Το Athens Indymedia (ΑΙ) αποτελεί εδώ και αρκετά χρόνια το σημαντικότερο και πλέον εγνωσμένο εργαλείο διάχυσης του α/α λόγου. Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του, έχει φιλοξενήσει τον πολιτικό λόγο ομάδων, συλλογικοτήτων και ατομικοτήτων, καλέσματα, ενημερώσεις για τα α/α τεκταινόμενα σε τοπικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο, επαφές με μαχητικά κομμάτια από όλον τον κόσμο, ανταποκρίσεις και αναλήψεις ευθύνης. Και όλα αυτά καθώς και πολλά άλλα, σε ένα πλαίσιο ασφάλειας και ανωνυμίας. Εν ολίγοις, η όποια πολιτική συγγένεια, σύγκλιση ή κριτική μεταξύ των συλλογικοτήτων, ειδικά όταν η φυσική διάδραση είναι δύσκολη, έχει καταστεί ευκολότερα εφικτή και πιο ολοκληρωμένη, μέσα από την πλατφόρμα του ΑΙ. Η οικουμενικότητα και η αποδοχή του (κάτι που φαίνεται από τη σχεδόν καθολική συμμετοχή με αναρτήσεις των συλλογικοτήτων σε αυτό), καθιστά το AI αναγκαίο για τον α/α χώρο.
Το AI όπως και όλα τα κινηματικά μέσα είναι και ένα μέσο ζωντανό, με λάθη και παραλείψεις όπως κάνουμε όλοι/ες μας, ένα μέσο στο οποίο καθεμία και καθένας που παλεύει για έναν κόσμο ελεύθερο και ανεξούσιο στο εδώ και τώρα, βλέπει ένα δικό του κομμάτι. Κάτι παραπάνω δηλαδή από μια πλατφόρμα δημοσίευσης, για αυτό και σύμφωνα με τη θεώρηση μας πρέπει να απολογίζει στον α/α χώρο, αλλά και να στηρίζεται και να υπερασπίζεται από αυτόν, λειτουργώντας σαν ένα συλλογικό όργανο του.
Η Δ.Ο. του AI είναι η συλλογικότητα που έχει επωμιστεί την ευθύνη της απρόσκοπτης λειτουργίας του μέσου. Ένα σύνολο συντροφ(ισσ)ών με καίριο πολιτικό ρόλο στην έμπρακτη στήριξη στον τομέα της αντιπληροφόρησης, που δεν αποτελούν όμως μια πολιτική ομάδα. Παρόλα αυτά, κάποιες φορές η Δ.Ο. καλείται να κάνει επιλογές πέρα από τις προφανείς, ερμηνεύοντας το πλαίσιο της πολιτικής δημοσίευσης. Μια ευθύνη που θεωρούμε ότι δε θα έπρεπε να αναλογεί αποκλειστικά στη Δ.Ο και ο καλύτερος τρόπος ώστε η πολιτική δημοσίευσης να επιδέχεται όσο το δυνατόν λιγότερων (παρ)ερμηνειών, είναι η μαζική συμμετοχή των α/α συλλογικοτήτων και ατομικοτήτων στις απολογιστικές συνελεύσεις και η συνδιαμόρφωση ενός πλαισίου διατήρησης/διόρθωσης/αλλαγής της πολιτικής δημοσίευσης. Με αυτόν τον τρόπο, η πολιτική ευθύνη των δημοσιεύσεων μπορεί να μετατοπιστεί από τη Δ.Ο. και να γίνει συλλογικό κτήμα του α/α κινήματος.
Η εξέλιξη των διαδικασιών και η βελτίωση των τρόπων που συνδιαμορφώνουμε, μπορεί να ξεκινήσει από διαφορετικές αφετηρίες. Το κομβικό όμως είναι η όποια διαφωνία να κατατίθεται σαν τοποθέτηση, στο πλαίσιο ενός αυτοοργανωμένου διαλόγου. Αυτή η διαδικασία δεν είναι ένα γραφειοκρατικό μοτίβο που διαφυλάσσουμε σαν ιερή αγελάδα του α/α χώρου. Είναι μια κατάκτηση σε διαπροσωπικό και συλλογικό επίπεδο, όπου μέσα σ’ ένα συντροφικό πλαίσιο, επιβεβαιώνεται ένας κοινά κατεκτημένος αξιακός κώδικας συμπεριφοράς και λειτουργίας.
Στην 1η απολογιστική του AI, ο Ρουβίκωνας είχε την επιλογή να τοποθετηθεί σε μια ανοιχτά καλεσμένη διαδικασία και να θέσει στην κρίση των ατομικοτήτων και των συλλογικοτήτων το ζήτημα της πολιτικής δημοσίευσης και το αν έπρεπε να κατέβει μια συγκεκριμένη δημοσίευση. Όπως ακριβώς αρμόζει σε μια ανοιχτή, αυτοοργανωμένη πολιτική διαδικασία. Έτσι ώστε όλοι/ες να έχουν μια σφαιρική άποψη για τους λόγους που ο Ρουβίκωνας ζητάει την απόσυρση της συγκριμένης δημοσίευσης. Να ξεκαθαρίσουμε ότι κανένα αναρχικό υποκείμενο που παρίσταται σε μια συνέλευση δεν οφείλει να γνωρίζει τα μισόλογα και τις καφενειακές συζητήσεις. Οι συνελεύσεις είναι το πεδίο κατάθεσης, ενημέρωσης και κρίσης των θέσεων στην κουλτούρα της αυτοοργάνωσης.
Αντί για όλα τα παραπάνω, ο Ρουβίκωνας, επέλεξε έναν άλλο δρόμο. Της εισβολής σε μια ανοιχτά καλεσμένη διαδικασία του α/α χώρου, σε μια προσπάθεια να επιβάλει στο μέσο και στα άτομα που συμμετείχαν σε αυτήν τη διαδικασία, την πειθάρχηση στις δικές του αποφάσεις. Η επίθεση αυτή έγινε με όρους ξεκάθαρα αντισυντροφικούς και χαρακτηριστικά που έχουν χρησιμοποιηθεί μόνο απέναντι σε εξουσιαστές. Αναγνωρίζουμε και βλέπουμε με κατανόηση το συναισθηματικό βάρος μιας σχέσης με τραγική κατάληξη, που εμπλέκει δύο μέλη του Ρουβίκωνα τον έναν ως θύμα και την άλλη ως θύτη, αλλά εδώ αρχίζει και τελειώνει και η όποια κατανόηση.
Η προσπάθεια επίδειξης και επιβολής δια της ισχύος, οι απειλές βίας, η αδιακρίτως κατηγοριοποίηση των συντροφ(ισσ)ών στο εχθρικό στρατόπεδο, οι προσπάθειες εκφοβισμού και στοχοποίησης ατόμων, η απόφαση να μην ακουστεί καμία άλλη άποψη μέχρι να αποχωρίσει η συγκεκριμένη ομάδα και όλα τα υπόλοιπα που περιγράφονται λεπτομερώς από το κείμενο της απολογιστικής συνέλευσης https://athens.indymedia.org/post/1623458/, για μας αποτελούν μια επίθεση όχι μόνο στο μέσο και στα άτομα που πλαισίωναν τη διαδικασία, αλλά στις αναρχικές αξίες για τις οποίες αγωνιζόμαστε. Και όταν αναφερόμαστε στις αναρχικές αξίες, δεν κάνουμε επίκληση σε κάτι θολό και νεφελώδες που ξεχειλώνει η συρρικνώνεται ανάλογα με τα πολιτικάντικα γούστα της κάθε ομάδας, συλλογικότητας ή ατομικότητας, αλλά σ’ αυτό ακριβώς το ειδικό αξιακό βάρος που φέρουν οι πράξεις όσων επιλέγουν να είναι ειλικρινείς και συνεπείς πρώτα και κύρια απέναντι στους εαυτούς τους. Για αυτό και όλη αυτή η εξουσιαστική πρακτική με μοναδικό γνώμονα το δίκιο της συλλογικότητας ή της ατομικότητας που “έχει τα μπράτσα”, ήταν, είναι και θα παραμείνει ξένη προς την αντίληψη μας για τη συνδιαμόρφωση και ως τέτοια την απολογίζουμε.
Από τη στιγμή της εισβολής μέχρι και σήμερα έχουν ακουστεί πολλά. Το χειρότερο είναι ότι όσα έχουν ειπωθεί, δεν εμπεριέχουν κανένα ίχνος αυτοκριτικής. Και μπορεί οι δικαιολογίες να είναι ευκολότερες από την αυτοκριτική, αλλά το να κρύβουμε την αλήθεια κάτω από το χαλάκι δεν εμπεριέχει τίποτα το εξελικτικό. Το αφήγημα ότι η συναισθηματική φόρτιση της στιγμής ήταν η αιτία της επίθεσης του Ρουβίκωνα, είναι μια προσπάθεια ξεπλύματος με σαφή στόχευση την επίκληση στο συναίσθημα. Το συναισθηματικό βάρος πράγματι θα μπορούσε να επιφέρει ένταση, αν κάποια άτομα του Ρουβίκωνα ερχόντουσαν να τοποθετηθούν στη διαδικασία και οι τόνοι της συζήτησης ανέβαιναν. Όταν όμως μια οργανωμένη ομάδα περίπου 40 ατόμων εισέρχεται στο αμφιθέατρο με μιλιταριστικά χαρακτηριστικά, μπλοκάρει τις εξόδους, ελέγχει τις γραμμές των εδράνων και αποχωρεί μετά το σχετικό παράγγελμα, η ένταση που θα δημιουργηθεί σίγουρα δεν πηγάζει από την συναισθηματική έξαψη της στιγμής. Είναι αποτέλεσμα μιας προσπάθειας επιβολής, που θεωρούμε ότι έχει οργανωθεί και σχεδιαστεί ως τέτοια μέσα από τις διαδικασίες του Ρουβίκωνα, με συλλογική ευθύνη των μελών του.
Κάθε πολιτικό γεγονός είναι μια ακόμα στιγμή στις προσωπικές και συλλογικές μας πολιτικές διαδρομές, αφήνοντας την αντίστοιχη πολιτική παρακαταθήκη. Ας αναλογιστούμε όλες/οι, απολογίζοντας τα γεγονότα της 1ης απολογιστικής του AI ποια θέλουμε να είναι η πολιτική παρακαταθήκη. Η φοβική σιωπή; Η απουσία πολιτικής θέσης για χάριν μιας φαντασιακής ενότητας του όποιου ανταγωνιστικού κινήματος; Η ωχαδελφιστική προσέγγιση, που ενσωματώνει τη λογική “αυτά γινόντουσαν, γίνονται και θα γίνονται”; Η ανάγνωση ότι όταν κάποια συλλογικότητα θεωρεί ότι έχει δίκιο, μπορεί να μπουκάρει στις διαδικασίες και να προσπαθεί να τρομοκρατεί τα άτομα που συμμετέχουν επιβάλλοντας τη θέση της; Ή η ξεκάθαρη τοποθέτηση για όποια ομάδα διαβεί το Ρουβίκωνα της συντροφικότητας, ότι τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι ανεκτές; Και εν κατακλείδι, ποια θέση είναι πιο συμβατή με τον απώτερο σκοπό μας ως αναρχικά άτομα και συλλογικότητες, που είναι να αποτινάξουμε κάθε μορφής εξουσιαστικές πρακτικές, πόσο μάλλον αυτές που εμπεριέχουν προσπάθειες ενδοκινηματικής επιβολής και ηγεμονίας;
Το συγκεκριμένο γεγονός δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, σε έναν ανεξούσιο κινηματικό ουρανό. Είναι η κορύφωση μικρών και μεγαλύτερων εξουσιαστικών συμπεριφορών για τις οποίες δεν πάρθηκαν ξεκάθαρες θέσεις και εν πολλοίς δεν απολογίστηκαν ποτέ. Και στο παρελθόν αντίστοιχα έχουν “μιλήσει πάλι τα μπράτσα” και η μάτσο κουλτούρα αντί για την αντιπαράθεση μέσω επιχειρημάτων. Πρακτικές που έχουν προσπαθήσει επανειλημμένα να παρουσιαστούν σαν μια κανονικότητα στον α/α χώρο. Και αυτό γιατί ο χώρος μεταξύ άλλων σταδιακά μοιάζει να ξεχνάει ότι το καλύτερο και πιο ακονισμένο όπλο μας είναι το μυαλό μας. Αυτό εξάλλου αποτελεί και κινούμενο στόχο για τους εξουσιαστές. Και αυτό παλεύουμε να μην τους παραδώσουμε.
Ίσως αν τα αξιακά μας αναχώματα είχαν μπει πιο επιτακτικά και σε παλιότερες πρακτικές επιβολής, να μην είχαμε φτάσει σε αυτήν την κλιμάκωση. Δεν θα θέλαμε όμως η εισβολή του Ρουβίκωνα να είναι αφορμή να κάνουμε μια εν τω βάθει πολιτική ανάλυση σε όσα εμποδίζουν το κίνημα να εξελιχθεί, αν και βλέπουμε σ’ αυτήν να αντανακλώνται άλυτες προβληματικές και προβληματικά εδραιωμένες συμπεριφορές δεκαετιών. Προτιμάμε η ανάλυση αυτή να γίνει με άλλους όρους και από άλλα “μέρη”, όπου θέτοντας πρώτα τους εαυτούς μας σε δημόσια αυτοκριτική, θα μπορέσουμε με όσους /ες μοιραζόμαστε τον ίδιο αξιακό κώδικα ισότιμα και ειλικρινά, να βρούμε τρόπους για να ξεπεράσουμε τις εσωτερικές αντιφάσεις που γεννάει το μακροβιότερο ως τώρα οικονομικό σύστημα, το οποίο καθορίζει τις ζωές μας και να ανοίξουμε συλλογικά περισσότερους δρόμους προς την αναρχία. Άλλωστε, οι πολιτικές συμμαχίες που στηρίζονται στη συγκυρία και στην αλληλοεργαλειοποίηση χωρίς να έχουν διερευνηθεί οι προϋποθέσεις για το αν υπάρχει το απαιτούμενο κοινό αξιακό υπόβαθρο δε μας αφορούν.
Να αναφέρουμε ότι στο χρόνο της ύπαρξης μας ως ομάδα, είναι η πρώτη φορά που επιλέγουμε να τοποθετηθούμε δημόσια για κάτι που συμβαίνει στο πλαίσιο μιας διαδικασίας, ακόμα και ανοιχτά καλεσμένης όπως του AI. Και αυτό γιατί θεωρούμε ότι οι σκέψεις μας και οι κινήσεις μας πρέπει να μένουν μακριά από τα μάτια και τα αυτιά των εξουσιαστών. Η στοχοποίηση όμως συντροφ(ισσ)ών στην απολογιστική και στη συνέχεια ακόμα και ονομαστικά μέσα από τα social media, η τοποθέτηση της Δ.Ο. για τα γεγονότα, η θεώρηση μας ότι η προσπάθεια επιβολής σε μια ανοιχτή συνέλευση είναι ένα γεγονός που οφείλει να το γνωρίζει το σύνολο του α/α κινήματος και γιατί, όπως λέει και ο Orwell, “η αλήθεια είναι πράξη επαναστατική”, μας οδήγησαν να τοποθετηθούμε δημόσια.
Πρόθεση μας είναι να δηλώσουμε απερίφραστα την στήριξη μας στο AI και στους/στις συντρόφους/ισσες που απειλήθηκαν και στοχοποιήθηκαν. Θα σταθούμε απέναντι σε κάθε Ρουβίκωνα που επιλέγει να περάσει την γραμμή της συντροφικότητας, του διαλόγου και της επίλυσης των διαφωνιών με χαρακτηριστικά που δεν συνάδουν με το αξιακό σύστημα της αναρχίας. Ας γίνει κατανοητό σε οποιαδήποτε ατομικότητα ή συλλογικότητα επιλέγει σαν πρακτική την κουλτούρα της επιβολής και της ηγεμονίας, ότι η υπεράσπιση των υποκείμενων μιας συνέλευσης είναι υπεράσπιση της ίδιας της ανοιχτής διαδικασίας και κατά προέκταση των ίδιων των αναρχικών αξιών.
Αναρχική Ομάδα Βραχυκύκλωμα