Όλο και περισσότερα περιστατικά έμφυλης βίας και παιδικής κακοποίησης δημοσιοποιούνται καθημερινά. Γενεσιουργός αιτία αυτών των ειδεχθών πράξεων είναι το ίδιο το σύστημα καταπίεσης, στο όποιο οι εξουσιαστικές νόρμες διαμορφώνουν την κοινωνική πραγματικότητα. Σε πολλές περιπτώσεις όμως, ο λόγος που οι διάφορες μορφές βίας (λεκτική, ψυχολογική, σωματική, μέχρι βιασμοί παιδεραστία και γυναικοκτονίες) συνεχίζουν να επιβιώνουν, είναι η κοινωνική ανοχή. Κι αυτό γιατί η κατ’ εξακολούθηση εφαρμογή από κάποιο άτομο εξουσιαστικών πρακτικών, με μεγάλη ένταση και διάρκεια σε σχεδόν δημόσια θέα, προϋποθέτει ότι στον περίγυρο του επικρατούν από τάσεις ωχαδερφισμού, μέχρι συνθήκες συνενοχής.
Σε κάποιες από τις τελευταίες περιπτώσεις που πήραν και τη μεγαλύτερη δημοσιότητα, υπάρχουν εμφανείς ομοιότητες. Ομοιότητες ίσως δυσδιάκριτες σε φασίστες, νοικοκυραίους, παπαδαριό και λοιπές ομαδοποιήσεις αυτής της συνομοταξίας, αφού η οπτική από την οποία επεξεργαζόμαστε τα δεδομένα δείχνει και το τεράστιο αξιακό κενό που μας χωρίζει. Σε μια από αυτές, ένας παιδεραστής ζει, δουλεύει και κοινωνικοποιείται κάτω από τις ιδιότητες του τοπικού κομματάρχη, οικογενειάρχη, θρήσκου και φυσικά πατριώτη. Για ένα μεγάλο μέρος της γειτονιάς του παιδεραστή και μόνο αυτό το ίσως και εντέχνως δομημένο προφίλ αρκεί για να θεωρηθεί πρόσωπο υπεράνω υποψίας. Ένας τυπικός νοικοκυραίος, υπάκουος στους αστικούς νόμους. Ίσως ακόμα χειρότερα, για κάποιους/ες που μπορεί να είχαν διακρίνει “περίεργες” συμπεριφορές, το τόσο ευθυγραμμισμένο στα εθνικά, πατριαρχικά και εκκλησιαστικά πρότυπα προφίλ, να δικαιολογεί και καμιά “παρασπονδία” όπως ο βιασμός ενός ανηλίκου κοριτσιού. Η μεταχρονολογημένη οργή εκφράστηκε αφού οι βιασμοί αποκαλύφθηκαν, η βιτρίνα του καθωσπρεπισμού έσπασε και αποκαλύφθηκαν τα πλέον απεχθή πρόσωπα της εξουσιομανίας.
Εμείς μαθαίνουμε ότι ένας παιδεραστής είναι επίσης και σφουγγοκωλάριος της εξουσίας, που κατευθύνει τη δεξαμενή ψηφοφόρων που επηρεάζει σε περιφερειάρχες και βουλευτές της αρεσκείας του. Ίσως είναι και το τοπικό “μέσο” της γειτονιάς, λόγω των υψηλών του πολιτικών γνωριμιών. Παίρνει απευθείας αναθέσεις από τα υπουργεία. Είναι φίλος με τους επίσημους μαστροπούς, τους μπάτσους και τους επίσημους παιδεραστές, τους παπάδες. Φανερά εκμεταλλεύεται μια ανήλικη για παιδική εργασία και προτάσσει ως δικαιολογία τη “φιλανθρωπία’ του προς τη φτωχή οικογένεια της. Για αυτό και όταν ένας φασίστας, εξουσιομανής αποδεικνύεται ότι είναι παιδεραστής και μαστροπός, θα επιλέξουμε να μην πέσουμε από τα σύννεφα. Οι παραπάνω ιδιότητες που για κάποιους/ες είναι τίτλοι τιμής, για εμάς σκιαγραφούνε έναν φύση και θέση εχθρό. Και θα ήταν εχθρός μας πριν μάθουμε ότι είναι παιδεραστής.
Σε μια ακόμα περίπτωση, αντίθετα με τις προαναφερθέντες ομαδοποιήσεις αλλά και τους κρατολάγνους αριστερούς, ο βιασμός στο κολαστήριο της Ομόνοιας μας εξοργίζει αλλά δε μας ξαφνιάζει. Οι μπάτσοι γίνονται μπάτσοι για να νιώθουν ότι κατέχουν την απόλυτη εξουσία. Και ο βιασμός είναι μια πράξη φύση εξουσιαστική, που προϋποθέτει ότι ο βιαστής θα προσπαθήσει να επιτύχει την εξαναγκαστική υποταγή του άλλου/ης. Οι μπάτσοι βιαστές του ΑΤ Ομονοίας (με μεγάλη παράδοση στα βασανιστήρια, τους εξευτελισμούς και φυσικά το ναρκεμπόριο) μπορεί άλλωστε να είναι φίλοι των δολοφόνων του Εμπούκα. Ή απλά να ήθελαν να ξεπεράσουν σε καφρίλα τους άλλους μπάτσους του τμήματος τους, που και αυτοί όλος τυχαίως κατέγραφαν το 2007 την κακοποίηση των μεταναστών και φυσικά έτυχαν της πλήρης κάλυψης του κράτους, αφού καμία/κανένας δεν έμαθε ποτέ τα στοιχεία τους.
Σ’ ένα σύστημα όπως ο καπιταλισμός που δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά διαπερνά και διαμορφώνει πρωτίστως και τις σχέσεις μεταξύ των ατόμων, η πατριαρχία, ο σεξισμός και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο παίρνουν την πιο σκληρή και ισοπεδωτική μορφή τους, όταν ένστικτα όπως η σεξουαλική ευχαρίστηση χρησιμοποιούνται ως μέσα επιβολής, κυριαρχίας και “ευκαιρίας” για οικονομική εκμετάλλευση. Μακριά από την “πολιτισμένη” δύση, σε εξωτικούς προορισμούς της Ανατολής, όπου ο σεξοτουρισμός και οι βιασμοί ανήλικων αγοριών και κοριτσιών γίνονται πλέον με κρατική σφραγίδα, ευυπόληπτοι δυτικοί και όχι μόνο, πολίτες μπορούν και βιάζουν χωρίς να νοιάζονται μεταξύ άλλων για τις νομικές συνέπειες της αστικής δικαιοσύνης.
Δε χρειάζεται όμως να κοιτάξουμε και τόσο μακριά, αφού η επιλεκτική και υποκριτική ευαισθησία των αστών δεν προορίζεται για τους βιασμούς στα σώματα και τις ψυχές των “αόρατων” αυτού του κόσμου, για τις οποίες η αγανακτισμένη κοινωνία στρέφει με υποκρισία και αδιαφορία αλλού το πρόσωπο της. Οι φωνές τους, όσο δυνατά και αν ακουστούνε, δεν μπορούν να ταράξουν την ησυχία του ηθικοπλαστικού ύπνου των νοικοκυραίων. Μετανάστ(ρι)ες, ιερόδουλες, ομοφυλόφιλοι, διεμφυλικές, τοξικοεξαρτημένοι, έγκλειστες, ανήλικα, έχουν βιαστεί σε ΑΤ κολαστήρια, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε δρόμους και οπουδήποτε αλλού αναπαράγονται σχέσεις κυριαρχίας, ελέγχου και εξουσίας.
Και αν μερικές φορές αναγνωρίζουμε από ένα μέρος του κοινωνικού συνόλου, τα αληθινά αισθήματα συμπαράστασης και την ενσυναίσθηση σε όσους και όσες τα σώματα και οι ψυχές τους βιάστηκαν από εξουσιομανή καθάρματα, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι αυτός ο τύπος “ανθρωπισμού” δεν φτάνει ποτέ να αμφισβητήσει τις συστημικές αιτίες αναπαραγωγής της βίας. Την ύπαρξη δηλαδή κράτους, που μαζί με το αγαπημένο του παιδί τον καπιταλισμό, τρέφονται και ενδυναμώνονται κυριολεκτικά με το αίμα και το σώμα των “από κάτω”.
Για αυτό και η προσπάθεια αυτής της μερίδας της κοινωνίας, εξαντλείται κυρίως στην οικονομική και μη στήριξη κρατικών και εκκλησιαστικών δομών, που συνήθως γίνεται και συγκεκριμένες περιόδους όπως των Χριστουγέννων. Είτε ως μια μορφή δωροδοκίας για να εξασφαλίσουν μια καλύτερη θέση στις μεταφυσικές τους φαντασιώσεις, είτε ως άλλοθι της καθημερινής τους αδράνειας. Σε ιδρύματα-μικροκοινωνίες, που λόγω της διαχείρισης τους, οι σχέσεις εξουσίας είναι ακόμα εντονότερες. Μόνο που αντί για το απρόσωπο κράτος, η συγκέντρωση εξουσιών συγκλίνει στο πρόσωπο κρατικών λειτουργών και παιδεραστών παπάδων. Και αν τα άτομα που στηρίζουν δομές όπως “η κιβωτός του κόσμου” πιστεύουν ότι είναι αδύνατο να γνωρίζουν την ένταση της βίας που διαπερνά τις ζωές των “φιλοξενούμενων” παιδιών, ίσως να μπορούσαν να το φανταστούν, κρίνοντας από τα 216.000 παιδιά που έχουν αναγνωριστεί “επίσημα” ως θύματα κακοποίησης από καθολικούς ιερείς στη Γαλλία. Οι βιασμοί, οι δολοφονίες, τα βασανιστήρια, οι εξευτελισμοί και η φτώχεια δεν είναι απλά “η σκληρή πλευρά αυτού του κόσμου” αλλά ο ακρογωνιαίος λίθος και η ραχοκοκαλιά όλου του συστήματος. Χωρίς αυτές τις πρακτικές δεν θα μπορούσε να υπάρχει ούτε κράτος, ούτε καπιταλισμός, ούτε εκκλησιαστική εξουσία. Αλλά ούτε και να μακροημερεύει η πατριαρχία και οι πρακτικές της.
Η μεγαλύτερη ίσως επικοινωνιακή νίκη του κράτους, αυτή που εδραιώνει σε μεγάλο βαθμό την μονοκυριαρχία του, είναι ότι ενώ το ίδιο έχει δημιουργήσει τις συνθήκες για την αναπαραγωγή της βίας μέσα από τη φτωχοποίηση, τον εξαναγκασμό, την εκμετάλλευση των αδύναμων προς όφελος της οικονομίας και γενικά της διαιώνισης του συστήματος και της ίδιας του της ύπαρξης, δε διστάζει εκ των υστέρων να παρουσιάζεται σαν προστάτης. Το χειρότερο από όλα, είναι ότι για ένα μέρος του κοινωνικού συνόλου, το κράτος αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο σε στιγμές πολιτικής, κοινωνικής και αξιακής κρίσης. Και δυστυχώς βλέπουμε ότι ακόμα και άτομα που θεωρούν τους εαυτούς τους μέρη του “ανταγωνιστικού” κινήματος ζητάνε ακόμα περισσότερο κράτος. Με αφορμή τα περιστατικά βιασμών και παιδεραστίας, ακούγονται δυνατότερα κραυγές για αυστηρότερες ποινές, περισσότερη αστυνόμευση και περισσότερο έλεγχο, που είναι ο πιο σίγουρος δρόμος προς τον κοινωνικό εκφασισμό αλλά και αποτελούν βούτυρο στο ψωμί της εξουσίας.
Ο δρόμος για την αντεξουσία δε συνάδει όμως με Λενινιστικές πρακτικές. Δεν υπάρχει καλό και κακό κράτος. Η οποιαδήποτε επίκληση στην αστική δημοκρατία σαν μέσο επιβολής/διευθέτησης του δικαίου, είναι αυτή που προσφέρει στο κράτος την ηθική νομιμοποίηση να τιμωρεί φτωχοδιάβολους, τοξικοεξαρτημένους και να εξοντώνει αγωνιστές. Μέσα σε αυτήν την κοινωνική συνθήκη που ένα μέρος της κοινωνίας ζητάει περισσότερο φυλακή, επιβάλλεται και ο “νέος σωφρονιστικός κώδικας” που μειώνει ακόμα περισσότερο τις όποιες ανάσες ελευθερίας των φυλακισμένων, με εμφανή στόχευση στους εχθρούς του κράτους. Σαν μια υπενθύμιση, ότι στόχος του συστήματος δεν θα γίνουν ποτέ οι εξουσιαστές, οι βιαστές και οι παιδεραστές όπως ο Λιγνάδης, ο Γεωργιάδης, ο Φιλιππίδης, οι παπάδες, ούτε καν ο αναλώσιμος Μίχος και οι μπάτσοι του ΑΤ Ομονοίας, άλλα οι αντιεξουσιαστές. Έτσι, για να φύγουμε από τις κρατικές αυταπάτες και να επιστρέψουμε στην έρημο του πραγματικού.
Για μας τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Μόνο όταν στεκόμαστε ο ένας δίπλα στην άλλη, μόνο όταν πραγματώνουμε στην καθημερινότητα μας λέξεις όπως η αλληλεγγύη και η αξιοπρέπεια, μόνο όταν σταματήσουμε να θεωρούμε κανονικότητα τον κάθε επίδοξο μικρό και μεγάλο εξουσιαστή, μόνο όταν τα κομμάτια της κοινωνίας που δεν έχουν ακόμη νεκρώσει και παραδώσει το μυαλό και την συνείδηση τους στην ανάγκη για επιβολή και εξουσία αποφασίσουν να αντιδράσουν δυναμικά, θα πάψουμε να είμαστε θεατές στο βιασμό σωμάτων και ψυχών.
Θα είμαστε πάντα σε πόλεμο με τους εξουσιαστές αυτού του κόσμου, χωρίς ελαφρυντικά, χωρίς συστημικές επικλήσεις, χωρίς εκλογικές ανακωχές. Είτε είναι βιαστές, είτε παιδεραστές, είτε μπάτσοι, είτε φασίστες, είτε πάσης φύσεως μικροί και μεγάλοι εξουσιαστές που κρύβονται πίσω από το προσωπείο του καθωσπρεπισμού. Και δε θα θεωρήσουμε ποτέ συνταξιδιώτες μας για έναν κόσμο ελεύθερο και ανεξούσιο όσους/ες απλά γυρνάνε αλλού το βλέμμα, όταν αντικρίζουν κατάματα την ασχήμια αυτού του κόσμου.
Αναρχική Ομάδα Βραχυκύκλωμα