Καφενείο οικονομικής ενίσχυσης των έγκλειστων μελών του Επαναστατικού Αγώνα Πόλας Ρούπα και Νίκου Μαζιώτη. Σάββατο 08-10-2022 στην Κατάληψη της Ανάληψης στον Βύρωνα.Από τις 21.00 και μετά.
Καμία/κανένας μόνη/ος απέναντι στην κρατική τρομοκρατία
Jul 09
Η κανονικότητα της αστικής δικαιοσύνης
Ο μπάτσος-δολοφόνος Κορκονέας αποφυλακίστηκε αφού στις 28 Ιουνίου μετά από 11 χρόνια, το δικαστήριο του αναγνώρισε το ελαφρυντικό του σύννομου βίου. Την ίδια ώρα ο αναρχικός Γ. Μιχαηλίδης που βρίσκεται σε καθεστώς ομηρίας, με οδόφραγμα το σώμα του, διεκδικεί το αυτονόητο, δηλαδή την ελευθερία του αφού έχει συμπληρώσει το χρόνο που δικαιούται ακόμα και με τους όρους που επιβάλει η αστική νομιμότητα, για να κάνει αίτηση αποφυλάκισης. Το ότι και οι δύο υποθέσεις συνεχίζονται πλέον στα δικαστήρια της ίδιας μικρής πόλης (Λαμία) συνειρμικά οδηγεί σε λογικές συγκρίσεις. Το δικονομικό κομμάτι και των δύο υποθέσεων δεν έχει σχεδόν καμία σημασία, αφού για να αθωώσουν το τσιράκι τους και να τιμωρήσουν το σύντροφο καταστρατηγούν και τους ίδιους τους, τους νόμους. Όπως και το ότι στην αποφυλάκιση του Κορκονέα κομβικό ρόλο διετέλεσαν οι ένορκοι, δεν αλλάζει το γεγονός ότι αποτελεί ξεκάθαρη θεσμική επιλογή. Το δικαστήριο προετοίμασε τους νοικοκυραίους ενόρκους στο να αποφασίσουν υπέρ αυτού που συμβολίζει ο κάθε μπάτσος, το νόμο και την τάξη. Ξέρουμε άλλωστε και από την δολοφονία του Ζακ ότι και οι νοικοκυραίοι μπορούν να γίνουν φονιάδες για τους ίδιους λόγους που γίνεται ένας μπάτσος, για τη διατήρηση της υπάρχουσας τάξης.
Ο Κορκονέας δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε από ότι δυστυχώς φαίνεται, ο τελευταίος ένστολος δολοφόνος. Σε μια περίπτωση με αρκετές ομοιότητες με αυτή της δολοφονίας του αναρχικού Α. Γρηγορόπουλου, ο προηγούμενος Κορκονέας, ο έτερος μπάτσος δολοφόνος Μελίστας, καταδικάστηκε πρωτόδικα σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση με αναστολή και σε δεύτερο βαθμό αθωώθηκε για τη δολοφονία του αναρχικού Μ. Καλτεζά στις 17 Νοέμβρη του 1985. Η ατιμωρησία του δολοφόνου και τότε ήταν ένα ξεκάθαρο μήνυμα στήριξης της κρατική βίας. Και μάλιστα με ιδιαίτερες πολιτικές προεκτάσεις προς πάσα κατεύθυνση, που μαρτυρούσαν ότι το κράτος έχει συνέχεια και θα συνεχίσει να έχει το μονοπώλιο της βίας και κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της σοσιαλδημοκρατίας.
Σε κάποιες περιπτώσεις, όταν τη βρώμικη δουλεία δεν μπορεί να την κάνει το κράτος, αναλαμβάνει η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος, το παρακράτος. Και πάλι η “δικαιοσύνη” είναι εκεί, έτοιμη να κλείσει το μάτι στον κάθε εντολοδόχο εκτελεστή. Στην περίπτωση του φασίστα-δολοφόνου Καλαμπόκα, προέδρου της ΟΝΝΕΔ Πάτρας που σκότωσε τον καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα, τα ισόβια του δικαστηρίου τελικά έγιναν 7 χρόνια και τώρα εξαργυρώνει τις υπηρεσίες του στο καθεστώς ως προϊστάμενος σε τράπεζα. Ακολουθώντας το ίδιο μοτίβο δικαστικών αποφάσεων, δε θα εκπλαγούμε αν δούμε σύντομα τον καταδικασμένο με ισόβια φασίστα φονιά του Π. Φύσσα, Ρουπακιά, να ακολουθεί το δρόμο των άλλων Χρυσαυγιτών και να αποφυλακίζεται. Έτσι ώστε όταν τα εθνικιστικά και νεοναζιστικά σκουπίδια θα χρειαστεί να ξαναπιάσουν τα μαχαίρια για να προστατεύσουν την αστική δημοκρατία, να το κάνουν γνωρίζοντας ότι οι θεσμικές συνέπειες θα είναι από ελάχιστες έως μηδαμινές.
Ποια είναι όμως η κανονικότητα της αστικής δικαιοσύνης; Αυτή που φυλακίζει το Ρουπακιά και πρωτόδικα τον Κορκονέα ή αυτή που ελευθερώνει τον Κορκονέα και κρατάει όμηρο τον Μιχαηλίδη; Και ποιος είναι ο καθοριστικός παράγοντας που μεταβάλει τις αποφάσεις;
Η ακολουθία των δικαστικών αποφάσεων δείχνει ότι η “δικαιοσύνη” μόνο τυφλή δεν είναι. Απλά το βλέμμα της εστιάζει σε αυτούς που αμφισβητούν τη μονοκρατορία του υπάρχοντος. Όντας από τους σημαντικότερους εξουσιαστικούς πυλώνες με καθοριστικό θεσμικό ρολό, επιβάλει το κρατικό δίκαιο σαν την μοναδική ανεκτή επιλογή. Ακόμα κι αν στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, η αίσθηση του εθιμικού δίκαιου των “από τα κάτω”, βρίσκεται σε αντιδιαστολή με τις αποφάσεις του κράτους και των δικαστικών “αυθεντιών”. Όμως, παρά το γεγονός ότι η κοινωνική βάση διαφωνεί σε μεγάλο βαθμό με τις αποφάσεις, αποδέχεται το θεσμικό ρόλο της αστικής δικαιοσύνης, νομιμοποιώντας την ηθικά, με αποτελέσματα να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για το ξέπλυμα από τη “δικαιοσύνη” όλων των πυλώνων του συστήματος. Καπιταλιστών (π.χ. περίπτωση Energa-Hellas Power), πολιτικών (π.χ. Siemens, Novartis, χρηματιστήριο), εκκλησιαστικών φορέων (π.χ. σκάνδαλο του Βατοπεδίου), μαφιόζων (π.χ. Noor-1), παρακρατικών (π.χ. παραδικαστικό κύκλωμα). Από τη άλλη, δίνει τη δυνατότητα στο κράτος να εφαρμόζει πάνω στους/στις αναρχικούς/ές και στους/στις υπόλοιπους αγωνίστ(ρι)ες τις πιο ακραίες τακτικές ρεβανσισμού και παραδειγματισμού https://athens.indymedia.org/post/1610324/.Τα πλέον πρόσφατα και τρανταχτά παραδείγματα σε μια ατέλειωτη λίστα, εκτός από την περίπτωση του Γ. Μιχαηλίδη, είναι η περίπτωση του αναρχικού Β. Σταθόπουλου καταδικασμένου σε 19 χρόνια για έμπρακτη αλληλεγγύη στον αναρχικό Δ. Χατζηβασιλειάδη ή της Πόλας Ρούπα, μέλος του Ε.Α., με στέρηση του δικαιώματος της άδειας με μοναδική δικαιολογία την έκδοση του νέου της βιβλίου “Κράτος εναντίον Κομμούνας”.
Όλες αυτές οι περιπτώσεις δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών. Η επιδίωξη του καθεστώτος ήταν και είναι η διαιώνιση του συστήματος καταπίεσης, η τιμωρία, η εξόντωση, η ταπείνωση και η λήθη για όποιον/α αμφισβητεί τις παγιωμένες εξουσιαστικές νόρμες. Κάποιες φορές μάλιστα, οι δικαστές σε απόλυτη σύμπνοια με τους μπάτσους αποφασίζουν να προφυλακίσουν άτομα που έχουν συλλάβει, χωρίς ίχνος δικαστικών τεκμηρίων και με εξόφθαλμα κατασκευασμένες κατηγορίες, απλά και μόνο για να κατασκευάσουν άλλη μια “υπόθεση”. Ακόμα και αυτή η επιλογή δεν είναι τυχαία, αφού έχει διττό ρόλο. Από τη μία να κλείσουν ανοιχτές “υποθέσεις” για να μη φανούν αναξιόπιστοι στο συντηρητικό τους κοινό που διψάει για τιμωρία και από την άλλη να εισάγουν στη σκέψη όσων επιλέξουν να αντιδράσουν, το φόβο ως αποτρεπτικό παράγοντα. Για να συμπληρωθεί η απόλυτη ονείρωξη των εξουσιαστών θα πρέπει οι αποφάσεις της αστικής δικαιοσύνης να μην υπόκεινται στην οποιαδήποτε μορφή κοινωνικής αμφισβήτησης. Ως ομάδα θεωρούμε ότι η φύση, ο ρόλος και κατά συνέπεια και η κανονικότητα της αστικής δικαιοσύνης είναι να αθωώνει όσους υπηρετούν το κράτος και το παρακράτος και να τιμωρεί όσους/ες αντιστέκονται στην καταπίεση και την εξουσιαστική λογική του. Αυτό που σε κάποιες περιπτώσεις διαφοροποιεί το αποτέλεσμα, είναι η κοινωνική συνθήκη. Αν ήτανε αποκλειστικά στο χέρι των εξουσιαστικών μηχανισμών, τα τσιράκια του συστήματος, δε θα επωμίζονταν σε καμία περίπτωση όχι μόνο τις συνέπειες των πράξεων τους αλλά ούτε καν το στίγμα τους.
Η αστική δικαιοσύνη αναγκάζεται κάποιες φορές να τους τιμωρεί για να κατευνάζει την κοινωνική οργή. Ο Κορκονέας οδηγήθηκε αρχικά στη φυλακή εξαιτίας της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 08. Όχι γιατί ο Δεκέμβρης είχε αυτό σαν αίτημα ούτε και οποιοδήποτε άλλο. Η δικιά μας ερμηνεία είναι ότι ο Δεκέμβρης ήταν μια γνήσια μορφή εξέγερσης που δεν μπήκε στα αριστερίστικα καλούπια του δικαιωματισμού, για αυτό και δεν εκφράστηκε μόνο μέσα από την οργή για τις εξουσιαστικούς θεσμούς αλλά αμφισβήτησε και επαναπροσδιόρισε σχέσεις και αντιλήψεις ακόμα και εντός του αναρχικού χώρου. Ο Δεκέμβρης όμως έδειξε και ποιες είναι οι εξεγερτικές δυνατότητες μιας κοινωνίας, όταν η οργή και η αποφασιστικότητα που περισσεύσει, μεταφέρονται ατόφιες στο κρίσιμο πεδίο αγώνα, στο δρόμο. Για αυτό και το κράτος μέσω της αστικής δικαιοσύνης προτίμησε να οπισθοχωρήσει στα θεμελιώδη προτάγματά του και να θυσιάσει, τουλάχιστον αρχικά, έναν αναλώσιμο ένστολο δολοφόνο παρά να ρισκάρει έναν ακόμα Δεκέμβρη.
Σε μια περίπτωση που θυμίζει αυτή του συντρόφου Γ. Μιχαηλίδη, το Δεκέμβριο του 2014 ο Ν. Ρωμανός σταματάει την απεργία πείνας αφού ο γιός του αρχηγού των Χιτών στην Λέσβο, υπουργός δικαιοσύνης Αθανασίου και ο τότε ακροδεξιός πρωθυπουργός Σαμαράς που παρίσταται κάθε χρόνο στη μνήμη των “θυμάτων” του Μελιγαλά, οπισθοχωρούν στο καθεστώς εξαίρεσης που του έχουν επιβάλει και κάνουν δεκτό το αίτημα για εκπαιδευτική άδεια. Η ειδοποιός διαφορά του τότε και του σήμερα, είναι οι συγκρουσιακές πορείες των τότε ημερών, με κορύφωση την πορεία στις 6 Δεκέμβρη του 2014 που μαζί με το κύμα καταλήψεων επανέφερε το Δεκέμβρη όχι σαν ένα φάντασμα που πλανιέται πάνω από την πόλη, αλλά σαν άμεση κοινωνική προοπτική. Η εξεγερσιακή δυναμική που εξέπεμψαν όλες αυτές οι δράσεις έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αναδίπλωση του κράτους.
Οι αιχμάλωτοι/ες του κοινωνικού πολέμου είναι οι πρώτοι/ες που αντιμετωπίζουν την κρατική εκδικητικότητα με σκοπό να σπάσει το αγωνιστικό τους φρόνημα. Σκοπός της δικαστικής εξουσίας, ως αιχμή της κρατικής εξουσίας, είναι να εξοντώσει πολιτικά, οικονομικά και φυσικά τα άτομα που δεν αποδέχονται το κοινωνικό συμβόλαιο και τους αστικούς νόμους. Δεν περιμένουμε τίποτα από το κράτος και την αστική δικαιοσύνη, ούτε προσπαθούμε να βελτιώσουμε τον κόσμο των εξουσιαστών. Η όποια ηθική νομιμοποίηση της αστικής δημοκρατίας από τα κάτω θεωρούμε ότι αποτελεί υπονόμευση των μελλοντικών αγώνων. Το μοναδικό μας ανάχωμα απέναντι στην πάγια κρατική επιλογή του ρεβανσισμού είναι η έμπρακτη αλληλεγγύη, ώστε να σπάσουμε την πολιτική και φυσική απομόνωση που επιβάλει το κράτος στα έγκλειστα συντρόφια. Με εργαλεία έναν πολύμορφο αγώνα που μπορεί να εμπεριέχει από τη διατήρηση της επαναστατικής μνήμης, μέχρι τη διάρρηξη της απαραίτητης για την εικόνα του καθεστώτος, κοινωνικής ειρήνης. Έτσι ώστε το κράτος να αρχίσει να ζυγίζει περισσότερο το ρίσκο της όξυνσης της βίας απέναντι στους/στις αναρχικούς/ές αιχμαλώτους/ες, ειδικά τώρα που στο κοινωνικό υπόστρωμα κυριαρχεί όλο και περισσότερο η φτώχεια και μια υποβόσκουσα αίσθηση οργής. Στον ανυποχώρητο αγώνα κάθε συντρόφου/συντρόφισσας βλέπουμε τη συλλογική προσπάθεια δημιουργίας ρωγμών στο υπάρχον.
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ Γ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
ΑΜΕΣΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ Ε.Α.
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΠΟΛΟ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ – ΕΝΟΧΗΣ, ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ
Β. ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟ – ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΓΚΛΕΙΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
Υ.Γ. Στο πλαίσιο της αντιπληροφόρησης κρεμάσαμε πανό για τους συντρόφους Β. Σταθόπουλο και Δ. Χατζηβασιλειάδη στη ΦΕΠΑ και πετάξαμε τρικάκια την Παρασκευή 1/7 και το Σάββατο 2/7 για τον Γ. Μιχαηλίδη σε δρόμους στην περιοχή του Ζωγράφου και κατά τη διάρκεια του Αντιρατσιστικού φεστιβάλ.
Αναρχική ομάδα βραχυκύκλωμα
https://vrahikikloma.espivblogs.net
Jun 25
Μετρό: Επόμενη στάση εξευγενισμός-φτωχοποίηση-καταστολή
Μετρό: Επόμενη στάση εξευγενισμός-φτωχοποίηση-καταστολή
Σε κάθε πολιτικό σύστημα, ανάλογα με τα συμφέροντα της εποχής υπήρχαν οι ευνοούμενες από την εξουσία οικονομικές τάξεις. Οι μεγαλοεργολάβοι αποτελούν μια συνομοταξία που διαχρονικά έλεγχε και ελεγχόταν (από) την εξουσία. Τα μεγάλα κατασκευαστικά έργα αποτελούσαν τα εργαλεία για την αύξηση της κερδοφορίας των εργολάβων και φυσικά υπήρχε η ανταπόδοση αυτών στους εκάστοτε κυβερνώντες μέσω της πολιτικής και οικονομικής τους στήριξης. Για να υπάρξει κοινωνική συναίνεση, θα πρέπει τα έργα αυτά να παρουσιαστούν ως απαραίτητα για το κοινωνικό σύνολο, ενώ παράλληλα να τονώνουν τη ματαιοδοξία της εκάστοτε κοινωνίας. Σήμερα, η αποδοχή αυτών των έργων γίνεται ακόμα πιο επιτακτική, αφού η κοινωνική βάση μέσω της καθημερινής χρήσης τους αποτελεί εκτός από τον έμμεσο χρηματοδότη και τον άμεσο πελάτη (διόδια, ναύλα αεροδρόμιου, κ.α.).
Η περίοδος πριν την ολυμπιάδα του 2004 στην Αθηνά, αποτέλεσε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα υφαρπαγής δημόσιου χρήματος από τους μεγαλοεργολάβους. Ο κατασκευαστικός οργασμός με έργα κυρίως μιας χρήσης, οδήγησε σε γιγάντωση της υπερκερδοφορίας, δημιουργώντας παράλληλα και μια νέα γενιά από μεγαλοεργολάβους που πρωτοστάτησαν τα επόμενα χρόνια στο “δούναι και λαβείν” με την πολιτική εξουσία. Ανάμεσα σε αυτά τα έργα που έγιναν μόνο και μόνο για να ρίξουν λάδι στη φωτιά του ελληνικού μεγαλοϊδεατισμού και στα οποία κυριολεκτικά θάφτηκαν, δολοφονήθηκαν και ακρωτηριάστηκαν δεκάδες ντόπιοι και μετανάστες εργάτες, έγιναν και μερικά έργα που θεωρήθηκαν ορόσημα της οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας όπως το αεροδρόμιο ή το Μετρό. Ειδικά όσον αφορά το Μετρό, παρόλο που η ιστορία του σε άλλες χώρες ξεκινάει πριν περίπου 170 χρόνια, στην Ελλάδα αντιμετωπίστηκε σαν ένα έργο που σηματοδότησε την είσοδο σε μια άλλη εποχή. Ακόμα και οι σταθμοί που κατασκευάστηκαν αρχικά, έγιναν σε μέρη που σκοπό είχαν να εξυπηρετήσουν όσους/ες είχαν άμεση σχέση με την ολυμπιάδα, αφήνοντας έξω τις εργατικές και πυκνοκατοικημένες περιοχές.
Στο ίδιο μέρος του κόσμου που εμφανίστηκε το πρώτο Μετρό, στην Αγγλία, μετά από έναν αιώνα εμφανίζεται ένας φαινομενικά άσχετος όρος, το gentrification (εξευγενισμός). Η εργαλειοποίηση δηλαδή της ιδιοκτησίας κατοικιών μέσω μαζικών αγορών και ανακαινίσεων σε μια περιοχή, που μπορεί και να συνοδεύεται από έργα “κοινωνικής ωφέλειας”, με στόχο την προσέλκυση νέων κατοίκων με αυξημένη οικονομική δυνατότητα. Στην Αθήνα, τα αποτελέσματα αυτού του φαινόμενου έχουν γίνει έντονα εμφανή κυρίως την τελευταία δεκαετία και περιλαμβάνουν τον εκτοπισμό κατοίκων, συνήθως από γειτονιές του κέντρου λόγω αυξημένων ενοικίων, μεγαλύτερη οικονομική πίεση σε αυτούς/ες που μένουν, αλλά και με τη συνολική αύξηση του κόστους στέγασης σε αρκετές περιοχές. Το gentrification δεν αποτελεί απλά έναν οικονομικό ή έναν πολεοδομικό όρο. Είναι ένα ακόμα καπιταλιστικό εργαλείο για την αποκοινωνικοποίηση των γειτονιών, με απώτερο σκοπό ολόκληρες περιοχές να ζούνε αποτινάσσοντας οτιδήποτε μπορεί να αποθαρρύνει την παρουσία χρημάτων μέσω τουριστ(ρι)ών, δηλαδή οποιαδήποτε μορφή κοινωνικής αμφισβήτησης σε όλο το φάσμα, από τη διεκδίκηση μέχρι την κατάργηση του υπάρχοντος. Η περιοχή που περισσότερο από άλλες έχει γίνει το ιδιότυπο επίκεντρο μιας προσπάθειας εξευγενισμού, η οποία μάλιστα ξεφεύγει από τους αμιγώς οικονομικούς όρους, είναι η περιοχή των Εξαρχείων. Την αύξηση των ενοικίων, την κυριαρχία των τραπεζοκαθισμάτων στην περιοχή και άλλων πολλών εργαλείων αλλά και αποτελεσμάτων του gentrification, έρχεται να συμπληρώσει η προσπάθεια ιδιωτικοποίησης του Στρέφη, μουσειοποίησης και αποστείρωσης του Πολυτεχνείου και τέλος, η προσπάθεια δημιουργίας Μετρό στην πλατεία Εξαρχείων. Απώτερος στόχος είναι η περιοχή να γίνει σιγά σιγά ένα εναλλακτικό απολιτίκ κακέκτυπο, που δε θα θυμίζει σε τίποτα τον πρότερο χαρακτήρα της γειτονιάς. Πάγια και γνωστή πια τακτική του καπιταλισμού είναι να αφομοιώνει και να απονευρώνει ότι δεν μπορεί να πολεμήσει. Στόχος των ‘από πάνω’ είναι να μετατραπούν τα Εξάρχεια σ’ ένα εναλλακτικό punk λούνα Παρκ, όπως είχαν γράψει κάποτε οι New York Τimes, προτρέποντας μάλιστα τους/τις αναγνώστες/στριες του να το επισκεφτούν!
Γνωρίζουμε καλά ότι η οποιαδήποτε προσπάθεια αμφισβήτησης της παρουσίας του Μετρό σε μια γειτονιά, από την κριτική μέχρι την άρνηση του, αποτελεί μια από τις δυσκολότερες απόπειρες κοινωνικού διαλόγου. Και αυτό γιατί προσκρούει σε ένα πλήθος κόσμου που απλώνεται σε διάφορες κοινωνικές ομαδοποιήσεις. Από τα συμφέροντα των ιδιοκτητών, μέχρι τη διευκόλυνση του/της εργαζόμενου/ης με τη μείωση του χρόνου μετακίνησης από και προς την εργασία. Οι τελευταίες κρατικές πινελιές για τη διεύρυνση ακόμα περισσότερο του φάσματος της κοινωνικής συναίνεσης, περιλαμβάνουν αφηγήσεις για τα περίφημα “περιβαλλοντικά οφέλη” όπως η μείωση του ενεργειακού αποτυπώματος και της κατανάλωσης ενέργειας αλλά και η υποτιθέμενη βελτίωση της ποιότητας του ατμοσφαιρικού αέρα άρα και η γενικότερη βελτίωση της υγείας του πληθυσμού στις μεγαλουπόλεις.
Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι η μείωση του χρόνου μετακίνησης αποτελεί ένα από τα ζητούμενα της καθημερινότητας. Και σε αυτό το Μετρό το έχει συνεισφέρει. Με ποιο κόστος όμως; Ως ομάδα η θέση μας είναι αδιαπραγμάτευτα υπέρ της ελεύθερης μετακίνησης. Όπως και πολλών άλλων ομάδων/συλλογικοτήτων που με κορύφωση τα προηγούμενα χρόνια δημιούργησαν ένα πολύμορφο αγώνα με αυτό το επίδικο. Φυσικά η απάντηση του κράτους ήταν προσαρμοσμένη στην κατασταλτική του δύναμη. Ελεγκτές, μηχανήματα εισόδου, κάμερες και άλλα μέσα καταστολής και ελέγχου εγκαταστάθηκαν στα μέσα κοινωνικής “ωφέλειας”. Ακόμα όμως και εάν προσπαθήσουμε να δούμε το ζήτημα της μετακίνησης μόνο από τη δικαιωματική πλευρά, το εισιτήριο μετ’ επιστροφής στην εργασία κοστίζει το 1/12 του βασικού ημερομισθίου, για να μη συζητήσουμε για τις περιπτώσεις της μερικής ή και απλήρωτης εργασίας.
Όσον αφορά τώρα τις περιβαλλοντικές “ευαισθησίες” του κράτους, υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα που αποτυπώνουν ότι το περιβάλλον για τους εξουσιαστές αποτελεί αποκλειστικά ένα πεδίο καπιταλιστικής λεηλασίας (πυρκαγιές, βιομηχανικά αιολικά πάρκα, εξορύξεις υδρογονανθράκων, κ.α.). Επίσης όπως μας απέδειξαν για ακόμα μια φορά τα πρόσφατα γεγονότα, η αύξηση ή η μείωση του αποτυπώματος της ενέργειας εξαρτάται αλλά και οδηγεί στην όξυνση των καπιταλιστικών ανταγωνισμών (πόλεμοι, χρηματιστήριο ενέργειας, κ.α.). Τέλος, η περίοδος που διανύσαμε πρόσφατα με τα lockdown που προηγήθηκαν και η προμελετημένη διάλυση του συστήματος υγείας είναι χαρακτηριστική για το πόσο το κράτος ενδιαφέρεται για την ποιότητα του ατμοσφαιρικού αέρα ή ότι άλλο επηρεάζει την υγεία, ειδικά των μη προνομιούχων. Για αυτό και παρά τον κρατικό αντίλογο που παπαγαλίζει και ένα μέρος του κοινωνικού συνόλου, τα όποια πλεονεκτήματα μπορεί να προκύψουν από τη λειτουργία του Μετρό δε συνδέονται με το σκοπό δημιουργίας του, αλλά αποτελούν τα απόνερα του.
Το νέο Eldorado των κατασκευών και το μεγαλύτερο έργο σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή, είναι η γραμμή 4 του Μετρό. Περιλαμβάνει 15 σταθμούς σε ένα μήκος 12,8 χλμ. Σε αυτό περιλαμβάνεται ο σχεδιασμός που προβλέπει την κατασκευή του σταθμού στην πλατεία Εξαρχείων όπως προαναφέραμε και για την οποία έχουν γραφτεί πολλά συλλογικά κείμενα που περιγράφουν με λεπτομέρειες τους σκοπούς και τις κρατικές επιδιώξεις για την επικείμενη κατασκευή του συγκεκριμένου σταθμού. Όλες οι αναλύσεις συγκλίνουν ότι η κατασκευή της γραμμής αυτής, θα αναπροσαρμόσει με καπιταλιστικούς όρους τη ζωή στις γειτονιές από τις οποίες θα περάσει.
Μια ιδιαίτερη περίπτωση είναι και αυτή του σταθμού που οριοθετείται εντός της Πανεπιστημιούπολης. Και ενώ μπορεί να φαντάζει ως λύτρωση για τους/τις μελλοντικούς φοιτήτ(ρι)ες, η οπτική της διευκόλυνσης στην μετακίνηση μπορεί να αποτελεί μόνο το εύκολα αντιληπτό κομμάτι ενός ευρύτερου σχεδιασμού. Ο Δήμος Ζωγράφου αποτελεί έναν από τους πλέον πυκνοκατοικημένους δήμους της Ευρώπης, αφού εντός του ανήκει το πιο πυκνοκατοικημένο τετραγωνικό χλμ. της Ελλάδας http://www.statsmapsnpix.com/2018/01/the-most-densely-populated-square.html. Στις παρυφές του βρίσκονται η Πανεπιστημιούπολη και η Πολυτεχνειούπολη που αποτελούν και τα μοναδικά ενιαία κομμάτια πρασίνου. Οι δύο αυτοί οριοθετημένοι χώροι και ιδιαίτερα αυτός της Πανεπιστημιούπολης που “μοιράζεται” με το Δήμο Καισαριανής αποτελούν μια φυσική συνέχεια του ορεινού όγκου του Υμηττού. Φυσικά, ούτε αυτοί οι χώροι γλίτωσαν την αλλοίωση του φυσικού τοπίου από την άτακτη δόμηση πανεπιστημιακών κτηρίων με αφετηρία τη δεκαετία του 60. Παρόλα αυτά, η εναπομείνουσα βλάστηση και το φυσικό τοπίο, διατηρούν σε μεγάλο βαθμό το χαρακτήρα του δασικού, αφού αποτελείται κυρίως από πεύκα, λεύκες, κυπαρίσσια και άλλα μεγάλα δέντρα.
Και ενώ όσο πλησιάζουμε στην οδό Ούλωφ Πάλμε, μετά από χρόνιες και βίαιες παρεμβάσεις στο δασικό κομμάτι της περιοχής, το τοπίο θυμίζει πλέον περισσότερο πάρκο με γρασίδια και μπόλικα κτήρια, η χωροθέτηση της στάσης Μετρό Πανεπιστημιούπολη έγινε εντός του πευκοδάσους με τη δημιουργία των προβλεπόμενων εξόδων που έχουν ήδη περιφραχτεί να απαιτούν δέσμευση και καταστροφή μεγάλων χώρων πρασίνου που αποτελείται από πανύψηλα δέντρα. Ο λόγος της επιλογής να γίνει ο σταθμός στο συγκεκριμένο σημείο “βιάζοντας” το δασικό χαρακτήρα της Πανεπιστημιούπολης δεν έχει εξηγηθεί από την Αττικό Μετρό. Και ακόμα και να το προσπαθούσαν δε θα μας έπειθαν. Γνωρίζουμε πόσο ενδιαφέρονται για το περιβάλλον οι εργολάβοι. Όσο και οι εφοπλιστές, οι εργοστασιάρχες και τα υπόλοιπα παράσιτα που αναδεικνύει το υπάρχον οικονομικό σύστημα. Όσο και αν προσπαθεί να μας πείσει η ανάδοχος εταιρεία με φωτογραφίες ότι με προσεκτική διαχείριση τα δέντρα (1 και 1,5 μέτρου) θα μεταφυτευτούν και θα πρασινίσει η πόλη. Η εκρίζωση δέντρων 10 και 15 μέτρων όπως αυτά που αναφερόμαστε προφανώς θα γίνει με κόψιμο και καταστροφή τους. Στην τελευταία του δήλωση μάλιστα, ο υπουργός μεταφορών δήλωσε ότι στο σταθμό Πανεπιστημιούπολη, με τη δημιουργία του Μετρό το πράσινο θα τετραπλασιαστεί. Δηλαδή κόβοντας πεύκα και λευκές και φυτεύοντας γκαζόν και θάμνους, το πράσινο θα τετραπλασιαστεί. Προφανώς γνωρίζοντας την περιβαλλοντική υποβάθμιση που πρόκειται να επιφέρουν στο μέρος, επιλέγουν μια πάγια εξουσιαστική τακτική. Την παρουσίαση της ανεστραμμένης πραγματικότητας για την ευκολότερη χειραγώγηση της (τοπικής) και όχι μόνο κοινωνίας. Και τελικά, όταν η σκόνη από τα έργα θα καταλαγιάσει και η περιβαλλοντική υποβάθμιση θα εμφανιστεί, τότε θα το κρατικό αφήγημα θα εστιάσει στα “ανεκτίμητα” οφέλη της λειτουργίας του Μετρό.
Μαζί με τη χλωρίδα όμως θα επηρεαστούν και τα διάφορα μικρά ζώα που ζουν ελεύθερα στην Πανεπιστημιούπολη και έχουμε συναντήσει σε διάφορους περιπάτους μας (κουκουβάγιες, αλεπούδες, σκαντζόχοιροι, χελώνες, κ.α.). Όχι μόνο από την απώλεια των δέντρων αλλά και από ότι ακολουθεί μια μεγάλη κατασκευή (φώτα, θόρυβος, κ.α.). Στο καπιταλιστικό σύστημα που πάντα θα προσπαθεί να νομιμοποιεί στις συνειδήσεις του κόσμου την εμπορευματοποίηση και την υποβάθμιση με ψευδοδιλλήματα της λογικής “ανάπτυξη” ή μερικά ζώα και δεντράκια η θέση μας θα είναι πάντα η ίδια. Αδιαπραγμάτευτος αγώνας ενάντια στη λεηλασία της φύσης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν τίθεται όμως ούτε αυτό το δίλημμα αφού ακόμα και για τους φανατικούς υπέρμαχους της δημιουργίας του Μετρό η τοποθέτηση του σταθμού μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω, πιο κοντά στον αστικό ιστό θα ελαχιστοποιούσε τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Αυτό όμως εκτός των άλλων, ίσως να κόστιζε και λίγο παραπάνω. Άρα το πραγματικό δίλημμα των εργολάβων είναι τι είναι μερικά δεκάδες ίσως και εκατοντάδες δέντρα μπροστά στα υπερκέρδη μας;
Ένας άλλος παράγοντας που επηρεάζει η εμφάνιση του Μετρό στις γειτονιές είναι η αξία των κατοικιών. Και εάν κάποιοι/ες από τους/τις ιδιοκτήτ(ρι)ες τρίβουν τα χέρια τους γιατί το θεωρούν μια καλή ευκαιρία να αυξήσουν τα ενοίκια και να κερδοσκοπήσουν, για τους ενοικιαστές θα επιφέρει είτε μια ακόμα πιο ασφυκτική οικονομική συνθήκη, είτε μια βίαιη εκδίωξη από την περιοχή που ζουν προς αναζήτηση φθηνότερων κατοικιών. Ειδικά για την περιοχή Ζωγράφου-Ιλίσια-Γουδή στην οποία θα φτιαχτούν 3 σταθμοί του Μετρό και έχει την ιδιαιτερότητα του μεγάλου αριθμού μικρών σπιτιών τα οποία φιλοξενούν και έναν μεγάλο αριθμό φοιτητ(ρι)ών, το κόστος διαβίωσης θα μετακυλιστεί στους/στις ίδιους/ες αλλά και στις οικογένειες τους. Αυξάνοντας έτσι ακόμα περισσότερο το κόστος διαβίωσης για τους/τις φοιτητές/τριες από τα κατώτερα οικονομικά στρώματα και με άμεση συνέπεια να αυξάνεται ακόμα περισσότερο ο ταξικός χαρακτήρας των πανεπιστημίων. Ήδη τα ενοίκια με τα διάφορα πολιτικοοικονομικά παιχνίδια που γίνονται γύρω από τις κατοικίες έχουν εκτοξευθεί παντού. Στις γειτονιές μάλιστα που θα διασχίσει η περίφημη γραμμή 4 του Μετρό το μακρινό 2030, τα ενοίκια αυξήθηκαν περαιτέρω. Μια διαδικασία εξευγενισμού από την οποία ωφελημένο βγαίνει το κράτος και οι ιδιοκτήτες, με την οικονομική πίεση να μεταφέρεται ξανά στην κοινωνική βάση.
Η Πανεπιστημιούπολη έχει όμως και ένα διττό ρόλο. Δεν είναι μόνο ένας χώρος που έχει αρκετό πράσινο, αλλά συγκεντρώνει επίσης ένα ετερόκλητο σύνολο φοιτητ(ρι)ών που είτε μένουν στις φοιτητικές εστίες, είτε επισκέπτονται την περιοχή για να παρακολουθήσουν μαθήματα. Ένας πανεπιστημιακός χώρος που είναι διαχρονικά στο κρατικό στόχαστρο λόγω και της πολιτικής του δραστηριότητας. Με κατειλημμένους χώρους, χώρους συνελεύσεων και εκδηλώσεων σε ένα περιβάλλον λίγο πιο “απάγκιο” από τον κρατικό έλεγχο. Οι κρατικοί σχεδιασμοί θέλουν μέσα στις σχολές εκτός των άλλων, πανεπιστημιόμπατσους, κάμερες και ελεγχόμενη είσοδο. Το Μετρό στην πανεπιστημιούπολη θα φέρει μαζί του μπάτσους, κάμερες και ελεγχόμενη είσοδο. Και όλα αυτά λίγα μέτρα από τις πιο κοντινές σχολές όπως το ΜΙΘΕ και η Πληροφορική. Το gentrification άλλωστε, συνήθως έρχεται πακέτο με την καταστολή.
Άρα, όποιος και αν είναι ο πρωταρχικός σκοπός του Μετρό και ειδικά του συγκεκριμένου σταθμού και όποιο πλεονέκτημα και να αναγνωρίζει κάθε άτομο μέσα από το προσωπικό του πρίσμα, το μόνο σίγουρο είναι ότι η νέα γραμμή του μετρό θα φέρει σίγουρα περαιτέρω φτωχοποίηση μέσα από την αύξηση των ενοικίων, περαιτέρω υποβάθμιση του περιβάλλοντος από την κοπή μεγάλου αριθμού δέντρων και φυσικά παραπάνω επιτήρηση και καταστολή στους πανεπιστημιακούς χώρους.
Αναρχική Ομάδα Βραχυκύκλωμα
Jun 22
Καφενείο οικονομικής ενίσχυσης των έγκλειστων μελών του Επαναστατικού Αγώνα Πόλας Ρούπα και Νίκου Μαζιώτη.
Καφενείο οικονομικής ενίσχυσης των έγκλειστων μελών του Επαναστατικού Αγώνα Πόλας Ρούπα και Νίκου Μαζιώτη.
Το καφενείο θα ξεκινήσει μετά τις 22.00 λόγω της διαδήλωσης στην πλατεία Εξαρχείων με αφορμή την ημέρα πανελλαδικής και διεθνούς υποστήριξης των Εξαρχείων.
Mar 20
Κανένας/Καμία μόνος-η απέναντι στην κρατική τρομοκρατία
Τα ξημερώματα της Τρίτης 8/2 λίγες ώρες μετά τον εμπρησμό του “Ιδρύματος Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού” στη Θεσσαλονίκη, οι κρατικοί τρομοκράτες των ΕΚΑΜ και της αντιτρομοκρατικής συλλαμβάνουν σε σπίτι στην Άνω Πόλη τον Θ. Χατζηαγγέλου και την Γ. Βούλγαρη. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας συλλαμβάνουν και τον Π. Καλαϊτζή με αφορμή τη φιλική και συνεργατική σχέση με τον Θ. Χατζηαγγέλου ώστε να κατηγορηθούν σύμφωνα με τον Ν. 187Α για σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης. Ο σύντροφος Θ. Χατζηαγγέλου αναλαμβάνει την ευθύνη του εμπρησμού αλλά και την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής του στην Οργάνωση Αναρχική Δράση. Η συντρόφισσα Γ. Βούλγαρη αναλαμβάνει τον υποστηρικτικό ρόλο στην ενέργεια. Αφού υποβάλλονται σε υποχρεωτική λήψη DNA κατηγορούνται και οι τρεις για ένταξη στην οργάνωση Αναρχική Δράση και διατάσσεται η προφυλάκιση τους.
Σε μια εποχή που οι μορφές κρατικού και κεφαλαιακού ανταγωνισμού σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο κλιμακώνουν την παραγωγή όλων των μορφών εξουσιαστικής βίας, επιχειρείται να καταπνίγει οποιαδήποτε μορφή κοινωνικής αντιβίας και οργάνωσης. Η αντίσταση στην θεσμική τρομοκρατία των αφεντικών οι οποίοι οικοδομούν μεθοδικά την ολοένα και μεγαλύτερη υποτίμηση των ζωών μας έντεχνα παρουσιάζεται ως απειλή για το κοινωνικό σύνολο. Επιβάλλοντας ένα παιχνίδι ανεστραμμένης λογικής, βαφτίζουν τρομοκράτ(ισσ)ες όσες/ους, παρά τα μέσα καταστολής και την φαινομενική παντοδυναμία κράτους και καπιταλισμού, παλεύουν για ένα κόσμο ελεύθερο και ανεξούσιο.
Από τα Βαλκάνια μέχρι την Χιλή και από την Γαλλία μέχρι την Ροζάβα, στεκόμαστε αδιαπραγμάτευτα αλληλέγγυα στο πλευρό όλων των συντρόφ(ισσ)ων που επιλέγουν το δρόμο της όξυνσης του κοινωνικού πολέμου. Πέρα από το κατασκευασμένο δίπολο “αθωότητας-ενοχής” στηρίζουμε όσες / όσους έχουν επιλέξει συνειδητά τη διάχυση της επαναστατικής προοπτικής, τιμώντας παράλληλα την επαναστατική μνήμη.
Δύναμη και αλληλεγγύη στα συντρόφια
Μέχρι το γκρέμισμα της τελευταίας φυλακής
Αναρχική Ομάδα Βραχυκύκλωμα
Mar 19
Καφενείο οικονομικής ενίσχυσης των μελών του Ε. Α. Πόλας Ρούπα & Νίκου Μαζιώτη
Καφενείο οικονομικής ενίσχυσης των έγκλειστων μελών του Επαναστατικού Αγώνα Πόλας Ρούπα και Νίκου Μαζιώτη.
Σάββατο 19-3-2022 στην Κατάληψη της Ανάληψης στον Βύρωνα.
Από τις 20.00 και μετά.Καμία/κανένας μόνη/ος απέναντι στην κρατική τρομοκρατία.
