ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Κείμενο που γράφτηκε το Μάιο του 2019 για τις τότε εκλογές και αναδημοσιεύτηκε για τις εκλογές Μαΐου και Ιουνίου του 2023

Τι έχει αλλάξει ανά τους αιώνες; Η εξουσία μετεξελίχθηκε και “εκμοντερνίστηκε”, με τους φορείς να αλλάζουν ονόματα όχι κανόνες. Οι προύχοντες έγιναν αιρετοί, οι αγαθοεργίες προς τον λαό κοινωνικά επιδόματα και ο βασιλικός στρατός σώματα ασφαλείας. Έχει βελτιωθεί η ποιότητα ζωής; Σε ένα κομμάτι της ναι, κυρίως γιατί το έχει επιτρέψει η τεχνολογία και η επιστήμη. Αυτό που έχει παραμείνει ίδιο είναι η συσσώρευση πλούτου στα χέρια των λίγων κάτι το οποίο φυσικά έχει γιγαντωθεί με το πέρασμα των χρόνων. Σχήμα οξύμωρο αν σκεφτεί κανείς τι πρεσβεύει η δημοκρατία, “την βούληση της πλειοψηφίας, του λαού κ.λ.π.”.

Η ίδια η θεωρία της κυριαρχίας του λαού εμπεριέχει την ίδια της την άρνηση. Αν ο λαός ήταν πράγματι κυρίαρχος δεν θα υπήρχαν πλέον ούτε κυβερνώντες ούτε κυβερνώμενοι, οι κυρίαρχοι θα είχαν εξαφανιστεί, και το Κράτος δεν θα είχε λόγο ύπαρξης.

Ειδικά στον ελλαδικό χώρο το κράτος και η δημοκρατία μας έχουν ταΐσει απλόχερα καταστολή, φτώχεια και το παραμύθι του έθνους. Και όπως κάθε “καλό” κράτος προσπαθεί να κρατάει τα σύνορα του “τακτοποιημένα και καθαρά” και τους υπήκοος του σε καταστολή μέσω της θρησκείας, των ΜΜΕ και του φόβου. Για να επιτευχθεί όμως ο εκ φύσεως εξουσιαστικός ρόλος του κράτους χρειάζεται και η δημοκρατία, με σκοπό την διατήρηση της κοινωνικής πυραμίδας, όπως έκανε και κάθε πολίτευμα πριν από αυτήν. Η δική μας επιλογή είναι να βρεθούμε στο δρόμο για να την ανατρέψουμε. Με ποιον τρόπο; Σίγουρα όχι με τις εκλογές.

Σε κάθε επαφή με το εκλογικό σώμα διαφαίνεται πόσο ριζωμένη είναι η λυσσασμένη υπεράσπιση της συμμετοχής του στην εκλογική διαδικασία. Για τον ψηφοφόρο είναι η “πεμπτουσία” της δημοκρατίας, για μας το colpo grosso του συστήματος και η συναίνεση στην εθελοδουλία. Μετά το πέρας όμως της εκλογικής φιέστας με τα χαμόγελα, τις εκδηλώσεις και τη συνεχόμενη πλύση εγκεφάλου με χαρούμενα σποτάκια γεμάτα ελπίδα, δεν αργεί να έρθει η στιγμή που πέφτουν οι μάσκες.

Η δημοκρατία στην διαδρομή της στην ιστορία κατάφερε να κρύψει μέσα στην “αγκαλιά” της δικτάτορες όπως ο Χίτλερ, να συνεργαστεί με τα σκληρότερα νεοφιλελεύθερα μοντέλα για την υποτίμηση των ζωών μας, να χρησιμοποιήσει τη φύση σαν πηγή πρώτων υλών και να εξελίξει τις μεθόδους παρακολούθησης, καταστολής και φυλάκισης.

Κανένα κλουβί όμως δεν δύναται να κρατήσει για πάντα τον φυλακισμένο, εκτός εάν ο ίδιος το επιλέξει για σπίτι του. Η δημοκρατία έχει επιβιώσει μέσα στους αιώνες γιατί είναι το μοναδικό πολίτευμα το οποίο στηρίζουν και οι εξουσιαστές και μεγάλη μερίδα των εξουσιαζόμενων. Ο μηχανισμός της χειραγώγησης ένας και απλός. Τετράχρονη απάθεια σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας και ανάθεση-παραίτηση, μέσω της ψήφου στον αντιπρόσωπο. Μια “σταυρωμένη” εξουσιοδότηση για συνέχιση της καταπίεσης, της κοινωνικής αδικίας και της υποταγής με εκτόνωση της όποιας κοινωνικής οργής στο βωμό της ψευδαίσθησης της συμμετοχής.

Ως αναρχικά όντα πιστεύουμε στην αυτοδιάθεση της κοινωνίας. Με όπλα μας την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση. Η σύγκρουση με τους εξουσιαστικούς και ιεραρχικούς μηχανισμούς προϋποθέτει ανάληψη των ευθυνών μας και απόρριψη της μεσολάβησης και της ιεραρχίας. Η όποια συμμετοχή μας στο εκλογικό τσίρκο αποτελεί την άνευ όρων νίκη των καταπιεστών και την ψυχολογικοποίηση της ήττας μέσω της παραίτησης από την ελεύθερη ατομική και συλλογική βούληση.

Δεν συμμετέχουμε, δεν συναινούμε στην επιλογή των αλυσίδων μας. Δεν οραματιζόμαστε ψηφοθηρικές κοινωνίες με απαθείς ανθρώπους και γεμάτες κάλπες. Οραματιζόμαστε ελεύθερους ανθρώπους να ξεπηδούν από γκρεμισμένες Βαστίλες.

Μάιος 2023

Το Athens Indymedia (ΑΙ) αποτελεί εδώ και αρκετά χρόνια το σημαντικότερο και πλέον εγνωσμένο εργαλείο διάχυσης του α/α λόγου. Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του, έχει φιλοξενήσει τον πολιτικό λόγο ομάδων, συλλογικοτήτων και ατομικοτήτων, καλέσματα, ενημερώσεις για τα α/α τεκταινόμενα σε τοπικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο, επαφές με μαχητικά κομμάτια από όλον τον κόσμο, ανταποκρίσεις και αναλήψεις ευθύνης. Και όλα αυτά καθώς και πολλά άλλα, σε ένα πλαίσιο ασφάλειας και ανωνυμίας. Εν ολίγοις, η όποια πολιτική συγγένεια, σύγκλιση ή κριτική μεταξύ των συλλογικοτήτων, ειδικά όταν η φυσική διάδραση είναι δύσκολη, έχει καταστεί ευκολότερα εφικτή και πιο ολοκληρωμένη, μέσα από την πλατφόρμα του ΑΙ. Η οικουμενικότητα και η αποδοχή του (κάτι που φαίνεται από τη σχεδόν καθολική συμμετοχή με αναρτήσεις των συλλογικοτήτων σε αυτό), καθιστά το AI αναγκαίο για τον α/α χώρο.

Το AI όπως και όλα τα κινηματικά μέσα είναι και ένα μέσο ζωντανό, με λάθη και παραλείψεις όπως κάνουμε όλοι/ες μας, ένα μέσο στο οποίο καθεμία και καθένας που παλεύει για έναν κόσμο ελεύθερο και ανεξούσιο στο εδώ και τώρα, βλέπει ένα δικό του κομμάτι. Κάτι παραπάνω δηλαδή από μια πλατφόρμα δημοσίευσης, για αυτό και σύμφωνα με τη θεώρηση μας πρέπει να απολογίζει στον α/α χώρο, αλλά και να στηρίζεται και να υπερασπίζεται από αυτόν, λειτουργώντας σαν ένα συλλογικό όργανο του.

Η Δ.Ο. του AI είναι η συλλογικότητα που έχει επωμιστεί την ευθύνη της απρόσκοπτης  λειτουργίας του μέσου. Ένα σύνολο συντροφ(ισσ)ών με καίριο πολιτικό ρόλο στην έμπρακτη στήριξη στον τομέα της αντιπληροφόρησης, που δεν αποτελούν όμως μια πολιτική ομάδα. Παρόλα αυτά, κάποιες φορές η Δ.Ο. καλείται να κάνει επιλογές πέρα από τις προφανείς, ερμηνεύοντας το πλαίσιο της πολιτικής δημοσίευσης. Μια ευθύνη που θεωρούμε ότι δε θα έπρεπε να αναλογεί αποκλειστικά στη Δ.Ο και ο καλύτερος τρόπος ώστε η πολιτική δημοσίευσης να επιδέχεται όσο το δυνατόν λιγότερων (παρ)ερμηνειών, είναι η μαζική συμμετοχή των α/α συλλογικοτήτων και ατομικοτήτων στις απολογιστικές συνελεύσεις και η συνδιαμόρφωση ενός πλαισίου διατήρησης/διόρθωσης/αλλαγής της πολιτικής δημοσίευσης. Με αυτόν τον τρόπο, η πολιτική ευθύνη των δημοσιεύσεων μπορεί να μετατοπιστεί από τη Δ.Ο. και να γίνει συλλογικό κτήμα του α/α κινήματος.

Η εξέλιξη των διαδικασιών και η βελτίωση των τρόπων που συνδιαμορφώνουμε, μπορεί να ξεκινήσει από διαφορετικές αφετηρίες. Το κομβικό όμως είναι η όποια διαφωνία να κατατίθεται σαν τοποθέτηση, στο πλαίσιο ενός αυτοοργανωμένου διαλόγου. Αυτή η διαδικασία δεν είναι ένα γραφειοκρατικό μοτίβο που διαφυλάσσουμε σαν ιερή αγελάδα του α/α χώρου. Είναι μια κατάκτηση σε διαπροσωπικό και συλλογικό επίπεδο, όπου μέσα σ’ ένα συντροφικό πλαίσιο, επιβεβαιώνεται ένας κοινά κατεκτημένος αξιακός κώδικας συμπεριφοράς και λειτουργίας.

Στην 1^η απολογιστική του AI, ο Ρουβίκωνας  είχε την επιλογή να τοποθετηθεί σε μια ανοιχτά καλεσμένη διαδικασία και να θέσει στην κρίση των ατομικοτήτων και των συλλογικοτήτων το ζήτημα της πολιτικής δημοσίευσης και το αν έπρεπε να κατέβει μια συγκεκριμένη δημοσίευση. Όπως ακριβώς αρμόζει σε μια ανοιχτή, αυτοοργανωμένη πολιτική διαδικασία. Έτσι ώστε όλοι/ες να έχουν μια σφαιρική άποψη για τους λόγους που ο Ρουβίκωνας ζητάει την απόσυρση της συγκριμένης δημοσίευσης. Να ξεκαθαρίσουμε ότι κανένα αναρχικό υποκείμενο που παρίσταται σε μια συνέλευση δεν οφείλει να γνωρίζει τα μισόλογα και τις καφενειακές συζητήσεις. Οι συνελεύσεις είναι το πεδίο κατάθεσης, ενημέρωσης και κρίσης των θέσεων στην κουλτούρα της αυτοοργάνωσης.

Αντί για όλα τα παραπάνω, ο Ρουβίκωνας, επέλεξε έναν άλλο δρόμο. Της εισβολής σε μια ανοιχτά καλεσμένη διαδικασία του α/α χώρου, σε μια προσπάθεια να επιβάλει στο μέσο και στα άτομα που συμμετείχαν σε αυτήν τη διαδικασία, την πειθάρχηση στις δικές του αποφάσεις. Η επίθεση αυτή έγινε με όρους ξεκάθαρα αντισυντροφικούς και χαρακτηριστικά που έχουν χρησιμοποιηθεί μόνο απέναντι σε εξουσιαστές. Αναγνωρίζουμε και βλέπουμε με κατανόηση το συναισθηματικό βάρος μιας σχέσης με τραγική κατάληξη, που εμπλέκει δύο μέλη του Ρουβίκωνα τον έναν ως θύμα και την άλλη ως θύτη, αλλά εδώ αρχίζει και τελειώνει και η όποια κατανόηση.

Η προσπάθεια επίδειξης και επιβολής δια της ισχύος, οι απειλές βίας, η αδιακρίτως κατηγοριοποίηση των συντροφ(ισσ)ών στο εχθρικό στρατόπεδο, οι προσπάθειες εκφοβισμού και στοχοποίησης ατόμων, η απόφαση να μην ακουστεί καμία άλλη άποψη μέχρι να αποχωρίσει η συγκεκριμένη ομάδα και όλα τα υπόλοιπα που περιγράφονται λεπτομερώς από το κείμενο της απολογιστικής συνέλευσης https://athens.indymedia.org/post/1623458/, για μας αποτελούν μια επίθεση όχι μόνο στο μέσο και στα άτομα που πλαισίωναν τη διαδικασία, αλλά στις αναρχικές αξίες για τις οποίες αγωνιζόμαστε. Και όταν αναφερόμαστε στις αναρχικές αξίες, δεν κάνουμε επίκληση σε κάτι θολό και νεφελώδες που ξεχειλώνει η συρρικνώνεται ανάλογα με τα πολιτικάντικα γούστα της κάθε ομάδας, συλλογικότητας ή ατομικότητας, αλλά σ’ αυτό ακριβώς το ειδικό αξιακό βάρος που φέρουν οι πράξεις όσων επιλέγουν να είναι ειλικρινείς και συνεπείς πρώτα και κύρια απέναντι στους εαυτούς τους. Για αυτό και όλη αυτή η εξουσιαστική πρακτική με μοναδικό γνώμονα το δίκιο της συλλογικότητας ή της ατομικότητας που “έχει τα μπράτσα”, ήταν, είναι και θα παραμείνει ξένη προς την αντίληψη μας για τη συνδιαμόρφωση και ως τέτοια την απολογίζουμε.

Από τη στιγμή της εισβολής μέχρι και σήμερα έχουν ακουστεί πολλά. Το χειρότερο είναι ότι όσα έχουν ειπωθεί, δεν εμπεριέχουν κανένα ίχνος αυτοκριτικής. Και μπορεί οι δικαιολογίες να είναι ευκολότερες από την αυτοκριτική, αλλά το να κρύβουμε την αλήθεια κάτω από το χαλάκι δεν εμπεριέχει τίποτα το εξελικτικό. Το αφήγημα ότι η συναισθηματική φόρτιση της στιγμής ήταν η αιτία της επίθεσης του Ρουβίκωνα, είναι μια προσπάθεια ξεπλύματος με σαφή στόχευση την επίκληση στο συναίσθημα. Το συναισθηματικό βάρος πράγματι θα μπορούσε να επιφέρει ένταση, αν κάποια άτομα του Ρουβίκωνα ερχόντουσαν να τοποθετηθούν στη διαδικασία και οι τόνοι της συζήτησης ανέβαιναν. Όταν όμως μια οργανωμένη ομάδα περίπου 40 ατόμων εισέρχεται στο αμφιθέατρο με μιλιταριστικά χαρακτηριστικά, μπλοκάρει τις εξόδους, ελέγχει τις γραμμές των εδράνων και αποχωρεί μετά το σχετικό παράγγελμα, η ένταση που θα δημιουργηθεί σίγουρα δεν πηγάζει από την συναισθηματική έξαψη της στιγμής. Είναι αποτέλεσμα μιας προσπάθειας επιβολής, που θεωρούμε ότι έχει οργανωθεί και σχεδιαστεί ως τέτοια μέσα από τις διαδικασίες του Ρουβίκωνα, με συλλογική ευθύνη των μελών του.

Κάθε πολιτικό γεγονός είναι μια ακόμα στιγμή στις προσωπικές και συλλογικές μας πολιτικές διαδρομές, αφήνοντας την αντίστοιχη πολιτική παρακαταθήκη. Ας αναλογιστούμε όλες/οι, απολογίζοντας τα γεγονότα της 1^ης απολογιστικής του AI ποια θέλουμε να είναι η πολιτική παρακαταθήκη. Η φοβική σιωπή; Η απουσία πολιτικής θέσης για χάριν μιας φαντασιακής ενότητας του όποιου ανταγωνιστικού κινήματος; Η ωχαδελφιστική προσέγγιση, που ενσωματώνει τη λογική “αυτά γινόντουσαν, γίνονται και θα γίνονται”; Η ανάγνωση ότι όταν κάποια συλλογικότητα θεωρεί ότι έχει δίκιο, μπορεί να μπουκάρει στις διαδικασίες και να προσπαθεί να τρομοκρατεί τα άτομα που συμμετέχουν επιβάλλοντας τη θέση της; Ή η ξεκάθαρη τοποθέτηση για όποια ομάδα διαβεί το Ρουβίκωνα της συντροφικότητας, ότι τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι ανεκτές; Και εν κατακλείδι, ποια θέση είναι πιο συμβατή με τον απώτερο σκοπό μας ως αναρχικά άτομα και συλλογικότητες, που είναι να αποτινάξουμε κάθε μορφής εξουσιαστικές πρακτικές, πόσο μάλλον αυτές που εμπεριέχουν προσπάθειες ενδοκινηματικής επιβολής και ηγεμονίας;

Το συγκεκριμένο γεγονός δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, σε έναν ανεξούσιο κινηματικό ουρανό. Είναι η κορύφωση μικρών και μεγαλύτερων εξουσιαστικών συμπεριφορών για τις οποίες δεν πάρθηκαν ξεκάθαρες θέσεις και εν πολλοίς δεν απολογίστηκαν ποτέ. Και στο παρελθόν αντίστοιχα έχουν “μιλήσει πάλι τα μπράτσα” και η μάτσο κουλτούρα αντί για την αντιπαράθεση μέσω επιχειρημάτων. Πρακτικές που έχουν προσπαθήσει επανειλημμένα να παρουσιαστούν σαν μια κανονικότητα στον α/α χώρο. Και αυτό γιατί ο χώρος μεταξύ άλλων σταδιακά μοιάζει να ξεχνάει ότι το καλύτερο και πιο ακονισμένο όπλο μας είναι το μυαλό μας. Αυτό εξάλλου αποτελεί και κινούμενο στόχο για τους εξουσιαστές. Και αυτό παλεύουμε να μην τους παραδώσουμε.

Ίσως αν τα αξιακά μας αναχώματα είχαν μπει πιο επιτακτικά και σε παλιότερες πρακτικές επιβολής, να μην είχαμε φτάσει σε αυτήν την κλιμάκωση.  Δεν θα θέλαμε όμως η εισβολή του Ρουβίκωνα να είναι αφορμή να κάνουμε μια εν τω βάθει πολιτική ανάλυση σε όσα εμποδίζουν το κίνημα να εξελιχθεί, αν και βλέπουμε σ’ αυτήν να αντανακλώνται άλυτες προβληματικές και προβληματικά εδραιωμένες συμπεριφορές δεκαετιών. Προτιμάμε η ανάλυση αυτή να γίνει με άλλους όρους και από άλλα “μέρη”, όπου θέτοντας πρώτα τους εαυτούς μας σε δημόσια αυτοκριτική, θα μπορέσουμε με όσους /ες μοιραζόμαστε τον ίδιο αξιακό κώδικα ισότιμα και ειλικρινά, να βρούμε τρόπους για να ξεπεράσουμε τις εσωτερικές αντιφάσεις που γεννάει το μακροβιότερο ως τώρα οικονομικό σύστημα, το οποίο καθορίζει τις ζωές μας και να ανοίξουμε συλλογικά περισσότερους δρόμους προς την αναρχία. Άλλωστε, οι πολιτικές συμμαχίες που στηρίζονται στη συγκυρία και στην αλληλοεργαλειοποίηση χωρίς να έχουν διερευνηθεί οι προϋποθέσεις για το αν υπάρχει το απαιτούμενο κοινό αξιακό υπόβαθρο δε μας αφορούν.

Να αναφέρουμε ότι στο χρόνο της ύπαρξης μας ως ομάδα, είναι η πρώτη φορά που επιλέγουμε να τοποθετηθούμε δημόσια για κάτι που συμβαίνει στο πλαίσιο μιας διαδικασίας, ακόμα και ανοιχτά καλεσμένης όπως του AI. Και αυτό γιατί θεωρούμε ότι οι σκέψεις μας και οι κινήσεις μας πρέπει να μένουν μακριά από τα μάτια και τα αυτιά των εξουσιαστών. Η στοχοποίηση όμως συντροφ(ισσ)ών στην απολογιστική και στη συνέχεια ακόμα και ονομαστικά μέσα από τα social media, η τοποθέτηση της Δ.Ο. για τα γεγονότα, η θεώρηση μας ότι η προσπάθεια επιβολής σε μια ανοιχτή συνέλευση είναι ένα γεγονός που οφείλει να το γνωρίζει το σύνολο του α/α κινήματος και γιατί, όπως λέει και ο Orwell, “η αλήθεια είναι πράξη επαναστατική”, μας οδήγησαν να τοποθετηθούμε δημόσια.

Πρόθεση μας είναι να δηλώσουμε απερίφραστα την στήριξη μας στο AI και στους/στις συντρόφους/ισσες που απειλήθηκαν και στοχοποιήθηκαν. Θα σταθούμε απέναντι σε κάθε Ρουβίκωνα που επιλέγει να περάσει την γραμμή της συντροφικότητας, του διαλόγου και της επίλυσης των διαφωνιών με χαρακτηριστικά που δεν συνάδουν με το αξιακό σύστημα της αναρχίας. Ας γίνει κατανοητό σε οποιαδήποτε ατομικότητα ή συλλογικότητα επιλέγει σαν πρακτική την κουλτούρα της επιβολής και της ηγεμονίας, ότι η υπεράσπιση των υποκείμενων μιας συνέλευσης είναι υπεράσπιση της ίδιας της ανοιχτής διαδικασίας και κατά προέκταση των ίδιων των αναρχικών αξιών.

Αναρχική Ομάδα Βραχυκύκλωμα

Στις 19/12, ο αναρχικός σύντροφος Θ. Χατζηαγγέλου, μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση, απήχθη από τις φυλακές Κορυδαλλού και μεταφέρθηκε στις φυλακές της Νιγρίτας χωρίς καν να του κοινοποιηθεί ο λόγος της μεταγωγής του. Το κράτος με την εκδικητική μεταγωγή του συντρόφου, μέλους της επιτροπής αγώνα στις φυλακές Κορυδαλλού, αλλά και του αναρχικού συντρόφου Κ. Δημαλέξη που μεταφέρθηκε στις φυλακές Τρικάλων, προσπαθεί να περιορίσει τις αντιδράσεις που έχει προκαλέσει εντός των τειχών, το καινούργιο ανοσιούργημα που ονομάζουν νέο σωφρονιστικό κώδικα. Αμέσως, ο σύντροφος Θ. Χατζηαγγέλου ξεκίνησε απεργία πείνας και δίψας με αίτημα την επιστροφή του στις φυλακές Κορυδαλλού.

Την Κυριακή 31/12 κατόπιν  εισαγγελικής εντολής,  έγινε προσπάθεια αναγκαστικής σίτισης του συντρόφου. Η αναγκαστική σίτιση ενός απεργού πείνας αποτελεί βασανιστήριο που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στο θάνατο του απεργού. Και έχει αναγνωριστεί ως τέτοιο,  όχι επειδή το αναφέρει ο ΟΗΕ, η διεθνής αμνηστία και η παγκόσμια ιατρική κοινότητα αλλά επειδή έχει οδηγήσει στο θάνατο αγωνιστ(ρι)ών που έχουν υποχρεωθεί σε αναγκαστική σίτιση με καθήλωση, όπως ο Χόλγκερ Μάινς της RAF. Για μας, αποτελεί μια ακραία εξουσιαστική πρακτική που προσπαθεί να επιβληθεί στο σώμα και στη ζωή των ατόμων που αγωνίζονται με τα έσχατα όπλα που διαθέτουν.

Τα τελευταία χρόνια, η θανατοπολιτική του κράτους απέναντι στους αιχμάλωτος του κοινωνικού πολέμου έχει πολλές στιγμές έντονης κορύφωσης. Η αναγκαστική σίτιση του Θ. Χατζηαγγέλου δεν πρέπει να θεωρηθεί ως μια εισαγγελική εντολή ενάντια στον αναρχικό σύντροφο, αλλά ως μια πολεμική πράξη ενάντια στον αναρχικό χώρο και όσους/ες συνεχίζουν να αντιστέκονται στην μονοκυριαρχία του κράτους.

Από την πλευρά μας θέλουμε να υπενθυμίσουμε στους εισαγγελείς μαριονέτες και στους πολιτικούς τους προϊστάμενους, ότι η κοινωνική ειρήνη που βαυκαλίζονται, μπορεί να διαρρηχθεί πολύ πιο εύκολα απ  ότι θέλουν να πιστεύουν).  Επίσης,  πρέπει να κατανοήσουν όχι μόνο οι εντολοδόχοι/ες αλλά και όσοι/όσες δεχτούν να συμμετάσχουν στο βασανισμό του Θ. Χατζηαγγέλου που ενορχηστρώνει το κράτος, ότι οποιαδήποτε προσπάθεια επιβολής ιατρικών πράξεων ενάντια στη θέληση του συντρόφου, θα θεωρηθεί de facto επιλογή συμπόρευσης με τους εξουσιαστές.

ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΔΙΨΑΣ ΤΟΥ Θ. ΧΑΤΖΗΑΓΓΕΛΟΥ

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ Γ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, Ι. ΡΟΔΟΠΟΥΛΟ, Κ. ΔΗΜΑΛΕΞΗ.

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ

Αναρχική Ομάδα Βραχυκύκλωμα

Όλο και περισσότερα περιστατικά έμφυλης βίας και παιδικής κακοποίησης δημοσιοποιούνται καθημερινά. Γενεσιουργός αιτία αυτών των ειδεχθών πράξεων είναι το ίδιο το σύστημα καταπίεσης, στο όποιο οι εξουσιαστικές νόρμες διαμορφώνουν την κοινωνική πραγματικότητα. Σε πολλές περιπτώσεις όμως, ο λόγος που οι διάφορες μορφές βίας (λεκτική, ψυχολογική, σωματική, μέχρι βιασμοί παιδεραστία και γυναικοκτονίες) συνεχίζουν να επιβιώνουν, είναι η κοινωνική ανοχή. Κι αυτό γιατί η κατ’ εξακολούθηση εφαρμογή από κάποιο άτομο εξουσιαστικών πρακτικών, με μεγάλη ένταση και διάρκεια σε σχεδόν δημόσια θέα, προϋποθέτει ότι στον περίγυρο του επικρατούν από τάσεις ωχαδερφισμού, μέχρι συνθήκες συνενοχής.

Σε κάποιες από τις τελευταίες περιπτώσεις που πήραν και τη μεγαλύτερη δημοσιότητα, υπάρχουν εμφανείς ομοιότητες. Ομοιότητες ίσως δυσδιάκριτες σε φασίστες, νοικοκυραίους, παπαδαριό και λοιπές ομαδοποιήσεις αυτής της συνομοταξίας, αφού η οπτική από την οποία επεξεργαζόμαστε τα δεδομένα δείχνει και το τεράστιο αξιακό κενό που μας χωρίζει. Σε μια από αυτές, ένας παιδεραστής ζει, δουλεύει και κοινωνικοποιείται κάτω από τις ιδιότητες του τοπικού κομματάρχη, οικογενειάρχη, θρήσκου και φυσικά πατριώτη. Για ένα μεγάλο μέρος της γειτονιάς του παιδεραστή και μόνο αυτό το ίσως και εντέχνως δομημένο προφίλ αρκεί για να θεωρηθεί πρόσωπο υπεράνω υποψίας. Ένας τυπικός νοικοκυραίος, υπάκουος στους αστικούς νόμους. Ίσως ακόμα χειρότερα, για κάποιους/ες που μπορεί να είχαν διακρίνει “περίεργες” συμπεριφορές, το τόσο ευθυγραμμισμένο στα εθνικά, πατριαρχικά και εκκλησιαστικά πρότυπα προφίλ, να δικαιολογεί και καμιά “παρασπονδία” όπως ο βιασμός ενός ανηλίκου κοριτσιού. Η μεταχρονολογημένη οργή εκφράστηκε αφού οι βιασμοί αποκαλύφθηκαν, η βιτρίνα του καθωσπρεπισμού έσπασε και αποκαλύφθηκαν τα πλέον απεχθή πρόσωπα της εξουσιομανίας.

Εμείς μαθαίνουμε ότι ένας παιδεραστής είναι επίσης και σφουγγοκωλάριος της εξουσίας, που κατευθύνει τη δεξαμενή ψηφοφόρων που επηρεάζει σε περιφερειάρχες και βουλευτές της αρεσκείας του. Ίσως είναι και το τοπικό “μέσο” της γειτονιάς, λόγω των υψηλών του πολιτικών γνωριμιών. Παίρνει απευθείας αναθέσεις από τα υπουργεία. Είναι φίλος με τους επίσημους μαστροπούς, τους μπάτσους και τους επίσημους παιδεραστές, τους παπάδες. Φανερά εκμεταλλεύεται μια ανήλικη για παιδική εργασία και προτάσσει ως δικαιολογία τη “φιλανθρωπία’ του προς τη φτωχή οικογένεια της. Για αυτό και όταν ένας φασίστας, εξουσιομανής αποδεικνύεται ότι είναι παιδεραστής και μαστροπός, θα επιλέξουμε να μην πέσουμε από τα σύννεφα. Οι παραπάνω ιδιότητες που για κάποιους/ες είναι τίτλοι τιμής, για εμάς σκιαγραφούνε έναν φύση και θέση εχθρό. Και θα ήταν εχθρός μας πριν μάθουμε ότι είναι παιδεραστής.

Σε μια ακόμα περίπτωση, αντίθετα με τις προαναφερθέντες ομαδοποιήσεις αλλά και τους κρατολάγνους αριστερούς, ο βιασμός στο κολαστήριο της Ομόνοιας μας εξοργίζει αλλά δε μας ξαφνιάζει. Οι μπάτσοι γίνονται μπάτσοι για να νιώθουν ότι κατέχουν την απόλυτη εξουσία. Και ο βιασμός είναι μια πράξη φύση εξουσιαστική, που προϋποθέτει ότι ο βιαστής θα προσπαθήσει να επιτύχει την εξαναγκαστική υποταγή του άλλου/ης. Οι μπάτσοι βιαστές του ΑΤ Ομονοίας (με μεγάλη παράδοση στα βασανιστήρια, τους εξευτελισμούς και φυσικά το ναρκεμπόριο) μπορεί άλλωστε να είναι φίλοι των δολοφόνων του Εμπούκα. Ή απλά να ήθελαν να ξεπεράσουν σε καφρίλα τους άλλους μπάτσους του τμήματος τους, που και αυτοί όλος τυχαίως κατέγραφαν το 2007 την κακοποίηση των μεταναστών και φυσικά έτυχαν της πλήρης κάλυψης του κράτους, αφού καμία/κανένας δεν έμαθε ποτέ τα στοιχεία τους.

Σ’ ένα σύστημα όπως ο καπιταλισμός που δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά διαπερνά και διαμορφώνει πρωτίστως και τις σχέσεις μεταξύ των ατόμων, η πατριαρχία, ο σεξισμός και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο παίρνουν την πιο σκληρή και ισοπεδωτική μορφή τους, όταν ένστικτα όπως η σεξουαλική ευχαρίστηση χρησιμοποιούνται ως μέσα επιβολής, κυριαρχίας και “ευκαιρίας” για οικονομική εκμετάλλευση. Μακριά από την “πολιτισμένη” δύση, σε εξωτικούς προορισμούς της Ανατολής, όπου ο σεξοτουρισμός και οι βιασμοί ανήλικων αγοριών και κοριτσιών γίνονται πλέον με κρατική σφραγίδα, ευυπόληπτοι δυτικοί και όχι μόνο, πολίτες μπορούν και βιάζουν χωρίς να νοιάζονται μεταξύ άλλων για τις νομικές συνέπειες της αστικής δικαιοσύνης.

Δε χρειάζεται όμως να κοιτάξουμε και τόσο μακριά, αφού η επιλεκτική και υποκριτική ευαισθησία των αστών δεν προορίζεται για τους βιασμούς στα σώματα και τις ψυχές των “αόρατων” αυτού του κόσμου, για τις οποίες η αγανακτισμένη κοινωνία στρέφει με υποκρισία και αδιαφορία αλλού το πρόσωπο της. Οι φωνές τους, όσο δυνατά και αν ακουστούνε, δεν μπορούν να ταράξουν την ησυχία του ηθικοπλαστικού ύπνου των νοικοκυραίων. Μετανάστ(ρι)ες, ιερόδουλες, ομοφυλόφιλοι, διεμφυλικές, τοξικοεξαρτημένοι, έγκλειστες, ανήλικα, έχουν βιαστεί σε ΑΤ κολαστήρια, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε δρόμους και οπουδήποτε αλλού αναπαράγονται σχέσεις κυριαρχίας, ελέγχου και εξουσίας.

Και αν μερικές φορές αναγνωρίζουμε από ένα μέρος του κοινωνικού συνόλου, τα αληθινά αισθήματα συμπαράστασης και την ενσυναίσθηση σε όσους και όσες τα σώματα και οι ψυχές τους βιάστηκαν από εξουσιομανή καθάρματα, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι αυτός ο τύπος “ανθρωπισμού” δεν φτάνει ποτέ να αμφισβητήσει τις συστημικές αιτίες αναπαραγωγής της βίας. Την ύπαρξη δηλαδή κράτους, που μαζί με το αγαπημένο του παιδί τον καπιταλισμό, τρέφονται και ενδυναμώνονται κυριολεκτικά με το αίμα και το σώμα των “από κάτω”.

Για αυτό και η προσπάθεια αυτής της μερίδας της κοινωνίας, εξαντλείται κυρίως στην οικονομική και μη στήριξη κρατικών και εκκλησιαστικών δομών, που συνήθως γίνεται και συγκεκριμένες περιόδους όπως των Χριστουγέννων. Είτε ως μια μορφή δωροδοκίας για να εξασφαλίσουν μια καλύτερη θέση στις μεταφυσικές τους φαντασιώσεις, είτε ως άλλοθι της καθημερινής τους αδράνειας. Σε ιδρύματα-μικροκοινωνίες, που λόγω της διαχείρισης τους, οι σχέσεις εξουσίας είναι ακόμα εντονότερες. Μόνο που αντί για το απρόσωπο κράτος, η συγκέντρωση εξουσιών συγκλίνει στο πρόσωπο κρατικών λειτουργών και παιδεραστών παπάδων. Και αν τα άτομα που στηρίζουν δομές όπως “η κιβωτός του κόσμου” πιστεύουν ότι είναι αδύνατο να γνωρίζουν την ένταση της βίας που διαπερνά τις ζωές των “φιλοξενούμενων” παιδιών, ίσως να μπορούσαν να το φανταστούν, κρίνοντας από τα 216.000 παιδιά που έχουν αναγνωριστεί “επίσημα” ως θύματα κακοποίησης από καθολικούς ιερείς στη Γαλλία. Οι βιασμοί, οι δολοφονίες, τα βασανιστήρια, οι εξευτελισμοί και η φτώχεια δεν είναι απλά “η σκληρή πλευρά αυτού του κόσμου” αλλά ο ακρογωνιαίος λίθος και η ραχοκοκαλιά όλου του συστήματος. Χωρίς αυτές τις πρακτικές δεν θα μπορούσε να υπάρχει ούτε κράτος, ούτε καπιταλισμός, ούτε εκκλησιαστική εξουσία. Αλλά ούτε και να μακροημερεύει η πατριαρχία και οι πρακτικές της.

Η μεγαλύτερη ίσως επικοινωνιακή νίκη του κράτους, αυτή που εδραιώνει σε μεγάλο βαθμό την μονοκυριαρχία του, είναι ότι ενώ το ίδιο έχει δημιουργήσει τις συνθήκες για την αναπαραγωγή της βίας μέσα από τη φτωχοποίηση, τον εξαναγκασμό, την εκμετάλλευση των αδύναμων προς όφελος της οικονομίας και γενικά της διαιώνισης του συστήματος και της ίδιας του της ύπαρξης, δε διστάζει εκ των υστέρων να παρουσιάζεται σαν προστάτης. Το χειρότερο από όλα, είναι ότι για ένα μέρος του κοινωνικού συνόλου, το κράτος αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο σε στιγμές πολιτικής, κοινωνικής και αξιακής κρίσης. Και δυστυχώς βλέπουμε ότι ακόμα και άτομα που θεωρούν τους εαυτούς τους μέρη του “ανταγωνιστικού” κινήματος ζητάνε ακόμα περισσότερο κράτος. Με αφορμή τα περιστατικά βιασμών και παιδεραστίας, ακούγονται δυνατότερα κραυγές για αυστηρότερες ποινές, περισσότερη αστυνόμευση και περισσότερο έλεγχο, που είναι ο πιο σίγουρος δρόμος προς τον κοινωνικό εκφασισμό αλλά και αποτελούν βούτυρο στο ψωμί της εξουσίας.

Ο δρόμος για την αντεξουσία δε συνάδει όμως με Λενινιστικές πρακτικές. Δεν υπάρχει καλό και κακό κράτος. Η οποιαδήποτε επίκληση στην αστική δημοκρατία σαν μέσο επιβολής/διευθέτησης του δικαίου, είναι αυτή που προσφέρει στο κράτος την ηθική νομιμοποίηση να τιμωρεί φτωχοδιάβολους, τοξικοεξαρτημένους και να εξοντώνει αγωνιστές. Μέσα σε αυτήν την κοινωνική συνθήκη που ένα μέρος της κοινωνίας ζητάει περισσότερο φυλακή, επιβάλλεται και ο “νέος σωφρονιστικός κώδικας” που μειώνει ακόμα περισσότερο τις όποιες ανάσες ελευθερίας των φυλακισμένων, με εμφανή στόχευση στους εχθρούς του κράτους. Σαν μια υπενθύμιση, ότι στόχος του συστήματος δεν θα γίνουν ποτέ οι εξουσιαστές, οι βιαστές και οι παιδεραστές όπως ο Λιγνάδης, ο Γεωργιάδης, ο Φιλιππίδης, οι παπάδες, ούτε καν ο αναλώσιμος Μίχος και οι μπάτσοι του ΑΤ Ομονοίας, άλλα οι αντιεξουσιαστές. Έτσι, για να φύγουμε από τις κρατικές αυταπάτες και να επιστρέψουμε στην έρημο του πραγματικού.

Για μας τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Μόνο όταν στεκόμαστε ο ένας δίπλα στην άλλη, μόνο όταν πραγματώνουμε στην καθημερινότητα μας λέξεις όπως η αλληλεγγύη και η αξιοπρέπεια, μόνο όταν σταματήσουμε να θεωρούμε κανονικότητα τον κάθε επίδοξο μικρό και μεγάλο εξουσιαστή, μόνο όταν τα κομμάτια της κοινωνίας που δεν έχουν ακόμη νεκρώσει και παραδώσει το μυαλό και την συνείδηση τους στην ανάγκη για επιβολή και εξουσία αποφασίσουν να αντιδράσουν δυναμικά, θα πάψουμε να είμαστε θεατές στο βιασμό σωμάτων και ψυχών.

Θα είμαστε πάντα σε πόλεμο με τους εξουσιαστές αυτού του κόσμου, χωρίς ελαφρυντικά, χωρίς συστημικές επικλήσεις, χωρίς εκλογικές ανακωχές. Είτε είναι βιαστές, είτε παιδεραστές, είτε μπάτσοι, είτε φασίστες, είτε πάσης φύσεως μικροί και μεγάλοι εξουσιαστές που κρύβονται πίσω από το προσωπείο του καθωσπρεπισμού. Και δε θα θεωρήσουμε ποτέ συνταξιδιώτες μας για έναν κόσμο ελεύθερο και ανεξούσιο όσους/ες απλά γυρνάνε αλλού το βλέμμα, όταν αντικρίζουν κατάματα την ασχήμια αυτού του κόσμου.

Αναρχική Ομάδα Βραχυκύκλωμα

https://vrahikikloma.espivblogs.net/

O αναρχικός Αlfredo Cospito βρίσκεται έγκλειστος από το 2012 για τον πυροβολισμό στα πόδια του Roberto Adinolfi, γενικού διευθυντή της Ansaldo Nucleare, θυγατρικής της πολυεθνικής Finmeccanica, η οποία έχει κύριο πεδίο δράσης τ΄ αμυντικά συστήματα αλλά και την πυρηνική ενέργεια. Αν και ήδη έγκλειστος, κατηγορήθηκε εκ νέου μετά από την επιχείρηση Sibilla η οποία ενορχηστρώθηκε από Ιταλούς μπάτσους και ανώτατους δικαστές τον Νοέμβριο του 2021, ότι υποκινεί μέσα από την φυλακή σε τέλεση νέων επαναστατικών ενεργειών. Κατά την διάρκεια της επιχείρησης συνελήφθησαν αρκετοί αναρχικοί, κατασχέθηκαν όλα τα έντυπα της αναρχικής εφημερίδας “Vetriolo”και έκλεισαν 2 αναρχικοί ιστότοποι. Στον ίδιο τον Alfredo ο οποίος είχε ξανακατηγορηθεί για παρακίνηση όντας έγκλειστος το 2016 στα πλαίσια της επιχείρησης Scripta Μanet, του “επιφύλαξαν” τον Μάιο του 2022, την μεταφορά στην φυλακή υψίστης ασφαλείας ‘Μπανκάλι” της Σαρδηνίας και την επιβολή του καθεστώτος της αισθητηριακής και επικοινωνιακής απομόνωσης 41 bis.

Το 41 bis “μια φυλακή μέσα στην φυλακή” φτιαγμένο αρχικά για μέλη της μαφίας, αποτελεί το επιστέγασμα της καταστολής και φυσικά δεν χρειάζεται και μεγάλη φαντασία για να μαντέψουμε ότι αποτελεί όνειρο και επιδίωξη όλων των εξουσιαστών ανά την υφήλιο. Με την δυνατότητα προαυλισμού μόνο μια ώρα την ημέρα και επικοινωνίας με συγγενικά πρόσωπα είτε τηλεφωνικά είτε πίσω απ το τζάμι μόνο μια φορά τον μήνα και αυτό με παρουσία ανθρωποφύλακα, στην ουσία προσπαθούν να συνθλίψουν την προσωπικότητα του συντρόφου, να εμποδίσουν την διάδοση του αναρχικού τoυ λόγου ως “επικίνδυνου για την τέλεση νέων επαναστατικών πράξεων” και να σταματήσουν την αλληλεπίδραση των αναρχικών αιχμαλώτων με τον κόσμο του αγώνα.

Συνεπής και ανυποχώρητος στις ιδέες του, ο Alfredo Cospito προχώρησε σε απεργία πείνας στις 20 Οκτωβρίου με σκοπό ν’ αρθεί το καθεστώς επιβολής του 41bis σε όλους/ες τους/τις κρατούμενους/ες αλλά και τα ισόβια που του έχουν επιβληθεί σε περίπτωση “μη συνεργασίας με τις αρχές”. Την 1 Δεκέμβρη εκδικάζεται από δικαστήριο της Ρώμης το αίτημα του, ενώ διαφαίνεται πλέον όχι μόνο στην Ιταλία της φασίστριας Μελόνι αλλά και γενικά στην Ευρώπη η προσπάθεια εγκαθίδρυσης ενός καθεστώτος επιβολής εξοντωτικών ποινών για τις/τους αναρχικές/κους. Ταυτόχρονα επιχειρούν να αποδημήσουν τις αναρχικές αξίες, ώστε να αποδυναμωθούν στα μάτια συμπαθούντων ή μελλοντικών αγωνιστ(ρι)ών.

Σε αλληλεγγύη με τον Alfredo Cospito πολλές/οι συντρόφισσες/οι προχώρησαν σε απεργία πείνας σε όλη την Ευρώπη. Ο αγώνας του Alfredo Cospito είναι αγώνας όλων μας, ενάντια στο δυστοπικό μέλλον που μας ετοιμάζουν.

Νίκη στον αγώνα του απεργού πείνας Alfredo Cospito

Κατάργηση του καθεστώτος εξόντωσης 41bis

Ενάντια στο νέο σωφρονιστικό κώδικα

Μέχρι το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής

Αναρχική Ομάδα Βραχυκύκλωμα