, μέχρι και την χρήση σωματικής βίας όπως στις περιπτώσεις των εργαζομένων στην Θεσσαλονίκη και το Περιστέρι. Όμως η τρομοκρατία των αφεντικών θα ήταν αδύνατον να είναι αποτελεσματική αν δεν είχε προηγηθεί σε κοινωνικό επίπεδο η αποδόμηση του εργατικού ιστού κάτω από το πρίσμα μερικών από τις σκληρότερες πτυχές της κρατικής τρομοκρατίας. Της τρομοκρατίας με τη μορφή της ανεργίας και τη βία της φτώχειας. Τα αποτελέσματα της ανασφάλειας που προκαλεί η υψηλή ανεργία και η βίαιη φτωχοποίηση της κοινωνίας, σε συνδυασμό με την άτακτη υποχώρηση των εργατικών κεκτημένων, αποτυπώνονται έντονα στις εργατικές διεκδικήσεις. Παγιώνεται μια κατάσταση άρνησης αυτών των διεκδικήσεων, κάτω από το βάρος του φόβου, ακόμα και των βασικότερων εργατικών δικαιωμάτων.

Οι προσπάθειες δικαίωσης των εργατικών διεκδικήσεων σε όποιες περιπτώσεις αποτολμάτε, συνήθως ακολουθεί την δικαστική οδό. Ακόμα και με την συνδρομή των πρωτοβάθμιων σωματείων βάσης, τις περισσότερες φορές η αποκατάσταση των αδικιών προσκρούει στους θεσμοθετημένους προστάτες των αφεντικών, την δικαστική εξουσία. Παρόλα αυτά, η διεκδίκηση των δεδουλευμένων και των λοιπών εργατικών δικαιωμάτων μέσω της νόμιμης οδού δεν θα πρέπει να αποθαρρύνεται ή να κρίνετε με όρους πολιτικής αυστηρότητας ως ένας συμβιβασμός ή μια συνδιαλλαγή με τον κρατικό μηχανισμό. Τα εργατικά δικαιώματα αποτελούν κεκτημένα που κερδήθηκαν στον δρόμο και αναγκάστηκε το κράτος να υιοθετήσει κάτω από την πίεση των καταπιεσμένων.

Όπως οι κοινωνικοί, έτσι και οι εργατικοί αγώνες απαιτούν πολυμορφία. Καμία περίπτωση εργοδοτικής αυθαιρεσίας η τρομοκρατίας δεν πρέπει να μένει στο σκοτάδι ή να εγκλωβίζεται αποκλειστικά στον μονόδρομο της δικαστικής διεκδίκησης. Θα πρέπει να κοινοποιείται ώστε να δίνεται η δυνατότητα ενεργοποίησης των αλληλέγγυων αντανακλαστικών της κοινωνίας. Έτσι, οι ατομικοί αγώνες μετατρέπονται σε κοινωνικούς αγώνες «από τα κάτω», προσδοκώντας στο θετικό αποτύπωμα που αφήνουν αυτοί οι αγώνες στην κοινωνία, ανεξάρτητα αν θα θεωρηθούν κερδισμένοι με την στενή έννοια του όρου. Φυσικά εκτός από τους προαναφερθέντες τρόπους διεκδίκησης ως εργαζόμενοι, άλλα και ως πολιτικά και κοινωνικά ενεργά όντα πάντα θα διατηρούμε το δικαίωμα και θα απαντάμε στην νόμιμη κρατική αλλά και εργοδοτική βία, με την κοινωνικά νόμιμη βία, όποτε αυτό θεωρούμε ότι είναι αναγκαίο.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΙΣ ΤΑΧΥΜΕΤΑΦΟΡΕΣ

Αναρχική Ομάδα Ζωγράφου “Βραχυκύκλωμα”
vrahikikloma.espivblogs.net

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΙΣ ΤΑΧΥΜΕΤΑΦΟΡΕΣ

Αναρχική Ομάδα Ζωγράφου “Βραχυκύκλωμα”

 vrahikikloma.espivblogs.net