Ανταπόκριση απ’τη συναυλία αλληλεγγύης & οικον.ενίσχυσης για τα αιχμάλωτα συντρόφια του Επαναστατικού Αγώνα Π.Ρούπα-Ν.Μαζιώτη

Ανταπόκριση από τη συναυλία αλληλεγγύης & οικονομικής ενίσχυσης για τα αιχμάλωτα συντρόφια του Επαναστατικού Αγώνα Πόλα Ρούπα & Νίκο Μαζιώτη (16/9)

Η προγραμματισμένη συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης για τα αιχμάλωτα συντρόφια του Επαναστατικού Αγώνα, το Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου (https://athens.indymedia.org/post/1626398/), εντάσσεται στο συνεχές της αλληλεγγύης μας με σκοπό την αντιμετώπιση των οξυμμένων προβλημάτων του συντρόφου και της συντρόφισσας ως πολιτικών κρατουμένων στα κελιά της δημοκρατίας, αλλά και των νέων δύσκολων συνθηκών που καλείται να αντιμετωπίσει το οικογενειακό τους περιβάλλον.

Η διεξαγωγή του live αλληλεγγύης στον χώρο του Σκοπευτηρίου Καισαριανής ακυρώθηκε μετά από την παρουσία αστυνομικών δυνάμεων στο σημείο και με την εντολή της τοπικής εξουσίας καθώς δεν είχε ζητηθεί η απαιτούμενη «προφορική ή γραπτή άδεια». Εν μέσω κρατικών (φωτιές, πλημμύρες) και κεφαλαιοκρατικών δολοφονιών (δολοφονία Αντώνη Καρυώτη, Κώστα Μανιουδάκη κ.ά.), σε μια στιγμή που η καταστροφή και η λεηλασία της φύσης έχει γιγαντωθεί, οι εξουσιαστές, πιστοί στον δομικό τους ρόλο, προσπαθούν να καταστείλουν κάθε δράση αλληλεγγύης κι αυτοοργάνωσης.

Tο live αλληλεγγύης πραγματοποιήθηκε σε νέο τόπο, στην πανεπιστημιούπολη μπροστά από τις εστίες στην Δ. ΦΕΠΑ (https://athens.indymedia.org/event/91780/), σε κλίμα συντροφικότητας βάσει των αξιακών μας χαρακτηριστικών, με τη συμμετοχή των Ουστ, Κροταλίας, Lost Bodies, Propaganda Collective, Σούκο και Dj Differ. Ακούστηκαν ηχητικά μηνύματα παρέμβασης του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη και της συντρόφισσας Πόλας Ρούπα. Τέλος έγινε αντιφασιστική παρέμβαση με κείμενο και πανό από πρωτοβουλία συντροφισσών/ων, για τα 10 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, καθώς και παρέμβαση με κείμενο και πανό από τη ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη.

Καμία σπιθαμή γης στους εξουσιαστές

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΑΙΧΜΑΛΩΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ, ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ & ΝΙΚΟ ΜΑΖΙΩΤΗ   

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ

Πρωτοβουλία αναρχικών, συντροφισσών/συντρόφων

Φωτό-κείμενο.__Συναυλία_αλληλεγγύης_και_οικ._στήριξης_για_τα_αιχμάλωτα_συντρόφια_του_Ε.Α.16-9-2023

Μια νέα, αλλά γνώριμη μετεκλογική κοινωνική πραγματικότητα

Για ακόμα μια φορά, η δημοκρατία μέσα από τη αναθετική διαδικασία των εκλογών, ζήτησε να επιλέξουμε το προσωπείο των εξουσιαστών. Αυτή τη φορά εις διπλούν. Αν προσπαθήσουμε να κάνουμε έναν αρχικό απολογισμό των προεκλογικών περιόδων, θα δούμε ότι η πρώτη δεν είχε τίποτε πρωτότυπο να προσφέρει. Κομματικά περίπτερα που καταλάμβαναν ακόμα και τον ελάχιστο ελεύθερο χώρο σε πλατείες και πεζοδρόμια πλαισιωμένα από τους/τις αντίστοιχους/ες θλιβερούς/ες θιασώτες, ομιλίες από κονσέρβα, χιλιάδες φυλλάδια υποψηφίων στους δρόμους και άλλα συνήθη προεκλογικά “έθιμα” συνέθεσαν το καθιερωμένο εκλογικό τσίρκο. Η μοναδική ίσως διαφοροποιημένη πρακτική που πρόβαρε η εξουσία, ήταν ότι η καθιερωμένη πίεση για μείωση της εκλογικής αποχής, αυτή τη φορά μεταφέρθηκε και σε δημοφιλείς πλατφόρμες των social media, με προφανή στόχο να εντάξει και τις νεότερες ηλικίες από νωρίς στον δρόμο της εκλογικής αφομοίωσης.

Η δεύτερη προεκλογική περίοδος, πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες πολιτικής νηνεμίας αφού η σιωπηλή αποδοχή της ήττας από την “πρώτη φορά αριστερά” έκανε τις άλλοτε συνθήκες πόλωσης μεταξύ των διαχειριστών της εξουσίας ν΄ ατονήσουν. Και ενώ το εκλογικό αποτέλεσμα και των δύο αναμετρήσεων ήταν βγαλμένο από τις ονειρώξεις των ακολούθων της ‘εναλλακτικής’ alt right δεξιάς, με άνωθεν εντολές από τους κοινοβουλευτικούς ολιγάρχες, οι πανηγυρισμοί δεν ήταν έντονοι, αλλά ταιριαστοί με το μετριοπαθές και μη αλαζονικό προφίλ που έχουν προσπαθήσει να χτίσουν ως διαχειριστές και εκπρόσωποι του τοπικού και διεθνούς κεφαλαίου. Από την άλλη, οι αντιδράσεις όσων ένιωσαν ότι προδόθηκαν από το εκλογικό αποτέλεσμα, κυμαινόντουσαν από μούδιασμα και αγανάκτηση με παράλληλη διάθεση παραίτησης από τα κοινωνικά δρώμενα, μέχρι και τάσεις αφορισμού και εκδικητικότητας. Επιβεβαιώνοντας έτσι, ότι μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας έχει αναθέσει την ζωή και έχει εναποθέσει τις ελπίδες της για βελτίωση της κοινωνικής πραγματικότητας, αποκλειστικά στην εκλογική διαδικασία.

Οι ευμετάβλητοι εκλογικοί συσχετισμοί και οι δυσμετάβλητοι κοινωνικοί σχηματισμοί

Στα έδρανα της αστικής δημοκρατίας παίρνονται αποφάσεις που επηρεάζουν με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους το σύνολο των ατόμων μιας κοινωνίας, ακόμα και όσων απέχουν συνειδητά από τις εκλογικές αυταπάτες. Και αυτό συμβαίνει παρότι οι διαμορφωμένοι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί δεν αποτελούν παρά μια στιγμιαία απεικόνιση των ευμετάβλητων επιλογών ενός κοινωνικού υποσυνόλου, του εκλογικού. Οι εκλογές σαν θεσμός άλλωστε, δεν είχαν ποτέ την πρόθεση να εγκολπώσουν τις κοινωνικές ανάγκες. Στόχος τους είναι να καθρεφτιστεί μέσα από τις κάλπες, ένα βολικό για την εξουσία εκλογικό είδωλο, ικανό να νομιμοποιήσει ηθικά τη συνέχιση του συστήματος εκμετάλλευσης. Για αυτό και θεωρούμε ότι ποτέ τα εκλογικά αποτελέσματα, δεν αποτέλεσαν την ακριβή απεικόνιση των κοινωνικών συσχετισμών μιας και δεν αποτυπώνονται σ’ αυτά οι κινηματικοί συσχετισμοί και οι ευρύτερες τάσεις που λαμβάνουν χώρα εντός της κοινωνίας.

Το ότι ζούμε σε έναν τόπο που ένα σημαντικό, αν όχι το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, κυριαρχείται από ρατσιστικά, θρησκόληπτα, πατριαρχικά, ακροδεξιά ή φασιστικά ένστικτα ή και όλα αυτά μαζί, δεν το καταλάβαμε μετά τις περασμένες εκλογές, το βιώνουμε σε όλες τις καθημερινές πτυχές της ζωής μας. Όπως επίσης γνωρίζουμε ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού έχει “μπολιαστεί” με τη λογική του νοικοκυραίου, που έχει έντονη αλλεργία στο οτιδήποτε διαφορετικό. Και το γνωρίζαμε ακόμα και τις περιόδους που αυτό το κομμάτι της κοινωνίας φαινομενικά δεν είχε τόσο εμφανή εκπροσώπηση στο κοινοβουλευτικό προσκήνιο, όπως την περίοδο της “πρώτη φορά αριστερά”. Το γνωρίζαμε και την εποχή των πλατειών, ακόμα και τις μέρες του Δεκέμβρη, άσχετα αν σε περιόδους όπως η τελευταία, η ένταση των γεγονότων και η υιοθέτηση των πρακτικών του αναρχικού χώρου από περισσότερο κόσμο, μας έκανε να βλέπουμε το αποτύπωμα της σκιάς μας στην κοινωνία και να νομίζουμε ότι είναι το μπόι μας. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια και ιδιαίτερα εντός του πυκνού κινηματικού χρόνου της περιόδου 2008-2015 υπάρχει πληθώρα από απτά παραδείγματα που δείχνουν την αναντιστοιχία της εκλογικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Μ’ ένα διαχρονικά συντηρητικό κοινωνικό σύνολο που δεν ήταν επ’ ουδενί ριζικά διαφορετικό από το σημερινό. Η διαφοροποίηση ήταν ότι πολλές φορές αυτό το σύνολο κλήθηκε να λειτουργήσει κάτω από απότομες συνθήκες κοινωνικού αταβισμού και με εντονότατη την παρουσία του αναρχικού χώρου ως την “μαγιά” πού μετουσίωνε τις κοινωνικές ζυμώσεις σε κοινωνικές εκρήξεις.

Η εκλογική βάση

Το συντηρητικότερο κομμάτι της κοινωνίας αποτελεί και την σημαντικότερη εκλογική πελατεία, που μαζί φυσικά με τα καπιταλιστικά και τα εκκλησιαστικά συμφέροντα, επιβάλει και την ανάλογη πολιτική ατζέντα σε ένα αλληλοτροφοδοτούμενο κύκλο συντήρησης των εθνικοθρησκευτικών προτύπων. Η καταστολή των κινημάτων, η αντιμεταναστευτική πολιτική, ο εναγκαλισμός κράτους-εκκλησιάς είναι λίγα από τα κοινά παραδείγματα αριστερών και δεξιών πολιτικών διαχείρισης που απολαμβάνει να βλέπει να εφαρμόζεται, ένα σημαντικό κομμάτι του εκλογικού και κοινωνικού σώματος. Είναι η λεγόμενη “σιωπηλή πλειοψηφία” που ανάλογα με το ευκαιριακό προσωπικό συμφέρον, το θυμικό και την επιτυχία ή αποτυχία των κομματικών εκστρατειών προσέγγισης, μεταπηδάει σε όλο σχεδόν το εκλογικό φάσμα, αναθέτοντας την ατομική και τη συλλογική της διαχείριση, πότε στη “πρώτη φορά αριστερά” και πότε σε διάφορες εκφάνσεις της δεξιάς.

Οι εκλογικές προτιμήσεις δε διαφοροποιούν όμως το κοινωνικό μοντέλο σχέσεων και οργάνωσης και η προβολή της εικόνας του, μέσω των εκλογικών αποτελεσμάτων είναι στιγμιαία και συγκυριακή. Η προτίμηση του/της ψηφοφόρου μπορεί να διαφοροποιηθεί έντονα κατευθυνόμενη σε πλασματικές εκλογικές επιλογές, ενώ η κοινωνική συνισταμένη έχει σταθερά την πυξίδα της στραμμένη στο συντηρητισμό. Η κανονικοποίηση/αφομοίωση των νέων και παγκοσμίως δημοφιλών συντηρητικών πολιτικών τάσεων από το κοινωνικό σύνολο, απαιτεί χρόνο και κυρίως την οπισθοχώρηση των κινημάτων στο σημαντικότερο κοινωνικό πεδίο, τον δρόμο. Το πόσο ελκυστικός και προσιτός άλλωστε μπορεί να γίνει ο λόγος των ακροδεξιών/φασιστών εξαρτάται και από την ποιοτική και ποσοτική παρουσία του αντιφασιστικού και αντικρατικού λόγου.

Η εκλογική αποχή και η εκλογική απεργία

Ως αναρχικοί/ες αγωνιζόμαστε για την καταστροφή και όχι για την αλλαγή του κοινωνικού συμβολαίου και του κοινωνικού μοντέλου σχέσεων και οργάνωσης και η συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες με οποιονδήποτε τρόπο, μας απομακρύνει από αυτόν τον στόχο. Στη δικιά μας θεώρηση ο δρόμος για την αυτοοργάνωση δεν τέμνεται σε κανένα σημείο με τον εκλογικό δρόμο της ανάθεσης. Για αυτό και όχι απλά απέχουμε, αλλά προτάσσουμε ενεργά την πρακτική της εκλογικής απεργίας.

Στις τελευταίες εκλογές, η αποχή έφτασε σε πρωτοφανή μεταπολιτευτικά επίπεδα. Και ενώ φαινομενικά αυτό το ποσοστό θα μπορούσε να θεωρεί ως μια επιτυχία προς την κατεύθυνση που προτείνουμε, η εκλογική αποχή είναι ένα ευρύτερο απολιτίκ φαινόμενο, στη συντριπτική της πλειοψηφία καθόλα ασύνδετο με την πολιτική στάση της εκλογικής απεργίας. Και αυτό φαίνεται αν κοιτάξουμε και πάλι, πέρα από τον παραμορφωτικό εκλογικό φακό, στο πραγματικό πεδίο, αυτό της κοινωνίας. Κανείς/καμία δε μπορεί άλλωστε να υποστηρίξει ότι κατά προσέγγιση το μισό του εκλογικού σώματος είναι ενάντια στην κοινωνία της ανάθεσης. Η κοινωνία μας είναι αναθετική και αριβιστική με αξίες που απέχουν παρασάγγας από αυτές που διατείνει η εκλογική απεργία.

Η ανάγκη να αναλυθεί η υπάρχουσα κοινωνική συνθήκη ακόμα και μέσα από τα νούμερα της αποχής, μπορεί να οδηγήσει σε λάθος εκτιμήσεις για τη δυναμική που ασκούν οι επιμέρους πολιτικοί χώροι. Το ποσοστό της εκλογικής αποχής δεν μπορεί να είναι μετρήσιμο με όρους εκλογικών αποτελεσμάτων, ούτε να κεφαλαιοποιηθεί από κανένα χώρο. Η αδυναμία αποτύπωσης του ποσοστού της εκλογικής απεργίας και κατά συνέπεια των αποτελεσμάτων μιας αντιεκλογικής καμπάνιας, δεν αφαιρεί σε κανένα βαθμό τη χρησιμότητα της. Στην πλούσια κινηματική ιστορία υπάρχει πληθώρα δράσεων και θεωρήσεων, ακόμα και διαχρονικά επαναλαμβανόμενων, που δεν έχουν ως αυτοσκοπό τα απτά αποτελέσματα στο εδώ και στο τώρα. Άλλωστε, η αποτελεσματικότητα της εκλογικής απεργίας ως πρακτική του αναρχικού χώρου αποδεικνύεται και μέσα από τις ελάχιστες περιπτώσεις που προσωρινά εγκαταλείφθηκε.

Μια άλλη διαστρεβλωμένη ανάγνωση της εκλογικής αποχής είναι ότι τα άτομα που απέχουν, είναι πιο πιθανό να μεταπηδήσουν αργότερα στην συνειδητή εκλογική απεργία. Η ετερογένεια του “αντιεκλογικού σώματος” καθιστά αδύνατη οποιαδήποτε γενίκευση, με τις επιμέρους συγκυριακές ομαδοποιήσεις να μοιάζουν περισσότερο με το εκλογικό σώμα παρά με τον χώρο των κινημάτων.

Η πρακτική της εκλογικής απεργίας έχει τόσες ομοιότητες με τη συγκυριακή εκλογική αποχή, όσες έχουν οι αξίες της αναρχίας με τις αξίες των εξουσιαστών. Στον α/α χώρο ή εκλογική απεργία δεν αποτελεί μια ξεχωριστή καθοριστική στιγμή μέσα στο κοινωνικό χρόνο, αλλά μια ακόμα στιγμή επιβεβαίωσης της συνέπειας των επιλογών μας. Ακριβώς επειδή η αντιεκλογική πρόταση συνοδεύεται από μια συνεχή σταθερή αναρχική δράση. Η έλλειψη εναλλακτικής κοινωνικής πρότασης πέρα από το εκλογικό πλαίσιο που τόσο εκθειάζουν οι εκλογολάγνοι αριστεροί, βρίσκεται δίπλα τους, στις δράσεις που διεξάγονται εντός των απελευθερωμένων εδαφών και στο διαφορετικό μοντέλο αυτοοργάνωσης και λειτουργίας των συλλογικοτήτων. Η αναρχική θεώρηση και παράδοση άλλωστε βρίθει ιδεών και παραδειγμάτων για τις δυνατότητες ενός κοινωνικού μετασχηματισμού μακριά από τις εκλογικές πρακτικές.

Η ήττα της αριστεράς δεν είναι ήττα των κινημάτων

Αν κάτι χαρακτήρισε εντονότερα τα εκλογικά αποτελέσματα είναι η συντριπτική ήττα της “αριστερής” πτέρυγας του καπιταλισμού. Μια ήττα που οι ίδιοι/ίδιες προσπαθούν να την παρουσιάσουν σαν κοινωνική και κινηματική. Διαχρονικά, ένα από τα δημοφιλέστερα προεκλογικά επιχειρήματα των αριστερών είναι “στην τελική όποιες και αν είναι οι διαφωνίες είμαστε καλύτεροι/ες από τους άλλους”, “παίζοντας” το χαρτί του μπαμπούλα της δεξιάς. Αυτή τη φορά όμως, η λογική του μικρότερου κακού δεν απέδωσε εκλογικά, γιατί η πρόσφατη διακυβέρνηση της αριστεράς απέδειξε και στο λιγότερο δύσπιστο εκλογικό ακροατήριο ότι η ουσία της καθημερινότητας καθορίζεται απόλυτα από τις καπιταλιστικές επιταγές που υπηρετεί τυφλά και η αριστερή και η δεξιά πτέρυγα. Σε αυτό που έχουν δίκιο είναι ότι δεν είναι ίδιοι. Αν ήταν ίδιοι δε θα ήταν χρήσιμοι για την διαιώνιση του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Πρέπει να παρουσιάζουν μια πιο φιλική εικόνα και κάποιες φορές να εφαρμόζουν μια περισσότερο φιλοκοινωνική διαχείριση, για να αποτελούν μέσα από τις εκλογές και τον ιδανικό κοινωνικό κυματοθραύστη, ιδιαίτερα κατά την διάρκεια των περιόδων που επικρατούν κοινωνικές αναταραχές. Αυτή η αλληλουχία δεξιάς και αριστερής κυβερνητικής διαχείρισης διασφαλίζει ότι όλα θα κυλήσουν εντός των καθορισμένων εξουσιαστικών ορίων. Ακόμα όμως και στο επίπεδο της ανούσιας εικόνας, όχι μόνο η ντόπια αλλά συνολικά η αριστερά ανά την υφήλιο παραμένει ανίκανη να πείσει ότι μπορεί να είναι μια αξιόπιστη εναλλακτική στην επέλαση της alt right δεξιάς σε όλο τον κόσμο.

Ένα ακόμα δημοφιλές επιχείρημα της αριστεράς είναι ότι “αν δεν υπήρχε τόσο μεγάλη αποχή το εκλογικό αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό”, κατηγορώντας ευθέως την αποχή ως υπεύθυνη για την εκλογική παντοδυναμία της δεξιάς. Το ότι οι ψήφοι της αποχής θεωρούνται απολεσθείσα ιδιοκτησία της αριστεράς δείχνει το επίπεδο ανάλυσης και έλλειψης παντελώς ίχνους αυτοκριτικής. Όπως προαναφέραμε οι “φυλές” της εκλογικής αποχής δεν είναι ούτε ίδιες ούτε μετρήσιμες. Όσον αφορά τη θέση από το δικό μας μετερίζι αυτό της εκλογικής απεργίας, δεν μποϋκοτάρουμε τις εκλογές επειδή δε θέλουμε να “τσαλακωθούμε” ούτε για να έχουμε την δυνατότητα να κάνουμε αφ υψηλού κριτική την επόμενη ημέρα. Η διαφωνία μας με τις εκλογές είναι δομική για αυτό και η συμμετοχή μας δεν εξαρτάται από την εκάστοτε κοινωνική συγκυρία που επικρατεί.

Αν θέλουμε όμως να είμαστε ακριβοδίκαιοι/ες το τελευταίο επιχείρημα των αριστερών συνεχίζει και αναπαράγεται γιατί ένα κομμάτι του “ανταγωνιστικού κινήματος” έχει δώσει με τη στάση του και ορισμένες φορές και με την ψήφο του τα αντίστοιχα δικαιώματα. Οι σχετικά πρόσφατες εκλογές του 2015 ήταν πολύ διδακτικές στο συγκεκριμένο κομμάτι, αφού ακόμα και ομάδες που αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικές επέλεξαν προεκλογικά να ρίξουν συνειδητά τους αντιεκλογικούς τους τόνους. Και στην τωρινή συγκυρία, παρατηρούμε ότι αυτοί/ες που κάποτε αβαντάρανε την “πρώτη φορά αριστερά” μέσω της σιωπής τους, τώρα ψάχνουν παρηγοριά στα κοινοβουλευτικά σφυροδρέπανα.

Ανάμεσα στην καταστολή και την αφομοίωση

Το “ανταγωνιστικό κίνημα” πάντα βρισκόταν στη κρατική μέγγενη του δίπολου καταστολή-αφομοίωση. Και για την ύπαρξη του δίπολου εκτός από την “επάρατη δεξιά”, κομβικός είναι ο ρόλος της αριστεράς σε όλο το εκλογικό της φάσμα (κοινοβουλευτικό και εξωκοινοβουλευτικό). Η περασμένη τετραετία, χαρακτηρίστηκε κυρίως από την αναβάθμιση της κρατικής καταστολής. Χρονικά ακολούθησε την διακυβέρνηση της θεωρητικά περισσότερο “φιλοκινηματικής” σοσιαλδημοκρατίας, η οποία μετά την αφομοίωση ακολούθησε κι αυτή το δρόμο της καταστολής. Τη συγκεκριμένη περίοδο παρατηρήθηκε και η μεγαλύτερη κινηματική και κοινωνική οπισθοχώρηση αφού κοινωνικές και εργασιακές κατακτήσεις απεμπολήστηκαν με ελάχιστη κοινωνική αντίδραση, πολλές καταλήψεις εκκενώθηκαν και ένας μεγάλος αριθμός ατόμων αποχώρησε από τις κινηματικές διαδικασίες.

Η προσπάθεια απορρόφησης των κινημάτων από συστημικούς σχηματισμούς της αριστεράς δεν είναι μια τοπική πατέντα των εξουσιαστών, αλλά μια πάγια διεθνής πρακτική. Ενδεικτικό είναι το πρόσφατο παράδειγμα της Χιλής και οι ομοιότητες της με την ελληνική πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Η εξέγερση που ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2019 στο Σαντιάγκο αντιμετωπίστηκε με ακραία καταστολή από τις καθεστωτικές δυνάμεις του δεξιού τότε προέδρου Πινιέρα. Η αυξανόμενη ένταση της εξέγερσης δεν έλεγε να κοπάσει μέχρι να εμφανιστεί η ακραία ανελεύθερη περίοδος των μέτρων για τον covid. Η κοινωνική δυσφορία ως απόρροια της κρατικής καταστολής οδήγησε στην αντιεξεγερτική διαδικασία των εκλογών, από την οποία νέος πρόεδρος αναδείχθηκε ο αριστερός Μπόριτς. Προβεβλημένο στέλεχος των φοιτητικών διαδηλώσεων στα νιάτα του, που ηγήθηκε του δημοψηφίσματος του 2022 που θα “δικαίωνε” τα κινήματα. Οι ομοιότητες συνεχίζονται, αφού την αφομοίωση και την εκτόνωση της κοινωνικής οργής ακολούθησε η σκληρή καταστολή όσων ατόμων επέλεξαν να συνεχίσουν να μάχονται, με ιδιαίτερα έμφαση στον αναρχικό χώρο που αποτέλεσε και την αιχμή της κοινωνικής εξέγερσης. Η μελλοντική αποτίμηση της περιόδου Μπόριτς θα δείξει εάν θα αποτελέσει όπως και εδώ, μεγαλύτερη οπισθοχώρηση για τον αναρχικό χώρο και συνολικότερα για τα κινήματα, από την περίοδο Πινιέρα.

Οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί δε θα μπορούσαν να έχουν μια μονόπλευρη στρατηγική καταστολής των ακηδεμόνευτων κινημάτων. Και μπορεί οι δυνάμεις της συντήρησης να αποτελούν τον εμφανή εχθρό των κινημάτων, αλλά οι δυνάμεις τις “προόδου” αποτελούν τις αφανείς αντεπαναστατικές δυνάμεις που σκοπός τους είναι η αφομοίωση των εξεγερτικών ιδεών και δράσεων σε αριστερά ρεφορμιστικά μονοπάτια.

Για εμάς η 2η περίοδος της ελληνικής εκδοχής της alt right δεξιάς δεν αποτελεί ούτε λόγο για κατάθλιψη αλλά ούτε και μια μοναδική κινηματική ευκαιρία συσπείρωσης. Και αυτό γιατί δεν ετεροκαθοριζόμαστε από τις εκάστοτε κοινοβουλευτικές ισορροπίες αλλά προσπαθούμε να αναλύουμε την κοινωνική πραγματικότητα με τέτοιο τρόπο ώστε να συνεχίζουμε ν’ αποτελούμε άμμο στα γρανάζια τους. Εκ των πραγμάτων είμαστε μέρος του κοινωνικού συνόλου και δεν απευθυνόμαστε σε αυτό από κάποιο αναρχικό βάθρο, για αυτό και δεν περιμένουμε και δεν επιθυμούμε συνθήκες κοινωνικής “καμένης γης” για να δράσουμε. Εικάζουμε ότι η περίοδος που θα ακολουθήσει μπορεί να διαθέτει λιγότερο καρότο και περισσότερο μαστίγιο, αλλά πάντα οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί θα έχουν για εμάς στο κοινωνικό πεδίο, τη δυνατότητα εφαρμογής που εμείς τους δίνουμε.

Αναρχική Ομάδα Βραχυκύκλωμα

https://vrahikikloma.espivblogs.net

Μια νέα, αλλά γνώριμη μετεκλογική κοινωνική πραγματικότητα

 

Συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης για τα αιχμάλωτα συντρόφια του Επαναστατικού Αγώνα Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη.

ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΙΧΜΑΛΩΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ ΚΑΙ ΝΙΚΟ ΜΑΖΙΩΤΗ

ΣΑΒΒΑΤΟ 16 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ, ΣΚΟΠΕΥΤΗΡΙΟ* ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ, 20:00

Ως Πρωτοβουλία αναρχικών, συντροφισσών-συντρόφων (από πολιτικές ομάδες, στέκια, καταλήψεις, συνελεύσεις γειτονιών και αλληλέγγυων στον Επαναστατικό Αγώνα) ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των συντρόφων Π. Ρούπα και Ν. Μαζιώτη για οικονομική στήριξη και αλληλεγγύη, οργανώσαμε καμπάνια αλληλεγγύης και οικονομικής στήριξης με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους (εκδηλώσεις, συναυλίες, bar οικονομικής ενίσχυσης, πολιτικά καφενεία, ρεμπέτικα γλέντια, ηθική και υλική στήριξη κλπ). Σε συνέχεια αυτής της καμπάνιας, διοργανώνουμε συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής στήριξης για τα αιχμάλωτα συντρόφια του Επαναστατικού Αγώνα. Η αυτοοργανωμένη αυτή συναυλία που θα γίνει το Σάββατο 16/9 στο Σκοπευτήριο Καισαριανής (20:00 μμ), είναι μια ακόμα κίνηση αλληλεγγύης για να αντιμετωπιστούν τα οξυμένα προβλήματα των πολιτικών κρατουμένων και των νέων δύσκολων συνθηκών που καλείται να αντιμετωπίσει το οικογενειακό τους περιβάλλον.

Οι σύντροφοι βρίσκονται αιχμάλωτοι στα κελιά της δημοκρατίας τους εκτίοντας 20ετή ποινή κάθειρξης. Ο συν. Μαζιώτης έχει εκτίσει 12 χρόνια μικτά και έχει συμπληρώσει το όριο των 3/5 της ποινής του (σύμφωνα με τους νόμους τους), ενώ από τον Γενάρη του 2022 δικαιούται να αποφυλακιστεί με όρους. Το κράτος τον κρατά δέσμιο απορρίπτοντας 4 φορές το αίτημά του με προσχηματικές αιτιάσεις και ήδη εκκρεμεί νέο αίτημά του για υφ’ όρον αποφυλάκιση. Η συν/σσα Πόλα Ρούπα βρίσκεται σε αναμονή του 1ου αιτήματός της για υφ’ όρον αποφυλάκιση. Οι σύντροφοι όσο παραμένουν αιχμάλωτοι τόσο περισσότερο οι δυσκολίες που έχουν να αντιμετωπίσουν οξύνονται.

Ακολουθεί μικρό απόσπασμα από κείμενα των συντρόφων:

“Είμαστε 2 φυλακισμένοι-πολιτικοί κρατούμενοι, μέλη της ένοπλης αναρχικής οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας που έδρασε στο διάστημα 2003-2017 και ανέλαβε την ευθύνη για 18 ενέργειες-επιθέσεις εναντίον στόχων του πολιτικού και οικονομικού καθεστώτος, του κράτους και του κεφαλαίου. Έχουμε υπερασπιστεί τον στόχο της Κοινωνικής Επανάστασης για την ανατροπή του οικονομικού-πολιτικού συστήματος εξουσίας και την αντικατάστασή του από μια ακρατική-αταξική κοινωνική οργάνωση που θα βασίζεται σε μια συνομοσπονδία κοινοτήτων (κομμούνων). (…) Μετά από 8 μακροχρόνιες δίκες (4 δίκες σε πρώτο βαθμό και 4 εφετεία) και για τις 18 ενέργειες του Επαναστατικού Αγώνα, έχουμε καταδικαστεί σε πολλές δεκάδες χρόνια τα οποία συγχωνεύονται και εκτίονται τα 20 χρόνια. (…) έχουμε αφιερώσει τη ζωή μας στον αγώνα εναντίον του κράτους και του κεφαλαίου, στον αγώνα για την Επανάσταση και έχουμε πληρώσει και εξακολουθούμε να πληρώνουμε ένα σκληρό τίμημα – όπως άλλωστε το αναμέναμε- όταν κάναμε τις επιλογές μας. (…) Η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια, η αμοιβαιότητα είναι οι βασικές αρχές των επαναστατικών κινημάτων και της κοινωνίας που θέλουμε να δημιουργήσουμε στη θέση του κράτους και του κεφαλαίου.”

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΑΙΧΜΑΛΩΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΥ Ε.Α., ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ ΚΑΙ ΝΙΚΟ ΜΑΖΙΩΤΗ

Πρωτοβουλία αναρχικών, συντροφισσών/συντρόφων

* Θα υπάρχει τηλεφωνική επικοινωνία με τους αιχμάλωτους συντρόφους, ενώ στον χώρο θα υπάρχουν βιβλία και κείμενα του Ε.Α.

** Άτομα που εμπλέκονται με κακοποιητικές/σεξιστικές/παραβιαστικές συμπεριφορές, αξιακά δεν έχουν θέση στη συναυλία.

* Συναυλία στο μνημείο Σκοπευτηρίου Καισαριανής

λεωφορείο 214: στάση 8η ΦΟΡΜΙΩΝΟΣ

λεωφορείο 224: στάση 8η ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ

τρόλλευ 11 (ολονύχτιo): στάση ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ

κοντινότερο μετρό: Στ. ΕυαγγελισμούΣΥΝΑΥΛΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΙΧΜΑΛΩΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ ΚΑΙ ΝΙΚΟ ΜΑΖΙΩΤΗ

Ενάντια στα δάση συμφερόντων της Αττικό Μετρό

Ενάντια στα δάση συμφερόντων της Αττικό Μετρό

H Αττικό Μετρό μέσα στον Αύγουστο, με την πανεπιστημιακή κοινότητα απούσα, περιέφραξε με λαμαρίνες μια μεγάλη έκταση εντός του δάσους της Πανεπιστημιούπολης για την κατασκευή του ομώνυμου σταθμού. Η έκταση αυτή περιλαμβάνει έναν μεγάλο αριθμό από μεγάλα δέντρα (κυρίως πεύκα και ευκαλύπτους) που θα κοπούν, όπως έγινε  και για να κατασκευαστούν και οι έξοδοι των σταθμών, αλλάζοντας για πάντα τη φύση της συγκεκριμένης περιοχής.

Την ώρα που οι φωτιές της καπιταλιστικής ανάπτυξης κατατρώνε τον δασικό  πλούτο για να δημιουργήσουν νέα πεδία κερδοφορίας, κράτος και κεφάλαιο με κάθε τους επιλογή δείχνουν την διάθεση λεηλασίας ακόμα και της τελευταίας σπιθαμής δάσους. Ανεμογεννήτριες εμφανίζονται σε όλα τα βουνά που είχανε καεί τα προηγούμενα χρόνια (Γεράνια, Ελικώνας, Εύβοια, κ.α.). Εγκαταστάσεις φωτοβολταϊκών αδειοδοτούνται σε πλαγιές και κάμπους που το κράτος “αδυνατεί” να κατασβέσει τις φωτιές (π.χ. Βόλος). Ξενοδοχειακές μονάδες εγκρίνονται σε παραθαλάσσιες τουριστικές περιοχές που οι φωτιές αφήνονται να καίνε για μέρες (π.χ. Ρόδος, Κέρκυρα). Σε κάποιες περιπτώσεις είναι τέτοια η έκταση της καταστροφής, δίνοντας έτσι την δυνατότητα λεηλασίας για τους εξουσιαστές, ώστε  όλα τα παραπάνω μπορούν να χωρέσουν σε μια ενιαία καμένη περιοχή (π.χ. Εύβοια).

Η Αττική είναι μια περιοχή που κάθε καλοκαίρι χάνει ένα κομμάτι του φυτικού και ζωικού της πλούτου. Πάρνηθα, Πεντέλη, Υμηττός, όρος Πατέρα, Σαρωνίδα, ΒΑ Αττική έχουν καεί από τουλάχιστον μια φορά τα τελευταία χρόνια και στα καμένα έχουν φυτρώσει οικισμοί και ανεμογεννήτριες, εκτοπίζοντας ανθρώπινες και μη ζωές και υποβαθμίζοντας την ποιότητα ζωής στην μητρόπολη. Το τελευταίο ανάχωμα για μια ελάχιστα καλύτερη ποιότητα ζωής στην πόλη είναι η ποσότητα και η κατανομή του αστικού πρασίνου. Το κράτος έδειξε ότι έχει συνέχεια και στη διαχείριση του πρασίνου της Αθήνας, αφού ανεξαρτήτως κυβέρνησης, οι συνολικές εκτάσεις του μειώνονται όλο και περισσότερο. Τα τελευταία χρόνια, Μητσοτάκης, Μπακογιάννης και λοιποί συγγενείς και φίλοι είναι σαν να έχουν κηρύξει τον πόλεμο στα εναπομείναντα δέντρα της Αθήνας. Μέχρι και το πολυδιαφημιζόμενο μητροπολιτικό πάρκο του Ελληνικού που θα άλλαζε την μορφή της πρωτεύουσας κάνοντας την περιβαλλοντικά φιλικότερη, κατέληξε real estate του Λάτση και το δημόσιο πράσινο, ιδιωτικοί κήποι για πολυτελείς κατοικίες.

Για τις ήδη υπάρχουσες εκτάσεις πρασίνου του αστικού ιστού, οι εξουσιαστές έχουν εφεύρει τον όρο της ανάπλασης, που στην πραγματικότητα εμπεριέχει τις πρακτικές της καταστολής και της κερδοφορίας. Σε αυτήν την κατηγορία εντάσσονται και ο λόφος του Στρέφη, το πάρκο Δρακοπούλου και η πλατεία Εξαρχείων για τα οποία το αυτοοργανωμένο κίνημα παλεύει ενάντια στις αδηφάγες ορέξεις κερδοφορίας και εξευγενισμού τόσο των  δήμων όσο και του κράτους συνολικότερα.  Ακόμα και τα δέντρα που βρίσκονται στις άκρες των δρόμων στην καλύτερη είναι παρατημένα είτε ακόμα χειρότερα κλαδεύονται από εργολαβικές εταιρείες με ολέθρια αποτελέσματα για τα ίδια.

Το μετρό αποτελεί το πλέον λαοφιλές μέσο μεταφοράς. Κυρίως επειδή έχει συνδυαστεί με την μείωση του χρόνου μετακίνησης. Η αρνητική πλευρά των επιπτώσεων της παρουσίας του μετρό στις γειτονιές έχει αναλυθεί σε παλαιότερο μας κείμενο https://athens.indymedia.org/post/1619508/. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι η κοινοπραξία ΑΒΑΞ – GHELLA – ALSTOM που έχει αναλάβει την κατασκευή της γραμμής 4 του μετρό δεν ξεφεύγει από την καπιταλιστική-μεγαλοεργολαβική λογική της μεγιστοποίησης του κέρδους με κάθε τρόπο. Η γραμμή 4 του μετρό διασχίζει πολυπληθείς γειτονιές με ελάχιστο διαθέσιμο πράσινο, που όμως είναι ζωτικό για την υγεία και την ψυχολογία των κατοίκων. Σε κάποιες περιπτώσεις, οι σταθμοί επιλέγεται να κατασκευαστούν σε σημεία που απαιτείται  η κοπή μεγάλου αριθμού δέντρων μόνο και μόνο για να μεγιστοποιηθούν τα είδη τεράστια κέρδη της εταιρείας.

Η ιστορία της χωροθέτησης του σταθμού Ευαγγελισμός και των ενστάσεων που έχουν ακολουθήσει, είναι χαρακτηριστική της διαχρονικής λογικής των εταιρειών που λειτουργούν ως “κράτος εν κράτει”. Εν ολίγοις, ο σταθμός του μέτρου ήταν προγραμματισμένος να γίνει εντός του πάρκου Ριζάρη κόβοντας περίπου 300 μεγάλα δέντρα. Ένας άλλος εκπρόσωπος του εγχώριου κεφαλαίου, ο εφοπλιστής Ν. Πατέρας για δικούς του λόγους, ζήτησε τη διατήρηση του πάρκου και τη μεταφορά του σταθμού 70 μέτρα βορειότερα όπου δε χρειαζόταν να κοπούν τα δέντρα για να κατασκευαστεί ο σταθμός. Η εταιρεία μετά από την προσφυγή του εφοπλιστή στο ΣτΕ ζήτησε επιπλέον 50 εκατομμύρια από την ελληνική κυβέρνηση για να μεταφερθεί ο σταθμός χωρίς να αλλάξει ούτε το μέγεθος ούτε καν να διαφοροποιεί η ίδια η κατασκευή. Είμαστε σίγουροι/ες ότι αυτό το σινάφι που αποτελείται από γνήσιους εκπροσώπους του κατασκευαστικού και εφοπλιστικού κεφαλαίου, από την κυβέρνηση των εμπρηστών και το ύψιστο θεσμικό όργανο νομιμοποίησης της αδικίας, θα βρουν μια λύση που θα καλύπτει τα οικονομικά και προσωπικά συμφέροντα όλων τους.

Για την κατασκευή του μετρό στο σταθμό Πανεπιστημιούπολη θα πρέπει να κοπούν περισσότερα από τα δέντρα που επιχειρεί η εταιρεία να κόψει στο πάρκο Ριζάρη. Επίσης, λόγω της φύσης του χώρου θα υποβαθμιστεί και ίσως κοπεί και ένα ακόμα μεγαλύτερο μέρος του δάσους για άλλες παράπλευρες δραστηριότητες που σχετίζονται με την ύπαρξη του σταθμού του μετρό. Η εναλλακτική και πάλι θα ήταν η μεταφορά του σταθμού  μόλις 150μ. ΒΔ οπού δεν υπάρχει δάσος άλλα άφθονος χώρος με χαμηλή βλάστηση.

Στην τσιμεντούπολη που ζούμε και με ένα κράτος εμπρηστή που βλέπει κάθε δάσος μικρό ή μεγάλο σαν μια ακόμα ευκαιρία κερδοφορίας, η υπεράσπιση ακόμα και του τελευταίου δέντρου γίνεται επιτακτική ανάγκη. Κυβέρνηση, τοπική αυτοδιοίκηση και πρυτανικές αρχές αποτελούν επιμέρους συνισταμένες που ελέγχονται από τα ίδια κέντρα εξουσίας για αυτό και έχουν το ίδιο μερίδιο ευθύνης. Και επειδή το δάσος της πανεπιστημιούπολης δεν βρίσκεται απέναντι από εφοπλιστικά γραφεία που έχουν άμεση πρόσβαση στα κέντρα αποφάσεων και παράλληλα διάθεση να ξεπλύνουν τα δικά τους περιβαλλοντικά και όχι μόνο εγκλήματα, η μοναδική ευκαιρία του δάσους είναι η άμεση κινητοποίηση ενάντια σε μια ακόμα προσπάθεια λεηλασίας.

Υ.Γ. Οι τέσσερις φωτογραφίες είναι από την τωρινή περίφραξη για το σταθμό και η μια είναι από το χώρο που έχει δεσμευτεί εδώ και ένα χρόνο για την κατασκευή μιας από τις δυο εξόδους, με αποτέλεσμα την κοπή όλων των δέντρων εντός του.

Μακριά από αυτόκλητους σωτήρες και θεσμικές οδούς,  να υπερασπιστούμε τους ελάχιστους πνεύμονες πρασίνου που μας έχουν απομείνει.

Αναρχική Ομάδα Βραχυκύκλωμα

 

Ενάντια στα δάση συμφερόντων της Αττικό Μετρό

Αντιεκλογικές δράσεις του συντονισμού αναρχικών συλλογικοτήτων ενάντια στις εκλογές

Αντιεκλογικές δράσεις

Πέμπτη 1/6 στις 19:00: Συγκέντρωση – Μικροφωνική  στην Πλατεία Μερκούρη στα Πετράλωνα.

Πέμπτη 8/6 στις 19.00: Συγκέντρωση και μικροφωνική πλατεία Δημοκρατίας – μετρό Περιστερίου.

Τετάρτη 21/6 στις 19.30: Αντιεκλογική πορεία από γενικό κρατικό Νίκαιας

Σάββατο 24/06 στις 12:00: Αντιεκλογική συγκέντρωση-μικροφωνική στο ;Άλσος Παγκράτίου

ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

Ενάντια στο νέο ψευτοδίλημμα περί “ισχυρής κυβέρνησης” ή “ισχυρής αντιπολίτευσης”, ενάντια στους κομματικούς τακτικισμούς και τους υπολογισμούς ποσοστών, αυτοδυναμιών και αριθμών εδρών, απαντάμε:

Καμιά ανακωχή με τους δεξιούς και αριστερούς εκμεταλλευτές και καταπιεστές μας.Καμιά εξουσιοδότηση σε όσους καταδυναστεύουν τις ζωές μας.

Να θρυμματίσουμε τη βιτρίνα της “νέας κανονικότητας”.

Αρνούμαστε να αναθέσουμε τις αποφάσεις που αφορούν στις ζωές μας σε οποιονδήποτε ειδικό της πολιτικής ή τεχνοκράτη.

Δημιουργούμε στο εδώ και τώρα ομάδες, συλλογικότητες, κοινότητες αγώνα στη βάση ανεξούσιων σχέσεων ελευθερίας, ισοτιμίας και αλληλεγγύης, σε κάθε πεδίο της καθημερινότητάς μας.

Συγκρουόμαστε με κάθε διαχειριστή του συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης, για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.

Ενεργητική αποχή

Αγώνας για την καταστροφή του κράτους, του κεφαλαίου και κάθε εξουσιαστικής σχέσης.

Συντονισμός αναρχικών συλλογικοτήτων ενάντια στις εκλογές

Αντιεκλογικές δράσεις του συντονισμού αναρχικών συλλογικοτήτων ενάντια στις εκλογές

Αντιεκλογικές δράσεις

Σάββατο 6 Μαΐου στις 12.00: Συγκέντρωση- μικροφωνική στην Πλατεία Ελευθερίας στον Κορυδαλλό.

Παρασκευή 12  Μαΐου στις 19.00 : Αντιεκλογική μοτοπορεία από το Αρχαιολογικό μουσέιο.

Κυριακή 14 Μαΐου στις 12.00: Συγκέντρωση-μικροφωνική στο κέντρο του πάρκου Τρίτση (σιντριβάνι).

Πέμπτη 18 Μαΐου στις 18.00: Συγκέντρωση-μικροφωνική στα προπύλαια.

Σάββατο 20 Μαΐου στις 12.00: Συγκέντρωση στην κεντρική αγορά της Κυψέλης (Φ. Νέγρη) και πόρεια.

ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

Οι αλλεπάλληλες συστημικές κρίσεις και οι επιβαλλόμενες «καταστάσεις έκτακτης ανάγκης» που τις συνοδεύουν ως μέσο διαχείρισής τους και εξέλιξης της κρατικής – καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης θεμελιώνονται πάνω στη διαρκή εξαθλίωσή μας. Το κράτος και το κεφάλαιο, προκειμένου να διατηρήσουν την κυριαρχία και την κερδοφορία τους, περνούν από την υποτίμηση των ζωών μας στην πλήρη απαξίωσή τους, όπως έγινε προφανές μετά την πρόσφατη δολοφονία στα Τέμπη.

Όλα τα κόμματα προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία προς όφελός τους. Προβάλλουν την εκλογική διαδικασία ως τη μοναδική επιλογή για την επιβίωση και βελτίωση του επιπέδου της ζωής μας. Μας καλούν να επιλέξουμε μέσα σε ένα προκαθορισμένο πλαίσιο που θέτουν και βολεύει μόνο τους ίδιους και τη διαιώνιση του καθεστώτος που υπηρετούν. Οι επίδοξοι «σωτήρες» μας στοχεύουν στην καταστολή ή/και στην αφομοίωση κάθε αντίστασης, στη διοχέτευση της κοινωνικής οργής σε ακίνδυνα εκλογικά μονοπάτια ανάθεσης και ενσωμάτωσης που εν τέλει οδηγούν στην ενδυνάμωση του συστήματος κυριαρχίας.

Αρνούμαστε να αναθέσουμε τις αποφάσεις που αφορούν στις ζωές μας σε οποιονδήποτε ειδικό της πολιτικής ή τεχνοκράτη.

Δημιουργούμε στο εδώ και τώρα ομάδες, συλλογικότητες, κοινότητες αγώνα στη βάση ανεξούσιων σχέσεων ελευθερίας, ισοτιμίας και αλληλεγγύης, σε κάθε πεδίο της καθημερινότητάς μας.

Συγκρουόμαστε με κάθε διαχειριστή του συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης, για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.

ενεργητική αποχή

αγώνας για την καταστροφή του κράτους, του κεφαλαίου

και κάθε εξουσιαστικής σχέσης

Συντονισμός αναρχικών συλλογικοτήτων ενάντια στις εκλογές

 

Αντιεκλογικό κείμενο

ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Κείμενο που γράφτηκε το Μάιο του 2019 για τις τότε εκλογές και αναδημοσιεύτηκε για τις εκλογές Μαΐου και Ιουνίου του 2023

Τι έχει αλλάξει ανά τους αιώνες; Η εξουσία μετεξελίχθηκε και “εκμοντερνίστηκε”, με τους φορείς να αλλάζουν ονόματα όχι κανόνες. Οι προύχοντες έγιναν αιρετοί, οι αγαθοεργίες προς τον λαό κοινωνικά επιδόματα και ο βασιλικός στρατός σώματα ασφαλείας. Έχει βελτιωθεί η ποιότητα ζωής; Σε ένα κομμάτι της ναι, κυρίως γιατί το έχει επιτρέψει η τεχνολογία και η επιστήμη. Αυτό που έχει παραμείνει ίδιο είναι η συσσώρευση πλούτου στα χέρια των λίγων κάτι το οποίο φυσικά έχει γιγαντωθεί με το πέρασμα των χρόνων. Σχήμα οξύμωρο αν σκεφτεί κανείς τι πρεσβεύει η δημοκρατία, “την βούληση της πλειοψηφίας, του λαού κ.λ.π.”.

Η ίδια η θεωρία της κυριαρχίας του λαού εμπεριέχει την ίδια της την άρνηση. Αν ο λαός ήταν πράγματι κυρίαρχος δεν θα υπήρχαν πλέον ούτε κυβερνώντες ούτε κυβερνώμενοι, οι κυρίαρχοι θα είχαν εξαφανιστεί, και το Κράτος δεν θα είχε λόγο ύπαρξης.

Ειδικά στον ελλαδικό χώρο το κράτος και η δημοκρατία μας έχουν ταΐσει απλόχερα καταστολή, φτώχεια και το παραμύθι του έθνους. Και όπως κάθε “καλό” κράτος προσπαθεί να κρατάει τα σύνορα του “τακτοποιημένα και καθαρά” και τους υπήκοος του σε καταστολή μέσω της θρησκείας, των ΜΜΕ και του φόβου. Για να επιτευχθεί όμως ο εκ φύσεως εξουσιαστικός ρόλος του κράτους χρειάζεται και η δημοκρατία, με σκοπό την διατήρηση της κοινωνικής πυραμίδας, όπως έκανε και κάθε πολίτευμα πριν από αυτήν. Η δική μας επιλογή είναι να βρεθούμε στο δρόμο για να την ανατρέψουμε. Με ποιον τρόπο; Σίγουρα όχι με τις εκλογές.

Σε κάθε επαφή με το εκλογικό σώμα διαφαίνεται πόσο ριζωμένη είναι η λυσσασμένη υπεράσπιση της συμμετοχής του στην εκλογική διαδικασία. Για τον ψηφοφόρο είναι η “πεμπτουσία” της δημοκρατίας, για μας το colpo grosso του συστήματος και η συναίνεση στην εθελοδουλία. Μετά το πέρας όμως της εκλογικής φιέστας με τα χαμόγελα, τις εκδηλώσεις και τη συνεχόμενη πλύση εγκεφάλου με χαρούμενα σποτάκια γεμάτα ελπίδα, δεν αργεί να έρθει η στιγμή που πέφτουν οι μάσκες.

Η δημοκρατία στην διαδρομή της στην ιστορία κατάφερε να κρύψει μέσα στην “αγκαλιά” της δικτάτορες όπως ο Χίτλερ, να συνεργαστεί με τα σκληρότερα νεοφιλελεύθερα μοντέλα για την υποτίμηση των ζωών μας, να χρησιμοποιήσει τη φύση σαν πηγή πρώτων υλών και να εξελίξει τις μεθόδους παρακολούθησης, καταστολής και φυλάκισης.

Κανένα κλουβί όμως δεν δύναται να κρατήσει για πάντα τον φυλακισμένο, εκτός εάν ο ίδιος το επιλέξει για σπίτι του. Η δημοκρατία έχει επιβιώσει μέσα στους αιώνες γιατί είναι το μοναδικό πολίτευμα το οποίο στηρίζουν και οι εξουσιαστές και μεγάλη μερίδα των εξουσιαζόμενων. Ο μηχανισμός της χειραγώγησης ένας και απλός. Τετράχρονη απάθεια σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας και ανάθεση-παραίτηση, μέσω της ψήφου στον αντιπρόσωπο. Μια “σταυρωμένη” εξουσιοδότηση για συνέχιση της καταπίεσης, της κοινωνικής αδικίας και της υποταγής με εκτόνωση της όποιας κοινωνικής οργής στο βωμό της ψευδαίσθησης της συμμετοχής.

Ως αναρχικά όντα πιστεύουμε στην αυτοδιάθεση της κοινωνίας. Με όπλα μας την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση. Η σύγκρουση με τους εξουσιαστικούς και ιεραρχικούς μηχανισμούς προϋποθέτει ανάληψη των ευθυνών μας και απόρριψη της μεσολάβησης και της ιεραρχίας. Η όποια συμμετοχή μας στο εκλογικό τσίρκο αποτελεί την άνευ όρων νίκη των καταπιεστών και την ψυχολογικοποίηση της ήττας μέσω της παραίτησης από την ελεύθερη ατομική και συλλογική βούληση.

Δεν συμμετέχουμε, δεν συναινούμε στην επιλογή των αλυσίδων μας. Δεν οραματιζόμαστε ψηφοθηρικές κοινωνίες με απαθείς ανθρώπους και γεμάτες κάλπες. Οραματιζόμαστε ελεύθερους ανθρώπους να ξεπηδούν από γκρεμισμένες Βαστίλες.

Μάιος 2023

Hip hop live για ιατρικά έξοδα

Ενάντια σε κάθε προσπάθεια επιβολής και ηγεμονίας-Πολιτική τοποθέτηση για τα γεγονότα της 1ης απολογιστικής του Athens Indymedia

Το Athens Indymedia (ΑΙ) αποτελεί εδώ και αρκετά χρόνια το σημαντικότερο και πλέον εγνωσμένο εργαλείο διάχυσης του α/α λόγου. Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του, έχει φιλοξενήσει τον πολιτικό λόγο ομάδων, συλλογικοτήτων και ατομικοτήτων, καλέσματα, ενημερώσεις για τα α/α τεκταινόμενα σε τοπικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο, επαφές με μαχητικά κομμάτια από όλον τον κόσμο, ανταποκρίσεις και αναλήψεις ευθύνης. Και όλα αυτά καθώς και πολλά άλλα, σε ένα πλαίσιο ασφάλειας και ανωνυμίας. Εν ολίγοις, η όποια πολιτική συγγένεια, σύγκλιση ή κριτική μεταξύ των συλλογικοτήτων, ειδικά όταν η φυσική διάδραση είναι δύσκολη, έχει καταστεί ευκολότερα εφικτή και πιο ολοκληρωμένη, μέσα από την πλατφόρμα του ΑΙ. Η οικουμενικότητα και η αποδοχή του (κάτι που φαίνεται από τη σχεδόν καθολική συμμετοχή με αναρτήσεις των συλλογικοτήτων σε αυτό), καθιστά το AI αναγκαίο για τον α/α χώρο.

Το AI όπως και όλα τα κινηματικά μέσα είναι και ένα μέσο ζωντανό, με λάθη και παραλείψεις όπως κάνουμε όλοι/ες μας, ένα μέσο στο οποίο καθεμία και καθένας που παλεύει για έναν κόσμο ελεύθερο και ανεξούσιο στο εδώ και τώρα, βλέπει ένα δικό του κομμάτι. Κάτι παραπάνω δηλαδή από μια πλατφόρμα δημοσίευσης, για αυτό και σύμφωνα με τη θεώρηση μας πρέπει να απολογίζει στον α/α χώρο, αλλά και να στηρίζεται και να υπερασπίζεται από αυτόν, λειτουργώντας σαν ένα συλλογικό όργανο του.

Η Δ.Ο. του AI είναι η συλλογικότητα που έχει επωμιστεί την ευθύνη της απρόσκοπτης  λειτουργίας του μέσου. Ένα σύνολο συντροφ(ισσ)ών με καίριο πολιτικό ρόλο στην έμπρακτη στήριξη στον τομέα της αντιπληροφόρησης, που δεν αποτελούν όμως μια πολιτική ομάδα. Παρόλα αυτά, κάποιες φορές η Δ.Ο. καλείται να κάνει επιλογές πέρα από τις προφανείς, ερμηνεύοντας το πλαίσιο της πολιτικής δημοσίευσης. Μια ευθύνη που θεωρούμε ότι δε θα έπρεπε να αναλογεί αποκλειστικά στη Δ.Ο και ο καλύτερος τρόπος ώστε η πολιτική δημοσίευσης να επιδέχεται όσο το δυνατόν λιγότερων (παρ)ερμηνειών, είναι η μαζική συμμετοχή των α/α συλλογικοτήτων και ατομικοτήτων στις απολογιστικές συνελεύσεις και η συνδιαμόρφωση ενός πλαισίου διατήρησης/διόρθωσης/αλλαγής της πολιτικής δημοσίευσης. Με αυτόν τον τρόπο, η πολιτική ευθύνη των δημοσιεύσεων μπορεί να μετατοπιστεί από τη Δ.Ο. και να γίνει συλλογικό κτήμα του α/α κινήματος.

Η εξέλιξη των διαδικασιών και η βελτίωση των τρόπων που συνδιαμορφώνουμε, μπορεί να ξεκινήσει από διαφορετικές αφετηρίες. Το κομβικό όμως είναι η όποια διαφωνία να κατατίθεται σαν τοποθέτηση, στο πλαίσιο ενός αυτοοργανωμένου διαλόγου. Αυτή η διαδικασία δεν είναι ένα γραφειοκρατικό μοτίβο που διαφυλάσσουμε σαν ιερή αγελάδα του α/α χώρου. Είναι μια κατάκτηση σε διαπροσωπικό και συλλογικό επίπεδο, όπου μέσα σ’ ένα συντροφικό πλαίσιο, επιβεβαιώνεται ένας κοινά κατεκτημένος αξιακός κώδικας συμπεριφοράς και λειτουργίας.

Στην 1η απολογιστική του AI, ο Ρουβίκωνας  είχε την επιλογή να τοποθετηθεί σε μια ανοιχτά καλεσμένη διαδικασία και να θέσει στην κρίση των ατομικοτήτων και των συλλογικοτήτων το ζήτημα της πολιτικής δημοσίευσης και το αν έπρεπε να κατέβει μια συγκεκριμένη δημοσίευση. Όπως ακριβώς αρμόζει σε μια ανοιχτή, αυτοοργανωμένη πολιτική διαδικασία. Έτσι ώστε όλοι/ες να έχουν μια σφαιρική άποψη για τους λόγους που ο Ρουβίκωνας ζητάει την απόσυρση της συγκριμένης δημοσίευσης. Να ξεκαθαρίσουμε ότι κανένα αναρχικό υποκείμενο που παρίσταται σε μια συνέλευση δεν οφείλει να γνωρίζει τα μισόλογα και τις καφενειακές συζητήσεις. Οι συνελεύσεις είναι το πεδίο κατάθεσης, ενημέρωσης και κρίσης των θέσεων στην κουλτούρα της αυτοοργάνωσης.

Αντί για όλα τα παραπάνω, ο Ρουβίκωνας, επέλεξε έναν άλλο δρόμο. Της εισβολής σε μια ανοιχτά καλεσμένη διαδικασία του α/α χώρου, σε μια προσπάθεια να επιβάλει στο μέσο και στα άτομα που συμμετείχαν σε αυτήν τη διαδικασία, την πειθάρχηση στις δικές του αποφάσεις. Η επίθεση αυτή έγινε με όρους ξεκάθαρα αντισυντροφικούς και χαρακτηριστικά που έχουν χρησιμοποιηθεί μόνο απέναντι σε εξουσιαστές. Αναγνωρίζουμε και βλέπουμε με κατανόηση το συναισθηματικό βάρος μιας σχέσης με τραγική κατάληξη, που εμπλέκει δύο μέλη του Ρουβίκωνα τον έναν ως θύμα και την άλλη ως θύτη, αλλά εδώ αρχίζει και τελειώνει και η όποια κατανόηση.

Η προσπάθεια επίδειξης και επιβολής δια της ισχύος, οι απειλές βίας, η αδιακρίτως κατηγοριοποίηση των συντροφ(ισσ)ών στο εχθρικό στρατόπεδο, οι προσπάθειες εκφοβισμού και στοχοποίησης ατόμων, η απόφαση να μην ακουστεί καμία άλλη άποψη μέχρι να αποχωρίσει η συγκεκριμένη ομάδα και όλα τα υπόλοιπα που περιγράφονται λεπτομερώς από το κείμενο της απολογιστικής συνέλευσης https://athens.indymedia.org/post/1623458/, για μας αποτελούν μια επίθεση όχι μόνο στο μέσο και στα άτομα που πλαισίωναν τη διαδικασία, αλλά στις αναρχικές αξίες για τις οποίες αγωνιζόμαστε. Και όταν αναφερόμαστε στις αναρχικές αξίες, δεν κάνουμε επίκληση σε κάτι θολό και νεφελώδες που ξεχειλώνει η συρρικνώνεται ανάλογα με τα πολιτικάντικα γούστα της κάθε ομάδας, συλλογικότητας ή ατομικότητας, αλλά σ’ αυτό ακριβώς το ειδικό αξιακό βάρος που φέρουν οι πράξεις όσων επιλέγουν να είναι ειλικρινείς και συνεπείς πρώτα και κύρια απέναντι στους εαυτούς τους. Για αυτό και όλη αυτή η εξουσιαστική πρακτική με μοναδικό γνώμονα το δίκιο της συλλογικότητας ή της ατομικότητας που “έχει τα μπράτσα”, ήταν, είναι και θα παραμείνει ξένη προς την αντίληψη μας για τη συνδιαμόρφωση και ως τέτοια την απολογίζουμε.

Από τη στιγμή της εισβολής μέχρι και σήμερα έχουν ακουστεί πολλά. Το χειρότερο είναι ότι όσα έχουν ειπωθεί, δεν εμπεριέχουν κανένα ίχνος αυτοκριτικής. Και μπορεί οι δικαιολογίες να είναι ευκολότερες από την αυτοκριτική, αλλά το να κρύβουμε την αλήθεια κάτω από το χαλάκι δεν εμπεριέχει τίποτα το εξελικτικό. Το αφήγημα ότι η συναισθηματική φόρτιση της στιγμής ήταν η αιτία της επίθεσης του Ρουβίκωνα, είναι μια προσπάθεια ξεπλύματος με σαφή στόχευση την επίκληση στο συναίσθημα. Το συναισθηματικό βάρος πράγματι θα μπορούσε να επιφέρει ένταση, αν κάποια άτομα του Ρουβίκωνα ερχόντουσαν να τοποθετηθούν στη διαδικασία και οι τόνοι της συζήτησης ανέβαιναν. Όταν όμως μια οργανωμένη ομάδα περίπου 40 ατόμων εισέρχεται στο αμφιθέατρο με μιλιταριστικά χαρακτηριστικά, μπλοκάρει τις εξόδους, ελέγχει τις γραμμές των εδράνων και αποχωρεί μετά το σχετικό παράγγελμα, η ένταση που θα δημιουργηθεί σίγουρα δεν πηγάζει από την συναισθηματική έξαψη της στιγμής. Είναι αποτέλεσμα μιας προσπάθειας επιβολής, που θεωρούμε ότι έχει οργανωθεί και σχεδιαστεί ως τέτοια μέσα από τις διαδικασίες του Ρουβίκωνα, με συλλογική ευθύνη των μελών του.

Κάθε πολιτικό γεγονός είναι μια ακόμα στιγμή στις προσωπικές και συλλογικές μας πολιτικές διαδρομές, αφήνοντας την αντίστοιχη πολιτική παρακαταθήκη. Ας αναλογιστούμε όλες/οι, απολογίζοντας τα γεγονότα της 1ης απολογιστικής του AI ποια θέλουμε να είναι η πολιτική παρακαταθήκη. Η φοβική σιωπή; Η απουσία πολιτικής θέσης για χάριν μιας φαντασιακής ενότητας του όποιου ανταγωνιστικού κινήματος; Η ωχαδελφιστική προσέγγιση, που ενσωματώνει τη λογική “αυτά γινόντουσαν, γίνονται και θα γίνονται”; Η ανάγνωση ότι όταν κάποια συλλογικότητα θεωρεί ότι έχει δίκιο, μπορεί να μπουκάρει στις διαδικασίες και να προσπαθεί να τρομοκρατεί τα άτομα που συμμετέχουν επιβάλλοντας τη θέση της; Ή η ξεκάθαρη τοποθέτηση για όποια ομάδα διαβεί το Ρουβίκωνα της συντροφικότητας, ότι τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι ανεκτές; Και εν κατακλείδι, ποια θέση είναι πιο συμβατή με τον απώτερο σκοπό μας ως αναρχικά άτομα και συλλογικότητες, που είναι να αποτινάξουμε κάθε μορφής εξουσιαστικές πρακτικές, πόσο μάλλον αυτές που εμπεριέχουν προσπάθειες ενδοκινηματικής επιβολής και ηγεμονίας;

Το συγκεκριμένο γεγονός δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, σε έναν ανεξούσιο κινηματικό ουρανό. Είναι η κορύφωση μικρών και μεγαλύτερων εξουσιαστικών συμπεριφορών για τις οποίες δεν πάρθηκαν ξεκάθαρες θέσεις και εν πολλοίς δεν απολογίστηκαν ποτέ. Και στο παρελθόν αντίστοιχα έχουν “μιλήσει πάλι τα μπράτσα” και η μάτσο κουλτούρα αντί για την αντιπαράθεση μέσω επιχειρημάτων. Πρακτικές που έχουν προσπαθήσει επανειλημμένα να παρουσιαστούν σαν μια κανονικότητα στον α/α χώρο. Και αυτό γιατί ο χώρος μεταξύ άλλων σταδιακά μοιάζει να ξεχνάει ότι το καλύτερο και πιο ακονισμένο όπλο μας είναι το μυαλό μας. Αυτό εξάλλου αποτελεί και κινούμενο στόχο για τους εξουσιαστές. Και αυτό παλεύουμε να μην τους παραδώσουμε.

Ίσως αν τα αξιακά μας αναχώματα είχαν μπει πιο επιτακτικά και σε παλιότερες πρακτικές επιβολής, να μην είχαμε φτάσει σε αυτήν την κλιμάκωση.  Δεν θα θέλαμε όμως η εισβολή του Ρουβίκωνα να είναι αφορμή να κάνουμε μια εν τω βάθει πολιτική ανάλυση σε όσα εμποδίζουν το κίνημα να εξελιχθεί, αν και βλέπουμε σ’ αυτήν να αντανακλώνται άλυτες προβληματικές και προβληματικά εδραιωμένες συμπεριφορές δεκαετιών. Προτιμάμε η ανάλυση αυτή να γίνει με άλλους όρους και από άλλα “μέρη”, όπου θέτοντας πρώτα τους εαυτούς μας σε δημόσια αυτοκριτική, θα μπορέσουμε με όσους /ες μοιραζόμαστε τον ίδιο αξιακό κώδικα ισότιμα και ειλικρινά, να βρούμε τρόπους για να ξεπεράσουμε τις εσωτερικές αντιφάσεις που γεννάει το μακροβιότερο ως τώρα οικονομικό σύστημα, το οποίο καθορίζει τις ζωές μας και να ανοίξουμε συλλογικά περισσότερους δρόμους προς την αναρχία. Άλλωστε, οι πολιτικές συμμαχίες που στηρίζονται στη συγκυρία και στην αλληλοεργαλειοποίηση χωρίς να έχουν διερευνηθεί οι προϋποθέσεις για το αν υπάρχει το απαιτούμενο κοινό αξιακό υπόβαθρο δε μας αφορούν.

Να αναφέρουμε ότι στο χρόνο της ύπαρξης μας ως ομάδα, είναι η πρώτη φορά που επιλέγουμε να τοποθετηθούμε δημόσια για κάτι που συμβαίνει στο πλαίσιο μιας διαδικασίας, ακόμα και ανοιχτά καλεσμένης όπως του AI. Και αυτό γιατί θεωρούμε ότι οι σκέψεις μας και οι κινήσεις μας πρέπει να μένουν μακριά από τα μάτια και τα αυτιά των εξουσιαστών. Η στοχοποίηση όμως συντροφ(ισσ)ών στην απολογιστική και στη συνέχεια ακόμα και ονομαστικά μέσα από τα social media, η τοποθέτηση της Δ.Ο. για τα γεγονότα, η θεώρηση μας ότι η προσπάθεια επιβολής σε μια ανοιχτή συνέλευση είναι ένα γεγονός που οφείλει να το γνωρίζει το σύνολο του α/α κινήματος και γιατί, όπως λέει και ο Orwell, “η αλήθεια είναι πράξη επαναστατική”, μας οδήγησαν να τοποθετηθούμε δημόσια.

Πρόθεση μας είναι να δηλώσουμε απερίφραστα την στήριξη μας στο AI και στους/στις συντρόφους/ισσες που απειλήθηκαν και στοχοποιήθηκαν. Θα σταθούμε απέναντι σε κάθε Ρουβίκωνα που επιλέγει να περάσει την γραμμή της συντροφικότητας, του διαλόγου και της επίλυσης των διαφωνιών με χαρακτηριστικά που δεν συνάδουν με το αξιακό σύστημα της αναρχίας. Ας γίνει κατανοητό σε οποιαδήποτε ατομικότητα ή συλλογικότητα επιλέγει σαν πρακτική την κουλτούρα της επιβολής και της ηγεμονίας, ότι η υπεράσπιση των υποκείμενων μιας συνέλευσης είναι υπεράσπιση της ίδιας της ανοιχτής διαδικασίας και κατά προέκταση των ίδιων των αναρχικών αξιών.

 

Αναρχική Ομάδα Βραχυκύκλωμα

Ανάρτηση πανό για τον αναρχικό απεργό πείνας Alfredo Cospito

Ανάρτηση Πανό στην Ούλωφ Πάλμε, ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα του αναρχικού απεργού πείνας από 20/10 Alfredo Cospito. Περισσότερα για την υπόθεση του Alfredo Cospito και το καθεστώς εξόντωσης 41bis: https://www.athens.indymedia.org/post/1622181/

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ 41BIS

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ ALFREDO COSPITO

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ

Αναρχική Ομάδα Βραχυκύκλωμα